NAI στην αειφόρο ανάπτυξη - ΟΧΙ στις πολιτικές υποταγής της χώρας μας | ΤΟ αληθινό πρόσωπο του καπιταλισμού: Βία, Κοινωνική αναλγησία, Βαρβαρότητα | ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα - ΟΧΙ στους εκβιασμούς

• Στηρίζουμε το Δημοψήφισμα 
• Λέμε όχι στο αληθινό πρόσωπο του   καπιταλισμού: Βία, Κοινωνική αναλγησία, Βαρβαρότητα 
•   ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα - ΟΧΙ στους εκβιασμούς 

Αργύρη Αργυριάδη: Κοινωνικός ή Lifestyle Αναρχισμός: 20 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση | Μάρεϋ Μπούκτσιν (Murray Bookchin)

Μάρεϋ Μπούκτσιν (Murray Bookchin)

του Αργύρη Αργυριάδη [πηγή ΕΔΩ]

Η πρώτη διαπίστωση που θα μπορούσε να γίνει είναι ότι η αναγκαιότητα μια τέτοιας συζήτησης – διάλογου– προβληματισμού δεν θα υπήρχε σε τέτοιο βαθμό στις μέρες μας, αν ο Αναρχισμός παρέμενε ένα κοινωνικό κίνημα & και δεν εμφανιζόταν σαν ένα μητροπολιτικό & νεολαιίστικο φαινόμενο.

Από το τέλος της δεκαετίας του 60 & μετέπειτα ο αναρχισμός συνδέεται άμεσα με την νεανική εξέγερση, ψυχολογικοποίηται ως έκφραση για αποκλίνουσες προσωπικότητες, ταυτοποιήται με την ανομία & την καταστροφή. Χάνοντας τα κοινωνικά χαρακτηριστικά του, ο αναρχικός χώρος αποκόβεται από τον κόσμο της εργασίας (πεδίο που είχε ιδιαίτερη βαρύτητα για τους αναρχικούς και προσέδωσε ένα σημείο πρακτικής εφαρμογής έναντι ενός υπερφίαλου ρομαντισμού: Βλέπε Ισπανία).

Από την δεκαετία του 80 και ύστερα, τα κατάλοιπα του Punk δημιουργούν μια στρατιά απογοητευμένων νεολαίων, η οποία στην συνέχεια αφομοιώνεται και γίνεται μόδα καταλήγοντας στην ενδυματολογική έκφραση ενός fashion (μοδάτου) αναρχισμού με βασικό χαρακτηριστικό την προβολή του αναρχικού άλφα σε κύκλο ως στιλιστική έκφραση.

Η δεκαετία του 90 βρίσκει τον αναρχικό χώρο να συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο και να βρίσκεται διαρκώς σε μια ταυτολογική αναζήτηση που συνεχίζεται έως τις μέρες μας. Η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, με το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού, δημιουργεί στον αναρχικό χώρο μια νέα δυναμική, που άλλοι την εκλαμβάνουν ως ευκαιρία για συνέχιση του αγώνα με στόχο οι αναρχικές ιδέες επιτέλους να βγουν ξανά στο προσκήνιο. Ενώ στο αντίποδα, κάποια κομμάτια του αναρχικού χώρου, να θεωρούν την κατάρρευση του σοσιαλιστικού ιδεώδους σαν την αφετηρία για μια ενδελεχή μετεξέλιξη του αναρχικού προτάγματος και την δημιουργία ενός καινούργιου αναρχισμού, προσανατολισμένου στην νέα εποχή.

Στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα ο Αναρχισμός που είχε ήδη μεταβληθεί σε lifestyle Αναρχία, μετατοπίζεται ακόμα πιο πολύ και μεταστοιχειώνεται σε «Νέα Αναρχία» ακόμα πιο άγρια, πιο «μαύρη, μηδενιστική και «αντικειμενική» αφού είναι εναντίων όλων εχθρών και φίλων, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν.

Ως αποτέλεσμα, η έλλειψη στρατηγικής κατεύθυνσης, σε συνδυασμό με την ανάγκη επανακαθορισμού της ταυτότητας, οδήγησε πολλούς νέους επί το πλείστον αναρχικούς να στραφούν σε επιμέρους ζητήματα δευτερεύουσας σημασίας για τον κοινωνικό επαναστατικό αγώνα, δημιουργώντας ένα σκληροπυρηνικό τρόπο αντίληψης, θεώρησης & στάσης πραγμάτων, χαρακτηριζόμενο από τον αρνητισμό & την εσωστρέφεια.

Στον αντίποδα αυτό, αναρχικοί παλαιότερης γενιάς όπως το Chaz Bufe το 1987 με το βιβλίο του «ακούστε αναρχικοί» ή ο Μ Μπούκτσιν το 1995 με το «Κοινωνικός η lifestyle Αναρχισμός», προσπάθησαν από την μεριά τους να αναλύσουν & να καταδείξουν αυτό το φαινόμενο, να προειδοποιήσουν και να κρούσουν τον κώδωνα, για τους κινδύνους που κατά την άποψη τους εγκυμονεί αυτή η νέα πραγματικότητα στον αναρχικό χώρο.

Είναι γεγονός πως η στροφή μεγάλου μέρους των αναρχικών της νέας εποχής, από τον κοινωνικό αγώνα στην εσωτερική αναζήτηση ενός εγωτικού τρόπου ζωής, η παρελθοντολογική ωραιοποίηση ενός ιδανικού μα πρωτόγονου κόσμου, φυτοφαγίας, παγανισμού, άρνησης της τεχνολογίας – της επιστήμης & της εκπαίδευσης, και γενικά επιστροφή προς τα πίσω καθώς και η μυθολογία της βίας, οδήγησαν τον αναρχικό χώρο να μοιάζει ως ένα κλειστό αντικοινωνικό γκέτο επαναστατημένων παιδιών χωρίς αιτία.

Σήμερα αρκετά χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου του Μπούκτσιν & την πρώτη του μετάφραση στα Ελληνικά, το δίλλημα κοινωνικός ή lifestyle αναρχισμός, συνεχίζει όχι μόνο να απασχολεί τον αναρχικό χώρο σε τοπικό όσο και διεθνές επίπεδο, αλλά έχει πάρει διαστάσεις ενός πραγματικά ιδιαίτερα καυστικού ζητήματος.

Θα πρέπει να επισημάνουμε εδώ, ότι η διάγνωση των χαρακτηριστικών του lifestyle αναρχισμού της Αμερικής από τον Μπούκτσιν έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά με την Ελληνική πραγματικότητα χωρίς όμως να είναι και εξ ολοκλήρου ίδια μιας και η Ελλάδα έχει σαφής και διακριτές ιδιαιτερότητες. Ακόμα στην Ελλάδα δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να χορεύουμε γυμνοί γύρω από φωτιές, νύχτες με πανσέληνο, εξυμνώντας την μια και μοναδική μάνα γη ως έκφραση του ύψιστου πρωτόγονου αναρχικού ιδεώδους. Αλλά κάποιοι ζητάνε την καταστροφή του ηλεκτρισμού ως επαναστατικό πρόταγμα. Έχουμε φτάσει όμως, να κάνουμε άλλα πράγματα όπως η θεαματική βία, η σύγκρουση για τη σύγκρουση κλπ. Να λασπολογούμε, να βιαιοπραγούμε μεταξύ μας και άλλες τέτοιες μορφές επαναστατικού μεγαλείου.

Παρ’ όλες όμως τις μικροδιαφορές η ουσία παραμένει η ίδια: Ένα κοινωνικά αποκρουστικό αποτέλεσμα για το οποίο κανένας Αναρχικός δεν μπορεί να υπερηφανεύεται.

Μερικά από τα χαρακτηριστικά (ψυχοκοινωνικά, γνωστικά & συμπεριφορικά) του Ελληνικού lifestyle αναρχισμού είναι:

Περιοδικό "ΟΙΚΟΤΡΙΒΕΣ" | Θέματα πολιτικής Οικολογίας και Αριστεράς | Ένθετο περιοδικό της ΑΥΓΗΣ

Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα ΕΔΩ.

Το πρόσφατο τεύχος 17 ΕΔΩ

Προτεινόμενα άρθρα α) Για τα ΕΛΠΕ [ΕΔΩ] β) Ο σοσιαλισμός δεν είναι εφικτός σε έναν ερειπωμένο πλανήτη [ΕΔΩ] γ) Για την οικονομική αποτίμηση της φύσης [ΕΔΩ]