Η Διάσπαση του Πάσχα - του Περικλή Κοροβέση
Αυτή τη διάσπαση δεν την προκαλέσαμε εμείς ως αριστερά, και γι’ αυτό μας αξίζει ένα μπράβο. Αυτή η κατάσταση των τριών Αναστάσεων είναι έργο των χριστιανών. Άλλο Πάσχα οι Ορθόδοξοι, άλλο οι Παλαιομηρολογίτες και άλλο οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες. Ο Χριστός κάθε χρόνο, σταυρώνεται τρεις φορές και τρεις φορές ανασταίνεται. Για κάποιον μη χριστιανό αυτό θα ήταν γελοίο. Πως είναι δυνατόν όλοι αυτοί που αναγνωρίζονται στο ίδιο δόγμα, να είναι ανίκανοι να συμφωνήσουν πως ο Χριστός σταυρώνεται μόνο μια φορά και μια φορά ανασταίνεται.
Λογικά θα μπορούσαν οι εκπρόσωποι των τριών Αναστάσεων, να βρεθούν και έτσι για ένα φιλότιμο, να πουν πως αυτή η επέτειος είναι μια 25η Μαρτίου που δεν διαιρείται δια του τρία. Και όμως αυτό που φαίνεται τόσο λογικό είναι αδύνατο να γίνει. Υπάρχουν τρεις εξουσίες που η κάθε μια θέλει τα πάντα για λογαριασμό της. Αν θεωρούσαν τον εαυτό τους μέρος του Χριστιανισμού και όχι το όλον του Χριστιανισμού, θα μπορούσε να είχε βρεθεί λύση. Και από αυτήν την απόλυτη έννοια της εξουσίας ξεκινάει και η έννοια της παραδοσιακής αριστεράς για την εξουσία με αποκρυστάλλωση τα κομμουνιστικά κόμματα. Τα αποτελέσματα τα είδαμε στον «υπαρκτό» και τώρα ανύπαρκτο κομμουνισμό. Το κόμμα της εργατικής τάξης γίνεται κόμμα - κράτος που δεν εκφράζει την εξουσία των μαζών, αλλά ασκεί εξουσία πάνω σ’ αυτές και εκφράζει την απόλυτη εξουσία της νομενκλατούρας.
Αυτά που κάποτε θα ξεσήκωναν θύελλα αντιδράσεων, σήμερα είναι μια κοινοτοπία που τη συμμερίζονται πολλοί. Σίγουρα είναι και η τάση που υποστηρίζει πως τα πάντα έβαιναν καλώς και σε κάποια φάση τα πράγματα στράβωσαν και πρέπει ξανά να ισώσουν.
Αλλά η εξήγηση του στραβώματος δεν πείθει και τα επιχειρήματα του ισιώματος είναι η επιστροφή σ' ένα παρελθόν τη στιγμή που το πρόβλημά μας είναι το μέλλον. Η ιστορία δεν διαμορφώνεται από λάθη. Η μελλοντική κοινωνία εγκυμονείτε από την παλιά. Έτσι το καθεστώς ενυπήρχε στην ΕΣΣΔ και όταν η συγκυρία το επέτρεψε, εμφανίστηκε, δημιουργώντας την κρίση της αριστεράς και της ιδεολογίας της που εστιάζεται πάντα στο πρόβλημα της εξουσίας. Εξουσία δεν σημαίνει αναγκαστικά κρατική εξουσία. Μπορεί v' αρχίσει από τις ανθρώπινες σχέσεις και να καταλήξει στον Κλίντον και την όποια Mitsubishi. Είναι μια αντίληψη ύπαρξης, ένας τρόπος ζωής και δεν κάνει διάκριση μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού. Η εξουσία είναι μια στο όνομα διαφορετικών συστημάτων. Σ’ ένα όραμα μιας μελλοντικής ελεύθερης κοινωνίας η κεντρική εξουσία θα είναι αδιανόητη και όλη η εξουσία θα είναι στους ελεύθερους πολίτες της, που θα διαχειρίζονται τα κοινά μέσα από τις ελεύθερες ενώσεις τους και τους θεσμούς που θα χρειαστεί να επινοηθούν. Και στη βάση ενός τέτοιου μέλλοντος, πρέπει να βρούμε τις μορφές δράσης και ενώσεων από τώρα.
Αλλά η έννοια της εξουσίας και της καθοδήγησης, της σωστής βέβαια, είναι το συστατικό στοιχείο κάθε μορφώματος της αριστεράς, είτε το ομολογεί, είτε όχι. Οι φανατικοί αντιεξουσιαστές που πετούν τα μολότοφ εναντίον της εξουσίας, σε συμβολικούς στόχους, στην πραγματικότητα ασκούν εξουσία πάνω στους διαδηλωτές που είχαν αποφασίσει ένα άλλο τρόπο διαμαρτυρίας. Αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης είναι η αποτελμάτωση και η αδυναμία της συγκρότησης ενός μετώπου αντίστασης και παράλληλα τη δημιουργία ενός χώρου ζύμωσης και επεξεργασίας ιδεών μέσα από γόνιμες συγκρούσεις με ένα δημιουργικό διάλογο. Και η κάθε αριστερή συσπείρωση μένει με τις ιδέες της στην περήφανη μοναξιά της. Και καμία δεν αναπτύσσεται όσο και αν πασχίζει για αυτό. Τα πράγματα έχουν φτάσει στα όριά τους. Παραπάνω δεν έχει. Αυτό έχει μια αισιόδοξη πλευρά. Αν οι οργανώσεις και συσπειρώσεις της αριστεράς, δεν είναι πολιτικά κλαμπ, αλλά δρώντες οργανισμοί με στόχους και οράματα, είναι υποχρεωμένες ν' ανοιχτούν στο διπλανό τους. Πιστεύω πως το ίδιο ισχύει και για το ΚΚΕ. Έχοντας χάσει πια την εξάρτησή του από τη Μόσχα - που ήταν ο εγκέφαλος όλων των Κ.Κ. ανά τον κόσμο - και όπως πια είναι αυτόνομο και υποχρεωμένο να παράγει τη δικιά του ιδεολογία, με σαφή την αντίθεσή του στο σημερινό καπιταλιστικό γίγνεσθαι, δεν μπορεί να μην πάρει υπ’ όψιν του πως αντίσταση στη θύελλα του νεοφιλελευθερισμού σημαίνει πάνω απ’ όλα τεράστια μαζικά κινήματα που να βρίσκονται συνέχεια επί ποδός πολέμου. Αλλιώτικα διακυβεύει την ίδια του την ύπαρξη.
Το ΚΚΕ δεν πρέπει να κρίνεται με βάση το DNA του, αλλά στη βάση της πολιτικής που κάνει τώρα και στην πολιτική που είναι υποχρεωμένο να κάνει στη δυναμική της σημερινής συγκυρίας.
Οι
Ευρωεκλογές είναι μια καλή ευκαιρία
για μια συσπείρωση των δυνάμεων της
αριστεράς. Και δεν είναι τόσο ο στόχος
ενός καλού ποσοστού, που δεν θα ήταν
άσχημο βέβαια, αλλά η συστράτευση
διαφορετικών δυνάμεων και ανθρώπων με
διαφορετικές νοοτροπίες και θέσεις. Οι
συνενώσεις της αριστεράς, δεν λειτουργούν
αθροιστικά αλλά πολλαπλασιαστικά. Το
σημερινό πολικό σκηνικό στην Ελλάδα
και στην Ευρώπη, η νομιμοποίηση του
πολέμου ως ρυθμιστής συνόρων, οι σφαγές
των αμάχων στη Γιουγκοσλαβία, έχουν
δημιουργήσει
ένα
κλίμα οργής στον κόσμο. Το ζητούμενο
είναι
μια
άλλη πολιτική πρόταση. Μπορούμε να την
προτείνουμε;
Το κείμενο γράφτηκε τις παραμονές του Πάσχα
------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου