νέο SITE για την οικολογία, την κοινωνία, τον πολιτισμό

για την οικολογία, την κοινωνία, τον πολιτισμό

Γίνε συμμέτοχος!!! 

ΕΔΩ

Πάνος Τότσικας: Καταναλωτισμός, περιβάλλον, κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία

www.bleeps.gr 

Καταναλωτισμός, περιβάλλον, κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία.                                                                                    

Από τα μέσα της δεκαετίας του’80, θεώρησα σκόπιμο να συμμετέχω σε όσες πρωτοβουλίες  κινήσεις , επιτροπές πολιτών  αγωνίζονταν για την προστασία των ελεύθερων χώρων, του αστικού και περιαστικού περιβάλλοντος, των  δασών και των ορεινών όγκων της Αττικής.

 Μέσα απ’ αυτή την διαδικασία και εμπειρία, συνειδητοποίησα ότι  «αντίπαλος» δεν ήταν μόνο όσοι διαχειρίζονταν την κεντρική ή την τοπική εξουσία, όχι μόνο τα εκάστοτε σχέδια «ανάπτυξης» και «αξιοποίησης» που προωθούνταν από κυβερνητικά κόμματα και δημοτικά σχήματα, πλειοψηφούντα ή μειοψηφούντα, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός συμπολιτών μου, σχετικά βολεμένων με την υπάρχουσα κατάσταση, που διεκδικούσαν, υποτίθεται, καλύτερη «ποιότητα ζωής».

Οι συμπολίτες μου αυτοί, έχοντας περιπέσει σε κατάσταση καταναλωτικής υστερίας, δεν δίσταζαν να αγοράζουν πράγματα ελάχιστα ή καθόλου αναγκαία γι’ αυτούς, με αποτέλεσμα να γεμίζουν οι ντουλάπες τους, τα πατάρια, οι αποθήκες  και να μην ξέρουν που να βάλουν πια τα άχρηστα γι’ αυτούς πράγματα, τα οποία επιπλέον δεν είχαν  και εμπορική αξία, ώστε να τα μεταπουλήσουν.

Ακόμη, αρκετοί  από τους συμπολίτες μου, διεκδικούσαν το δικαίωμα να καταναλώνουν τον δημόσιο χώρο της πόλης για να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Έτσι δεν δίσταζαν να καταλαμβάνουν δημόσιους  χώρους σε πεζοδρόμια και πλατείες,  παρκάροντας το όχημά τους ή επεκτείνοντας το μαγαζί τους, δεν δίσταζαν να  καλύπτουν αυθαίρετα ημιυπαίθριους  χώρους, βεράντες και μπαλκόνια, πρασιές, ισόγειους και υπόγειους  χώρους, υποβαθμίζοντας τις συνθήκες διαβίωσης των γειτόνων τους αλλά και της πόλης συνολικά. Επίσης, δεν δίσταζαν να χτίζουν αυθαίρετα σπίτια  σε δασικές περιοχές, ακόμη και σε καμένες και κηρυγμένες αναδασωτέες περιοχές, δεν δίσταζαν να καταπατούν παραλιακούς χώρους και να περιορίζουν την ελεύθερη πρόσβαση προς τη θάλασσα.

Και όλα αυτά δεν τα έκαναν μόνο κάποιοι που ανήκαν στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, αλλά, σε διαφορετικό βαθμό βέβαια, και κάποιοι που ανήκαν στις μεσαίες και κατώτερες. Συνήθως, για λόγους απληστίας οι πρώτοι , μαγκιάς οι δεύτεροι  και επιβίωσης οι τρίτοι (ή με ένα δικό του “κοκτέϊλ” ο καθένας).

Και τότε ήρθε η «κρίση».

Για πολλούς, αυτό σήμαινε μείωση του καταναλωτικού τους επιπέδου. Μείωση της δυνατότητας  να καταναλώνουν εμπορεύματα που δεν τα είχαν ανάγκη, για κάποιους, αλλά και αδυναμία κάλυψης βασικών βιοποριστικών αναγκών, για κάποιους άλλους. Και τότε εμφανίστηκε το φαινόμενο της προσφοράς, της αναδιανομής  και  της επανάχρησης  μεταχειρισμένων ειδών  και αντικειμένων πρώτης ανάγκης: Εκκλησίες και  δημοτικές υπηρεσίες παραλαμβάνουν  είδη που προσφέρονται από όσους δεν τα χρειάζονται και τα διανέμουν σε όσους τα χρειάζονται, οι οποίοι τα επαναχρησιμοποιούν. Έτσι βολεύονται όλοι: Και αυτοί που αδειάζουν οι ντουλάπες τους από περιττά πράγματα, και αυτοί που έχει μειωθεί το εισόδημά τους σε βαθμό που αδυνατούν να αγοράσουν ακόμα και τα αναγκαία.

Και ενώ η κατανάλωση ειδών πρώτης ανάγκης έχει εκ των πραγμάτων περιοριστεί, η κατανάλωση του δημόσιου χώρου, του αστικού και περιαστικού περιβάλλοντος συνεχίζεται ακάθεκτα, από τα  μεγάλα, τα μεσαία και τα μικρά συμφέροντα:

Την ίδια στιγμή, ανατρέπεται η όποια νομοθεσία προστασίας του περιβάλλοντος που υπήρχε μέχρι σήμερα και δίνεται η δυνατότητα στους επίδοξους ιδιώτες «επενδυτές» να κάνουν ό,τι θέλουν, όπου θέλουν, υπερβαίνοντας τον ισχύοντα χωροταξικό σχεδιασμό.

Την ίδια στιγμή , ξένες και ελληνικές κοινοπραξίες ετοιμάζονται να κατασπαράξουν τον χώρο του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού  και την παραλία του Αγίου Κοσμά αντί πινακίου φακής, όπως και άλλους παραλιακούς χώρους στο Σαρωνικό,  όπως και τη Βόρεια Κέρκυρα, τη Νότια Ρόδο και τόσες άλλες περιοχές.

Την ίδια στιγμή εξαθλιωμένοι οικονομικά πολίτες αλλά και αδίστακτοι κερδοσκόποι, αποτελειώνουν τους εναπομείναντες δασικούς χώρους, κόβοντας και πουλώντας για καυσόξυλα  τα δέντρα που απέμειναν από τις πυρκαγιές και τους εμπρησμούς.

 Ακόμη, ο Αρχιεπίσκοπος προωθεί την προσωρινή παραχώρηση δημόσιας  γης που διεκδικείται από την εκκλησία σε ακτήμονες για καλλιέργεια, «με την προϋπόθεση να αρθούν  οι ισχύοντες εκ της νομοθεσίας περιορισμοί», δηλαδή να αποχαρακτηριστεί και να μην θεωρείται  πλέον ως δημόσια και, σε πολλές περιπτώσεις, δασική..

Ως συμπέρασμα, θα μπορούσαμε να πούμε: Μέχρι πρότινος, θεωρούσαμε ως κεντρικό το ζήτημα της υπεράσπισης των δημόσιων, ελεύθερων αστικών και περιαστικών χώρων από τα «μεγάλα συμφέροντα» αλλά και από την καταναλωτική υστερία κάποιων  συμπολιτών μας, με ότι αυτή συνεπάγονταν.

Σήμερα, δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για «κρατική αδράνεια» «κυβερνητική αδιαφορία» και «ανεπάρκεια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Σήμερα μπορούμε πλέον να μιλάμε για συνειδητό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για συνειδητή καταστροφή του εναπομείναντος φυσικού περιβάλλοντος, για συνειδητή συγκάλυψη του συντελούμενου εγκλήματος από τους κυβερνώντες αλλά και πολλούς διαχειριστές της τοπικής εξουσίας.

Σήμερα που θίγεται οικονομικά και ο λεγόμενος «μεσαίος χώρος», οι φωνές για την προστασία του περιβάλλοντος, μειώνονται ακόμη περισσότερο.

Πολλοί από αυτούς που μέχρι πρότινος ανήκαν στην «μεσαία τάξη», βρίσκονται μαζί με αυτούς που πάντα ανήκαν στην «κατώτερη τάξη» στην ίδια λίστα ή ουρά  για το συσσίτιο, στην ίδια ουρά για να πάρουν μια σακούλα με τρόφιμα ή ρούχα. Βρίσκονται στο ίδιο δασάκι για να κόψουν ξύλα για να ζεσταθούν.

Αυτό σημαίνει ότι διευρύνεται το μέτωπο των «από κάτω»; Ναι αλλά προς πια κατεύθυνση; Να ανακτήσουμε το χαμένο καταναλωτικό μας επίπεδο ή να αναζητήσουμε ένα νέο μοντέλο κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας; Που δεν θα στηρίζεται στην φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη όσων έχουν διατηρήσει το καταναλωτικό τους επίπεδο συμμετέχοντας στην εκμετάλλευση των ανθρώπων και της φύσης, αλλά θα στηρίζεται σε μια οικονομία ελεγχόμενη άμεσα από τους ίδιους τους παραγωγούς και τους καταναλωτές, χωρίς μεσάζοντες κερδοσκόπους .

Το ζητούμενο είναι μια νέου τύπου κοινωνική οργάνωση που θα έχει ως υπόβαθρο την κοινωνική δικαιοσύνη και την Άμεση Δημοκρατία.  

                                                                                                  Πάνος Τότσικας

19 Ιανουαρίου 2013: ΑΘΗΝΑ πόλη ΑΝΤΙφασιστική - Διεθνής Ημέρα Αντιφασιστικής Δράσης

[Δείτε ΕΔΩ ένα πεντάλεπτο Video με δηλώσεις μεταναστών και Ελλήνων αγωνιστών ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό]

[Η αφίσα είναι από τον Michael Thompson-Freestylee που είναι ένας από τους γραφίστες που στηρίζουν με δημιουργίες τους την 19/01/2013]

Κώστας Λάμπος: ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

[Η φωτ. είναι από το blog NAXOS365 [ΕΔΩ]. Η επιλογή της φωτογραφίας για να συνοδεύσει το  άρθρο του Κώστα Λάμπου έγινε από το διαχειριστή του blog, ως μία παρέμβαση (σχόλιο) προς το άρθρο που ακολουθεί "Όλοι μαζί, παίζοντας μια αντικαπιταλιστική μουσική σύνθεση με διαφορετικά όργανα"]

-----------------------

25, Δεκέμβρη 2012

Φίλες και Φίλοι,

Οι ευχές, στη σημερινή συγκυρία, είναι περιττή πολυτέλεια αν δεν είναι ψευδαίσθηση και υποκρισία. Η κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας δεν είναι ζήτημα επιφοίτησης, ούτε έργο του Αη-Βασίλη και της υστερόβουλης διαμεσολαβητικής ‘αλληλεγγύης’ των παπάδων και των κατά τόπους κομματαρχών, αλλά αποτέλεσμα σκληρής σύγκρουσης με τον ίδιο τον Εαυτό μας και συστηματικής μελέτης, επικοινωνίας, διαλόγου και συνεργασίας για την επεξεργασία θεωρητικών και πρακτικών εργαλείων και λύσεων που θα μας βγάλουν από τη σημερινή κατάσταση και θα ματαιώσουν την κατρακύλα της ανθρωπότητας στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Ας έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον, ας γνωριστούμε μεταξύ μας, ας επεξεργαστούμε συλλογικά τα προβλήματά μας, για να γνωρίσουμε καλύτερα και να παλέψουμε αποτελεσματικότερα για τη συλλογική-κοινωνική-εθνική-οικουμενική έξοδο από την καταστροφική καπιταλιστική κρίση. Περιθώρια για ατομικές λύσεις και ατομική ‘σωτηρία’ δεν υπάρχουν. Το Εγώ μας πέθανε. Το Εμείς θα δώσει τις λύσεις που χρειαζόμαστε. Ας το συγκροτήσουμε στη λογική ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ.

Ας πούμε Καλημέρα στο διπλανό μας και ας του ζητήσουμε να συζητήσουμε και με άλλους γείτονες, ή συναδέρφους στη δουλεία την κατάσταση και ας ψάξουμε λύσεις και είναι βέβαιο πως στην πορεία θα συναντηθούμε με όλους τους άλλους σαν τα ρυάκια που σχηματίζουν ένα ορμητικό ποτάμι που στην πορεία του γκρεμίζει όλα τα εμπόδια μέχρι να φτάσει στον προορισμό του. Και ο προορισμός ο δικός μας δεν είναι άλλος από τα να απαλλαγούμε από την εκμετάλλευση, τη φτώχεια, την αδικία, το σκοταδισμό και την καταπίεση που ασκούν πάνω σ’ εμάς και στα παιδιά μας οι θεσμοί, οι δομές και οι μηχανισμοί της εξουσίας της κοινωνικής ανισότητας και να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο κόσμο, ένα κόσμο της ισότητας, της ευημερίας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας και της ειρήνης.

Ο καπιταλισμός και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το πρόβλημα της εποχής μας και η απειλή για το μέλλον μας. Η απάντηση της ιστορίας και σταδιακά και της ανθρωπότητας είναι η Άμεση Δημοκρατία για ν αποφασίζουμε στον τόπο μας όλοι μαζί για το σήμερα και το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας.

Ένας καλύτερος κόσμος είναι σήμερα εφικτός. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας να τον θαυμάσουμε. Ας ανοίξουμε τα χέρια μας να τον κάνουμε δικό μας, γιατί εμείς, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού τον δημιουργούμε και σ’ εμάς ανήκει.

Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό.

Pablo Picasso: Νίκος Μπελογιάννης "ο άνθρωπος με το λουλούδι" -

Beloyannis L'Homme a la Fleur 

Μπελογιάννης ο άνθρωπος με το λουλούδι, σύμβολο της αδάμαστης Ελλάδας,  δεν θέλησε να ζήσει γονατιστός.

ΕΔΩ η ΠΗΓΗ της αφίσας.

ΕΔΩ προηγούμενη ανάρτηση στο ECOLEFT.

Να κρατήσουμε μακριά το φασισμό από τα σχολεία μας

Οι­κο­σο­σια­λι­σμός: Διέ­ξο­δος α­πό την κρί­ση

ΜΙΑ ΠΟ­ΛΙ­ΤΙ­ΚΗ ΠΡΟ­ΤΑ­ΣΗ ΤΟΥ ΖΑ­Ν-ΛΙΚ ΜΕ­ΛΑ­ΝΣΟΝ

Οι­κο­σο­σια­λι­σμός: Διέ­ξο­δος α­πό την κρί­ση

Δεν αρ­κεί ο α­γώ­νας κα­τά της λι­τό­τη­τας, θα πρέ­πει να προ­τεί­νου­με μια άλ­λη ε­ναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή, για να βγού­με α­πό την κα­πι­τα­λι­στι­κή κρί­ση. Προϋπό­θε­ση, ό­μως, γι’ αυ­τή την πο­λι­τι­κή α­πο­τε­λεί η ε­πε­ξερ­γα­σία και η χά­ρα­ξη μιας νέ­ας στρα­τη­γι­κής για το μέλ­λον της αν­θρω­πό­τη­τας. Και αυ­τή δεν μπο­ρεί να εί­ναι άλ­λη α­πό τον Οι­κο­σο­σια­λι­σμό, του ο­ποίου τα βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά εί­ναι: ο συ­γκε­κρι­μέ­νος ρι­ζο­σπα­στι­σμός, ο οι­κο­λο­γι­κός προ­γραμ­μα­τι­σμός και η ε­πα­νά­στα­ση των πο­λι­τών. Η λύ­ση αυ­τή στη­ρί­ζε­ται στην α­να­δια­νο­μή του πλού­του, στη συ­νει­δη­το­ποίη­ση των οι­κο­λο­γι­κών ο­ρίων, την άρ­νη­ση κά­θε εί­δους κα­τα­πίε­σης, τη λαϊκή κυ­ριαρ­χία και το δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα του κρά­τους. Τη θέ­ση αυ­τή α­νέ­πτυ­ξε ο Ζα­ν-Λικ Με­λαν­σόν, που ή­ταν υ­πο­ψή­φιος του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς στις τε­λευ­ταίες προ­ε­δρι­κές ε­κλο­γές, σε πρό­σφα­τη πλα­τιά ε­νω­τι­κή συ­ζή­τη­ση πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δυ­νά­μεω­ν: α­πό το ΝΑ­Κ, το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς και τους Οι­κο­λό­γους, τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις CGT, Αλλη­λεγ­γύη, FSU και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα ό­πως η Attac. Έτσι, σύμ­φω­να με α­να­λυ­τές, έ­κα­νε έ­να βή­μα μπρο­στά στην ε­πε­ξερ­γα­σία του «οι­κο­λο­γι­κού πε­ρι­γράμ­μα­τος, που α­πο­τε­λού­σε τμή­μα του ε­κλο­γι­κού προ­γράμ­μα­τος του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς» στις προ­ε­δρι­κές ε­κλο­γές: «Ο άν­θρω­πος πρώ­τα».

Οι­κο­λο­γία και ι­στο­ρι­κοί α­γώ­νες

Ο Οι­κο­σο­σια­λι­σμός εκ­φρά­ζει «τη στε­νή σύν­δε­ση ε­νός οι­κο­λο­γι­κού α­ντι­κα­πι­τα­λι­σμού και του σο­σια­λι­σμού α­παλ­λαγ­μέ­νου α­πό τον πα­ρα­γω­γι­σμό σ’ έ­να ε­ναλ­λα­κτι­κό πρό­γραμ­μα», α­νέ­φε­ρε ο Ζα­ν-Λικ Με­λαν­σόν και συ­νέ­χι­σε: «Δεν πρό­κει­ται για μια ου­το­πία στην ο­ποία θα πρέ­πει να προ­σαρ­μο­στεί η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αλ­λά για μια α­να­γκαία α­πά­ντη­ση διε­ξό­δου α­πό το δι­πλό α­διέ­ξο­δο του κα­πι­τα­λι­σμού και του πα­ρα­γω­γι­σμού. Ενός συ­στή­μα­τος που α­να­λώ­νει τις φυ­σι­κές ύ­λες και αυ­ξά­νει τις α­νι­σό­τη­τες, το ο­ποίο, σε συ­νάρ­τη­ση με το κοι­νω­νι­κό και πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό ντά­μπιν­γκ που έ­χει ε­πι­κρα­τή­σει με την πα­γκο­σμιο­ποίη­ση, έ­χει ο­δη­γή­σει το οι­κο­σύ­στη­μα στα ό­ριά του».
Οι πραγ­μα­τι­κοί έ­νο­χοι γι’ αυ­τή την κα­τά­στα­ση εί­ναι η χρη­μα­τι­στι­κή ο­λι­γαρ­χία, που μέ­σω των πο­λι­τι­κών ε­λίτ κα­τόρ­θω­σε να θε­σμο­ποιή­σει τις ε­λεύ­θε­ρες α­νταλ­λα­γές και τον «ε­λεύ­θε­ρο και α­νε­μπό­δι­στο α­ντα­γω­νι­σμό». Η οι­κο­λο­γι­κή μας πο­λι­τι­κή εί­ναι κοι­νω­νι­κή και συν­δέε­ται με τους ι­στο­ρι­κούς α­γώ­νες της α­ρι­στε­ράς, υ­πο­στη­ρί­ζει ο Ζα­ν-Λικ Με­λαν­σόν, εί­ναι α­σύμ­βα­τη με τον «φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό», ο ο­ποίος με ε­πι­χεί­ρη­μα τη διαρ­κή α­νά­πτυ­ξη, δεν κά­νει τί­πο­τ’ άλ­λο πα­ρά να α­να­ζη­τά το μέ­γι­στο κέρ­δος σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα. Η πο­λι­τι­κή μας α­ντί­λη­ψη έρ­χε­ται σε α­ντί­θε­ση με τη θέ­ση της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τίας, που ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι η α­να­δια­νο­μή του πλού­του περ­νά μέ­σα α­πό την α­νά­καμ­ψη της α­νά­πτυ­ξης. Τα πλού­τη υ­πάρ­χουν και δεν χρειά­ζε­ται να πε­ρι­μέ­νου­με για την α­να­δια­νο­μή τους.
«Το μο­ντέ­λο της α­τέρ­μο­νης α­νά­πτυ­ξης εί­ναι αυ­το­κτο­νία του πο­λι­τι­σμού μας», τό­νι­σε ο Ζα­ν-Λικ Με­λαν­σόν. «Ένα οι­κο­κοι­νω­νι­κό πρό­γραμ­μα εί­ναι ρι­ζι­κά α­ντί­θε­το με τα  φι­λε­λεύ­θε­ρα δόγ­μα­τα. Θα πρέ­πει να ρί­χνει βά­ρος στην οι­κο­νο­μία των υ­πη­ρε­σιών και κοι­νω­νι­κών α­γα­θών. Και ταυ­τό­χρο­να α­πορ­ρί­πτει τις ντι­ρε­κτί­βες της Ευ­ρώ­πης και τις ε­πι­τα­γές της τρόι­κας. Ο οι­κο­σο­σια­λι­σμός α­πο­τε­λεί μια στρο­φή και για την ί­δια την α­ρι­στε­ρά, που εί­ναι κολ­λη­μέ­νη στον κα­τα­να­λω­τι­σμό σαν στρεί­δι πά­νω σε βρά­χους», α­να­φέ­ρει ο Ζα­ν-Λικ Με­λαν­σόν.

Το κέ­ντρο βά­ρους

Οι α­πό­ψεις αυ­τές του Ζα­ν-Λικ Με­λαν­σόν προ­κά­λε­σαν πολ­λές συ­ζη­τή­σεις και α­ντι­δρά­σεις στην α­ρι­στε­ρά και τους οι­κο­λό­γους. Ο ί­διος ό­μως, σε συ­νέ­ντευ­ξή του στην ε­φη­με­ρί­δα «Λι­μπε­ρα­σιόν», πα­ρα­δέ­χε­ται ό­τι οι Πρά­σι­νοι εί­ναι οι ι­δρυ­τές του οι­κο­λο­γι­κού κι­νή­μα­τος, αλ­λά τώ­ρα ό­μως «α­πο­τε­λούν την προϊστο­ρία της πο­λι­τι­κής οι­κο­λο­γίας. Οι προ­τά­σεις και το πρό­γραμ­μά μας εί­ναι αρ­κε­τά πιο προω­θη­μέ­να. Επι­δίω­ξή μας εί­ναι να με­τα­το­πί­σου­με το κέ­ντρο βά­ρους της πο­λι­τι­κής ζωής προς τα α­ρι­στε­ρά. Και αυ­τό εί­ναι ε­φι­κτό με τη συ­μπό­ρευ­ση ό­λων των δυ­νά­μεω­ν: των οι­κο­λό­γων, ε­νός τμή­μα­τος των σο­σια­λι­στών και φυ­σι­κά του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς, το ο­ποίο ό­μως θα πρέ­πει να κά­νει έ­να τολ­μη­ρό βή­μα για να ξε­πε­ρά­σει τις δια­φο­ρές στο ε­σω­τε­ρι­κό του, στο θέ­μα των πυ­ρη­νι­κών  ερ­γο­στα­σίων και του νέ­ου α­ε­ρο­δρο­μίου, εί­πε υ­πο­νοώ­ντας σα­φώς το ΓΚΚ. Τέ­λος, υ­πο­γράμ­μι­σε: «Εμείς μπο­ρού­με να σχη­μα­τί­σου­με μια νέα πλειο­ψη­φία». Θα πρέ­πει να α­γω­νι­στού­με και να μην πε­ρι­μέ­νου­με το 2017. Ο πα­λιός κό­σμος α­πο­συ­ντί­θε­ται μπρο­στά στα μά­τια μας. Τώ­ρα βρι­σκό­μα­στε σε μια α­να­ζή­τη­ση. Θα πρέ­πει να εί­μα­στε έ­τοι­μοι να α­να­λά­βου­με ευ­θύ­νες. Για να ξα­να­λει­τουρ­γή­σουν έ­τσι στην πα­τρί­δα μας «οι δε­σμοί α­νά­με­σα στο λαό και τη λέ­ξη ε­πα­νά­στα­ση».

Μπ. Κοβάνης

ΠΗΓΗ ΕΠΟΧΗ

Πέτρος Λινάρδος-Ρυλμόν: Οι μετανάστες, το πλήθος και η μεσαία τάξη

[14/11/2009 - Αφίσα από τη Διεθνή Ημερίδα με θέμα "Κλιματική Αλλαγή - Περιβάλλον - Μετανάστευση"]

Οι μετανάστες, το πλήθος και η μεσαία τάξη

Του Πέτρου Λινάρδου-Ρυλμόν

Δεν είναι μυστικό ότι η παρουσία των μεταναστών και προσφύγων δεν διαχωρίζει μόνο τους ρατσιστές από τους αντιρατσιστές, αλλά προκαλεί μεγάλη αμηχανία ακόμα και στο χώρο των αριστερών οργανώσεων. Για να το πούμε καθαρά, με βάση την παραδοσιακή αναπτυξιακή προσέγγιση του μέλλοντος της κοινωνίας, που έχει ως αφετηρία τις υπάρχουσες κοινωνικές ιεραρχίες και καταμερισμούς εργασίας, το «μεταναστευτικό» φαντάζει άλυτο. Πράγματι, αν κανείς σκέφτεται οτι κάποια στιγμή η οικονομία θα ξαναπάρει μπρός, θα αυξηθεί σιγά σιγά η απασχόληση και τότε θα υπάρξουν και πόροι για το κοινωνικό κράτος, και τελικά θα ασχοληθούμε κάποτε και με τους μετανάστες, προτιμάει να ξεχνάει το τελευταίο θέμα.  Με βάση όμως αυτό που πραγματικά συμβαίνει, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Αυτή τη στιγμή οι άνεργοι, και οι ευέλικτα και μερικώς απασχολούμενοι, αυξάνονται ταχύτερα απ’ ό,τι αυξάνονται οι μετανάστες και πρόσφυγες. Η κατηγοριοποίηση των άνεργων και φτωχών σε έλληνες και ξένους χάνει την έννοιά της, καθώς οι απασχολούμενοι μετανάστες δεν φθάνουν ούτε καν το 20% των ανέργων, και οι άνεργοι μετανάστες το 10% των ανέργων. Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική καθιστά το ιδεολόγημα «οι ξένοι παίρνουν τις δουλειές των ελλήνων» όλο και πιο άσχετο, καθώς το κοινωνικό τοπίο σαρώνεται για να καταστήσει τους ξένους ένα μικρό κομμάτι του πλήθους των άνεργων, μερικά απασχολούμενων και αδήλωτων. Στην πραγματικότητα όμως η παραδοσιακή - ακόμα και αριστερή - αναπτυξιακή προσέγγιση θέλει να ξεχάσει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, γιατί δυσκολεύεται να θυμηθεί τους ανέργους και τους φτωχούς εργαζόμενους γενικά, καθώς αντιμετωπίζει επιλεκτικά και ανάλογα με τη σημερινή δυνατότητά τους να εκπροσωπηθούν τις διάφορες κατηγορίες εργαζομένων. Η ροή μεταναστών και προσφύγων προς την Ελλάδα και την Ευρώπη είναι το αποτέλεσμα τριών αποδιαρθρωτικών διαδικασιών σε παγκόσμιο επίπεδο: Της γενικευμένης αποτυχίας της παγκοσμιοποίησης, που γεννάει ανισότητες, πείνα και πολέμους για φυσικούς πόρους. Της κρίσης του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Και της αδυσώπητης δυναμικής της κλιματικής αλλαγής. Αλλά η Ελλάδα ανήκει στις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν υποστεί οι ίδιες τις επιπτώσεις των δυο πρώτων διαδικασιών: η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση απέτυχε λόγω αβίωτων ανισοτήτων και η κρίση χρέους οδηγεί στη βίαιη καταστροφή κοινωνικού ιστού και παραγωγικού δυναμικού. Η ελληνική κοινωνία μεταφέρεται στην παγκόσμια ζώνη της άφθονης, φτηνής και απροστάτευτης εργασίας, όπου ασύδοτοι κεφαλαιούχοι συναντούν πρόθυμες Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, και ακόμα πιο πρόθυμους πολιτικούς, έτοιμους να προσφέρουν για εκμετάλλευση και εξοντωμένους μετανάστες υπό κράτηση. Η αμφισβήτηση αυτού του διευρυνόμενου κοινωνικού αδιεξόδου δεν μπορεί να βασιστεί σε μια εθνική κοινωνική συσπείρωση και σε μια ενδογενή διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου, δηλαδή στην παλιά καλή οικονομική ανάπτυξη, που η αριστερή εκδοχή της φαίνεται να κατοχυρώνεται με την έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ανασυγκρότηση της κοινωνίας και της οικονομίας με γνώμονα τις ανάγκες, θα είναι ενταγμένη σε μια διαδικασία ταυτοχρόνως διεθνή και τοπική, και θα είναι σε όλες τις περιπτώσεις μια αλληλέγγυα διαδικασία, η οποία θα καταργήσει τις ελίτ και θα στραπατσάρει τα κεκτημένα και τις βεβαιότητες της μεσαίας τάξης. Διεθνής κατά πρώτο λόγο, γιατί η άμβλυνση και αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, αλλά και όλα τα παγκόσμια προβλήματα που αφορούν φυσικούς πόρους, απαιτούν διεθνείς λύσεις αλλά και μεταφορές πόρων, που είναι όμως επωφελείς για όλους. Διεθνής κατά δεύτερο λόγο, γιατί οι απαιτούμενες διαγραφές χρεών είναι στην πραγματικότητα σημαντικές μεταφορές πόρων από χώρα σε χώρα, ή από ήπειρο σε ήπειρο. Διεθνής, τέλος, γιατί η γεωγραφία των ροών προϊόντων πρέπει να ξανασχεδιαστεί για να εξασφαλιστεί η παραγωγή από τοπικούς πληθυσμούς, που έχουν δικαίωμα στην αξιοπρεπή επιβίωση όπου κι αν βρίσκονται, αλλά και για να μειωθούν οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Η αλληλεγγύη σε τοπικό επίπεδο, σε μια χώρα με ποσοστό ανεργίας που υπερβαίνει το 30%, είναι πριν απ’ όλα η παραγωγική δραστηριοποίηση των διαθέσιμων ανθρώπων και των διαθέσιμων ειδικοτήτων και δεξιοτήτων τους. Και προφανώς η άποψη ότι το ζήτημα αυτό τίθεται διαφορετικά για το 90% του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων που είναι έλληνες, και διαφορετικά για το 10% που είναι ξένοι, δεν έχει καμία σχέση με τη λογική, πόσο μάλλον με την αλληλεγγύη. Την προτεραιότητα όμως σε μια ανασυγκρότηση με άμεσους κοινωνικούς στόχους θα την υπηρετήσουν οι κινητοποιήσεις των ίδιων των ενδιαφερομένων, και όχι οι επίπονες προσπάθειες ομάδων της μεσαίας τάξης και των εκπροσώπων τους να διατηρήσουν τις ιεραρχίες και τις ισορροπίες στις οποίες έχουν συνηθίσει. Οι κινητοποιήσεις αυτές θα είναι αποτελεσματικές όταν συμπεριλαμβάνουν όλους τους «από κάτω», όταν δηλαδή δεν επιτρέπουν τη διατήρηση όχι μόνο ανισοτήτων, αλλά και σχέσεων εκμετάλλευσης που πλήττουν ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, και επομένως ενισχύουν την κοινωνική συμμαχία η οποία οικοδομείται πάνω στη διατήρηση μιας απροστάτευτης εργατικής δύναμης. Το «μεταναστευτικό» μας οδηγεί επομένως στην καρδιά της συζήτησης, τόσο για το πεδίο όπου πολεμάμε τον νεοφιλελευθερισμό, όσο και για το πεδίο όπου οικοδομούμε την αλληλεγγύη. Η διαφορετική προσέγγιση των αναγκών των κατοίκων αυτής της χώρας, είναι το προϊόν μιας αντίληψης που δεν αρνείται την ιεράρχηση της κοινωνίας. Η αντίληψη αυτή συμβαδίζει με την άποψη οτι η εθνική αναδίπλωση με τη μια ή την άλλη εκδοχή της μπορεί να εγγυηθεί κοινωνικά κεκτημένα, υπό τον όρο ότι δέχεται να «ξεχάσει» του μετανάστες και πρόσφυγες, και επομένως να βυθιστεί στη σκοτεινή περιοχή του στιγματισμού του «άλλου». Η εθνική αναδίπλωση δεν μπορεί όμως να πλήξει πραγματικά το νεοφιλελευθερισμό, ούτε μπορεί ένας εθνικός κρατισμός να εξαλείψει τα αποτελέσματα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης. Ο «άλλος» είναι ο σύμμαχος μας, εντός και εκτός των συνόρων, γιατί η αλληλεγγύη που θα ανατρέψει τις καταστροφικές διεθνείς ιεραρχίες οικοδομείται εδώ που μένουμε, αλλά και με αυτούς που ζουν και αγωνίζονται σε άλλες χώρες και ηπείρους.

ΠΗΓΗ RED NOTEBOOK

Οικολογικός μετασχηματισμός ως απάντηση στην κρίση, στην ανεργία, στην εκμετάλλευση, στον αυταρχισμό

Κείμενο Παρέμβασης στη συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ 

(του συντονιστικού της θεματικής περιβάλλοντος ΣΥΡΙΖΑ-EKM)

Η θεματική περιβάλλοντος λειτουργεί από το 2007 ως μια οριζόντια πανελλαδική δικτύωση ανθρώπων που συμμετέχουν σε περιβαλλοντικές δράσεις, ομάδες, κινήματα ή έχουν ένα ειδικό ενδιαφέρον για περιβαλλοντικά ζητήματα. Μέσα από την θεματική εκφράζεται αφενός η ανάγκη ενός χώρου δημοκρατικής έκφρασης όπου ο καθένας και η καθεμιά συμμετέχει ισότιμα και συνεισφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία του και αφετέρου της συσπείρωσης ενός ριζοσπαστικού δυναμικού που μετέχει στους κοινωνικούς αγώνες και λειτουργεί ως γέφυρα επικοινωνίας με τα περιβαλλοντικά κινήματα. Ταυτόχρονα η θεματική αποτέλεσε πεδίο επεξεργασίας θέσεων και προτάσεων για κρίσιμα θέματα που συνδέονται τόσο με το περιβάλλον όσο και με την οικονομία και ιδιαίτερα σε θέματα ενέργειας, νερού, απορριμμάτων, ορυκτού πλούτου, δασών και δημόσιων χώρων που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου, εξελίσσονται με ραγδαίους ρυθμούς και επιφέρουν σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις.

Εκκινούμε από την αρχή ότι η οικολογική και η οικονομική κρίση συνδέονται και αλληλοτροφοδοτούνται :

• η ληστρική εκμετάλλευση κοινωνίας και φύσης, που επιβάλλει ο καπιταλισμός, εντείνεται σε συνθήκες κρίσης, με την όξυνση των ανταγωνισμών και την επιβολή ακραίου νεοφιλελευθερισμού,

• ενώ ταυτόχρονα η περιβαλλοντική υποβάθμιση ναρκοθετεί τις μελλοντικές συνθήκες παραγωγής και σωρεύει τεράστιο κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος

Στην πορεία προς το ριζοσπαστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας οφείλουμε να αγωνιζόμαστε τόσο για την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και να διαμορφώνουμε νέους δρόμους για μια παραγωγή ενταγμένη στη φέρουσα ικανότητα των οικοσυστημάτων. Η ρύπανση, η μόλυνση και γενικά η υποβάθμιση του περιβάλλοντος καθώς και η όξυνση της κλιματικής αλλαγής συνδέονται άρρηκτα με τους ζωτικούς όρους διαβίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, συνιστώντας ευθεία απειλή για την κοινωνική αναπαραγωγή. Το κόστος της πρόσβασης σε επαρκή ποσότητα και ποιότητα βασικών αγαθών (π.χ. νερό, τρόφιμα) γίνεται δυσβάσταχτο για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ενώ το κοινωνικό κόστος για υπηρεσίες υγείας, αντιμετώπιση “ακραίων” φυσικών φαινομένων και των συνεπειών τους κ.λ.π. εκτινάσσεται.

Η περιβαλλοντική νομοθεσία και οι μηχανισμοί εφαρμογής της στην Ελλάδα ήταν πάντα ανεπαρκείς και παραγκωνίζονταν πλήρως όταν επρόκειτο για την διευκόλυνση των πάσης φύσεως μεγαλο-επενδυτών στην βιομηχανία, τον τουρισμό, τις εξορύξεις, τις κατασκευές, τις μεταφορές. Στην περίοδο που προηγήθηκε περάσαμε γρήγορα από τις διακηρύξεις της «πράσινης ανάπτυξης» στην πλήρη απαξίωση κάθε περιβαλλοντικού μέτρου και ελέγχου. Η ιδιωτικοποίηση βασικών κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών που ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια, επιταχύνεται με τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους και οδηγεί όχι μόνο σε μια δραματική κλιμάκωση της περιβαλλοντικής καταστροφής αλλά και στην απώλεια δημόσιας περιουσίας και φυσικών πόρων απαραίτητων για την επιβίωση και την παραγωγή.

Την περίοδο που διανύουμε θέματα αιχμής που έχουν προκαλέσει ισχυρά κινήματα αντίστασης συνδέονται με:

- την ενέργεια (κινήματα κατά των ΒΑΠΕ, του λιθάνθρακα, των πυρηνικών): την τελευταία δεκαετία, η λεγόμενη «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας» συνοδεύεται από πολιτικές αποφάσεις που επιβάλλουν την χρεοκοπία και ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και την κατακόρυφη την αύξηση των τιμών. Στρατηγικό μας στόχο αποτελεί η απεξάρτηση από την καύση υδρογονανθράκων για την παραγωγή ενέργειας και στο μέλλον η απεξάρτηση από την καύση συνολικά. Ως άμεσους στόχους θεωρούμε ότι αποτελούν: 

α. ο δημόσιος έλεγχος 

β. η επαρκής πρόσβαση στο κοινό αυτό αγαθό, δεδομένη και αδιατάρακτη για όλους, με προτεραιότητα στους ανέργους, τους εργαζόμενους χαμηλού εισοδήματος και τις μικρές επιχειρήσεις με τιμολογιακή πολιτική με βάση τις κοινωνικές προτεραιότητες 

γ. η εξοικονόμηση ενέργειας και η αύξηση της ενεργειακής απόδοσης σε βιομηχανία, γεωργία, κτίρια, μεταφορές, συγκοινωνίες με αποτέλεσμα την αύξηση της εγχώριας οικονομικής δραστηριότητας των θέσεων εργασίας και την ελαχιστοποίηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων 

δ. η αποκεντρωμένη παραγωγή ενέργειας σε τοπικό επίπεδο που προωθεί την πιο δημοκρατική κατανομή και τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων αλλά και συνολικά την αποκέντρωση ανθρώπων και δραστηριοτήτων

ε. η εκπόνηση του μακροχρόνιου ενεργειακού σχεδιασμού για τη μείωση της παραγωγής από ορυκτά καύσιμα και των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, καθώς και για τη διείσδυση των ΑΠΕ, με στόχο τη ριζική διαφοροποίηση του ενεργειακού μοντέλου, την ενίσχυση της ενεργειακής αυτάρκειας, τη μείωση των γεωπολιτικών εντάσεων και συγκρούσεων για τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων και της εξάρτησης από την πυρηνική ενέργεια.

- το νερό (κινήματα κατά της εκτροπής του Αχελώου, υδροηλεκτρικών όπως στον Άραχθο και τον Αλιάκμονα, αντιστάσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση) : Κρίσιμα ζητήματα αφορούν

α. την προωθούμενη ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων ύδρευσης –αποχέτευσης την ώρα που η παγκόσμια αλλά και ευρωπαϊκή εμπειρία έχει αποδείξει τις ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες στην ποιότητα, την επάρκεια και τις τιμές 

β. τις άδειες και τα δικαιώματα χρήσης νερού με στόχο την εκμετάλλευση και εμπορία των φυσικών αποθεμάτων από ιδιωτικές εταιρίες (π.χ. εμφιάλωσης νερού) 

γ. τα υδροηλεκτρικά φράγματα και τις εκτροπές των ποταμών που ιδιωτικοποιούν τη διαχείριση των ποταμών, διακόπτουν τους υδάτινους κύκλους και καταστρέφουν ανεπανόρθωτα την οικολογική ισορροπία. 

Υποστηρίζουμε 

α. την διασφάλιση της πρόσβασης σε νερό επαρκές και κατάλληλο για ανθρώπινη χρήση για όλους 

β. την εξοικονόμηση και τη σχεδιασμένη διαχείριση των υδάτινων πόρων στην αγροτική παραγωγή, τον τουρισμό, την παραγωγή ενέργειας, τη βιομηχανία, 

β. τον έλεγχο της ρύπανσης των νερών. Θεωρούμε ότι το νερό δεν είναι εμπόρευμα και χρηματοοικονομικό περιουσιακό στοιχείο αλλά ένα κοινό αγαθό που ανήκει συλλογικά στον ελληνικό λαό και θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, που πρέπει να κατοχυρωθεί συνταγματικά, στη βάση του ψηφίσματος 64/292 του ΟΗΕ.

- τον ορυκτό πλούτο (κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού σε Χαλκιδική και Β.Ελλάδα, για την προστασία της Οίτης, της Γκιώνας, της Β. Εύβοιας): Η ένταση των εξορύξεων σε παγκόσμιο επίπεδο, που συνοδεύεται από εκτεταμένες οικολογικές συχνά και κοινωνικές καταστροφές, υπαγορεύεται και κυριαρχείται από πολυεθνικές. Στην μνημονιακή Ελλάδα, οι εξορύξεις (χρυσού, άλλων μεταλλευμάτων, λιγνίτη, αλλά και πετρελαίου, φυσικού αερίου κλπ) διαφημίζονται ως σανίδα σωτηρίας, ενώ στην πραγματικότητα είτε παραδίδονται δωρεάν είτε αποτελούν πεδίο νέας αφαίμαξης δημόσιου χρήματος για αμφίβολα σχέδια. 

Υποστηρίζουμε ότι προτεραιότητες για την διαχείριση του ορυκτού πλούτου είναι: 

α. ακύρωση των επενδύσεων εξόρυξης χρυσού ως κοινωνικά άχρηστου και περιβαλλοντικά επιζήμιου 

β. η ακύρωση διατάξεων του μεταλλευτικού κώδικα, του χωροταξικού των εξορύξεων, των fast track και ΕΟΖ, ώστε να μη δίνονται στους εγχώριους/πολυεθνικούς επιχειρηματίες σκανδαλώδη και αντισυνταγματικά προνόμια και εξουσία και 

γ. η αξιόπιστη δημόσια έρευνα και καταγραφή των αποθεμάτων στην Ελλάδα. 

Αντιμετωπίζουμε τις εξορυκτικές δραστηριότητες ως αναπόσπαστο μέρος των τοπικών, περιφερειακών και εθνικού επιπέδου δημοκρατικών σχεδιασμών που να συνυπολογίζουν το πραγματικό κόστος που καλείται να πληρώσει η κοινωνία για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων καθώς και για τις επιπτώσεις στις άλλες παραγωγικές δραστηριότητες. Υποστηρίζουμε ότι οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν μέσα από ένα πλατύ κοινωνικό διάλογο για τη συνετή και κοινωφελή αξιοποίηση των πόρων (ή μη), επισημαίνοντας ότι α. αφορούν μη αντιστρεπτές επεμβάσεις β. αφορούν και στους όρους αναπαραγωγής των επερχόμενων γενιών και γ. είναι κρίσιμες για τη μελ¬λο¬ντι¬κή κατάσταση της χώρας συνεπώς δεν μπορούν να ληφθούν υπό το εκβιαστικό καθεστώς του φόβου.

- τη διαχείριση απορριμμάτων (κινήματα σε Κερατέα, Λευκίμμη, Ευκαρπία): Η απαράδεκτη διαχείριση σε Χώρους Ταφής (συνήθως ούτε καν υγειονομικής) και η σκόπιμη μέχρι σήμερα απαξίωση της πρόληψης και της ανακύκλωσης, χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία για την μαζική εγκατάσταση σε όλη την Ελλάδα, εισαγόμενης τεχνολογίας μονάδων «επεξεργασίας» και «θερμικής αξιοποίησης/καύσης» που θα διαχειρίζονται συγκεντρωτικά το σύνολο των απορριμμάτων. Πρόκειται για μια μεθόδευση που όχι μόνο θα επιφέρει αδικαιολόγητη περιβαλλοντική επιβάρυνση αλλά ταυτόχρονα θα απομυζήσει τεράστια κεφάλαια για την εγκατάσταση και θα αυξήσει υπέρμετρα τα δημοτικά τέλη για την λειτουργία. 

Σε πλήρη αντιδιαστολή, εμείς υποστηρίζουμε ένα μοντέλο αποκεντρωμένης διαχείρισης με 1. πρόληψη για τον περιορισμό των απορριμμάτων στην πηγή 2. διαλογή των υλικών στην πηγή και κομποστοποίηση των προδιαλεγμένων οργανικών 3. διαλογή των υπολοίπων σε απλές μονάδες εγκατεστημένες κοντά στον τόπο παραγωγής των απορριμμάτων. Πρόκειται για τη μέθοδο με το μικρότερο κόστος, τις περισσότερες θέσεις εργασίας, την μεγαλύτερη εξοικονόμηση ενέργειας και φυσικών πόρων και την μικρότερη περιβαλλοντική επιβάρυνση.

- τους δημόσιους χώρους και τα δημόσια έργα (αντιστάσεις για το Ελληνικό, τον ιππόδρομο, την Ολυμπιάδα, για το χωροταξικό του τουρισμού) : επιταχύνεται η εκποίηση δημόσιων χώρων όπως το Ελληνικό ή οι βραχονησίδες, η κατάληψη και η υποβάθμιση δημόσιων – δασικών συνήθως- εκτάσεων για εγκατάσταση Β.Α.Π.Ε., η καταπάτηση για οικιστική/τουριστική χρήση, ενισχύεται η πολιτική των μεγάλων οδικών αξόνων/μεγάλων έργων που είναι αδιάβατα για τους πολλούς (π.χ. η γέφυρα Ρίο –Αντίρριο), προωθείται μέσω και του νέου Γ.Ο.Κ., η «εκκαθάριση» του υπάρχοντος οικιστικού αποθέματος, η ανέγερση μεγάλων κτιρίων και η μεγάλη ιδιοκτησία των εταιρειών real-estate, στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των ολιγοπωλιακών σχημάτων σε βάρος ενός πλήθους επαγγελμάτων, αυτοαπασχολούμενων και μικρών επιχειρήσεων. Υποστηρίζουμε την άμεση εκπόνηση νέων σχεδίων ρύθμισης του χώρου στα διάφορα επίπεδα με βασική αρχή την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας.

- τα δικαιώματα των ζώων ιδιαίτερα σε σχέση με το μοντέλο παραγωγής/κατανάλωσης σε ό,τι αφορά τη διατροφή, με την κυριαρχία των μεγάλων εντατικών μονάδων εκτροφής που εξαφανίζουν την παραδοσιακή κτηνοτροφία. Υποστηρίζουμε επίσης την καταδίκη του γουνεμπορίου (με πρόβλεψη μεταβατικής περιόδου προσαρμογής σε βιώσιμες/αειφορικές επαγγελματικές ενασχολήσεις) και των πειραμάτων σε ζώα, καθώς και τον αυστηρότατο περιορισμό του κυνηγιού.

Είναι σαφές ότι το κυρίαρχο πρότυπο παραγωγής και κατανάλωσης, αδυνατεί να καλύψει βασικές ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και χρειάζεται ν’ αλλάξει ριζικά.

Στον αντίποδα του ανταγωνισμού, της διαρκούς μεγέθυνσης και συσσώρευσης του καπιταλισμού που γεννά την κρίση, υποστηρίζουμε ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης που :

- στηρίζει την ισορροπία ανάμεσα στις ανθρωπογενείς δραστηριότητες και τα φυσικά αποθέματα εξασφαλίζοντας την αναπαραγωγή και την αειφορία, μέσα από διαδικασίες αποκέντρωσης, συμμετοχικού σχεδιασμού και δημοκρατικού κοινωνικού ελέγχου στα μέσα παραγωγής και στα συλλογικά αγαθά.

- υιοθετεί πρακτικές που διασφαλίζουν την αντιμετώπιση της ανεργίας ταυτόχρονα με την προστασία του περιβάλλοντος και προωθεί συλλογικές μορφές δραστηριότητας όπως οι συνεταιρισμοί, τα δίκτυα συνεργασίας, οι ομάδες παραγωγών.

- εξασφαλίζει την πρόσβαση όλων στην εργασία, τις κοινωνικές υπηρεσίες, την υγεία, τον πολιτισμό, την παιδεία, το δικαίωμα όλων σε ασφαλές περιβάλλον, την αξιοπρεπή διαβίωση.

Τo συντονιστικό της Θεματικής Περιβάλλοντος ΣΥΡΙΖΑ