Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Aντιφασιστική συγκέντρωση την Τετάρτη 25/09, 5μ.μ στα Προπύλαια και όπου γίνονται αντιναζιστικές εκδηλώσεις

[Η αφίσα είναι ενημερωτική - η πρόσκληση του blog είναι για όλες τις αντιναζιστικές εκδηλώσεις]


AΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ-ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ-ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ ΑΘΗΝΑΣ – ΠΕΙΡΑΙΑ

Ο Αντιφασιστικός συντονισμός επιτροπών-συλλογικοτήτων-πρωτοβουλιών Αθήνας-Πειραιά καλεί το λαό της Αθήνας σε μαζική συμμετοχή στην αντιφασιστική συγκέντρωση την Τετάρτη 25/09, 5μ.μ στα Προπύλαια. Θα ακολουθήσει πορεία στο Σύνταγμα, στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, και κατόπιν στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων.

Για μας ο αγώνας κατά του φασισμού δεν τελειώνει με μια πορεία.

Δηλώνουμε την αποφασιστικότητά μας για μια διαρκή δράση ενάντια στην Χρυσή Αυγή και τις παραφυάδες της σε κάθε πόλη-γειτονιά-χώρο δουλειάς-σχολή και σχολείο.

Για το λόγο αυτό σε συνεργασία με τοπικές κινήσεις και συλλογικότητες -ετοιμάζουμε 2 πορείες τις επόμενες βδομάδες. Η μία θα είναι στις υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου της Αθήνας και η άλλη στο Πέραμα.

Καλούμε κάθε συλλογικότητα και ειδικά τους αγωνιζόμενους απεργούς σε συστράτευση.

Έχουμε τώρα μια πολύ σημαντική δυνατότητα: να βάλουμε τους φασίστες για τα καλά στη γωνία.

Προϋπόθεση γι αυτό είναι η ενότητα όλου του εργατικού και αντιφασιστικού κινήματος ενάντια στο φασισμό και την κυβέρνηση που τον συντηρεί και τον υποθάλπει.

Παλεύουμε για:
- την άμεση και παραδειγματική καταδίκη των δολοφόνων του Παύλου Φύσσα καθώς και των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας.
- Το κλείσιμο όλων των γραφείων και των εντύπων της ναζιστικής συμμορίας
- Την αποπομπή κάθε δηλωμένου δημόσια νεοναζί από τους συνδικαλιστικούς φορείς της νεολαίας και του εργατικού κινήματος.
ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΠΑΡΩΝ !
Να τσακίσουμε τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Η Γραμμή ΜΕΤΡΟ Νο7: Δάσος Χαϊδαρίου – Άλιμος, ο ποδηλατόδρομος στην Ιερά Οδό κ.ά. τινά

Η Γραμμή ΜΕΤΡΟ Νο7: Δάσος Χαϊδαρίου – Άλιμος, ο ποδηλατόδρομος στην Ιερά Οδό  κ.ά. τινά
[Πόσοι γνωρίζουν την ύπαρξη των σχεδιασμών? – Ο Δήμος Χαϊδαρίου διαχρονικά τι έκανε για να αξιοποιήσει και να διεκδικήσει καλύτερες υποδομές?]

του Κώστα Φωτεινάκη

Με αφορμή α) τη συζήτηση που γίνεται για το σταθμό Αγία Μαρίνα (πρώην Χαϊδάρι) β) την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας (16-22 Σεπτεμβρίου) και γ) το Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας – Αττικής (έχει κατατεθεί από το ΥΠΕΚΑ στα έξι συναρμόδια Υπουργεία για παρατηρήσεις) κάνω αυτή την σύντομη ενημερωτική παρέμβαση:
[Στη φωτογραφία από το ΕΔ του ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, 2008: Ο πρώην υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ.Σουφλιάς και οι δήμαρχοι Καλογερόπουλος (Αιγάλεω), Παχατουρίδης (Περιστέρι), Μαραβέλιας (Χαϊδάρι)]
Α) Ο σταθμός Αγία Μαρίνα ήταν προγραμματισμένο να παραδοθεί το Δεκέμβριο του 2009, αυτό να μη το ξεχνάμε. Η διαπλοκή με τη SIEMENS και ή πολιτική «αφωνία» των αυτοδιοικητικών της περιοχής,  που νοιάστηκαν μόνο για την αλλαγή του ονόματος του σταθμού και περιορίστηκαν σε «δημόσιες σχέσεις» με τον κ.Βορίδη συνέβαλαν ώστε τέσσερα χρόνια μετά ο σταθμός να μην έχει δοθεί στην κυκλοφορία. Το 2014 να είμαστε καλά για αν λειτουργήσει ο σταθμός στο «τριεθνές»

Β) Η Γραμμή ΜΕΤΡΟ Νο7 (με το κίτρινο): Δάσος Χαϊδαρίου – Άλιμος είχε προβληθεί στο υπό συζήτηση Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας Αττικής του ΥΠΕΧΩΔΕ, επί υπουργίας Γεωργίου Σουφλιά. Πόσοι το γνώριζαν και πόσοι  διεκδίκησαν αυτή τη γραμμή στα επόμενα ΡΣΧ?   Ο Δήμος είναι μόνο για τις ληξιαρχικές πράξεις ή και για κάτι περισσότερο, ας πούμε να είναι ενημερωμένος και να διεκδικεί?
Γ) Από το 1991 προβλέπεται ποδηλατόδρομος στην Ιερά Οδό (Δυτική Πύλη - Σχέδιο, Πλαίσιο του ΟΡΣΑ). Κατά καιρούς η πρόταση επανήλθε (Μελέτη ΑΣΔΑ 1997, Ολυμπιακοί αγώνες 2004 κ.λπ) και το καλοκαίρι του 2008 κατατέθηκε ξανά από το Υπουργείο Μεταφορών

Γ1) Η Μονάδα Βιώσιμης Κινητικότητας του ΕΜΠ είχε υποβάλλει το 2011 σχεδιασμό στον Οργανισμό Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας (ΟΡΣΑ) για ένα δίκτυο ποδηλατοδρόμων, μεταξύ αυτών και στην Ιερά Οδό, στο πλαίσιο του  ΡΣΧ Αθήνας – Αττικής (ΥΠΕΚΑ η κα. Μπιρμπίλη).
Και ένα ερώτημα όποιον αφορά: Όταν σχεδιαζόταν η παρέμβαση για την οδική ασφάλεια στο τμήμα της Ιεράς Οδού «Δρομοκαΐτειο – Σχιστού Κορυδαλλού» δεν θα μπορούσε να προβλεφτεί και ο ποδηλατόδρομος τουλάχιστον μέχρι τη Μονή Δαφνίου? 

Σταματάω εδώ και κάντε τις δικές σας κρίσεις και παρατηρήσεις και αναλογιστείτε αν αξίζουμε να έχουμε με τέτοια δημοτική αρχή, ανημέρωτη, υποταγμένη, άφωνη, ανίκανη να αξιοποιήσει ακόμα και αυτά που σχεδιάζει η κεντρική διοίκηση. Οι εκλογές είναι κοντά, δώστε την απάντηση.
ΥΓ: Για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για την Ελεύθερη μετακίνηση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ας ανατρέξουν εδώ http://freepublictransport.org.uk/.

 Κώστας Φωτεινάκης
Δημοτικός Σύμβουλος «Πολίτες σε Δράση – Οικολόγοι Πράσινοι»
Πρόεδρος των Φίλων της Φύσης
Γραμματέας του ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ. Χαϊδαρίου

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Κώστας Λάμπος: ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ή ΑΤΑΞΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

[Φωτ. από Againstchronycapitalism ΕΔΩ]

(Η τήξη των δομικών στοιχείων του καπιταλισμού έχει ήδη αρχίσει.
Ένας καινούργιος καλύτερος κόσμος γεννιέται)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

1. Ο καπιταλισμός σε μακροχρόνια γενικευμένη κρίση παρακμής
Είμαστε μάρτυρες και θύματα μιας παρατεταμένης παγκόσμιας παρακμιακής κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, της μεγάλης κρίσης, ο χαρακτήρας της οποίας έχει να κάνει αποκλειστικά με την φύση του πραγματικού υπαρκτού καπιταλισμού, ο οποίος αδυνατεί να δώσει λύσεις στα ζωτικά προβλήματα της ανθρωπότητας. Και βεβαίως δεν έχει να κάνει με την υποτιθέμενη ανικανότητα των ανθρώπων ή με την ‘ατελή’ ανθρώπινη φύση, όπως επιχειρούν να μας πείσουν τα διάφορα σκοταδιστικά ιερατεία και μερικοί καλοπληρωμένοι παραμυθάδες των ΜΜΕ και του εκπαιδευτικού συστήματος, γιατί από τον Αριστοτέλη και δώθε η ανθρωπότητα γνωρίζει, ότι δεν υπάρχει μια μοναδική ανθρώπινη φύση δεδομένη, σταθερή-αναλλοίωτη και ανεξάρτητη από τις εκάστοτε κυρίαρχες αξίες του εκάστοτε κυρίαρχου συστήματος εξουσίας, με λίγα λόγια δεν υπάρχει υπεριστορική ανθρώπινη φύση.
Είμαστε μάρτυρες και θύματα μιας παγκόσμιας διατροφικής κρίσης, της μεγάλης πείνας, ο χαρακτήρας της οποίας έχει να κάνει αποκλειστικά με τον πραγματικό υπαρκτό καπιταλισμό. Και δεν έχει να κάνει με την υποτιθέμενη έλλειψη πόρων και την ‘κατά φαντασίαν’ αδυναμία της γήινης βιόσφαιρας να εξασφαλίσει τροφή και αγαθά ευημερίας για όλους τους κατοίκους του πλανήτη, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι νεοκλασικοί θεωρητικοί της «σπανιότητας των αγαθών» και οι πολεμοκάπηλοι γύπες του νεομαλθουσιανισμού. Η πείνα στον πλανήτη δεν είναι θέμα πόρων, ούτε συνέπεια ενός υποτιθέμενου ‘υπερπληθυσμού’, γιατί ο πλανήτης Γη, όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο ΟΗΕ, μπορεί, σε συνθήκες μιας άλλης διαχείρισης των πόρων του, να θρέψει υπερπολλαπλάσιο πληθυσμό από το σημερινό[2]. Συνεπώς η πείνα είναι το αποτέλεσμα του τρόπου της ιδιωτικοκερδοσκοπικά σχεδιασμένης και ελεγχόμενης παραγωγής και της βίαιης ανισοκατανομής του παραγόμενου πλούτου για τη μετατροπή του κοινωνικού πλεονάσματος σε ιδιωτικό κέρδος. Με άλλα λόγια, η πείνα, είναι θέμα οικονομικοκοινωνικοπολιτικού συστήματος, είναι δηλαδή, θέμα πολιτικής, της πολιτικής του κεφαλαίου που παράγει συνειδητά και προγραμματισμένα πείνα[3], για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του, μέσω της μείωσης της αμοιβής της εργασίας και της τεχνητής χειραγώγησης των τιμών καταναλωτή.
Είμαστε μάρτυρες και θύματα μιας τεράστιας θανάσιμης οικολογικής κρίσης, ο χαρακτήρας της οποίας έχει να κάνει με τον υπαρκτό πραγματικό καπιταλισμό, που στο βωμό του κέρδους διασπά την ζωτικής σημασίας ενότητα κοινωνίας και Φύσης με αποτέλεσμα την σταδιακή καταστροφή των όρων ζωής πάνω στον πλανήτη Γη. Και φυσικά δεν έχει να κάνει με την υποτιθέμενη έλλειψη περιβαλλοντικής συνείδησης των δισεκατομμυρίων ανθρώπων, το οικολογικό αποτύπωμα των οποίων είναι κοντά στο μηδέν, αλλά με τον σπάταλο, καταστροφικό και ρυπογόνο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Είμαστε μάρτυρες και θύματα μιας παγκόσμιας καταστροφικής ενεργειακής κρίσης, ο χαρακτήρας της οποίας έχει να κάνει αποκλειστικά με τον πραγματικό υπαρκτό καπιταλισμό, η ύπαρξη του οποίου στηρίζεται αποκλειστικά στο συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα με βάση τα ορυκτά καύσιμα. Και δεν έχει να κάνει με την υποτιθέμενη έλλειψη επαρκών εναλλακτικών πηγών ενέργειας, ή με την αδυναμία τάχα της επιστήμης και της τεχνολογίας να εξασφαλίσουν άφθονη, δωρεάν και καθαρή ενέργεια, στη βάση του υδρογόνου[4], εξασφαλίζοντας απόλυτη ενεργειακή ανεξαρτησία σε οικογενειακό, συλλογικό, τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο για όλους τους κατοίκους του πλανήτη[5].
Είμαστε μάρτυρες και θύματα μιας καθολικής συστημικής πολιτισμικής και ηθικής κατάπτωσης και λειτουργικής κρίσης των θεμελιακών αξιών του καπιταλισμού, της ελευθερίας, της ισότητας, αδελφότητας, της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, τις οποίες αφού τις διαμόρφωσε στα μέτρα του, τις μετάτρεψε σε δεκανίκια της εξουσίας του, τις απαξίωσε κυριολεκτικά και στο τέλος, στη λογική και στα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, τις οδήγησε σε μια απαξιωτική διαδικασία αποσύνθεσης. Έτσι στη θέση της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας των ανθρώπων έβαλε την καπιταλιστική ελευθερία, δηλαδή τη δικτατορία του κεφαλαίου, η οποία οδήγησε στην ακραία ανισότητα δικαιωμάτων, ευκαιριών και πλούτου, με τελικό αποτέλεσμα την εχθρότητα όλων εναντίον όλων και τη μετατροπή της κοινωνίας σε μια ανθρώπινη ζούγκλα, όπου ο θάνατος των αδυνάτων είναι ζωή για τους ισχυρούς εξουσιαστές. Στη θέση των ανοιχτών στις εξελικτικές προκλήσεις, δυναμικών, δοκιμασμένων και ανθεκτικών στο χρόνο αυτόχθονων πολιτισμών, η αποικιοκρατία επέβαλλε με τους ιεραπόστολους και τις ξιφολόγχες τη θρησκεία της μητρόπολης[6] και ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός επέβαλε, με τη βία του δολαρίου, του ΝΑΤΟ και του Χόλυγουντ το american way of live και την υποκουλτούρα των πολιτιστικών σκουπιδιών που διαμορφώνει υποτακτικούς καταναλωτές.
Με την ίδια λογική των ταξικών συμφερόντων του το κεφάλαιο στη θέση του πατριωτισμού έβαλε τον ‘κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου", στη θέση των επιμέρους προκαπιταλιστικών εθνικών-εθνικιστικών θρησκειών έβαλε τη δική του, την μοναδική θρησκεία του κέρδους και στη θέση της οικογένειας έβαλε τη βίαιη ‘εταιρική ταύτιση’ των τρομοκρατημένων εργαζομένων και το κοινωνικό περιθώριο της κατάθλιψης των υποαπασχολούμενων, των ανέργων και των εκατομμυρίων αστέγων.
Είμαστε μάρτυρες και θύματα μιας παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής πολεμικής υστερίας που διασπά με την πολιτική του ‘διαίρει και βασίλευε’ ισοπεδώνει τοπικές-εθνικές οικονομίες και καταστρέφει κοινωνίες και πολιτισμούς για μια βίαιη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, ο χαρακτήρας της οποίας έχει να κάνει αποκλειστικά με τον πραγματικό υπαρκτό καπιταλισμό που παρακμάζει. Και δεν έχει να κάνει με την έλλειψη κοινωνικής συνείδησης και κοινωνικού οράματος των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, γιατί ολόκληρη η ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας είναι ασφυκτικά γεμάτη με τους αγώνες και τις θυσίες των εργαζόμενων κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά για την κοινωνική ισότητα, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία, δημοκρατία, ευημερία, ειρήνη, ευτυχία.
Είμαστε μάρτυρες και θύματα του οικονομικού συστήματος του κεφαλαίου ο συγκρουσιακός χαρακτήρας του οποίου έφερε πολύ πιο γρήγορα, σε σχέση με προηγούμενα οικονομικά συστήματα, την ίδια την παρακμή του, την οποία ο σκληρός πυρήνας του προσπαθεί να ανακόψει με τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Στόχος αυτής της προσπάθειας είναι η υπαγωγή όλων των επιμέρους γεωγραφικών και κλαδικών καπιταλιστικών ομίλων σε ένα ενιαίο κέντρο, για τρεις κυρίως λόγους: 
για την ενιαία και αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση-αντιμετώπιση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού τόσο σε τοπικό-εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, 
για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, για τη μεγαλύτερη και γρηγορότερη συγκεντροποίηση του κοινωνικού πλούτου και κατά συνέπεια 
για τη σταθεροποίηση και τη διαιώνιση της απόλυτης εξουσίας του πάνω στις επιμέρους κοινωνίες και στην ανθρωπότητα συνολικά. 
Κατάληξη αυτής της σχιζοφρενικής επιλογής των εκφραστών του κεφαλαίου είναι το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να ελέγχει την παραγωγή και ροή του παγκόσμιου πλούτου με τέτοιο τρόπο, ώστε το 99% του πληθυσμού να φυτοζωεί σε συνθήκες κινεζοποίησης της εργασίας[7], που σημαίνει ένταση της επισφαλούς και κακοαμειβόμενης υπεραπασχόλησης, γενίκευση της μερικής ανασφάλιστης και ελάχιστα αμειβόμενης υποαπασχόλησης, ανοχή της ‘μαύρης’ απάνθρωπης εργασίας των οικονομικών μεταναστών, έκρηξη της ανεργίας, και παροξυσμό της ανελευθερίας και της εργοδοτικής και της κρατικής τρομοκρατίας. Αυτή η επιλογή είναι καταδικασμένη να αποτύχει για τρεις κυρίως λόγους: 
γιατί η πολιτική της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και της κινεζοποίησης της εργασίας δεν είναι το φάρμακο, αλλά είναι η ίδια η εγγενής ασθένεια του καπιταλισμού. 
γιατί αντιφάσκει με την ίδια τη φύση του κεφαλαίου, το οποίο αποπειράται να επιζήσει καταργώντας τον κλασικό εαυτό του, επιδιώκοντας να καταργήσει βίαια τον ανταγωνισμό τόσο μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, όσο και μεταξύ κεφαλαίου και κεφαλαίου, πράγμα που έχει ξανασυμβεί με τη μορφή του φασισμού, του εθνικοσοσιαλισμού και του κρατικού καπιταλισμού, που τελικά θάφτηκαν κάτω από τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις τους, αλλά και την αντίσταση των λαών, ως επικίνδυνες πολιτισμικές παρεκκλίσεις, 
γιατί η υπόθεση υπέρβασης του καπιταλισμού δηλαδή της οικονομικής-κοινωνικής ανισότητας, ιστορικά, οντολογικά και δεοντολογικά δεν ανήκει στο ίδιο το κεφάλαιο αλλά στα θύματά του, στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και μάλιστα με αντικαπιταλιστική αμεσοδημοκρατική μορφή και περιεχόμενο την κοινωνική ισότητα-αταξικότητα. 

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Ετήσια Έκθεση 2013 : Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση/ Στο 31,5% η ανεργία το 2014


Η εντεινόμενη οικονομική κρίση και ύφεση μετά το 2009, σε διεθνές, ευρωπαϊκό και ιδιαίτερα Μεσογειακό και ελληνικό επίπεδο με τη σοβαρή μείωση της παραγωγικής δραστηριότητας, την διακοπή χορήγησης δανείων από τις τράπεζες, τη μείωση των επενδύσεων από το κράτος και τις επιχειρήσεις καθώς και τον περιορισμό της ζήτησης από τους καταναλωτές (μείωση μισθών, συντάξεων και αύξηση της φορολογίας), αναδεικνύει με τον πιο σαφή αλλά και ανησυχητικό τρόπο ότι η ευρωπαϊκή, η μεσογειακή και ιδιαίτερα η ελληνική οικονομία βρίσκονται σε ανάλογες συνθήκες οικονομικής ύφεσης (κραχ ανεργίας) μετά από αυτές που ακολούθησαν το κραχ στις χρηματαγορές το 1929. Η επιλογή του μοντέλου της άνισης ανάπτυξης στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της δανειστικής οικονομίας, κυρίως, στα κράτη-μέλη του Νότου, συνέβαλε στην υπερχρέωση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Παράλληλα, οι φοροαπαλλαγές του κράτους προς τις επιχειρήσεις, σε συνδυασμό με την κατάρρευση των μηχανισμών ελέγχου και είσπραξης των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών, συνέβαλε στον υπερβολικό δανεισμό και στην υπερχρέωση των προϋπολογισμών των κρατών-μελών, ιδιαίτερα των χωρών του Νότου. Με άλλα λόγια, ο ευρωπαϊκός Νότος μετεξελίχθηκε διαμέσου του δανεισμού, σε οικονομικό σχηματισμό ζήτησης, δεδομένου ότι για παράδειγμα στην Ελλάδα το 74% του ΑΕΠ το 2008 προερχόταν από τη ζήτηση και την καταναλωτική δαπάνη.

Όμως, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Βορράς οργάνωσε τους όρους και τις προϋποθέσεις της άνισης ανάπτυξης Βορρά-Νότου, μεταφέροντας σημαντικούς πόρους από τη νότια στη βόρεια Ευρώπη, είτε διαμέσου της εξόφλησης των δανείων, είτε διαμέσου της κατανάλωσης προϊόντων και υπηρεσιών που ο Νότος εισάγει από τον Βορρά. Βασικός μοχλός και συγκροτημένος μηχανισμός εγκαθίδρυσης και ενδυνάμωσης του μοντέλου της άνισης ανάπτυξης Βορρά-Νότου, απετέλεσε ο ευρωπαϊκός καταμερισμός εργασίας που τοποθέτησε τον Νότο στον δρόμο της σταδιακής τεχνολογικής, καινοτομικής, οργανωτικής και ποιοτικής απαξίωσης της παραγωγικής υποδομής στους τομείς της μεταποίησης και της γεωργίας, προωθώντας την ανάπτυξη των τομέων του τουρισμού, των κατασκευών και των υπηρεσιών. Χαρακτηριστική περίπτωση αυτής της παραγωγικής απαξίωσης αποτελεί, μεταξύ των χωρών του Νότου, η Ελλάδα η οποία σήμερα (2013) παράγει μόνο το 27% των προϊόντων που καταναλώνει. Ακριβώς, αυτή η ευρωπαϊκή στρατηγική της άνισης ανάπτυξης Βορρά-Νότου οδήγησε, κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια, σταδιακά την Ελλάδα στην δημιουργία
«δίδυμων ελλειμμάτων» στα δημόσια οικονομικά (δημόσιο έλλειμμα και χρέος) και στις εξωτερικές συναλλαγές της χώρας (έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου). Η επιβολή στις χώρες του Νότου των πολιτικών της «εσωτερικής υποτίμησης» και της ελεγχόμενης χρεοκοπίας από τους διεθνείς οργανισμούς (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ), ως στρατηγική επιλογή της εγγυημένης αποπληρωμής των δανείων τους και της μετάβασης των οικονομικών σχηματισμών του Νότου από οικονομίες της ζήτησης σε οικονομίες της προσφοράς, εκτός από την κοινωνική καθίζηση (λιτότητα, ανεργία, φτωχοποίηση, κλπ) προκάλεσαν και παραγωγική καθίζηση (μείωση επενδύσεων (64,8% 2008-2013, παραγωγικότητας της εργασίας, αύξησης της ανεργίας κλπ) (καθίζηση προσφοράς), απαξιώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ακόμη και τον κεντρικό στρατηγικό στόχο των εφαρμοσμένων πολιτικών. Κατά συνέπεια, η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε διαδικασία αποεπένδυσης (8,5% του ΑΕΠ, δεδομένου του εξαιρετικά χαμηλού ποσοστού επενδύσεων 13,2% του ΑΕΠ το 2012 και του υψηλού επιπέδου των αποσβέσεων 21% του ΑΕΠ, Π. Θωμόπουλος 2013), με σημαντικές απώλειες του παραγωγικού της δυναμικού που την οδηγούν εγκλωβισμένη σε μια ανατροφοδοτούμενη διαδικασία ύφεσης, με αποτέλεσμα η στόχευση της δημοσιονομικής της προσαρμογής να καθίσταται εξαιρετικά βραδεία, επίπονη και αναποτελεσματική, επειδή ακριβώς μεταλλάσσεται σε οικονομικό και κοινωνικό σχηματισμό πλήρους υποβάθμισης των επενδύσεων, της παραγωγής και της εργασίας. Ταυτόχρονα προκάλεσαν διεύρυνση του χάσματος (ΑΕΠ, ρυθμός ανάπτυξης, χρέος, έλλειμμα, κλπ) καθώς και σημαντική απόκλιση των αποδοχών Βορρά-Νότου. Έτσι, η ασκούμενη πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα που στόχευε στην αύξηση των εξαγωγών και στην ανάκαμψη της οικονομίας, με τον αναποπροσανατολισμό της από την εσωτερική στη διεθνή οικονομία έχει αποτύχει, με αποτέλεσμα να έχει εκκολαφθεί στο εσωτερικό της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης η κρίση αντιμετώπισης της στην χώρα μας, με ό,τι αυτό αρνητικά συνεπάγεται για το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.

Η απόφαση ότι «η κρίση των ανισοτήτων αποτελεί λύση της οικονομικής κρίσης και ύφεσης» που λήφθηκε το 2009, καθορίζει τις επιλογές για την ελληνική οικονομία τουλάχιστον για την δεκαετία 2010-2020, συμπαρασύροντας σε χαμηλά επίπεδα την απασχόληση, τους μισθούς καθώς και το επίπεδο των συντάξεων και των κοινωνικών επιδομάτων παράλληλα με αυξήσεις των τιμών των αγαθών και των υπηρεσιών και με συνθήκες αποεπένδυσης και μη πραγματοποίησης ιδιωτικών επενδύσεων (μακροχρόνιος ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ, 3,5% ετησίως προϋποθέτει συνολικές επενδύσεις 20% του ΑΕΠ και παραγωγικές επενδύσεις (εκτός κατοικιών) 15% του ΑΕΠ, Π. Θωμόπουλος, 2013), επειδή, μεταξύ των άλλων, η κλαδική διάρθρωση και λειτουργία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι άκρως ολιγοπωλιακή. Με αυτά τα δεδομένα της διεύρυνσης και εμβάθυνσης του οικονομικού, δημοσιονομικού και κοινωνικού χάσματος Βορρά-Νότου αλλά και εντός του Νότου, αποδεικνύεται ότι ουσιαστικά η Ε.Ε.-17 (ευρωζώνη) μόνο κατ’ επίφαση μπορεί να υποστηριχθεί ότι είναι ενιαία. Ωστόσο, τα προβλήματα των μεσογειακών οικονομιών δεν εσωτερικεύονται μόνο στον ευρωπαϊκό νότο αλλά παράλληλα εξωτερικεύονται (ύφεση, μείωση εξαγωγών, αύξηση δημοσίου χρέους, ελλείμματος και δανεισμού, μείωση παραγωγικής αύξησης ανεργίας, γήρανση πληθυσμού κλπ) ακόμη και σε βόρειες χώρες του πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η γενίκευση, προφανώς σε διαφορετικό βαθμό των προβλημάτων (οικονομικών, κοινωνικών, δημοσιονομικών, κλπ) στις οικονομίες του Βορρά και του Νότου, αναδεικνύει ουσιαστικά την αναγκαιότητα επίλυσης της θεμελιώδους ευρωπαϊκής αντίφασης που συνίσταται στην επιλογή μεταξύ της ιδέας και της στρατηγικής της «ενωμένης Ευρώπης» με την έννοια της ισότητας άνισων χωρών. Είναι φανερό ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ, ιδιαίτερα του Βορρά έχουν μέχρι σήμερα επιλέξει (μοντέλο άνισης ανάπτυξης) την στρατηγική της «ενοποιούσας Ευρώπης» με την έννοια της εμβάθυνσης της ανισότητας άνισων χωρών. Όμως, η οικονομική κρίση και ύφεση, σε συνδυασμό με τα προβλήματα που έχουν προκληθεί από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης, ιδιαίτερα στον Νότο, θέτει τις ευρωπαϊκές ελίτ, τις εναλλακτικές πολιτικές δυνάμεις και τα κοινωνικά κινήματα, προ των ευθυνών τους, με την έννοια της επιλογής διατήρησης της ευρωπαϊκής ενότητας στην κατεύθυνση της ισότητας άνισων χωρών ή στην επιλογή της κατεύθυνσης διάσπασης (δύο ευρωπαϊκές ενώσεις Βορρά-Νότου) ή της ολοκληρωτικής διάλυσης της ευρωπαϊκής ένωσης ή της ευρωζώνης με την «θεσμοποιημένη θέσπιση» της ανισότητας άνισων χωρών. Όμως αξίζει να σημειωθεί ότι εάν δεν ανασχεθούν άμεσα αυτές οι τάσεις αποσύνθεσης της Ευρώπης, τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση του Βορρά και του Νότου, μειονεκτούσα στην τεχνολογική καινοτομία, την παραγωγικότητα και τους διεθνείς γεωπολιτικούς συσχετισμούς, δεν θα αποφύγει να μετεξελιχθεί σ’ ένα ελκυστικό τουριστικό προορισμό των πολιτών της Ασίας, αφού η Ευρώπη θα υστερεί και δεν θα προηγείται των ασιατικών οικονομιών.

Πράγματι, από την άποψη αυτή είναι χαρακτηριστικό ότι οι προοπτικές της ευρωζώνης όπως αποτυπώνονται σε οικονομετρικές εκτιμήσεις (2013,-0,3% μείωση ΑΕΠ, 2014, αύξηση 0,9% του ΑΕΠ, 2013 και κατά την περίοδο 2010-2060 η παραγωγικότητα της εργασίας θα αυξηθεί κατά 1,4% τον χρόνο, το ΑΕΠ κατά 1,7% τον χρόνο και η απασχόληση κατά -0,1% κατά μέσο όρο τον χρόνο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, 2013) είναι αναιμικές με ό,τι αυτό αρνητικά συνεπάγεται για το βιοτικό επίπεδο των ευρωπαίων πολιτών. Κατά συνέπεια, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η στρατηγική επιλογή των πολιτικών της εσωτερικής υποτίμησης για την ανάσχεση της οικονομικής και δημοσιονομικής κρίσης, με την «κρίση ανισοτήτων», περιπλέκει και οξύνει ακόμα περισσότερο την οικονομική και κοινωνική κρίση στο παρόν και αποδυναμώνει τις κινητήριες δυνάμεις της οικονομίας για την αντιμετώπισή της στο μέλλον. Έτσι, απαιτείται, πριν και πάνω απ’ όλα, η άρση των εισοδηματικών και κοινωνικών ανισοτήτων με αναδιανομή του εισοδήματος και δίκαιη φορολογική επιβάρυνση, προκειμένου να αποκατασταθεί η δημοσιονομική ανισορροπία και να αναταχθεί το επίπεδο της ζήτησης, καθώς και αυτό της επενδυτικής-αναπτυξιακής δραστηριότητας της ευρωπαϊκής και ελληνικής οικονομίας.

Στο πλαίσιο αυτό, η κεντρική επιδίωξη της Έκθεσης για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση του έτους 2013, συνίσταται στην αξιολόγηση των ασκούμενων πολιτικών 2012-2013, στις επιπτώσεις τους στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, στις συνθήκες μετάλλαξης της εσωτερικής υποτίμησης σε υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας, στις εξελίξεις στους μισθούς, στο κόστος εργασίας, στην παραγωγικό- τητα και στην ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, στην απασχόληση την ανεργία, στις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες μιας τεκμηριωμένης οικονομικά εναλλακτικής οικονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής, στις δημοσιονομικές εξελίξεις, στις εργασιακές σχέσεις, στις πολιτικές φροντίδας των παιδιών καθώς και στις εξελίξεις στην κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η κεντρική αυτή επιδίωξη της Έκθεσης για την ελληνική οικονομία και την απα- σχόληση του έτους 2013, σημαίνει την κατανόηση του αδιεξόδου των ασκούμενων πολιτικών της «εσωτερικής υποτίμησης, λιτότητας, ανεργίας, ελεγχόμενης χρεοκοπίας» και τον σχεδιασμό πολιτικών για την αποκατάσταση της τάξης των κοινωνικών αναγκών, ενίσχυσης των μισθών και των δημόσιων και κοινωνικών δαπανών και όχι της τάξης του κέρδους, στο πλαίσιο ενός νέου αναπτυξιακού υποδείγματος και ενός σύγχρονου προγράμματος οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας.

Στην κατεύθυνση αυτής της εναλλακτικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και ύφεσης καθώς και της προοπτικής ανάπτυξης διαμέσου των μισθών, στην Ελλάδα, τα πιο σημαντικά συμπεράσματα της έκθεσης αναφέρονται στα εξής:

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Κώστας Φωτεινάκης: Για τη Δωρεάν Μετακίνηση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (για οικονομικούς αλλά και για οικολογικούς λόγους)

[Αίτημα και των εργαζομένων στα ΜΜΜ για μείωση των εισιτηρίων]

[Από τη διαμαρτυρία (20/9/2011) στο σταθμό «Σύνταγμα» του ΜΕΤΡΟ: Διεκδικούμε να λειτουργήσουν οι 7 σταθμοί του ΜΕΤΡΟ που θα έπρεπε να έχουν δοθεί στο επιβατικό κοινό από το 2009 αλλά οι εργασίες έχουν σταματήσει λόγω της διαπλοκής με τη SIEMENS.]
--------------
 Για τη Δωρεάν Μετακίνηση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς
(για οικονομικούς αλλά και για οικολογικούς λόγους)

του Κώστα Φωτεινάκη

Η συζήτηση για τη Δωρεάν ή Φθηνή Μετακίνηση με τα ΜΜΜ άνοιξε ευρέως μετά τον τραγικό θάνατο του 19χρονου Θανάση Καναούτη στο Περιστέρι. Ευρέως, γιατί το θέμα αυτό συζητιέται τουλάχιστον από τη δεκαετία του ’70 για Οικολογικούς λόγους (κυκλοφορίας,  ρύπανσης, απομυθοποίησης του Ι.Χ. από καπιταλιστικό αξιακό πρότυπο1,  «κατάληψης» επιφανειών της πόλης).

Ας δούμε όμως ορισμένα δεδομένα που υπάρχουν στη χώρα μας:
1.       Στις αρχές της  δεκαετίας του ’80, με την κυβέρνηση της αλλαγής του ΠΑΣΟΚ, εφαρμόστηκε ως κοινωνικός μισθός η δωρεάν μετακίνηση στα ΜΜΜ, για συγκεκριμένες ώρες, κατά τη διάρκεια της μετακίνησης  όλων των επιβατών αδιακρίτως, ωφελούμενοι όμως ήταν κυρίως οι εργαζόμενοι.
2.       Όλοι οι Δήμοι της χώρας διαθέτουν δημοτική συγκοινωνία χωρίς εισιτήριο.
3.       Αρκετοί Δήμοι  μετακινούσαν σε εκδρομές, μπάνια και άλλες εκδηλώσεις χωρίς καμία συμμετοχή μέλη των ΚΑΠΗ.
4.       Σύμφωνα  με την «κείμενη νομοθεσία και τις ειδικές κατά περίπτωση συμβάσεις του Ο.Α.Σ.Α. με τα αρμόδια Υπουργεία και Υπηρεσίες (νόμος 3920/2011), απαλλάσσονται από την καταβολή κομίστρου για τη μετακίνησή τους με όλα τα Μ.Μ.Μ. αρμοδιότητας Ο.Α.Σ.Α.: Λεωφορεία, Τρόλλεϋ, Τραμ, Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο, Μετρό (μέχρι Κορωπί), με την επίδειξη των αντίστοιχων δελτίων, που αποδεικνύουν την ιδιότητα αυτή:
§  Ένστολο προσωπικό της Ελληνικής Αστυνομίας, των Συνοριακών Φυλάκων και Ειδικών Φρουρών καθώς και το πολιτικό προσωπικό του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης.
§  Προσωπικό πυροσβεστικού σώματος (μόνιμοι και πυροσβέστες 5ετους υποχρέωσης).
§  Ένστολο προσωπικό και δόκιμοι του Λιμενικού Σώματος και της Ελληνικής Ακτοφυλακής.
§  Οι ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου και οι συνοδοί αυτών (θεραπαινίδες).
§  Παιδιά κάτω των έξι (6) ετών.
§  Οπλίτες θητείας και Δόκιμοι Έφεδροι Αξιωματικοί των τριών κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων.
§  Τα άτομα με ειδικές ανάγκες (Α.Μ.Ε.Α.), στα οποία χορηγούνται από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, μέσω των Διευθύνσεων Πρόνοιας του Ν. Αττικής, ειδικές Ετήσιες Κάρτες Ελεύθερης Μετακίνησης. Όταν τα συγκεκριμένα άτομα δικαιούνται συνοδό, τότε αντίστοιχη κάρτα πρέπει να φέρει και ο συνοδός.

Άρα δεν είναι κεραυνός εν αιθρία η συζήτηση για τη δωρεάν μετακίνηση στα ΜΜΜ. Μόνο που αυτή έχει περιοριστεί στη χώρα μας στο καθαρά οικονομικό  επίπεδο, λόγω της οικονομικής επιδείνωσης της κατάστασης των λαϊκών στρωμάτων και δεν έχει συνδυαστεί και εμπλουτιστεί με την μητρική οικολογική πρόταση της δεκαετίας του 1970 για τη δωρεάν μετακίνηση, την επέκταση των ΜΜΜ, με παράλληλα αποθάρρυνση της χρήσης των Ι.Χ.
Η οικολογική διάσταση της δωρεάν μετακίνησης συντηρείται και στις μέρες μας σε πολιτικό επίπεδο, κυρίως από τους θεωρητικούς του Οικοσοσιαλισμού, χωρίς όμως να έχει υιοθετηθεί,  έστω και ως μελλοντικός στόχος από τις δυνάμεις της Αριστεράς και της Οικολογίας της χώρας μας.
Ας  δώσουμε ορισμένα μόνο δείγματα θεωρητικών επεξεργασιών, της οικολογικής διάστασης της δωρεάν μετακίνησης στα ΜΜΜ:
1.       «… Πολλοί, ζητάνε όχι μόνο να βελτιωθούν οι δημόσιες συγκοινωνίες, αλλά και να είναι δωρεάν. Υπάρχουν τόσες υπηρεσίες που η κοινωνία παρέχει «δωρεάν» (δηλαδή από φόρους): δρόμοι, πεζοδρόμια, πάρκα, υπόνομοι, ηλεκτροφωτισμός των δρόμων κ.λπ). Δε θα ήταν λοιπόν καθόλου υπερβολικό ή επαναστατικό αν οι αστικές συγκοινωνίες γίνουν κι αυτές δωρεάν. Μόνο μερικοί εκκεντρικοί θα μπορούσαν να παίξουν, παίρνοντας  χωρίς λόγο το ΜΕΤΡΟ ή το λεωφορείο…». Πιερ Σάμουελ, ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, 1973.
2.       «Σε μία διαδικασίας μετάβασης στον Οικοσοσιαλισμό, όπου η δημόσια συγκοινωνία θα επεκταθεί πάρα πολύ και θα είναι δωρεάν για τους χρήστες της, και όπου οι πεζοί και οι ποδηλάτες θα έχουν προστατευόμενους δρόμους κυκλοφοράς….» Μισέλ Λεβί, «Κόκκινο και Πράσινο: Η οικοσοσιαλιστική προοπτική», περιοδικό transform, 02/2008.
3.      Michael Brie and Mario Candeias, Just Mobility - Postfossil Conversion and Free Public Transport, Ινστιτούτο «Ρόζα Λούξεμπουργκ,2012, 
Αγωνιστικές διεκδικήσεις για δωρεάν ή φθηνά ΜΜΜ καθώς και για την επέκταση των δικτύων με ταυτόχρονη αποθάρρυνση της κυκλοφορίας των Ι.Χ. στις πόλεις  έχουν αναπτυχθεί από το 2005, όμως δεν είναι σκοπός του άρθρου να κάνει μια λεπτομερή παρουσίαση. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις διεκδικήσεις αριστερών συνδικαλιστικών παρατάξεων, δημοτικών κινήσεων και αριστερών κομμάτων για δωρεάν μετακίνηση στους ανέργους (ή και σε όλους τους επιβάτες για οικονομικούς λόγους) και παρεμβάσεις Οικολογικών συλλόγων, πρωτοβουλιών για τα δικαιώματα των πεζών, των ποδηλατών, ΑΜΕΑ για την προώθηση των ΜΜΜ και αποθάρρυνσης της κυκλοφορίας του Ι.Χ. με φθηνό εισιτήριο για όλες τις κατηγορίες των επιβατών και δωρεάν για ειδικές κατηγορίες. Μια τέτοια κίνηση πολιτών αναπτύχθηκε στην περιοχή μας «ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΔΥΤΙΚΑ» για τους επτά σταθμούς του ΜΕΤΡΟ που είχαν «μπλοκάρει» (έπρεπε να λειτουργούν από το 2009) λόγω της πολιτικής διαπλοκής με τη SIEMENS. Στην πρωτοβουλία  ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΔΥΤΙΚΑ2 συμμετείχαν και μέλη του ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ με αποκορύφωμα τη διαμαρτυρία (20/9/2011) στο σταθμό «Σύνταγμα» του ΜΕΤΡΟ.
Στο δια ταύτα, τι πρέπει να γίνει άμεσα και εύκολα στη χώρα μας:
1.      Δωρεάν ΜΜΜ στις εξής κατηγορίας άμεσα: Ανέργους, Απόρους και νέους κάτω από 25 ετών (ανεργία 67%) με απλή επίδειξη των πιστοποιητικών εγγράφων (αντιστοίχως κάρτα ανεργίας, πιστοποιητικό απορίας, αστ.ταυτότητα).
2.      Κατάργηση των ελεγκτών για την αποκατάσταση της κοινωνικής γαλήνης μέχρι τέλους του 2013 και επανεκπαίδευσή τους.
3.      Προώθηση προοδευτικά της ιδέας για δωρεάν μετακίνηση στα ΜΜΜ περισσοτέρων κατηγοριών πολιτών με κοινωνικά κριτήρια (περισσότερες κατηγορίες από τον α/α 1).
4.      Ποιοτική, συχνή, τοπική και διαδημοτική Δωρεάν Δημοτική Συγκοινωνία.

Πως μπορεί πολιτικά και οικονομικά να στηριχτεί αυτή η πρόταση:
·         Οι μετακινήσεις γενικά επιχορηγούνται ήδη από το κράτος, μόνο που οι περισσότεροι το αγνοούν. Οι ιδιοκτήτες ή οι μεταφορικές εταιρείας των ΟΑΣΘ,  ΚΤΕΛ, αεροπορκές, ναυτιλιακές που μεταφέρουν επιβάτες και εμπορεύματα επιχορηγούνται  από φορολογία κυρίως των λαϊκών στρωμάτων.
·         Υπάρχουν κατηγορίες πολιτών που ήδη μετακινούνται δωρεάν (τις παρουσιάσαμε παραπάνω).
·        Η  κοινωνία να διεκδικήσει την πάταξη της πραγματικής φοροδιαφυγής για να εξασφαλιστούν οι πόροι για την επιχορήγηση των ΜΜΜ για τη δωρεάν μετακίνηση των κοινωνικών κατηγοριών που πλήττονται βάναυσα.
·        Να αρθεί η σχετική παράγραφος του μνημονιαμκού νόμου 3889/2010 (Α΄ 182) με την οποία προβλέπεται μόνο το 5% του Πράσινου Ταμείου να διατίθεται για την βελτίωση του αστικού περιβάλλοντος και της ποιότητας της ζωής στις πόλεις και να ενισχυθούν τα δημόσια ΜΜΜ (το 95% πάει για τις «υποχρεώσεις» που έχουν δεχτεί αδιαμαρτύρητα οι κυβερνήσεις των μνημονίων και της υποταγής).
Είναι αυτό εφικτό; Σαφώς και είναι. Ένα παράδειγμα, στο Ταλίν, πρωτεύουσα της Εσθονίας, τα ΜΜΜ είναι δωρεάν για όλους τους δημότες, από 1/1/2013. Το δικαίωμα στην κινητικότητα είναι και αυτό ένα σύγχρονο κοινωνικό δικαίωμα. Και η Εσθονία έχει οικονομική κρίση, η δωρεάν μετακίνηση των δημοτών του Ταλίν είναι ακριβώς ένα μέτρο ανακούφισης από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και όχι της ευημερίας της πόλης.

Τέλος, ο αγώνας για δημόσια δωρεάν (για ορισμένες κοινωνικές κατηγορίες) ή φθηνά και ποιοτικά ΜΜΜ έχει αντικειμενικά πολιτικό, κοινωνικό χαρακτήρα (μέτρο ανακούφισης των οικονομικά αδύναμων πολιτών) αλλά και οικολογική διάσταση (αποθάρρυνση της κυκλοφορίας των Ι.Χ. στις πόλεις, απομυθοποίηση του αξιακού συστήματος το καπιταλισμού). Τον αγώνα για τα ΜΜΕ θα πρέπει να τον συνδυάζουμε  και με τις δύο διαστάσεις, την κοινωνική και την οικολογική.

ΣΗΜΕΩΣΕΙΣ:
1.      Για την ιδεολογία του αυτοκινήτου ως αξιακό σύστημα στον καπιταλισμό θα επανέλθω σε επόμενο άρθρο.
2.      Για τους αγώνες που αναπτύχθηκαν για την λειτουργία των  επτά σταθμών  του ΜΕΤΡΟ και μια συνολική εκτίμηση της πρωτοβουλίας ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΔΥΤΙΚΑ και ιδιαίτερα το σταθμό Αγία Μαρίνα (πρώην Χαϊδάρι) μπορείτε δείτε στο blog http://metrodyt.blogspot.gr/

Κώστας Φωτεινάκης
Δημοτικός Σύμβουλος «Πολίτες σε Δράση – Οικολόγοι Πράσινοι»
Πρόεδρος των ΦΙΛΩΝ της ΦΥΣΗΣ
Γραμματέας του ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ Χαϊδαρίου