To ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ Blog στηρίζει όλες τις δράσεις ενάντια στις εμπορικές ληστρικές συμφωνίες TTIP CETA TISA

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ 

Αριστομένης Συγγελάκης: «Δεν υπάρχει κατοχικό δάνειο»!!! Τσίπα υπάρχει;

«Παιδιά κουρελιάρικα σέρνονταν στο κάθε βήμα. Περιπλανιόνταν κατά μικρές αγέλες, με ύφος ζωώδικο και φοβερό, με το βλέμμα αγκιστρωμένο στη γη, αναζητώντας μια απίθανη τροφή. Μερικά, πολύ μικρά, είχαν κολλήσει το μούτρο τους στη βιτρίνα ενός εστιατορίου, που είχε μετατραπεί σε καντίνα της Βέρμαχτ (…) Καμιά φορά, κάποιος στρατιώτης πετούσε μια πορτοκαλόφλουδα απ’ το παράθυρο. Τα παιδιά χτυπιόνταν αναμεταξύ τους για να την αρπάξουν. Ο καυγάς τους είχε μια βραδύτητα παραίσθησης. Γρατζουνιόνταν και δαγκάνονταν, αλλά με κινήσεις εξαντλημένες και πολύ αργές. Ενώ ένα παιδί έχωνε τα νύχια του στο μάτι του αντιπάλου του, εκείνο, αναίσθητο στον πόνο, μασουλούσε κιόλας, εκστασιασμένο, την τσαλαπατημένη, πικρή και βρώμικη τροφή». 

Αντρέας Κέδρος, «Peuple roi» («Λαέ βασιλιά»), Παρίσι, 1952.

Είναι γεγονός ότι διαχρονικά η γερμανική προπαγάνδα έχει επιδοθεί σε ένα, άνευ ορίων, παιχνίδι εντυπώσεων μέσω της διαρροής φημών, ανυπόστατων ισχυρισμών και μυθευμάτων, προκειμένου να αποποιηθεί των ευθυνών της για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα και την απόδοση των γερμανικών οφειλών. Σύμφωνα με ό,τι κατά καιρούς έχει υποστηριχθεί, είτε δια των χειλέων Γερμανών υψηλόβαθμων αξιωματούχων ή μέσω διαρροών σε ΜΜΕ, η Ελλάδα, δήθεν, «έχει αποζημιωθεί», ή, δήθεν, κάποια «ελληνική κυβέρνηση έχει παραιτηθεί» (χωρίς να λέγεται ποια), ή ότι «το θέμα έχει οριστικά κλείσει» ή ότι, δήθεν, «οι ελληνικές αξιώσεις έχουν απωλέσει τη νομιμοποιητική τους βάση». Οι απαντήσεις από πλευράς κυρίως του κινήματος διεκδίκησης είναι άμεσες, αναλυτικές και τεκμηριωμένες και εντελώς συνοπτικά συνίστανται στο τρίπτυχο: α) καμία κυβέρνηση δεν έχει παραιτηθεί των ελληνικών αξιώσεων αλλά αντίθετα το ζήτημα έχει τεθεί επισήμως περίπου 15 φορές, β) οι γερμανικές οφειλές έχουν ισχυρή ηθική και ιστορική βάση, πλήρη νομική θεμελίωση και δεν υπόκεινται σε παραγραφή και γ) η διεκδίκησή τους εξελίσσεται εδώ και 70 χρόνια και με ιδιαίτερη ένταση την τελευταία εικοσαετία, μετά την επανένωση της Γερμανίας. Όμως, μετά από τις σαφείς ελληνικές απαντήσεις, η γερμανική κυβέρνηση δεν επανέρχεται˙ επιλέγει τη σιγή ιχθύος και περιμένει να ξεχαστεί το συγκεκριμένο «επιχείρημά» της για να επανέλθει με άλλον, εξίσου ανυπόστατο ισχυρισμό.

Καινοφανές επιχείρημα σε σοβαρή εφημερίδα

Αυτή τη φορά επελέγη η σοβαρή εφημερίδα Die Welt να φιλοξενήσει την «αποκάλυψη» ότι, δήθεν, δεν υπάρχει κατοχικό δάνειο (!), επικαλούμενη σχετικό έγγραφο από το γερμανικό υπουργείο εξωτερικών. Μας ξενίζει το γεγονός ότι η σοβαρή και έγκριτη αυτή εφημερίδα φιλοξένησε μία τόσο κραυγαλέα κυβερνητική διαρροή. Θυμίζουμε ότι είναι η εφημερίδα που φιλοξένησε μία ιστορικής σημασίας επιστολή του Μανώλη Γλέζου, στις 3.5.2013, στην οποία ο Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου ανέδειξε ότι ο αγώνας μας για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών δεν έχει χαρακτήρα εκδίκησης, αντίθετα είναι αγώνας για δικαιοσύνη και πρέπει να ενώσει τους δύο λαούς. Η εφημερίδα στο πολύ πρόσφατο δημοσίευμά της ισχυρίζεται ότι σύμφωνα με έγγραφο που βρίσκεται «στον υπ.αρ. R27320 φάκελο στο πολιτικό αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών» υπάρχει μεν «γερμανικό υπόλοιπο χρέους ύψους 476 εκατομμυρίων», όμως «δεν πρόκειται ούτε για δάνειο, ούτε για πίστωση, αλλά απλώς για ποσό που έχει υπολογιστεί» (!). Ας επιχειρήσουμε λοιπόν, όσο πιο συνοπτικά μπορούμε, μία πρώτη απάντηση, δεδομένου ότι υπάρχουν πολύ πιο ειδικοί στο εν λόγω ζήτημα.

Η αλήθεια για το κατοχικό δάνειο

Στις 14 Μαρτίου του 1942 ολοκληρώθηκε η Διάσκεψη της Ρώμης με τη συμμετοχή μόνο της Ιταλίας και της Γερμανίας, όπου αποφασίστηκε, μονομερώς, η καταβολή από την Ελλάδα στην Ιταλία και τη Γερμανία 1.500 εκατομμυρίων δραχμών το μήνα για την κάλυψη των δαπανών συντήρησης των στρατευμάτων Κατοχής. Το ποσό αυτό στη συνέχεια αναπροσαρμόστηκε στα 8.000 εκατομμύρια δραχμές το μήνα και τελικά καταργήθηκε ως όριο. Και μόνο η συγκεκριμένη απαίτηση του Άξονα ήταν πολύ βαριά και δυσανάλογη με τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας, παραβιάζοντας κατάφωρα τα προβλεπόμενα από τον Διεθνή Κανονισμό της Χάγης του 1889 και του 1907. Πολύ περισσότερο, που πέραν των υπέρογκων εξόδων Κατοχής, στη Ρώμη αποφασίστηκε επίσης (υπενθυμίζουμε: μονομερώς!) να μπορούν οι δυνάμεις Κατοχής να λαμβάνουν από την Ελλάδα ποσά χωρίς περιορισμό (!) για τις ανάγκες των πολεμικών τους μετώπων στη Βόρεια Αφρική, τα Βαλκάνια, τη Σοβιετική Ένωση υπό τη μορφή δανείου. Το κατοχικό δάνειο ήταν αναγκαστικό (αφού επιβλήθηκε η παροχή του), ωστόσο σύντομα υπογράφηκε σύμβαση, οπότε μετατράπηκε σε συμβατικό. Όπως σημειώνει δε ο ιστορικός ερευνητής Δημοσθένης Κούκουνας, την ύπαρξη του κατοχικού δανείου (και των άλλων οφειλών) αναγνώρισε ο ίδιος ο Φον Γκραίβενιτζ, πληρεξούσιος του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα, με επιστολή του που ενεχείρισε στον δωσιλογικό Πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη, λίγες μέρες πριν την απελευθέρωση της Αθήνας, τον Οκτώβριο του 1944. Σημειώνουμε, τέλος, ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδας, οι καταβολές προς το Γ’ Ράιχ, αφαιρουμένων των εξόδων συντήρησης του γερμανικού στρατού κατοχής, ανέρχονται στο ποσό των 1.530.033.302.528.820 δραχμών.

Οι Γερμανοί έπεσαν σαν ακρίδα στον πλούτο της χώρας μας

Θυμίζουμε ότι του κατοχικού δανείου είχε προηγηθεί η κυκλοφορία κάλπικων νομισμάτων (μάρκα κατοχής, μεσογειακές δραχμές και ιονικές δραχμές), ενώ παράλληλα από την πρώτη στιγμή οι γερμανικές και ιταλικές δυνάμεις (και οι Βούλγαροι στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη) επιδόθηκαν σε μια άνευ όρων καταλήστευση της ελληνικής οικονομίας με πολλαπλούς τρόπους (κατάσχεση της πλειοψηφίας των μετοχών των δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, μέσω του κλήρινγκ, διαρπαγή των μεταλλευμάτων, των τροφίμων, των εμπορευμάτων και κάθε άλλου πολύτιμου πόρου, κατάσχεση των μέσων μεταφοράς κ.α.). Όπως σημειώνει ο Μανώλης Γλέζος στο βιβλίο του «Και ένα μάρκο να ήταν», οι Γερμανοί πρωταγωνίστησαν σ’ αυτή τη διαδικασία απομύζησης του πλούτου των Ελλήνων, «υποχρεώνοντας» τον Μουσολίνι να παραπονεθεί ότι «ο Χίτλερ πήρε από τους Έλληνες ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών τους»! Συνέπεια των παραπάνω μεθοδεύσεων αρπαγής του πλούτου του ελληνικού λαού ήταν η διακοπή της ομαλής λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας, η πλήρης ανατροπή της σταθερότητας του νομίσματός της, η διάλυση του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού, η πείνα και ο θάνατος. Ας μην ξεχνάμε το τρομακτικό αποτέλεσμα της πείνας, των εκτελέσεων, των βασανιστηρίων, των στερήσεων, των ασθενειών, όπως το αποτύπωσε στο υπόμνημά του ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Διάσκεψη των Παρισίων (1945-1946) αείμνηστος Καθηγητής Αθανάσιος Σμπαρούνης: μία στις δύο οικογένειες στην Ελλάδα θρήνησαν θύματα κατά τη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής, ένας στους δέκα Έλληνες υπέστη αναπηρία, ενώ το 75% των παιδιών υπέφερε από ασθένειες, ακόμα και μετά τη λήξη του πολέμου.

Το κατοχικό δάνειο βασικός μοχλός της αφαίμαξης της Ελλάδας

Γίνεται λοιπόν κατανοητό πώς το κατοχικό δάνειο, που είχε ιδιαίτερο ρόλο στη συνολική διαδικασία αφαίμαξης των αναγκαίων όρων συντήρησης και αναπαραγωγής του ελληνικού λαού, συντέλεσε καθοριστικά στην τραγωδία της Κατοχής και, συνεπώς, η διεκδίκησή του, πέραν των άλλων ισχυρών επιχειρημάτων, έχει και ένα μεγάλο ηθικό βάρος. Η ύπαρξη δε της δανειακής σύμβασης, η πλήρης καταγραφή τόσο των έγγραφων αιτημάτων της Γερμανίας για πιστώσεις, πέραν των εξόδων Κατοχής, όσο και των καταβολών προς τη Γερμανία στον ειδικό λογαριασμό που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδας, η λογιστική συμφωνία των χωριστών λογαριασμών (για τις συγκεκριμένες πιστώσεις) που κρατούσε η Τράπεζα της Ελλάδος και το Γ’ Ράιχ, η άμεση και έμμεση αναγνώριση της συγκεκριμένης οφειλής από την ίδια τη Γερμανία, τόσο την περίοδο της Κατοχής όσο και μετά, και πολλά άλλα στοιχεία, που συνοδεύονται από πλήθος αδιάσειστων τεκμηρίων, καθιστούν το κατοχικό δάνειο πλήρως τεκμηριωμένη, ισχυρά θεμελιωμένη και απαράγραπτη απαίτηση της Ελλάδας. Απαίτηση από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει η Γερμανία! Κι αυτό το γνωρίζει καλά η κυβέρνησή της.

Το μόνο που αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης είναι το σημερινό ύψος της οφειλής για το κατοχικό δάνειο, δεδομένου ότι για τον καθορισμό της υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, σημαντικά αποκλίνουσες μεταξύ τους, που οφείλονται σε εναλλακτικές μεθόδους υπολογισμού (νόμισμα μετατροπής του κεφαλαίου, πληθωρισμός, ύψος του επιτοκίου υπερημερίας κ.α.). Αποφεύγοντας στο παρόν σημείωμα για ευνόητους λόγους την αριθμολογία, αρκούμαστε να σημειώσουμε ότιαν υπάρχει πολιτική βούληση, το ζήτημα μπορεί να διευθετηθεί σε διμερές επίπεδο με δίκαιο και αμοιβαία αποδεκτό τρόπο, προς όφελος και των δύο χωρών και της προοπτικής της Ευρώπης.

Υπάρχει φιλότιμο;

Εν κατακλείδι, είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης ότι το κατοχικό δάνειο υπάρχει, όπως και οι άλλες απαράγραπτες οφειλές (αποζημιώσεις θυμάτων, επανορθώσεις, επιστροφή πολιτιστικών θησαυρών) και εκφράζουμε την ικανοποίησή μας για τη ρητή δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης ότι θα τις διεκδικήσει αποφασιστικά, διευκρινίζουμε ωστόσο ότι επαγρυπνούμε για την τήρηση των δεσμεύσεων. Σημειώνουμε επίσης με ενθουσιασμό την όλο και πιο ισχυρή υποστήριξη της διεκδίκησης και μέσα στη Γερμανία. Το ερώτημα όμως είναι αν υπάρχει τσίπα, αν υπάρχει φιλότιμο στο βαθύ γερμανικό κράτος. Ή για να το πούμε αλλιώς: η Γερμανία είναι αναμφισβήτητα ισχυρή. Καλείται όμως να αποδείξει ότι είναι και δίκαιη και συνεπής στις υποχρεώσεις της. Έχει το θάρρος; Ας το ελπίσουμε!

* Ο Αριστομένης Συγγελάκης είναι Μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της Ένωσης Θυμάτων Βιάννου.

ΠΗΓΗ TVXS

2nd INTERNATIONAL MEETINGS “Alternatives to the ecological challenges » | Madrid, 26-28 June, 2015 |

To Οικοσοσιαλιστικό Αριστερό BLOG στηρίζει τη δεύτερη Διεθνή Συνάντηση

Περισσότερα ΕΔΩ

Call

SECOND INTERNATIONAL MEETINGS

“Alternatives to the ecological challenges »

Last January 2014, at the town of Geneva, the Ecosocialist Group from solidariteS (Switzerland) organized the first Meetings called “Alternatives to the ecological challenges” (aka Ecosocialist Meetings). More than 200 people from different countries and social movements, unions and political parties gathered for the first time there, without knowing us to each other almost. But these Meetings gave us the chance to learn from the the other’s fights, to speak in a foreign but commun language. We could get in deep on key problems as the climate change, integrating the South vision and the vision from the women. We tried to make a picture of the different movements fighting right now against the system. In the end, we left some questions opened for a future meeting… And we, the Spanish activists that went to Geneva for the occassion, decided to take over the chalenge and organize the next Meetings, the ones we introduce you now. For that we will have all the support from our Swiss hosts.

It will take place in Madrid, from the 26 to the 28th of June, 2015. And you are all invited!! First, we would like you to sign this open call within this link before March the 23th. After that, we will make public the list of participants and go on with the organisation. In the meantime, you can follow the updatings on the Website http://alterecosoc.org/ or send us an email to admin@alterecosoc.org.

Call to the Second International Meetings

“Alternatives to the ecological challenges”

International Forum for social and energy transition face to the climate change, Madrid 26-28 June, 2015

We, militants from social and ecological movements, denounce that the military and civil use of the nuclear energy, the energetic model based on burning of fossil fuels that decreased every day, the carbon credit market, the land grabbing, the genetically modified crops introduction, the extractivism, geoengineering and other false technological solutions, as well as the TTIP agreements, the imposition of huge and useless infrastructure to the people and the increasing multinationals impunity are aggravating the situation for humanity and biosphere.

The capitalist politics and impositions are taken us to the collapse. The nightmare becomes real: climate change acceleration, depletion of natural resources, impossible-to-live cities, air, soil and ocean pollution…The collapse arrives together with the fall of the little social achievements we had and the commodification of ecosystems and people.

Capitalism, in all its craziness for profits and endless growth, is taken humanity to theecocide. It’s stealing us the present and preventing us to ensure forthcoming generations a future worth living.

We, Spanish and Swiss activists from different social movements, would like to invite you to the Second International Meetings that will take place in Madrid from the 26th to the 28th of June, 2015, meetings that follow up the ones celebrated at Geneva on January 2014. We kindly invite you to sign this international call –either individually or on behalf of your organizations-. We would encourage you also to spread the word and participate actively in the debates.

For a start, we propose that at least the next topics are discussed:

1. Climate change and social justice.
2. Production model, Energy and employment.
3. The impact of TTIP agreements on people and environment.
4. Energy transition within a post-capitalism society.
5. Ecofeminism as a key approach for ecosocialism.
6. “Fight cases” in our days.

Besides, we want to host a workshop on 15M movement and other alternatives policies in the Spanish State.

We see the importance of coordinating efforts and mobilizations, to build bridges between those who believe that a radical transformation of society is required. For instance, we would love to coordinate the mobilization planned in Paris for the next COOP 21, December 2015.

For this ecologist and anti-capitalist project, we welcome to everyone who believe in ecofeminism, social ecology, from ecological organizations to labor unions. These meetings are the place to solidarity and discussion, a fight for our future but also a dancing floor full of fiesta!

Nos vemos en Madrid 

First signatures:

Yayo Herrero (Ecologistas en Acción, Estado español)•Manuel Garí (Fundación Viento Sur, Estado español)•José Errejón (Estado español)•Mari Carmen García Bueno (Sindicato Andaluz de Trabajadores, Estado español)•Jorge Riechmann (Podemos, Estado español)•Joaquin Vega Padial (Estado español)•Francisco Martínez Martín (Estado español)•Tom Kurcharz (Ecologistas en Acción, Estado español)•Diana Delgado (solidaritéS, Suiza)•Olivier Demarcellus (Suiza)•Javier Aguayo (solidaritéS, Suiza)•Jan Tortosa (solidarités, Suiza)•Toni García (Podemos, Estado español)•Christine Poupin (NPA, Francia)•Anna Spillmann (MMF, Suiza)•Pierre Dekkers (Semage et )r)éveil à l’Amour)•Christian Sunt (Mouvement des Objecteurs de Croissance, Francia)•Matthieu Le Quang (Foro de los Comunes, Ecuador)•Claude Desimoni (CSSR, Suiza)•David Fernández Sánchez (Izquierda Unida, Estado español)•Sébastien Bertrand (Groupe écosocialiste de solidaritéS, Suiza)•Pablo Bergel (Diputado Ciudad Autónoma de Buenos Aires Bloque VerdeAlSur, Argentina)•Luis Álvarez-Ude Cotera (España)•Daniel Fernández Galván (Rincones del Atlántico, Estado español)•Michel Lepesant (MOC, Francia)•Manuel Ludueña (Buenos Aires Sostenible, Argentina)•Daniel Mathews Carmelino (Las Zonas, Perú)•Iñigo Antepara (ESK Sindikatua, Euskal Herria)•Totsikas Panos (Comite de lutte-Parc Metropolitain a Elliniko, Grecia)•Mikel Casado (Hitz & Hitz y Comision ecosocialista Bilbao, Estaod español)•Fernando Prats (España)•Jaime Pastor (Anticapitalistas, España)•Gay Vincent (Ensemble, Francia)•Carenzo Philippe (Ensemble, Francia)•Pilar Vega Pindado (España)•Florent Marcellesi (Equo, Estado español)•Xabier Barber del Río (ESK, Euskal Herria)•Süri Daniel (solidaritéS, Suiza)•Sébastien Guex (solidaritéS, Suiza)•Pascoe Sabido (Bélgica)•José Bellver Soroa (Fuhem, Estado español)•Nicolas Sersiron (CATDM, Francia)•Mirjam Brunner (solidaritéS, Suiza)•Daniel Kunzi (solidaritéS, Suiza)•María Elena Saludas (ATTAC y CATDN-AYNA, Argentina)•Isabel Castro (ESK, Euskal Herria)•Igor Mera (ESK, Euskal Herria )•Marcel Giraldo (Estado español)•Miguel Urbán (Eurodiputado Podemos, Estado español)•Jérémie Cravatte (CADTM, Bélgica)•Enrique Viale (Asociación Argentina de Abogados Ambientalistas, Argentina)•Arlindo M. Esteves Rodrigures (PSOL, Brasil)•Michael Lowy (Reseau Ecosocialiste international, Francia)•Leo Tubbax (Nucléaire Stop Kernenergie, Bélgica)•Daniel Tanuro (LCR-SAP, Bélgica)•Jette Kromann Lisager (SAP, Dinamarca)•Giovanni Peta (Communia, Italia)•Corinne Morel Darleux (Parti de Gauche, Francia)•Mathieu Agostini (Parti de Gauche, Francia)•Christophe Aguiton (Francia)• Michel Husson (Francia)•Nicolas Haeringer (Francia).Konstantinos Foteinakis (Ecososialistr Left Blog, Greece)

Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου: "Τέσσερα χρόνια από τη Φουκουσίμα o εφιάλτης συνεχίζεται"

[Συγκεντρώσεις στην Γερμανία για την επέτειο του τραγικού πυρηνικού ατυχήματος στη Φουκόσιμα"

Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου:

"Τέσσερα χρόνια από τη Φουκουσίμα o εφιάλτης συνεχίζεται"

Η κατάσταση στην Ιαπωνία θυμίζει ελληνική τραγωδία. Οι Γιαπωνέζοι σαν τον Οιδίποδα ήταν καλοπροαίρετοι. Όλα τα χρόνια μετά το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου πάσχιζαν να επουλώσουν με ειρηνόφιλες πρακτικές τις χαίνουσες μνήμες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, να ξορκίσουν τις τύψεις τους για τη στυγνή κατοχή που είχαν επιβάλει στους λαούς της Ασίας και να αναπτυχθούν οικονομικά με εργατικότητα και ευσυνειδησία.

Η ύβρις ήταν ότι, αν και τα πρώτα και μοναδικά μέχρι σήμερα θύματα της πυρηνικής βόμβας, όχι μόνο δεν ξόρκισαν τον πειρασμό, αλλά επένδυσαν πάνω του χτίζοντας 55 πυρηνικούς αντιδραστήρες για να θεμελιώσουν την οικονομική τους ανάπτυξη. Όλοι ορκιζόντουσαν στο όνομα της ιαπωνικής υπεροχής στον τομέα της ασφάλειας και της αντισεισμικής προστασίας. Και πραγματικά είναι οι καλύτεροι. Οι ουρανοξύστες στο Τόκιο άντεξαν χωρίς συνέπειες τα πρωτοφανή 9 ρίχτερ του σεισμού. Ακόμη περισσότερο, οι κάτοικοι έδειξαν αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και υπευθυνότητα, που βασιζόταν σε εντατική εκπαίδευση και αποδοχή των συχνών για τη χώρα σεισμικών επεισοδίων. Πριν λίγα χρόνια το Κόμπε είχε ισοπεδωθεί από σεισμό και σε λίγους μήνες ξαναχτίστηκε ασφαλέστερο και ωραιότερο.

Ό,τι άντεξε στον σεισμό το σάρωσε το τσουνάμι. Αν ο δυτικός άνθρωπος τρόμαξε στη θέα των καταστροφών στην ΝΑ Ασία, τώρα πανικοβλήθηκε βλέποντας ότι οι οχυρωμένες πόλεις της υπέρτατης τεχνολογικής προόδου είναι το ίδιο ευάλωτες στη μανία της φύσης με τα καλύβια της Ινδονησίας και της Σρι Λάνκα.