Nα σκεφτούμε τον κομμουνισμό από τα κάτω
Συνέντευξη με τον Τζόν Χόλογουεϊ
O Τζον Χόλογουεϊ, ακτιβιστής, συγγραφέας και καθηγητής κοινωνιολογίας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Πουέμπλα στο Μεξικό, σε μια συνέντευξη για τη Μπολιβαριανή Επανάσταση, τους Ζαπατίσας, τα κινήματα της Αργεντινής και το Occupy.
- Τι νομίζετε ότι μας λέει η σημερινή καπιταλιστική κρίση για την φύση του κράτους και το μέλλον της προσανατολισμένης στο κράτος επαναστατικής δράσης;
-Νομίζω ότι ένα πράγμα που είναι εντυπωσιακό για την κατάσταση στη σημερινή κρίση, είναι πραγματικά ο βαθμός κλεισίματος. Δεν είναι ότι δεν το ξέραμε, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ εντυπωσιακό πόσο το κράτος δεν ανταποκρίνεται στις κοινωνικές διαμαρτυρίες και στις διαδηλώσεις. Αυτό μπορούμε να το δούμε στην Ελλάδα και την Ισπανία με τις μαζικές διαμαρτυρίες, τόσο από την πιο παραδοσιακή Αριστερά όσο και από την πιο δημιουργική Αριστερά, αν θέλετε. Το κράτος απλά δεν ακούει: πηγαίνει μπροστά ούτως ή άλλως. Έτσι υποθέτω ότι ένα πράγμα που έχει γίνει σαφές από την κρίση σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, είναι η απόσταση του κράτους από την κοινωνία, καθώς και ο βαθμός στον οποίο το κράτος εμπλέκεται στην κίνηση του χρήματος, έτσι ώστε το κράτος να χάνει το τράβηγμά του σε δύο κατευθύνσεις. Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι σήμερα το κράτος είναι υποχρεωμένο να κάνει ότι είναι δυνατόν για να ικανοποιήσει τις αγορές χρήματος, και με αυτή την έννοια να εξασφαλιστεί η συσσώρευση του κεφαλαίου. Νομίζω ότι αυτό γίνεται πολύ πιο σαφές κατά τα τελευταία τέσσερα ή πέντε χρόνια. Και αν αυτό σημαίνει ότι το κράτος αρνείται απολύτως να ακούσει τις διαμαρτυρίες, αν αυτό σημαίνει να αφήσει τους ταραξίες να καίνε τις πόλεις, τότε ας είναι. Το πιο σημαντικό είναι πραγματικά οι αγορές χρήματος. Σκεφτείτε ότι στην Ελλάδα και μετά τις φοβερές διαδηλώσεις που έγιναν το 2011, το κράτος συνεχίζει απτόητο χωρίς να δίνει καμία σημασία στις κινητοποιήσεις. Νομίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον και ενδεχομένως πολύ σημαντικό από την άποψη των μελλοντικών κατευθύνσεων, γιατί η δύναμη της έλξης του κράτους με επίκεντρο την πολιτική και τις διαμαρτυρίες εξαρτάται πραγματικά από την κατάσταση στην οποία υπάρχουν κάποια περιθώρια διαπραγμάτευσης με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους ανθρώπους που διαμαρτύρονται. Αν το κράτος θεωρεί ότι δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο για διαπραγμάτευση, ή απλά από συνήθεια λέει «δεν θα κάνω καμία απολύτως διαπραγμάτευση», τότε κλείνει τα περιθώρια για τις αριστερές πολιτικές με επίκεντρο το κράτος, και ωθεί τους ανθρώπους περισσότερο προς την ιδέα ότι το να προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα μέσα από το κράτος είναι απολύτως μάταιο. Έτσι, μπορούμε να ελπίζουμε ότι η μη προσανατολισμένη προς το κράτος πολιτική θα γίνεται όλο και πιο κοινή και διαδεδομένη σε όλη την κοινωνία.