Ηρώ Διώτη: Το πράσινο σημαιάκι του ΣΥΡΙΖΑ/ Η Αριστερά δεν μπορεί παρά να έχει στα κύτταρά της την οπτική που λέει ότι ο σοσιαλισμός είτε θα είναι οικοσοσιαλισμός, είτε δεν θα υπάρξει

Το πράσινο σημαιάκι του ΣΥΡΙΖΑ

Ήδη από τις προηγούμενες εκλογές, όταν ως ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαμε για συμμαχίες, συμπεριλαμβάναμε σε αυτές τον κόσμο και τα σχήματα της ριζοσπαστικής οικολογίας

Της Hρώς Διώτη Παραδοσιακά ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε και συμμετείχε σε τέτοια κινήματα. Ελεύθεροι χώροι, λιθάνθρακας,  λιγνίτης, Βοτανικός, ΒΑΠΕ, Αχελώος, χρυσός και τόσα άλλα. Εκεί διαμορφώσαμε τη φυσιογνωμία και τις συμμαχίες μας με σημαντικά αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, και με άξονα αυτά επεξεργαστήκαμε τις θέσεις μας. Θέσεις όχι συνθηματολογκού περιεχομένου, αλλά στηριγμένες σε στοιχεία και επιχειρήματα. Μέσα από αυτές τις συμμαχίες, και μέσα από αυτού του είδους την εμπλοκή με τα αιτήματα της κοινωνίας, φτάσαμε να είμαστε σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν είναι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ tabula rasa, που ξαφνικά πήρε ένα μεγάλο εκλογικό ποσοστό και άρχισε ποικιλοτρόπως να ροκανίζει ό, τι έχει κατακτήσει. Ούτε εννοεί να πιάνει για τα πάντα το νήμα από την αρχή επειδή ο φακός που βλέπουμε τώρα τα πράγματα είναι αυτός της εξουσίας. Είμαστε οι άνθρωποι της ριζοσπαστικής οικολογικής, φεμινιστικής και πολλά ακόμα  Αριστεράς. Γι’ αυτό και είμαστε το μέλλον και η ελπίδα του κόσμου που μαστίζεται από την κρίση και βλέπει τα πάντα γύρω του να καταρρέουν, από τα εισοδήματα μέχρι τις αξίες. Συνεπώς, αφού εξακολουθούμε να έχουμε το πράσινο σημαιάκι στη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ, το θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της ανάπτυξης της χώρας, που είναι καραμέλα στα χείλη των κυρίαρχων, δεν μπορεί παρά να περνά υποχρεωτικά για μας, αφενός από την προστασία του περιβάλλοντος και, αφετέρου, από την αμφισβήτηση αυτού του μοντέλου που έχει καταρρεύσει και μας έχει οδηγήσει στην απόλυτη διάλυση. Άρα, για παράδειγμα, το όχι στην εξόρυξη χρυσού, επειδή ονειρευόμαστε μια άλλου τύπου ανάπτυξη, το όχι στην εκτροπή του Αχελώου, μια θέση που παλεύουμε χρόνια με κόστος αλλά και με αντιπρόταση, η απεξάρτηση από ένα μοντέλο ορυκτών καυσίμων και τόσα άλλα, δεν είναι συνθήματα κενά περιεχομένου. Είναι θέσεις που τις υπερασπιζόμαστε και οι οποίες εντάσσονται στο σχέδιό μας. Αν δεν μιλάμε για αλλαγή του υπάρχοντος μοντέλου παραγωγής, κατανάλωσης και ανάπτυξης, θα καταρρεύσουμε πριν καν σηκωθούμε, και οι όποιες συμμαχίες μας με τα κινήματα και τους ενεργούς πολίτες που με τόσο κόπο και αγώνα φτιάχτηκαν, θα καταρρεύσουν σε μια νύχτα. Το ερώτημα είναι υπαρξιακό, φυσιογνωμικό, ταυτοτικό και κομβικό και τίθεται ούτως ή άλλως: αν όχι η Αριστερά, αν όχι εμείς, τότε ποιος; Ποιος θα υπερασπιστεί τους καταπιεσμένους, τις γυναίκες, τους άνεργους, τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, την ποιότητα ζωής, το περιβάλλον, την υγεία, την ευημερία, την ευτυχία; Αν όχι εμείς, δεν υπάρχει κανείς. Αυτό πρέπει να το πάρουμε προσωπικά, ξεχωριστά ο καθένας και η καθεμιά, και όλοι μαζί. Ένα παράδειγμα από την επικαιρότητα για όσα προανέφερα είναι η συζήτηση για τα ορυκτά καύσιμα. Οι πολιτικές απεξάρτησης από αυτά είναι κάτι που πρέπει να χαρακτηρίζει μια αριστερή πολιτική και τις θέσεις μας, διότι οι καταστροφές που δημιουργεί η χρήση τους θα είναι μη αναστρέψιμες αν δεν δούμε  λίγο πιο πέρα από τις κοντόφθαλμες θεωρίες που μιλούν για την γεωπολιτική και εθνική σημασία των ορυκτών καυσίμων. Κι ενώ για κάποιο καιρό ακόμα η χρήση τους θα είναι υποχρεωτική, πρέπει ως Αριστερά να έχουμε το σχέδιο ανάπτυξης άλλων μορφών ενέργειας: ανανεώσιμων, ήπιων και φιλικών στο περιβάλλον και τους φτωχούς ανθρώπους. Οι φτωχοί είναι οι  πρώτοι που υφίστανται τις συνέπειες των καταστροφών που προκαλούνται από την επίδραση των ορυκτών καυσίμων στον πλανήτη, είτε πρόκειται για την ξηρασία, είτε για τις πλημμύρες, είτε για το λιώσιμο των πάγων, είτε  την αύξηση της θερμοκρασίας - που σε κάθε περίπτωση συνεπάγονται αδυναμία καλλιέργειας τροφής σε πολλά μέρη του κόσμου. Η Αριστερά δεν μπορεί παρά να έχει στα κύτταρά της την οπτική που λέει ότι ο σοσιαλισμός είτε θα είναι οικοσοσιαλισμός, είτε δεν θα υπάρξει. Αν δεν αμφισβητήσουμε τον πεπατημένο δρόμο ανάπτυξης, τότε θα βρισκόμαστε για πάντα όμηροι των εταιρειών, των κερδών, της αδιαφορίας για τους ανθρώπους και τη φύση. Θα βρισκόμαστε για πάντα στον κόσμο του καπιταλισμού και θα μας αρκεί να υπάρχουν οι εργαζόμενοι-σκλάβοι του οκτάωρου με ψίχουλα για αμοιβή. Όμως η Αριστερά δεν μπορεί να αρκείται στο να αυξάνονται οι σκλάβοι, έχει άλλα όνειρα για τους ανθρώπους. Δεν μπορεί να διαιωνίζουμε την εικόνα του κόσμου που δημιούργησε το κεφάλαιο και να την θεωρούμε θέσφατο. Τις  πολιτικές των πολυεθνικών και του καπιταλισμού πρέπει να τις σταματήσουμε.  Δεν θα σταματήσουν ποτέ από μόνες τους. Πρέπει να περιγράψουμε τι εννοούμε όταν λέμε ότι έχουμε όραμα. Υπογραμμίζοντας το παραπάνω παράδειγμα των ορυκτών καυσίμων, που είναι ένα από τα παραδείγματα του πώς εννοούμε την αριστερή πολιτική και το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, οφείλουμε ταυτόχρονα να πούμε ότι η λύση ξεκινάει στο σήμερα, μέσα από ζητήματα που σήμερα καίνε, και που βρίσκονται στην επικαιρότητα από επιλογή των αντιπάλων μας (βλέπε το υποτιθέμενο «success story»  των πετρελαίων). Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα «ανάπτυξης», ένα δείγμα της λογικής που εμπνέει τις προτάσεις που κάνει η κυβέρνηση, από τα πετρέλαια μέχρι τους μεγάλους δρόμους, τα φαραωνικά έργα, τα τεράστια τουριστικά ακίνητα κ.λπ. Η λογική αυτή είναι σαφώς προσανατολισμένη ΟΧΙ στις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά  στην λογική των κερδών και της διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, στον πολιτισμό του ανθρώπου -υποταγμένου καταναλωτή. Γι’ αυτό είναι κρίσιμο να πούμε ότι όλες οι πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πρέπει να διατρέχονται από την οικολογική διάσταση ως μια από τις πολύ σοβαρές ταξικές, κοινωνικές, οραματικές αλλά και σημερινές διαστάσεις της πολιτικής μας, είτε αυτή η πολιτική αφορά τα κοινά αγαθά, είτε την ενέργεια, είτε τον τουρισμό, είτε τις μεταφορές, είτε τα δικαιώματα, είτε το φύλο, είτε την εργασία κ.ο.κ. Αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο, όπως και ξεκάθαρο πρέπει να είναι πως μερικά ζητήματα δεν λύνονται προς όφελος της κοινωνίας και των εργαζομένων μόνο αν αλλάξουμε τους κατόχους ή τους διαχειριστές των μέσων παραγωγής. Και επειδή δεν είμαστε ακόμα στον σοσιαλισμό, όσοι επικαλούνται αυτό το επιχείρημα, όπως για παράδειγμα πολλές φορές το ΚΚΕ, εννοούν ότι τα προβλήματα λύνονται αν τα μέσα παραγωγής τα κατέχει το κράτος. Τίποτε το πιο λανθασμένο από αυτό. Τίποτα, για παράδειγμα, δεν πρέπει να αλλάζει στην κριτική μας και την άρνησή μας στην πυρηνική ενέργεια, ακόμα κι αν αυτή περάσει στα χέρια του κράτους, ακόμα και αν το κράτος αυτό «μας ανήκει». Εν κατακλείδι: ο καπιταλισμός έχει φτιάξει τον τύπο ανθρώπου που τον βολεύει. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που δεν μπορεί να σκεφτεί ότι υπάρχει ζωή έξω από τον καπιταλισμό. Εννοεί την εργασία πάντα ως μισθωτή κάτω από ένα αφεντικό, εννοεί τον κόσμο γενικά μέσα από τα εργαλεία που του έδωσε το σύστημα. Και πιθανά σε αυτό τον τύπο ανθρώπου να ανήκουμε και πολλοί/ες από μας. Να διαρρήξουμε λοιπόν αυτή την εικόνα, να σκεφτούμε σοβαρά πως πρέπει η πολιτική μας να μην ακολουθεί τον δρόμο που άνοιξαν οι αντίπαλοι με όρους μιας απλώς καλύτερης διαχείρισης -αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο ή ενσωμάτωση-, αλλά να περιγράψουμε από σήμερα τον άλλο εφικτό κόσμο. Ο κόσμος αυτός δεν μπορεί παρά να είναι και οικολογικός.