ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΙΝΕ ΓΣΕΕ 2014 : Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ

[Υπάρχουν αναλύσεις, προτάσεις κ.λπ. το ερώτημα είναι ποιοι θα τις επεξεργαστούν και πως θα τις εφαρμόσουν πρακτικά λαμβανομένου υπόψη τις γεωπολιτικές και εταιρικές σχέσεις της Ελλάδας. Δείτε ΕΔΩ την έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ για το 2014]

Συνέντευξη – Μίκαελ Λεβί: Η Ελλάδα δεν είναι προς πώληση | O αγώνας που ξεκίνησε έχει πολύ δρόμο ακόμα από το τέλος του | Δεν είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ο Τσίπρας είχε πράγματι εναλλακτική

Ποιος είναι ο Μίκαελ Λεβί: 

Κοινωνιολόγος και επίτιμος διευθυντής στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS). Δίδαξε για πολλά χρόνια στην EHESS (Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales). Συμμετέχει στην Αριστερά μέσα από το ΝΡΑ (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα). Έχει εργαστεί στα Νέα Κινήματα και είναι από τα ιδρυτικά στελέχη του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, λόγω και των ενεργών σχέσεών του με την Αριστερά της Λατινικής Αμερικής. Είναι, επίσης, ιδρυτικό μέλος του Οικοσοσιαλιστικού Διεθνούς Δικτύου (www.ecosocialistnetwork.org). Μεταξύ των έργων του που κυκλοφορούν στη χώρα μας είναι τα: Ο Λούκατς και ο Σταλινισμός (Έρασμος), Εξέγερση και Μελαγχολία (Εναλλακτικές Εκδόσεις), Το Διαρκές 1917 (ΚΨΜ) κ.ά.

-------------------------------------------------

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη στο ΔΡΟΜΟ [ΕΔΩ] 21.07.2015

«Ο κ. Σόιμπλε θεωρεί ότι μπορεί να αγοράσει την ελληνική κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό με 50 δισ., επιβάλλοντάς σας τη θεσμοθέτηση φορέα για την αποκρατικοποίηση κι εκποίηση της δημόσιας ελληνικής περιουσίας. Πολύ λανθασμένος υπολογισμός! Η Ελλάδα δεν είναι προς πώληση», επισημαίνει στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Δρόμο ο κοινωνιολόγος Μίκαελ Λεβί. Αναφερόμενος στο χρέος σημειώνει ότι «δεν χρειάζεται απλώς κούρεμα, αλλά αποκεφαλισμό. Θα έπρεπε να υπάρχει μια δημοκρατική γκιλοτίνα για τα παράνομα χρέη». Αναφερόμενος στο πώς ο γαλλικός λαός στέκεται απέναντι σε όσα συμβαίνουν με επίκεντρο την Ελλάδα, τονίζει πως «γνωρίζει ότι η μοίρα της ελληνικής αριστερής κυβέρνησης θα είναι αποφασιστική και για την ίδια την Γαλλία», ενώ επισημαίνει ότι «ο αγώνας που ξεκίνησε έχει πολύ δρόμο ακόμα από το τέλος του».

Kαταρχάς, θα ήθελα, κ. Λεβί, ένα σχόλιο για το ηχηρό 61,3% «όχι» στο δημοψήφισμα, παρ’ όλες τις κλειστές τράπεζες, το κρεσέντο των εκβιασμών από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και την προπαγάνδα των Μedia. Γιατί ο ελληνικός λαός επέλεξε να ψηφίσει «όχι»;

Το ελληνικό «όχι» είναι ένα ιστορικό γεγονός, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την ίδια την Ευρώπη. Για πρώτη φορά ένας ευρωπαϊκός λαός είπε «όχι» -το μεγάλο «όχι» που γιορτάζεται στο ποίημα του Καβάφη- στη δολοφονική λιτότητα και στους αποικιακούς κανόνες μιας καταστρόικα. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί 61,3% απέρριψε την καταστροφική νεοφιλελεύθερη ανοησία. Αυτό που πρέπει να εξηγηθεί είναι γιατί οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί δεν έχουν κάνει το ίδιο πράγμα ακόμα…

Αυτό το «όχι», μολονότι ένα ιστορικό γεγονός, για ποιον ακριβώς αποτελεί εντέλει νίκη; Διότι έχουμε μπερδευτεί. Με την υπογραφή του 3ου Μνημονίου το «όχι», έγινε «ναι». Εντούτοις, τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και γνωστοί διανοητές, όπως ο Ετιέν Μπαλιμπάρ, ισχυρίζονται ότι το «όχι» αποτελεί ελπίδα για όλη την Ευρώπη. Ως τι; Ως παρακαταθήκη;

Απολύτως! Είναι μια ανέλπιστη ενθάρρυνση για τους λαούς της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και της Ιταλίας, προκειμένου να ακολουθήσουν το ελληνικό παράδειγμα και να ανοίξουν το δρόμο και σε μια άλλη Ευρώπη, χειραφετημένη από την ωμή δικτατορία του οικονομικού Κεφαλαίου και των Ευρωπαίων καρχαριών. Η νίκη του «όχι», είναι πάνω απ’ όλα νίκη της Δημοκρατίας και της ελεύθερης βούλησης του λαού. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι αυτό θα δημιουργήσει τις συνθήκες για την απομείωση ενός μέρους του παράνομου και επαχθούς χρέους. Αλλά ο αγώνας που ξεκίνησε έχει πολύ δρόμο ακόμα από το τέλος του.

Βλέπετε ότι οδεύουμε σε κούρεμα του χρέους, την αναγκαιότητα του οποίου παραδέχτηκε ακόμη και το ΔΝΤ; Δεν είναι τυχαίο ότι στη δευτερολογία του στο Ευρωκοινοβούλιο ο Αλέξης Τσίπρας υπενθύμισε τη γενναιοδωρία των ευρωπαϊκών κρατών κουρεύοντας το 1953 κατά 60% το γερμανικό χρέος. 

Το επαχθές ελληνικό χρέος δεν χρειάζεται απλώς κούρεμα αλλά αποκεφαλισμό. Θα έπρεπε να υπάρχει μια δημοκρατική γκιλοτίνα για τα παράνομα χρέη. Aλλά ακόμη και η καταστολή της γερμανικής ηγεμονίας θα ήταν μια καλή αρχή.

Μέχρι κυριολεκτικά… χτες και το 17ωρο Eurogroup που κατέληξε στην επώδυνη για την Ελλάδα συμφωνία, ζούσαμε την τρομοκρατία του GRexit. Μάλιστα, ο Β. Σόιμπλε άφησε να διαρρεύσει συγκεκριμένη πρότασή του για 5χρονο GRexit. Eπρόκειτο για υπαρκτό σχέδιο ή για έναν ύστατο εκβιασμό της ελληνικής κυβέρνησης;

Το ευρωπαϊκό καπιταλιστικό κατεστημένο είναι διχασμένο. Κάποιοι επιθυμούν να αποκλείσουν την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, κάποιοι άλλοι διστάζουν φοβούμενοι τις συνέπειες. Ωστόσο, όλοι ανεξαιρέτως θα ήθελαν να εξευτελίσουν τον Τσίπρα και να τον αντικαταστήσουν το συντομότερο από μια κυβέρνηση μαριονετών στις υπηρεσίες του κατεστημένου. Kάποιοι Σοσιαλδημοκράτες εναντιώθηκαν σε ένα GRexit, από το φόβο ότι θα είναι οι επόμενοι. Υπάρχουν κι εκείνοι, όπως το γερμανικό SPD του Σ. Γκάμπριελ που δεν σταματάνε να καταγγέλλουν και να διασύρουν την ελληνική «κομμουνιστική» κυβέρνηση.

Ποιες ήταν οι εναλλακτικές που είχε ο Αλέξης Τσίπρας; Ήδη το μνημόνιο που ο ίδιος εισηγήθηκε και υπερψηφίστηκε από μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ και σύσσωμες τις μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις του «ναι» στο ελληνικό Κοινοβούλιο πριν από το Eurogroup, έκαναν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να διαφοροποιηθούν, καταψηφίζοντάς το. Υπήρχε άλλη διέξοδος;

Κατανοώ απόλυτα τις αντιδράσεις των συντρόφων από την Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στον ωμό συμβιβασμό. Από την άλλη, δεν είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ο Τσίπρας είχε πράγματι εναλλακτική, αν η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην Ευρωζώνη, κάτι που απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, είναι επιθυμία της πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Το παλαιότερο σχέδιο των Ευρωπαίων για την εκποίηση της δημόσιας γης μέσω ΤΑΙΠΕΔ και τη συγκέντρωση των κερδών ως εγγύηση, σε φορέα με έδρα το Λουξεμβούργο είναι μέρος της αντιλαϊκης συμφωνίας που έφερε ο Τσίπρας μαζί του στη χώρα. Η μοναδική διαφοροποίηση είναι ότι το Ταμείο των 50 δισ. για τις αποκρατικοποιήσεις και την Εκποίηση Δημόσιας Περιουσίας θα έχει έδρα την Ελλάδα! Ήταν κι αυτό επίσης κάτι που δεν μπορούσε να αποτρέψει;

O κ. Σόιμπλε ως ένας αυθεντικός υπέρμαχος της νεοφιλελεύθερης Ορθοδοξίας πιστεύει, ειλικρινώς, ότι τα πάντα στον κόσμο μας έχουν μια τιμή: η αξιοπρέπεια, η δημοκρατία, η λαϊκή αυτοκυριαρχία. Όλα πρέπει να βγουν στις αγορές και να πωληθούν ή να αγοραστούν στην πρέπουσα τιμή. Θεωρεί ότι μπορεί να αγοράσει την ελληνική κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό με 50 δισ., επιβάλλοντάς σας τη θεσμοθέτηση φορέα αποκρατικοποίησης και εκποίησης της δημόσιας ελληνικής περιουσίας. Λανθασμένος υπολογισμός! Η Ελλάδα δεν είναι προς πώληση. Ευτυχώς, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις απέρριψαν τη διαβόητη προσπάθεια να δωροδοκήσουν την αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.

Zείτε και εργάζεστε στη Γαλλία. Πώς αντιμετωπίζει ο γαλλικός λαός το ελληνικό πρόβλημα; Σε σχετική έρευνα προέκυψε ότι το 58% των Γάλλων υπερασπίστηκε τον Έλληνα πρωθυπουργό στις εκβιαστικές διαπραγματεύσεις που είχε με τους θεσμούς.

Οι Γάλλοι συμπάσχουν με τους Έλληνες και κατανοούν τι περνάτε. Το ίδιο ισχύει για τα γαλλικά συνδικάτα , το Αριστερό Μέτωπο και ακόμη τη διαφωνούσα μειοψηφία του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ο γαλλικός λαός γνωρίζει ότι η μοίρα της ελληνικής αριστερής κυβέρνησης θα είναι αποφασιστική και για την ίδια την Γαλλία. Δεν υπάρχουν αριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη, μόνο αριστερόστροφες ή ακραία κεντρώες, όπως του Ολάντ και του Ρέντσι. Αυτό που απομένει είναι οι ριζοσπαστικά αριστεροί συνασπισμοί, όπως οι Die Linke στη Γερμανία και η Λίστα Τσίπρα L’altra Europa con Tsipras) στην Ιταλία, μαζί με τα νέα κινήματα κατά της λιτότητας, όπως οι Podemos. Aποτελούν και τη μοναδική ελπίδα για την Ευρώπη.

ΑΡΘΡΟ Του ΜΠΕΝΤΕ: "Η παγκόσμια οικονομία σήμερα είναι μια «φούσκα» και βασίζεται σε αέρα, όχι σε παραγωγή"

Η παγκόσμια οικονομία σήμερα είναι μια «φούσκα» και βασίζεται σε αέρα, όχι σε παραγωγή * 

Η αλλαγή της κοινωνίας πρέπει να γίνει στα θεμέλιά της. Πρέπει να αλλάξουμε το αξιακό μας σύστημα

Ο κεντρικός κερδοσκοπικός μηχανισμός είναι η «περίφημη» τράπεζα Goldman SachsΗ κοινωνία μας είναι δομημένη με βάση την οικονομία και όχι τον άνθρωπο. Η οικονομία σήμερα έχει αποκτήσει ολοκληρωτικά κυριαρχικό ρόλο στην κοινωνία. Οικονομία που σέρνει την πολιτική, την κοινωνία και τον άνθρωπο με το «αόρατο χέρι» της. Ζούμε σε μια κερδοσκοπο-κινούμενη κοινωνία.

Για να κατανοηθεί καλύτερα η γιγάντωση του «τέρατος» της οικονομίας είναι χαρακτηριστικό ότι το 1970 το 90% του διεθνούς κεφαλαίου διαχεόταν στο εμπόριο και σε μακροπρόθεσμες επενδύσεις, άλλες περισσότερο άλλες λιγότερο παραγωγικές, και το 10% διοχετευόταν σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Από το 1990 και μετά, τα νούμερα αυτά αντιστράφηκαν. Μαζί προήλθε και η γιγάντωση του εμπορευματικού, καταναλωτικού και προπαγανδιστικού ορυμαγδού. Η παγκόσμια οικονομία σήμερα είναι μια «φούσκα» και βασίζεται σε αέρα, όχι σε παραγωγή. Αυτή η οικονομία την οποία ζούμε δεν αφορά την πραγματική οικονομία, είναι χρηματοπιστωτική και τοκογλυφική, είναι δημιούργημα των διεθνών κερδοσκόπων και τοκογλύφων οι οποίοι κινούν την οικονομία και κατ' επέκτασιν την πολιτική, την κοινωνία και τον άνθρωπο. Είναι αυτοί που κατευθύνουν «τα πράγματα» και «κινούν» τον κόσμο.

Πρόκειται γα μια οικονομική μαφία που εξουσιάζει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο πλανήτης μας έχει αφεθεί στο έλεος των καταστροφικών της ορέξεων. Μια οικονομική μαφία η οποία στον κόσμο δεν βλέπει ανθρώπους αλλά μόνο αριθμούς και κέρδη. Μπροστά στην καταστροφή της φύσης βλέπει μόνο κι άλλα κέρδη. Στο βωμό του κέρδους θυσιάζει κάθε ανθρώπινο, κοινωνικό ή περιβαλλοντικό κόστος χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Μια χούφτα άνθρωποι, τυφλωμένοι από την απληστία με ένα και μοναδικό θεό τους το κέρδος, πλήττουν τον πλανήτη και την ανθρωπότητα.

Δεν πρόκειται για οικονομικό σύστημα αλλά για κερδοσκοπικό σύστημα, καθώς και η οικονομία έχει μετατραπεί σε κερδοσκοπική οικονομία. Επίσης έχει γίνει πολύπλοκη με δυσνόητους όρους, ώστε να μην μπορεί να κατανοηθεί η ληστρική λειτουργία της.

Κέντρο του οικονομικού συστήματος και καρδιά του είναι η Wall Street των ΗΠΑ. Ο κεντρικός κερδοσκοπικός μηχανισμός είναι η «περίφημη» τράπεζα Goldman Sachs. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο οικονομικό παράγοντα στο χώρο της οικονομικής διαχείρισης των ΗΠΑ. Η Goldman Sachs έχει δομή παραστρατιωτικής οργάνωσης. Τα στελέχη της λειτουργούν σαν πράκτορες, συνεχίζουν να δουλεύουν γι' αυτήν και να υπηρετούν τα συμφέροντά της και το σύστημά της από οποιοδήποτε πόστο. Εχει δημιουργήσει ένα παγκόσμιο δίκτυο κυριαρχίας σε διεθνείς οργανισμούς, σε κυβερνήσεις κρατών, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κ.ά., βρίσκεται παντού στην Αμερική, στην Ευρώπη, στην Ασία, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Οι περισσότεροι υπουργοί οικονομικών των ΗΠΑ ήταν μέλη της - ο πρόεδρος της Παγκόσμιας τράπεζας· διοικητές κεντρικών τραπεζών, όπως του Καναδά και της Ιταλίας· ο πρωθυπουργός της Ιταλίας· ο υπ' αριθμόν 2 της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που είναι και μεγαλοστέλεχος της ομοσπονδιακής τράπεζας της Γερμανίας, αλλά και ο επικεφαλής οργανισμού διαχείρισης δημοσίου χρέους της Ελλάδας.

Η σημερινή κατάσταση στη χώρα μας ταυτίζεται και συνδέεται άμεσα με την Goldman Sachs, όπως και μέλη της τωρινής και προηγούμενων κυβερνήσεων συνδέονται μαζί της. Ηταν αυτή που «μαγείρεψε» τα νούμερα, για να μπει η Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ, πράγμα που έγινε υπογείως για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης. Ενώ έπαιζε κεντρικό ρόλο στη διαχείριση της ελληνικής οικονομίας διαχρονικά, πράγμα που της απέδιδε μεγάλα κέρδη, ταυτόχρονα αισχροκερδούσε ποντάροντας στην ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, βγάζοντας κι άλλα κέρδη. Η Goldman Sachs είναι αυτή που πρωτοστάτησε στη δημιουργία της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Από την ιστορία της οικονομικής κρίσης που πλήττει τον πλανήτη, η Goldman Sachs και τα μέλη της έχουν καρπωθεί, και συνεχίζουν να καρπώνονται, αμύθητα κέρδη.

Μία συνηθισμένη κερδοσκοπική τακτική γίνεται με την αγοραπωλησία κρατικών ομολόγων και τη συνεισφορά των στημένων «αξιολογήσεων» των οίκων αξιολόγησης. Σε πολλές περιπτώσεις, τους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς και τους οίκους αξιολόγησης απαρτίζουν ακριβώς τα ίδια άτομα. Μεγαλοστελέχοι των μεγάλων επενδυτικών τραπεζών είναι ταυτόχρονα οι μέτοχοι των οίκων αξιολόγησης που αξιολογούν με βάση τα συμφέροντα των μετόχων τους. Κερδοσκόποι αγοράζουν συντεταγμένα κρατικά ομόλογα ενός κράτους, διαμορφώνουν πλασματικά τις αγορές και τα πουλάνε πάλι συντεταγμένα, με αισχροκέρδεια, με αποτέλεσμα να βυθιστεί στο χάος ένας λαός και αυτοί να ανεβάσουν λίγους ακόμα αριθμούς στο ήδη χαώδες σύνολο των κερδών τους. Κάπως έτσι λειτουργούν οι «περίφημες» διεθνείς αγορές.

Αισχροκερδή κερδοσκοπική τακτική πραγματοποιήθηκε και στην περίπτωση της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, των οποίων οι οικονομίες δέχτηκαν οργανωμένη επίθεση από τους οίκους αξιολόγησης Moody's, Fitch και Standard & Poor's. Χειραγώγησαν τις τιμές του δημόσιου χρέους έτσι ώστε να ωφελήσουν τους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς. Υπονόμευσαν την αξιοπιστία της οικονομίας την ίδια ακριβώς στιγμή που οι κερδοσκοπικοί μηχανισμοί ήταν έτοιμοι να αγοράσουν τα κρατικά ομόλογα. Ο οίκος Moody's σε ενάμιση χρόνο είχε υποβαθμίσει εννέα φορές την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας. Μεγαλοστελέχοι της Goldman Sachs είναι μεγαλομέτοχοι της Moody's. Στημένα οικονομικά παιχνίδια στις πλάτες των λαών. Οι οίκοι αξιολόγησης είναι αυτοί που βαθμολογούσαν με μεγάλες βαθμολογίες όλα εκείνα τα προϊόντα-φούσκες που αποδείχθηκαν «σκουπίδια», για λογαριασμό συγκεκριμένων τραπεζών που υπερπλούτισαν, οδηγώντας στην παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 που μαστίζει τον πλανήτη.

Η πολιτική έχει μετατραπεί σε υποχείριο της οικονομίας. Τα κράτη είναι δέσμια του τραπεζικού συστήματος. Οι κυβερνήσεις το μόνο που κάνουν είναι να εκπροσωπούν την «οικονομική μαφία» και να εξυπηρετούν το κεφάλαιο σε κάθε του μορφή. Οι πολιτικοί έχουν μετατραπεί σε βιτρίνα του κερδοσκοπικού συστήματος. Τα οικονομικά συμφέροντα χρησιμοποιούν ως εκπροσώπους τους τους πολιτικούς πατώντας πάνω στη ματαιοδοξία και την εξουσιομανία τους. Βέβαια όλα αυτά με την κάλυψη των ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ ανήκουν κατά κύριο λόγο στα οικονομικά συμφέροντα και είναι κατευθυνόμενα από αυτά. Οι δημοσιογράφοι που τους υπηρετούν προσπαθούν να έχουν και αυτοί ένα μερίδιο εξουσίας μαζί με έναν υψηλό μισθό.

Στο μικρόκοσμο της Ελλάδας, οι οικονομικοί δυνάστες και το κεφάλαιο δεν είναι «απρόσωποι» αλλά συγκεκριμένοι και έχουν και ονόματα. Είναι αυτοί που κατέχουν και κατευθύνουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ και αυτοί που κατέχουν τις ντόπιες τράπεζες. Τα ΜΜΕ είναι αυτά που στηρίζουν και καλύπτουν τις υπαλληλικές κυβερνήσεις και οι ντόπιες τράπεζες αυτές που στηρίζουν οικονομικά και χρηματοδοτούν τα κόμματα που τις απαρτίζουν.

Είναι καιρός να γυρίσουμε την πλάτη στις κυβερνήσεις και στα κόμματα που υπηρετούν την οικονομική μαφία. Να γυρίσουμε την πλάτη και στα ΜΜΕ που τους καλύπτουν.

Είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί κλάδος κοινωνικής οικονομίας και ανθρωπιστικής οικονομίας οι οποίοι να τροφοδοτούν τις κυβερνήσεις και τις κρατικές δομές. Η οικονομία των κρατών πρέπει να είναι προσαρμοσμένη στην επίτευξη της κοινωνικής ευημερίας και όχι στον χειραγωγούμενο ανταγωνισμό των διεθνών αγορών.

Ποιοι είναι όμως τελικά αυτοί οι κερδοσκόποι; Πρόσφατη αποκάλυψη έδειξε ότι η οικονομική κρίση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην κοκαΐνη. Το πρόβλημα του εθισμού πολλών τραπεζιτών ανά τον κόσμο στην κοκαΐνη και οι επιπτώσεις της χρήσης της, όπως η μεγαλομανία, οι αδίστακτες αποφάσεις, η νοοτροπία της έξαψης και του όλο και περισσότερο αλλά και η νοοτροπία της απληστίας και του ανταγωνισμού που προωθούν έχουν οδηγήσει στο σημερινό οικονομικό χάος. Πολλές φορές η χρήση της για τους κερδοσκόπους είναι «επιβεβλημένη» καθώς την ώρα που κλείνει το ένα χρηματιστήριο ανοίγει το άλλο του άλλου ημισφαιρίου.

Σκιαγραφώντας το προφίλ των οικονομικών εγκληματιών, μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάποια βασικά χαρακτηριστικά. Ο ναρκισσισμός και η πίστη ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Η μακιαβελική ικανότητα για να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους χωρίς ηθικούς φραγμούς. Τα ψυχοπαθητικά χαρακτηριστικά, βλέποντας εχθρούς παντού, κάνοντας «φιλίες» μόνο με όσους θα εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, τις οποίες πετάνε εύκολα «στα σκουπίδια». Ο σαδισμός, η ευχαρίστηση από τη σκληρότητα σε βάρος άλλων και από τον πόνο άλλων ανθρώπων. Τα ίδια χαρακτηριστικά παρατηρούνται και στους δολοφόνους. Βέβαια, αυτοί δεν δολοφονούν ανθρώπους αλλά ολόκληρες κοινωνίες. Καταδικάζουν ολόκληρες κοινωνίες στην εξαθλίωση, το χάος, τη δυστυχία και σε αυτοκτονίες για λίγο παραπάνω κέρδος. Υποκινούν πολέμους και αιματοχυσίες για ακόμα λίγο παραπάνω κέρδος.

Ενα ακόμα τρανταχτό στοιχείο για τη φύση των κερδοσκόπων, για αυτούς που εξουσιάζουν τον κόσμο, είναι ότι οι αυτοκτονίες διαδέχονται η μία την άλλη. Δεκατέσσερις αυτοκτονίες έχουν καταγραφεί στους μόλις τρεις τελευταίους μήνες. Πρόκειται για «άρρωστους» ανθρώπους, «θύματα» της ίδιας τους της απληστίας, του ίδιου συστήματος που καθοδηγούν και υπηρετούν, «θύματα» του ίδιου τους του εαυτού και της αυτοκαταστροφικής τους λειτουργίας παρασέρνοντας την ανθρωπότητα και τον πλανήτη μαζί της. Μια χούφτα άνθρωποι, τυφλωμένοι και «σκλαβωμένοι» από την απληστία τους, «σκλαβώνουν» τον κόσμο. Η ανθρωπότητα ολόκληρη και ο πλανήτης είναι θύμα του κερδοσκοπικού συστήματος. Είμαστε θύματα μιας κερδοσκοπο-κεντρικής «λογικής». Μιας άρρωστης «λογικής».

Είναι η δομή και η νοοτροπία της κοινωνίας μας τέτοια έτσι που είναι στη «λογική» της να παράγει τέτοιους ανθρώπους. Σήμερα τα καλύτερα μυαλά του πλανήτη απορροφούνται και τροφοδοτούν το κερδοσκοπικό σύστημα. Δεν υπηρετούν την κοινωνία και την ανθρωπότητα. Το αποτέλεσμα της εργασίας τους δεν προσφέρει στο κοινό καλό αλλά είναι στην πραγματικότητα καταστροφικό, καθώς με την καθημερινή τους εργασία κάνουν τον κόσμο χειρότερο.

Το θέμα, βέβαια, είναι ότι είναι η δομή της κοινωνίας μας τέτοια. Αυτό είναι το «πνεύμα» της εποχής μας και η νοοτροπία που επικρατεί. Η αλήθεια είναι ότι η πλειονότητα γοητεύεται ή θέλει να αποκτήσει πλούτο και εξουσία, και είναι διατεθειμένη να προσπαθήσει γι' αυτό. Τι κι αν είναι ελαχιστότατοι αυτοί που τα κατέχουν, τι και αν πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα «παιχνίδι» που είναι ήδη χαμένο. Οι πολλοί προσπαθούν να ανέλθουν με αυτή τη «λογική» και να φτάσουν όσο πιο «ψηλά» μπορούν σε μια κοινωνική αρένα. Αντί να αντιπαρατεθούν με τους πολύ πολύ λίγους και με τη «λογική» τους, προτιμούν να προσπαθήσουν να «προσαρμοστούν» στις προσταγές τους.

Η κοινωνία μας είναι κερδοσκοπο-κινούμενη και κερδοσκοπο-κεντρική. Διαρθρωμένη με τον ανταγωνισμό, τον ατομισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Εξελίσσεται η εμπορευματοποίηση των πάντων. Μια κοινωνία με σημαία της τον υλισμό και τον καταναλωτισμό που χαρακτηρίζεται από κοινωνική αδικία και ανισότητα.

Η αλλαγή της κοινωνίας πρέπει να γίνει στα θεμέλιά της. Πρέπει να αλλάξουμε το αξιακό μας σύστημα. Η κοινωνία να είναι δομημένη με βάση τον άνθρωπο και όχι την οικονομία. Ο άνθρωπος πρέπει να έρθει στο επίκεντρο. Η οικονομία να τον υπηρετεί και όχι να την υπηρετεί αυτός. Η οικονομία να έρθει στην υπηρεσία του ανθρώπου και της κοινωνίας. Η κοινωνία πρέπει να έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο και την ίδια την κοινωνία.

Η οικονομική κρίση που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα της αχαλίνωτης υπερκερδοσκοπικής απληστίας, της αισχροκέρδειας και της ληστρικής λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος, οξύνοντας όλο και περισσότερο την πραγματική κρίση, την κρίση αξιών, την κοινωνική, την περιβαλλοντική και την ανθρωπιστική κρίση. Οι περίοδοι κρίσεων αποτελούν και περίοδο κοινωνικών αλλαγών. Οι άνθρωποι μπορούν να επαναπροσδιορίσουν τη ζωή τους, τις ανάγκες και τις αξίες τους και να αναγεννηθούν και οι ίδιοι αλλά και η κοινωνία γύρω τους.

Ο σημερινός ολοκληρωτικός καπιταλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός εκφράστηκαν από τον θεωρητικό αρχιερέα τους, τον οικονομολόγο Μίλτον Φρίντμαν. Οι πιο εμβληματικοί πολιτικοί εκφραστές τους ήταν το δίδυμο Ρίγκαν-Θάτσερ, πριν από αυτούς είχε υιοθετήσει το νεοφιλελεύθερο δόγμα μόνο ο δικτάτορας Πινοτσέτ. Χαρακτηριστικά, η Μάργκαρετ Θάτσερ διακήρυττε ότι «δεν υπάρχει κοινωνία, μονάχα το άτομο». Αυτό αντιτίθεται στις βασικές αρχές της ανθρώπινης φύσης, καθώς ο άνθρωπος χρειάζεται ατομική συνείδηση αλλά ταυτόχρονα και συλλογική συνείδηση, εφόδια που πρέπει να αναπτύξει ως αυτόνομη οντότητα αλλά παράλληλα ως κοινωνικό ον.

Η «ελευθερία της αγοράς» μετατράπηκε σε δικτατορία της αγοράς, και το «αόρατο χέρι» της σε χειραγωγούμενο δυνάστη. Ο καπιταλισμός βασίζεται στον ατομισμό, με άτομα που πορεύονται με κίνητρο το κέρδος και τον ανταγωνισμό, επιτάσσοντας στους ανθρώπους να ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε μια κοινωνία-ζούγκλα. Εχει ως αρχές ότι οι άνθρωποι είναι και πρέπει να είναι ατομιστικά ανταγωνιστικά όντα.

Η αλήθεια είναι ότι η ανθρώπινη φύση διαμορφώνεται, εξελίσσεται και δεν έχει κανόνες. Στην πραγματικότητα είναι μια επιλογή, κερδοσκόπος ή άνθρωπος. Η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά μπορούν να επικρατήσουν του ανταγωνισμού και του ατομισμού. Η γεμάτη αγάπη φύση του ανθρώπου να υπερισχύσει στην ανταγωνιστική, ατομιστική, κερδοσκοπική, άπληστη, εξουσιομανή, ματαιόδοξη πλευρά του. Η αγάπη είναι η υπέρτατη και πραγματική ανάγκη κάθε ανθρώπινου όντος. Μια κοινωνία που αντιτίθεται σε αυτό οφείλει να ανατραπεί από την ίδια της την αντίφαση προς τις βασικές ανάγκες της ανθρώπινης φύσης. Να αναζητήσουμε την αληθινή δημοκρατία. Για κοινωνική δικαιοσύνη. Για μια ελεύθερη ανθρώπινη κοινωνία...

bede@planetmail.net

ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Θωμάς Μπιζάς: Ο «πολυτασικός ΣΥΡΙΖΑ μας έφερε ως εδώ».. ( ο κάθε ένας όπως θέλει το παίρνει και αυτό). Του Θωμά Μπιζά*

Όσοι γνωρίζουν τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ, ξέρουν πως οι κρίσεις στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ συχνότερες από τις καλές στιγμές του.

Στον ΣΥΡΙΖΑ τσακωνόμαστε για το αν θα έχουμε έναν, ή 11 επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο , για το ποιος θα καταθέσει το ψηφοδέλτιο στον άρειο πάγο, για το ποιος θα είναι ο τέταρτος και ο πέμπτος στην σειρά υποψήφιος ευρωβουλευτής , για το ποιοι θα είναι υποψήφιοι δήμαρχοι σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, για το αν θα πρέπει να βγει αφίσα με το πρόσωπο του Τσίπρα , για το πόσοι θα ανέβουν στην εξέδρα, ακόμα και για το αν πρέπει να έχει αυτοκίνητο ο βουλευτής της Καστοριάς.

Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι μαζί σε ένα ευρωψηφοδέλτιο 42 ανθρώπων , σε μια λίστα 13 περιφερειαρχών, σε ένα γραμματέα της κεντρικής επιτροπής.

Στην πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια δεν συμφωνούμε πουθενά μεταξύ μας. Ακόμα και όταν συμφωνούμε, η κάθε τάση έχει διαφορετικά σχέδια για αυτήν την συμφωνία.

Για να υπάρξουν συμφωνίες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε πρώτα να συμφωνήσουν οι φύλαρχοι και μετά οι φυλές.

Θα μπορούσε λοιπόν, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ενιαίος μπροστά στις μεγάλες αποφάσεις της Κυβέρνησης;

Κακά τα ψέματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός δεν θα μπορούσε.

Αυτό που έγινε στην κοινοβουλευτική μας ομάδα είναι αυτό που γίνεται κάθε τρείς και λίγο στις Ο.Μ, στις Ν.Ε, στην Κεντρική Επιτροπή. Απλά ήταν θέμα χρόνου να γίνει και στην κοινοβουλευτική ομάδα …

Υπάρχουν ορισμένοι σύντροφοι που ισχυρίζονται πως αυτή είναι η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι σύντροφοι λένε πως αυτή η πολυτασικότητα μας έφερε ως εδώ.

Να με συγχωρούν αλλά διαφωνώ. Πολυτασικά κόμματα υπάρχουν και άλλα. Πολυτασικά κόμματα βρίσκονται σε όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος και όμως ο λαός τα έστειλε στα αζήτητα και ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μας ψήφισε για τα ελαττώματα μας ο λαός. Μας ψήφισε για τα πλεονεκτήματα μας και ένα από αυτά ,(ίσως το ισχυρότερο) , είναι και το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.

Βεβαίως πρέπει να επιδιώκουμε πάντα την σύνθεση των απόψεων , να ακούμε πάντα και την διαφορετική φωνή, να είμαστε ανοιχτοί σε ρεύματα ιδεών , να ακούμε ακόμα και την κριτική των αντιπάλων.

Μην μπερδεύουμε όμως την εσωτερική δημοκρατία και τον πλουραλισμό με την παραλυτική λειτουργία μηχανισμών και παραγόντων εντός του κόμματος.

Οι μηχανισμοί αντικατέστησαν και τελικά κατέστρεψαν την δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ό,τι συμφωνία και να έφερνε ο Τσίπρας, δεν θα ικανοποιούσε το σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Αυτοί που λένε πως η συμφωνία θα μπορούσε να περάσει ομόφωνα αν δεν είχε αναφορές στα εργασιακά, ή στα δάνεια , ή στον ΦΠΑ , ή στην Κυριακάτικη αργία, λένε ψέματα .

Ακόμα και όλα αυτά να μην τα είχε, ο καυγάς θα γινόταν για το κούρεμα του χρέους . Ακόμα και αυτό να υπήρχε, ο καυγάς θα γινόταν για το ευρώ, για την Παναρίτη, για τον Πανούση κλπ κλπ κλπ.

Αυτήν τη αλήθεια την ξέρουμε όλοι και όλες στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ερώτημα είναι, υπάρχει λύση;

Η δική μου απάντηση είναι πως την λύση πρέπει να την αναζητήσουμε σε μια πορεία αλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ .

Να πούμε όλοι μαζί όχι στο κόμμα των μηχανισμών και της παραλυσίας και να διεκδικήσουμε ένα πραγματικά δημοκρατικό και σύγχρονο αριστερό κόμμα . 

Υ.Γ Πάντα έλεγα ότι είναι πιο δύσκολο να αλλάξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ από το να αλλάξουμε την Ελλάδα. 

Την Ελλάδα την αλλάξαμε ήδη! Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας έφεραν τα πάνω κάτω σε όλη την Ευρώπη.

Τον ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν μπορέσαμε να τον αλλάξουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ σπαράσσεται από τους μηχανισμούς και τις παρασυναγωγές και παραμένει έτσι ακίνητος και ασάλευτος μέχρι τελικής πτώσης. 

ο Θωμάς Μπιζάς είναι μέλος της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ.

ΠΗΓΗ ΑΝΤΙ-ΔΡΑΣΗ

[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ομάδα "Οικοσιαλιστική Αριστερά" ενώ συμφωνεί με την ανάλυση του Θωμά δεν είναι τόσο απαισιόδοξη όσο ο αρθρογράφος με την τελευταία παράγραφο. Υπάρχουν ακόμα δυνατότητες κοινών δράσεων και "πολιτικής συμβίωσης" κάτω από την ίδια ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ με την προϋπόθεση τη στήριξη της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού στις βασικές πολιτικές επιλογές. 

Η ομάδα "Οικοσιαλιστική Αριστερά" είχε σοβαρές αντιρρήσεις με αρκετά από τα θέματα που αφορούσαν του ΥΠΕΠΑΝ π.χ. νέο εργοστάσιο ενέργειας της ΔΕΗ από λιγνίτη κ.π αλλά είχε δώσει περίοδο χάριτος τόσο στην κυβέρνηση όσο και στον Υπουργό κ.Λαφαζάνη ]

Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα: Για την Αριστερά του 21ου αιώνα (ομιλία σε σεμινάριο στο Resistance Festival

Ο Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα επισκέφθηκε τη χώρα μας στις 19 και 20 Ιουνίου, προσκεκλημένος του Resistance Festival 2015 και μίλησε στην εναρκτήρια εκδήλωση του φεστιβάλ. Δεν ήταν όμως αυτή η μοναδική παρέμβαση του αντιπροέδρου του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας στην Αθήνα. Μιλώντας σε σεμινάριο που οργανώθηκε από το Resistance το Σάββατο 20 Ιουνίου με θέμα «Η Αριστερά στον 21ο αιώνα: Ρόλοι και νέα καθήκοντα», ο αντιπρόεδρος της Βολιβίας του Έβο Μοράλες εκφώνησε μια σημαντικότατη ομιλία που αποτελεί θεωρητικό και πολιτικό ντοκουμέντο σε διεθνή κλίμακα για τη σύγχρονη Αριστερά.

Συνομιλητές του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα στο σεμινάριο που πραγματοποιήθηκε σε μια κατάμεστη αίθουσα της Γεωπονικής, οι Σαμίρ Αμίν, Ταρίκ Αλί και Ρούντι Ρινάλντι.

Ο σημαντικός διανοούμενος της Αριστεράς και αντιπρόεδρος της Βολιβίας διατυπώνει στην ομιλία του πέντε σκέψεις για την Αριστερά της εποχής μας. Αναφέρεται στη σχέση μεταξύ κόμματος και κοινωνικών κινημάτων, θέτοντας το ζήτημα των σύγχρονων πολιτικών υποκειμένων και προχωρώντας σε μια σύγκριση με την έννοια του κόμματος όπως δομήθηκε τον προηγούμενο αιώνα. Μιλά για τη νέα εργατική τάξη αναλύοντας τα χαρακτηριστικά και τις μεταμορφώσεις της στις σημερινές συνθήκες. Προχωρά σε μια αναφορά για την Αριστερά σε σχέση με τις συγκεκριμένες ανάγκες που θέτει η ιστορική συγκυρία. Αναφέρεται στη δημοκρατία όχι ως μέσο ή εργαλείο αλλά ως χώρο οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Ακόμα, ο Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα σε μια εκτενή αναφορά του στη Λατινική Αμερική, την Ευρώπη και την Ελλάδα, προχωρά σε ορισμένες συγκρίσεις και διαπιστώσεις για την κατάργηση της κυριαρχίας των χωρών από τους μεγαπαίκτες και τις αγορές. «Μην νομίζετε ότι η Τρόικα ενεργεί με καλή πίστη, ότι είναι ευέλικτη. Θέλουν να σας καταστρέψουν» τονίζει ο αντιπρόεδρος της Βολιβίας, που πρόσφατα υπέγραψε τη δήλωση προσωπικοτήτων για την ελληνική Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος, και προχωρά σε τρεις «προτάσεις προς τους Έλληνες». Προτάσεις που αποκτούν εξαιρετική σημασία και επικαιρότητα υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων και θα συζητηθούν.

Διαβάστε την ομιλία ΕΔΩ

Νάσος Ηλιόπουλος "Επιβίωση και απεγκλωβισμός"

Επιβίωση και απεγκλωβισμός

1. Ειλικρίνεια. Δεν μιλάμε για συμφωνία αλλά για σκληρή και άδικη συνθηκολόγηση. Είναι η συνθηκολόγηση ενός στρατού που πέντε μήνες παρά τα λάθη και τις αδυναμίες πάλεψε με ότι είχε ενάντια σε ένα συντριπτικό συσχετισμό δύναμης. Εδώ που είμαστε δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις διεξόδου. Ένα τάγμα που έχει πέσει σε ενέδρα, ακόμα και αν αυτό οφείλεται και σε λάθος σχεδιασμούς, το πρώτο που έχει να κάνει είναι να επιβιώσει και μετά να σπάσει τον αποκλεισμό. Δεν υπάρχει ατομικός δρόμος εξόδου. Συλλογική επιβίωση και απεγκλωβισμός.

2. Σοβαρός σχεδιασμός από τώρα για όλα τα πιθανά αντισταθμιστικά που μπορούμε να πάρουμε για να ελαφρύνουμε το βάρος που θα πέσει στο λαό. Σχεδιασμός για όλα τα «κενά» που δεν «βλέπει» η συμφωνία και μας αφήνουν χώρο για να κινηθούμε π.χ. μεγάλη πρωτοβουλία για κοινωνική αλληλέγγυα οικονομία.

3. Επιχείρηση «σοκ και δέος» στο εσωτερικό. Χτύπημα όλου του παλιού μπλοκ εξουσίας. Πέρα από τα όρια της συμφωνίας πρέπει να τσακίσουμε τον αντίπαλο στο εσωτερικό και μέσα από αυτή τη σύγκρουση να κερδίσουμε χώρο και οξυγόνο για τον κόσμο της εργασίας και τους συμμάχους του.

4. Συλλογικό σχέδιο που θα επιτρέψει μέχρι τον χειμώνα να απεγκλωβιστούμε από το σημερινό ασφυκτικό πλαίσιο.

5. Όλα τα παραπάνω χρειάζονται και εσωτερική αναδιάταξη δυνάμεων. Αναδιάταξη σε κατεύθυνση μάχης. Δεν υπάρχει περίπτωση να δοθεί αυτή η μάχη όταν επιλέγουμε οι άνθρωποι που δεν πίστευαν στο «όχι», όπως η διαπραγματευτική ομάδα και το οικονομικό επιτελείο, να έχουν την ευθύνη της διαχείρισης.

Υγ1: μπορούμε να ζήσουμε, να αντιμετωπίσουμε και να ανατρέψουμε ένα μισό πραξικόπημα; Το πραξικόπημα που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες είχε δύο στόχους. Να υπογραφεί μνημόνιο και να πέσει η κυβέρνηση. Η σημασία του δεύτερου στηρίζεται στην ανάγκη του να μπορεί να υλοποιηθεί το πρώτο. Χωρίς ένα πολιτικό προσωπικό που πιστεύει στο σχέδιο όλοι ξέρουν ότι θα προκύπτουν και από τα μέσα ζητήματα, καθυστερήσεις και προσπάθειες επανασχεδιασμού. Η εισβολή του λαού μέσα από το δημοψήφισμα κατάφερε σε πρώτο χρόνο να ακυρώσει το δεύτερο σκέλος του πραξικοπήματος. Αρά βρισκόμαστε σε μία οριακή ισορροπία όπου είτε θα ολοκληρωθεί το πραξικόπημα με την ανατροπή της κυβέρνησης είτε θα ανατραπεί το πρώτο μισό του πραξικοπήματος.

Υγ2: Είχε νόημα το δημοψήφισμα; Ένα όμορφο τραγουδάκι λέει ότι «η φτώχια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει». Η ρωγμή που άνοιξε αυτό το δημοψήφισμα είναι η μοναδική μας ελπίδα. Έδειξε ότι σε αυτό τον τόπο η «φτώχεια δεν νιώθει ότι φταίει». Αυτό μετασχηματίζει την «φτώχεια» σε μία επικίνδυνη δύναμη. Μέσα από τη διαδικασία της σύγκρουσης που πυροδότησε το δημοψήφισμα, δημιουργήθηκε η μοναδική δύναμη που μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε από τον βούρκο που θέλουν να μας βουλιάξουν.

7 Συμπεράσματα "ΟΙ άνθρωποι αυτοί [της ΕΕ] δεν είναι φίλοι μας, ούτε φίλοι της δημοκρατίας"

Αντιγράφουμε τις σκέψεις του δημοσιογράφου Άγγελου Τσέκερη από το FB

Ορισμένες σκέψεις.

1.Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου δεν είναι ούτε της άποψης «ο Τσίπρας έχει προαποφασίσει για grexit», ούτε «ο Τσίπρας έχει προαποφασίσει για υποταγή». Καταλαβαίνει ότι ο Τσίπρας παίζει το κεφάλι του και γι αυτό τον στηρίζει. 

2.Το πρόγραμμα ρίχνει κάποια βάρη στους έχοντες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι μη έχοντες μπορούν να σηκώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί.

3.Η πτώση της κυβέρνησης είναι τεράστια επιθυμία της ΕΕ. Βάρκιζα αυτή τη στιγμή δεν είναι να υπογράψεις, Βάρκιζα είναι να τα παρατήσεις και να φύγεις. 

4.Η πολιτική διαχείριση της λιτότητας θα είναι δύσκολη, αλλά η αριστερά πρέπει να κυβερνήσει. Υπάρχουν πράγματα να γίνουν, και υπάρχει και εμπιστοσύνη από τον κόσμο που δεν πρέπει να την προδώσουμε. Η επόμενη δημοσκόπηση θα το δείξει. 

5.Η αριστερά πρέπει να επανεξετάσει την ανάλυσή της για την ΕΕ. ΟΙ άνθρωποι αυτοί δεν είναι φίλοι μας, ούτε φίλοι της δημοκρατίας. Το ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να μας τη φέρουν, είναι αυτονόητο και πρέπει να έχουμε αντισχέδιο. 

6.Η κυβέρνηση έκανε συμβιβασμό. Το κίνημα για την υπεράσπιση της κοινωνίας, δεν έχει κάνει κανέναν συμβιβασμό και οφείλει να συνεχίσει την πίεση και τον αγώνα. 

7.Τέτοιες ώρες, χρειάζεται περισσότερη κουβέντα και λιγότερη ανθρωποφαγία. Όποιος δεν μιλάει ωραία, ανεξαρτήτως απόψεων, μπλοκάρεται.