Το Γερμανικό κόμμα Die Linke για την κρίση - Ένας κυβερνητικός συνασπισμός SPD, Grünen και Linke είναι η καλύτερη λύση για την Ευρώπη

του Βόλφγκανγκ Μύνχάου

[ΠΗΓΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΕΔΩ]

Wahlprogramm der Linken: Rot-Rot-Grün ist die beste Lösung für Europa,
© Der Spiegel Online, 28 Αυγούστου 2013

Το εκλογικό πρόγραμμα του αριστερού Γερμανικού κόμματος Die Linke, ως προς το θέμα της κρίσης στην Ευρωζώνη, πείθει για την ειλικρίνεια και τη ευφυΐα του. Έτσι, το κόμμα αυτό είναι πολύ πιο μπροστά από τα δύο μεγάλα - και αποτελεί ιδανικό κυβερνητικό εταίρο για τους Σοσιαλδημοκράτες και τούς Πράσινους. 

Η Αριστερά (Die Linke), μαζί με τους Πράσινους (Die Grünen), είναι τα μόνα κόμματα των οποίων τα προγράμματα βασίζονται σε μια ειλικρινή και ευφυή ανάλυση της κρίσης. Οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) αυτολογοκρίνονται. ΟιΧριστιανοδημοκράτες (CDU) περιορίζουν όλη την οικονομία στην ανταγωνιστικότητα, ενώ οι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP) υποδαυλίζουν έναν παράλογο φόβο πληθωρισμού.

Οι Linke κατανοούν την οικονομική κρίση ως κρίση ανισορροπιών. "Η πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ έχει παρερμηνεύσει την κρίση των χρηματοπιστωτικών αγορών ως κρίση κρατικών χρεών. Αντιστρέφει την σχέση της αιτίας και τού αποτελέσματος". Έτσι ακριβώς είναι. Πρόκειται για μια κρίση ακατάσχετης ροής κεφαλαίων από Βορρά προς Νότο [πριν το 2008], το απότομο τέλος της οποίας προκάλεσε ένα οικονομικό σοκ, που κατέληξε σε κατακόρυφη άνοδο των δημοσιο-οικονομικών ελλειμμάτων. Στο θέμα αυτό οι Linke και οι Πράσινοι έχουν απόλυτο δίκιο. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν πρόκειται ποτέ να βρει λύση γι' αυτή την κρίση.

Αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα στη θέση των Linke, είναι η συνεπής εφαρμογή της ανάλυσης τους σχετικά με την κρίση, στη συμπεριφορά τους στις ψηφοφορίες στο κοινοβούλιο. Σε αντίθεση με τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους, οι Linke ψήφιζαν στη Βουλή σταθερά εναντίον της πολιτικής της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης για την κρίση. Η στήριξη που παρείχαν οιΠράσινοι πρός την κυβέρνηση στις σχετικές ψηφοφορίες, μοιάζει σαν μια συγγνώμη. Είχαν συμφωνήσει μόνον απρόθυμα, ενάντια στη θέλησή τους, προκειμένου να αποφευχθεί μια ακόμη μεγαλύτερη κρίση. Θεωρώ αυτό το επιχείρημα αντιφατικό.
Άν αποδεχθούμε την ανάλυση των Grünen και των Linke ότι βρισκόμαστε όντως μέσα σε μια κρίση των χρηματοπιστωτικών αγορών, τότε η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της κρίσης, οδεύει προς μιά καταστροφή στο τέλος. Σ' αυτή την περίπτωση, θα ήταν πολύ καλύτερα να τεθεί σ' αυτήν ένα τέλος τώρα, παρά σε πέντε χρόνια. Στο σημείο αυτό, οι Linke έχουν δίκιο. Ήταν ιδιαίτερα συνεπές να καταψηφίσουν το δημοσιο-οικονομικό σύμφωνο, το οποίο ορίζει για το κράτος μια πολιτική λιτότητας στο διηνεκές.
Όπως και στην περίπτωση του κόμματος των Πρασίνων, η μακροοικονομική ανάλυση υποτάσσεται σε ιδεολογικές προκαταλήψεις. Το πρόγραμμά των Linke είναι απελπιστικά υπερφορτωμένο. Εκμεταλλεύονται την κρίση ως εργαλείο για ν' απαιτήσουν υψηλότερους μισθούς και αναδιανομή. Το ποσοστό των μισθών - το μερίδιο των μισθών στο ΑΕΠ - έχει μειωθεί στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες σε σύγκριση με τη δεκαετία του 1970, προς όφελος των κερδών του κεφαλαίου. Ένας από τους λόγους είναι βέβαια η παγκοσμιοποίηση, επειδή έφερε μεγαλύτερο ανταγωνισμό των μισθών. Για το λόγο αυτό, δεν είναι δυνατό μέσα από την κρίση απλώς να απαιτείς αύξηση των μισθών, αλλά το πολύ μια ανακατανομή των μισθών μεταξύ των χωρών και μια παγκόσμια συντονισμένη διόρθωση στη σχέση μεταξύ των κερδών του κεφαλαίου και των μισθών. Πώς θα γίνει και θα λειτουργήσει αυτό στην πράξη, οι Linke δεν μας το λένε.

Λείπει ο διεθνής συντονισμός
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του προγράμματος των Linke είναι η υπόθεση ότι μπορεί να λυθεί η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση μέ τα μέσα μιας αναδιανεμητικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο. Το κόμμα αυτό σιωπά στα ζητήματα του διεθνούς συντονισμού.
Όμως χωρίς τον διεθνή συντονισμό, η κρίση είναι αδύνατο να λυθεί. Και προς στιγμήν, η τάση είναι ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αμέσως μετά την κατάρρευση της επενδυτικής τράπεζας Lehman Brothers το 2008, υπήρξε ένα μικρό παράθυρο χρόνου για επανακατεύθυνση του διεθνούς οικονομικού συστήματος. Δεν φαίνεται πιά να υπάρχει καθόλου θέληση. Η ομάδα των ισχυρότερων οικονομικά χωρών (G20) έχει εκφυλιστεί σε έναν όμιλο συζητήσεων.
Εκτός από τους Πράσινους και τους Linke, επίσης και το νέο κόμμα τηςΕναλλακτικής Λύσης για τη Γερμανία (AfD) έχει μια ανάλυση της κρίσης ευφυή σε περιεχόμενο, έστω και αν αυτό οδηγεί σε ένα εντελώς διαφορετικό τελικό συμπέρασμα, το οποίο καθόλου δεν συμμερίζομαι. Συνολικά λοιπόν, υπάρχουν τρία κόμματα που παίρνουν σχετικά σαφή θέση για την κρίση, και τρία άλλα που είτε δεν είναι αξιόπιστα, είτε δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν το ζήτημα.
Όποιους λόγους και να έχουν οι Σοσιαλδημοκράτες και δεν θέλουν να σχηματίσουν μια κυβερνητική συμμαχία με τους Linke, η κρίση της Ευρωζώνης δεν θα πρέπει να είναι ένας απο αυτούς τους λόγους. Αντίθετα: Αν σχηματίσουν έναν "μεγάλο συνασπισμό" με τους Χριστιανοδημοκράτες, τότε θα μοιραστούν την ευθύνη της αποτυχίας της πολιτικής Μέρκελ για την κρίση.Και τότε, οι Πράσινοι και οι Linke θα έχουν ένα θέμα με το οποίο θα χτυπούν αυτήν την κυβέρνηση "μεγάλου συνασπισμού".
Αυτό είναι λοιπόν το δικό μου - ασφαλώς αμφιλεγόμενο - συμπέρασμα από τα πέντε κομματικά προγράμματα για τις εκλογές: Από μακροοικονομική άποψη, ένας Κόκκινος - Κόκκινος - Πράσινος κυβερνητικός συνασπισμός (SPD - Linke - Grünen) θα ήταν η καλύτερη λύση και η μoναδική παραλλαγή Γερμανικής κυβέρνησης που θα είχε μια ευκαιρία για να καταπολεμήσει την κρίση με επιτυχία. Ακόμη και μόνον, διότι ένας τέτοιος συνασπισμός προσφέρει μια διαφορετική αφήγηση για την οικονομική πολιτική.


O Wolfgang Münchau είναι οικονομικός συντάκτης στους Financial Times και στον Spiegel

Παλιότερα άρθρα του Wolfgang Münchau σ' αυτή την ιστοσελίδα:
1. Το Γερμανικό κόμμα των Πρασίνων για την κρίση στην Ευρωζώνη: Όταν οι πολιτικοί παρατούν τις καφενειακές αναλύσεις
2. Δεν έχει και πολλή σημασία, αλλά είμαι φανατικά υπέρ της Ευρώπης και του Ευρώ
3. Η λιτότητα είναι το εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις
4. Η τραγωδία της Ιταλίας, η φάρσα της Ιταλίας
Wolfgang Münchau - Financial Times, αρθρογραφία
Wolfgang Münchau in "Der Spiegel"

Ο Λένιν για τα "ληγμένα" τρόφιμα 100 χρόνια πριν/Τι εντυπωσιακό Νέο! Ποια ζωτική ανάγκη των εργατών βρίσκει την ικανοποίησή της! Φτηνό κρέας για το Λαό - που; τι; πως;

Του Βλαδίμηρου Ίλιτς Λένιν

Στα δημοτικά σφαγεία της Μόσχας άνοιξε ένα "φράιμπανκ", δηλαδή ένα μαγαζί για την πώληση φτηνού, ακίνδυνου, σχετικά κατάλληλου κρέατος. Αυτά έγραψε η "Ρούσκογε Σλόβο".
Φτηνό κρέας, πάει καλά. Τί σημαίνει όμως αυτό το "ακίνδυνο", το "σχετικά κατάλληλο" (επομένως, μπορεί να πει κανείς: "σχετικά ακατάλληλο!") κρέας;

Να τι σημαίνει:
Όταν το ζώο πηγαίνει για πώληση, το εξετάζει η κτηνιατρική υπηρεσία. Το άρρωστο ζώο ξεσκαρτάρεται. Δεν επιτρέπεται το σφάξιμό του, επειδή με την χρησιμοποίησή του για τροφή υπάρχει κίνδυνος να κολλήσουν οι άνθρωποι διάφορες αρρώστιες. Πάρα πολύ συχνά ξεσκαρτάρονται τα φυματικά ζώα (τα χτικιασμένα), και τα ζώα που έχουν παράσιτα. Από τον συνολικό αριθμό των 450.000 ζώων που περνούν από τα σφαγεία της Μόσχας ξεσκαρτάρονται σαν ύποπτα κάπου 30.000.

Έτσι λοιπόν, αυτά τα ζώα, που είναι ύποπτα για παράσιτα και φυματίωση, τα καθιστούν ακίνδυνα, βράζοντάς τα επί τρεις ώρες περίπου σε ειδικό κλίβανο κάτω από την επίβλεψη του κτηνίατρου. Τα παράσιτα και τα μικρόβια της φυματίωσης εξοντώνονται με το βράσιμο. Ίσως, λοιπόν, όλα, ή σχεδόν όλα, να εξοντώνονται εντελώς ή να εξοντώνονται σχεδόν εντελώς! Κι έτσι έχουμε ένα ακίνδυνο, βρασμένο και φτηνό κρέας.

"Για να πεθάνεις από αυτό - λέει ο λαός, σύμφωνα με το σχόλιο της "Ρούσκογε Σλόβο" - φυσικά δεν πεθαίνεις, αλλά μπορείς ωστόσο ν΄αρπάξεις χτικιό ή να χαλάσεις το στομάχι σου, γιατί το ζώο, όπως ξέρουμε, ήταν άρρωστο".

Οι αγοραστές είναι πάρα πολλοί. Ακόμα κι΄από την Μόσχα έρχονται εργάτες. Οι ουρές περιμένουν ώρες ολόκληρες. Στην πρωινή ουρά οι πιο πολλοί είναι γυναίκες-νοικοκυρές, στην απογευματινή εργάτες, κυρίως οικοδόμοι.

Το βρασμένο, ακίνδυνο κρέας, από το οποίο δεν πεθαίνεις, αλλά χαλάς το στομάχι σου, είναι ακριβώς για το λαό. Το πραγματικό κρέας δεν είναι για την τσέπη του λαού.

Λένε ότι όσο πιο προσεκτική είναι η κτηνιατρική υπηρεσία, τόσο περισσότερα κρέατα ξεσκαρτάρονται.

"Έτσι", - συμπεραίνει η "Ρούσκογε Σλόβο" - ο πληθυσμός ενδιαφέρεται από δύο πλευρές για την προσεκτική επίβλεψη: οι μεσαίες τάξεις ενδιαφέρονται να φτάνει από τα σφαγεία στην αγορά υγιεινό κρέας, η φτωχολογιά να ξεσκαρτάρονται όσο το δυνατό περισσότερα ζώα, και το "φράιμπανκ" να έχει αρκετό κρέας".

Να σε ποιά πολιτισμένη και φιλάνθρωπη εποχή ζούμε: μάθαμε να κινούμε το ενδιαφέρον του κόσμου "από δυο πλευρές". Και πόση "ελευθερία" για το φτηνό κρέας! Γιατί "φράιμπανκ" στα γερμανικά σημαίνει "ελεύθερο μαγαζί".

Πολιτισμός, ελευθερία, φτήνια προιόντων, αναζωογόνηση του εμπορίου, όλα για το λαό! Μόλις δείτε την αγγελία: "εταιρία λαικών διαμερισμάτων" θα ξέρετε ότι το υπόγειο, ή η σοφίτα, θα είναι φτηνά και κάτω από ιατρική εποπτεία: για να πεθάνεις, φυσικά δεν θα πεθάνεις, αλλά από φυματίωση θα αρρωστήσεις.

Μόλις δείτε την επιγραφή: "λαϊκό εστιατόριο", μπείτε μέσα άφοβα. Θα έχει φτηνό, βρασμένο κρέας, που πέρασε με έλεγχο από το σφαγείο, και κρέας που πέρασε χωρίς έλεγχο από το σφαγείο. Μόλις δείτε την επιγραφή: "λαϊκή βιβλιοθήκη", μπορείτε να πανηγυρίζετε. Θα βρείτε εκεί φτηνή, ή και δωρεάν μπροσούρα, που εκδόθηκε από την "Ένωση του Ρώσικου Λαού" [1] ή από την πανρώσικη λέσχη των εθνικιστών, κάτω από την ιατρική εποπτεία της πνευματικής λογοκρισίας.

Λένε πως γρήγορα θ΄ανοίξουν "φράιμπανκ" για "λαϊκό" ψωμί... από χόρτο, ακίνδυνο, βρασμένο, κατασκευασμένο κάτω από κτηνιατρική- συγγνώμη, από ιατρική εποπτεία ήθελα να πω.

Πολιτισμός, ελευθερία, φτήνια προιόντων, όλα για το λαό! Και ο πληθυσμός θα αρχίσει όλο και περισσότερο να ενδιαφέρεται από δυο πλευρές: οι πλούσιοι να είναι το κρέας τους υγιεινό και η φτωχολογιά να έχει το "φράιμπανκ" με το σχετικά-κατάλληλο κρέας.

Σημείωση

1. "Ένωση του Ρώσικου Λαού": αντιδραστική οργάνωση των άκρων μοναρχικών. Το σύνθημά της ήταν "ορθοδοξία, απολυταρχία, λαικότητα". Κύριες πρακτικές της ήταν η διοργάνωση πογκρόμ και οι πολιτικές δολοφονίες.

Το παραπάνω άρθρο γράφτηκε από τον Λένιν στις 8 Ιούνη του 1913 και δημοσιεύτηκε μια εβδομάδα μετά στην "Πράβντα", με την υπογραφή "Β."

ΠΗΓΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

Μάρεϊ Μπούκτσιν: Οι Ισπανοί αναρχικοί - Τα ηρωικά χρόνια 1868-1936

Αφορμή για την ανάρτηση ήταν το πρόσφατο άρθρο του Περικλή Κοροβέση [ΕΔΩ] σε συνδυασμό με το συγγραφέα Μάρει Μπούκτσιν, συγγραφέα, φιλόσοφο και "νονού" του όρου ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ.
Ο Κοροβέσης μεταξύ των άλλων υπογραμμίζει ότι
"Σήμερα η λέξη αναρχία για τη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου σημαίνει χάος, μπαχαλάκηδες, καταστροφές και βίαιες ενέργειες. Σίγουρα συμβαίνει και αυτό. Αλλά δεν είναι αυτό που έδωσε το κύρος σε ένα μεγάλο επαναστατικό κίνημα που έγινε ανταγωνιστικό του μαρξισμού τον 19ο αιώνα: οι ιστορικές διαμάχες μεταξύ Μαρξ-Προυντόν, Μαρξ-Μπακούνιν. Ηταν οι καινοτόμες ιδέες τους για κοινωνική δικαιοσύνη και στην ουσία είναι μια αναβίωση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας προσαρμοσμένη στις ιδιαίτερες συνθήκες του κάθε τόπου. Κορυφαίοι διανοητές της εποχής μας με παγκόσμια εμβέλεια, όπως οι Νόαμ Τσόμσκι και Μάρεϊ Μπούκτσιν, ανήκουν σε αυτόν τον χώρο. Ομως δεν έγιναν γνωστοί από τις βόμβες τους, αλλά από τα διαφωτιστικά βιβλία τους. Και υπάρχουν και πολλοί άλλοι που στο έργο τους και στη ζωή τους ήταν αναρχικοί, άσχετα αν το δήλωναν ή όχι. Ανάμεσά τους ο Τολστόι και ο Γκάντι (υπάρχει αλληλογραφία μεταξύ τους)."

Διαβάστε περισσότερα για το βιβλίο ΕΔΩ  αλλά και την αμέσως παρακάτω ανάρτηση για τον Άγγελο Ελεφάντη.

Άγγελος Ελεφάντης: "Για τον Τσε, το πολιτικό και το πολιτισμικό όραμα"

 [Για το περιοδικό Ο ΠΟΛΙΤΗΣ που εξέδιδε ο Άγγελος Ελεφάντης διαβάστε ΕΔΩ] 

[Ο Ἀγγελος Ελεφάντης με το μικρόφωνο μαζί με το Μιχάλη  Παπαγιαννάκη - η Αριστερά και η Οικολογία χρειάζεται επειγόντως διανοητές του κύρους, του ήθους και της εμβέλειας του Ελεφάντη και του Παπαγιαννάκη]

[Εκδήλωση μνήμης - ΕΔΩ]

[Ενθέματα, εμβολιασμοί και στράτευση: παρεμβάσεις για την Αριστερά 1996-2008 - ΕΔΩ]

Ο θάνατος του Άγγελου Ελεφάντη διέκοψε βιαστικά την προσφορά, πνευματική και πολιτική, του ανανεωτικού αριστερού διανοούμενου με το ξεχωριστό μορφωτικό βάθος, την αναλυτική επιμονή, στις συνθετικές συλλήψεις και τη μοναδική ικανότητα διήγησης -προφορικής και γραπτής.
Μια πρώτη πρωτοβουλία υπενθύμισης των σημαντικών συμβολών του είναι αυτή η συλλογή (και επιλογή) άρθρων του από τα "Ενθέματα" της "Κυριακάτικης Αυγής". Περιορίσαμε την επιλογή σε άρθρα που έχουν ως πρώτο, κεντρικό θέμα τους την Αριστερά, την ιστορία και τη θεωρία της, ώστε η συλλογή να διατηρεί μια αναγκαία συνοχή, να αναδεικνύει με αξιοπιστία θεμελιώδεις θέσεις και βασικές απόψεις του Άγγελου Ελεφάντη.
Βέβαια, τα άρθρα του στα "Ενθέματα" από το 1996 (που ξεκίνησαν με επιμέλεια του Γιάννη Βούλγαρη και τακτικό αρθρογράφο τον Άγγελο), έως φέτος -είναι πάνω από 200- καταπιάνονται με εξαιρετικά ευρύ φάσμα θεμάτων και προβλημάτων, πάντα όμως με τη ματιά στραμμένη προς την Αριστερά και τον κόσμο της. [...]
(από τον πρόλογο του Κώστα Κάρη, διευθυντή της "Αυγής")

Ο τόμος περιλαμβάνει τα κείμενα:
- Ενθέματα, εμβολιασμοί και στράτευση (17.11.1996)
- 150 χρόνια 'Μανιφέστο' (22 και 29.3.1998)
- Η Οκτωβριανή Επανάσταση κι "εμείς" (9.11.1997)
- Ο αντιφασισμός, ιδεολογία της Αντίστασης ή η Αντίσταση, η άλλη όψη της απελευθέρωσης (15.5.2005)
- Αντόνιο Γκράμσι, η επέτειος μιας απουσίας (23.12.2007)
- Η επικαιρότητα του έργου του Νίκου Πουλαντζά (7.5.2006)
- Η εικόνα του Τσε Γκεβάρα: ο καθρέφτης της ντροπής (12.10.1997)
- Αριστερή μνήμη - ιστορία της Αριστεράς (3.3.2002)
- Ευρώπη: ο βιασμός συνεχίζεται (17.12.2002)
- Το φάντασμα της 17ης Νοέμβρη (14.7.2002)
- Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και η Αριστερά (1.8.2004)
- Να οργανώσουμε και να οργανωθούμε (16.3.2008)
Βιογραφικό σημείωμα
-------------
Από τις σελίδες 75-79 του βιβλίου
Για τον Τσε, το πολιτικό και το πολιτισμικό όραμα

....Πρέπει, ωστόσο, να πάρουμε υπόψη ότι, κατά την «εξεγερμένη» δεκαετία του ’60 στη Δυτική Ευρώπη, κυρίως, είχε υπάρξει μια ορισμένη σύγκλιση του πολιτικού οράματος με το πολιτισμικό. Εντελώς επιγραμματικά υπενθυμίζω νέα αιτήματα που ανατάραζαν την κατεστημένη τάξη: σεξουαλική επανάσταση, φεμινισμός, αντιαυταρχικό σχολείο, σχετικοποίηση της επιστήμης, αμφισβήτηση της καπιταλιστικής ορθολογικότητας, οικολογία, αντιψυχιατρική, έκρηξη της υποκειμενικότητας, αμφισβήτηση της πυρηνικής οικογένειας και γενικότερα των ιεραρχικών δομών, αναθεμελίωση του πανεπιστημίου, αμφισβήτηση του ευρωπαιοκεντρισμού, της κομματοκρατίας, του γραφειοκρατικοποιημένου συνδικαλισμού, της μικροαστικής ηθικής. 

Για πρώτη φορά τέθηκε το ζήτημα ότι η εξουσία θεμελιώνεται όχι μόνο στο κράτος και τα χρηματιστήρια, αλλά και σε άλλους πολιτιστικούς και κοινωνικούς θεσμούς, ακόμη και στη γλώσσα και στην τέχνη και στο σχολείο. Αυτές οι αναζητήσεις, οι ζητήσεις και κινήματα, συνοδευμένες από τη ροκ, τα τζην, τα τραγούδια των Μπητλς και του Ντύλαν, συνοδευμένες από το αντιπολεμικό πνεύμα και την άρνηση του σοβιετισμού, καταλήγουν σε αποσύνθεση μέσα στη νοσταλγία ή στην αντιστροφή. Η φαντασία δεν ήρθε στην εξουσία, πολλοί «φαντασμένοι» όμως θρονιάστηκαν για τα καλά εκεί. Σ’ αυτές όμως τις κοινωνικές ζητήσεις της δεκαετίας του ’60 πρέπει να αναζητήσει κανείς τους λόγους της επιβίωσης του ειδώλου του Τσε: στο σώμα, αν και ασπόνδυλο, μιας πολιτιστικής επανάστασης, που δεν βρήκε τρόπο να είναι κάπως και πολιτική. Γιατί ήταν πράγματι μια πολιτιστική επανάσταση, μολονότι τελικά χάθηκε αφήνοντας τον Κλίντον με το τρομπόνι του να παίζει τον επικήδειό της....

Παρά ταύτα, δεν πιστεύω ότι η «επικαιροποίηση» του Γκεβάρα αυτές τις μέρες είναι μεντιατικός θόρυβος, ούτε νοσταλγία παλαιών πολεμιστών που τη συνδαυλίζει η επέτειος. Έχει μείνει κάτι πολύ σημαντικό, ζεστό, από τη δεκαετία του ’60 και το κατεξοχήν σύμβολό της: η ανάγκη της εξέγερσης, η κληρονομιά της απείθειας. Η ανάγκη της εξέγερσης, της επανάστασης, είναι η πιο ανθρώπινη πολιτική και ηθική ανάγκη, όταν η ζωή γίνεται αβίωτη.]

Διαβάστε το άρθρο "Η εικόνα του Τσε Γκεβάρα: ο καθρέφτης της ντροπής" (12.10.1997) ΕΔΩ

Κώστας Λάμπος: Η Κομμούνα της Άνδρου (1822)

[Περισσότερα για το βιβλίο ΕΔΩ]

Η Κομμούνα της Άνδρου (1822)[1].

«Η κοινοκτημοσύνη δεν είναι ζορμπαλίκι, αλλά πράξη δικαιοσύνης».

Κομμουνάροι της Άνδρου

Το εύρος και το βάθος της κοινοβιακής, της γνήσιας αμεσοδημοκρατικής ιδέας μας το δείχνει η «Ναυτοσυντροφία της Άνδρου», με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Μπαλή[2], η οποία οργάνωσε την ανατροπή της άρχουσας τάξης των κοτζαμπάσηδων (1822) η οποία εμπόδιζε την ανάπτυξη της ελληνικής εθνικοαπελευθερωτικής και ταυτόχρονα κοινωνικοαπελευθερωτικής επανάστασης. Η πρώτη επαναστατική πράξη ήταν η καταστροφή του υποθηκοφυλακείου του νησιού και η συγκρότηση λαϊκού δικαστηρίου. Και αφού έκαψε όλους τους τίτλους ιδιοκτησίας, κοινωνικοποίησε, με απόφαση της λαϊκής συνέλευσης, τη γη και οργάνωσε την παραγωγική δραστηριότητα στη βάση των αρχών της άμεσης και καθολικής κοινωνικής αυτοδιαχείρισης. Παραθέτω εδώ αυτούσια τη Διακήρυξη της Αγροτιάς της Άνδρου, γιατί θεωρώ πως αποτελεί ένα ιδιαίτερης ιστορικής σημασίας ντοκουμέντο:

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΝΑΥΤΟΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΑΝΔΡΟΥ

«Το έθνος μας πήρε τα όπλα κατά των τυράννων του. Τετρακόσιους χρόνους είμεθα σκλάβοι των Οθωμανών και τώρα εγίναμεν ελεύθεροι, δώσαντες το αίμα μας δια την ελευθερίαν της πατρίδος. Εις όλα τα μέρη οι Γραικοί πολεμούν διά την ελευθερίαν των και μόνον εις τα νησιά οι κοτζαμπάσηδες δεν είδαν με καλό μάτι την ανάστασιν του γένους. Αυτοί είχαν πάντα το ένα τους και τα ιντερέσια με τους Οθωμανούς. Μαζί με τους μπέηδες και τους πασάδες μάς καταπίεζαν, μας έπαιρναν το βιός μας, μας καταφρονούσαν, μας έγδυναν, μας ρουφούσαν το αίμα μας, τσερεμέτιζαν και πλούτιζαν από τον ιδρώτα μας.

Αυτοί οι σκλιάδες θέλουν να μας σκλαβώσουν και πάλιν, καταλύοντες την ελληνικήν Διοίκησιν και καλούντες τον Καπουδάν Πασάν να καταλάβει την νήσον μας. Το τι μας περιμένει αν έλθουν οι Τούρκοι το καταλαβαίνετε. Όχι μόνον θα χάσωμεν την ελευθερίαν μας και θα ατιμασθώμεν εις τα όμματα όλων των Ελλήνων και Ευρωπαίων, αλλά θα γίνομεν τρεις φορές σκλάβοι από την πριν κατάστασίν μας. Αυτό όμως δεν πρέπει να γίνει. Έχομεν την δύναμιν να εμποδίσωμεν το κακόν, αλλά πρώτα πρέπει να βάλωμεν νέαν τάξιν και να ιδρύσωμεν νέον σύστημα εις τον τόπον μας.

Η νήσος Άνδρος είναι και αυτή δημιούργημα της φύσεως καθώς και όλος ο κόσμος. Αλλά όταν εδημιουργήθη ο κόσμος, δεν υπήρχαν πλούσιοι και φτωχοί, μεγαλοκτήμονες και κολλήγοι. Η ανισότης, η ανέχεια, η δυστυχία είναι δημιουργήματα όχι του υπέρτατου όντος, αλλά των κρατούντων. Εις την αρχαίαν Ελλάδα και εις τον άλλον κόσμον και προ ολίγων χρόνων εις την Γαλλίαν, εχύθη πολύ αίμα διά να καταργηθούν τα προνόμια των αρχόντων και η ιεραρχική διατήρησις της κοινωνίας. Διατί και ημείς κατά την παρούσαν στιγμήν να μην αποτινάξωμεν όχι μόνον τον ζυγόν των Τούρκων, αλλά και των αρχόντων; Ομιλούν διαρκώς οι τουρκοκοτζαμπάσηδες ότι έχουν δικαιώματα επί της ιδιοκτησίας των και των εαυτών μας, τα οποία τάχα βγαίνουν από έγγραφα απαρασάλευτα. Αυτό δεν είναι σωστόν.

Οι προπάτορες των αρχόντων μας ήλθον εις το νησί μας από άλλα μέρη ως κατακτηταί και με την βίαν εξουσίασαν το καλύτερον μέρος της γης, χωρίς να έχουν προς τούτο κανένα δικαίωμα, περισσότερον από άλλους, εκτός από το δικαίωμα του ισχυροτέρου. Και άλλους μεν από τους εντοπίους ιδιοκτήτας και καλλιεργητάς εξόντωσαν και άλλους έκαμαν σκλάβους των. Οι σημερινοί λοιπόν άρχοντες, απόγονοι των κατακτητών και σφετεριστών της γης των πατέρων μας, κανένα δικαίωμα δεν έχουν να κρατούν αυτήν δια την ιδικήν των ωφέλειαν και κατατυράννευσιν και λήστευσιν ημών. Ο καιρός της ελευθερίας μας ήλθεν, ας αποτινάξωμεν λοιπόν τον ζυγόν και ας καταργήσωμεν τα προνόμια των αρχόντων μας. Όλοι οι Γραικοί θα επικροτήσουν την πράξιν μας και θα μας συντρέξουν εις την απόφασίν μας αυτήν.

Ήλθεν η ώρα να καταργήσωμεν την αθλιότητα, να απαλλάξωμεν την κατάντια μας και να δώσωμεν το παράδειγμα και εις τους λοιπούς νησιώτας και στους άλλους Γραικούς όπου στενάζουν από την αγροτικήν σκλαβιάν. Η γη ανήκει εις ημάς τους δουλευτές της και όχι εις τους ολίγους τουρκάρχοντας που την νέμονται με το δίκαιον του ισχυροτέρου το οποίον απέκτησαν από τους Φράγκους και τους Οθωμανούς κατακτητάς. Ο εθνικός αγών μας διά να πάρει ουσιαστικήν σημασίαν πρέπει να ολοκληρωθεί με την κατάργησιν κάθε προνομίου και κάθε δικαιώματος τα οποία υποβιβάζουν την πλειονότητα των γεωργών εις την κατάστασιν του δούλου.

Η ένωσις φέρει την δύναμιν και θα μας δώση την εξουσίαν να εκτελέσωμεν την απόφασίν μας. Η κοινοκτημοσύνη δεν είναι ζορμπαλίκι, αλλά έργον δικαιοσύνης. Πρέπει να παύσωμεν να είμεθα κολλιγάδες, όπως επαύσαμεν να είμεθα ραγιάδες. Και αυτό είναι στο χέρι μας, αρκεί να μην δειλιάσωμεν. Θα δουλεύωμεν εις το εξής τα φέουδα όλοι μαζί και θα απολαβαίνει τον καρπόν των η κομμούνα μας και θα γίνεται δίκαιη μοιρασιά της σοδειάς εις όλους τους δουλευτάδες, ανάλογα με τον κόπον και την δούλευσίν τους. Δι’ όλα αυτά θα γίνει σ ύ ν α ξ ι ς εις την Μεσαριάν, διά να λάβωμεν από κοινού αποφάσεις. Το φέρσιμό μας αυτό θα μας κάνει πρωτολάτας εις τον δίκαιον αγώνα όλων των κολλήγων και θα γίνει άκουσμα εις όλα τα μέρη της πατρίδος και εις όλον τον κόσμον και παντού θα μας επαινέσουν και θα μας δώσουν δίκαιον»[3].

Απρίλιος 1822

Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα εντυπωσιακό κείμενο που δείχνει πως ο αγωνιζόμενος Ελληνικός Λαός είχε ένα ολοκληρωμένο όραμα για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωσή του, για έναν καλύτερο κόσμο της κοινοκτημοσύνης, της συνεργασίας, της ισότητας και της ελευθερίας. Αξίζει να παρατηρήσουμε πως εκείνη την εποχή ο Κάρολος Μαρξ ήταν μόλις 5 ετών και, συνεπώς, δεν μπορεί να θεωρηθεί ο συγγραφέας ή ο εμπνευστής αυτής της διακήρυξης. Να παρατηρήσουμε επίσης πως η Κομμούνα του Παρισιού (1871)[4], για την οποία έχουν γραφτεί εκατομμύρια σελίδες και από μεγάλους διανοητές και για την οποία μιλάει, και δικαιολογημένα, όλος ο κόσμος, έγινε πενήντα χρόνια αργότερα, χωρίς ωστόσο αυτή, θα τολμήσω να πω, να έχει το εύρος, την προοπτική και το βάθος της ολοκληρωμένης άμεσης δημοκρατίας που είχε η Κομμούνα της Άνδρου, για την οποία βέβαια, πέρα από το μεγάλο μας ιστορικό, το Γιάννη Κορδάτο που έφερε τη διακήρυξη στη δημοσιότητα, κανένας ‘φιλελεύθερος’, ‘αριστερός’ ή ‘αμεσοδημοκράτης’ δεν καταδέχτηκε ποτέ να γράψει γι’ αυτό το τεράστιο και, τηρουμένων των αναλογιών, πάντα επίκαιρο ιστορικό γεγονός, παρά το ότι, ούτε οι κοτζαμπάσηδες, οι πασάδες και οι σουλτάνοι, αλλά ούτε και οι σύγχρονοι κολίγοι έπαψαν να υπάρχουν, αν και με πιο εκσυγχρονισμένες μορφές[5].

Το γεγονός, βέβαια, πως η τότε άρχουσα τάξη των κοτζαμπάσηδων επανέφερε, με τη βοήθεια του οθωμανικού στόλου αρχικά και με τη βοήθεια των ‘προστάτιδων δυνάμεων’ στη συνέχεια τα πράγματα στην πρότερη κατάσταση, δεν αλλάζει την ουσία του εγχειρήματος, που ανατρέπει όλες τις φλυαρίες τόσο της αστικής δεξιάς, όσο και αυτές της ‘αστικής αριστεράς’ περί ελευθερίας σε συνθήκες ανισότητας και θεμελιώνει τον αγώνα για ελευθερία πάνω στην κοινοκτημοσύνη και στη ‘λαϊκή σύναξη’, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα και χωρίς ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία, ευημερία, ειρήνη και κοινωνική πρόοδος.

Ιδού η Άνδρος και ο πλανήτης Γη, ιδού και η Άμεση, η Αταξική Δημοκρατία[6].
________________________________

[1] Απόσπασμα από το: Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και αταξική κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.

[2] Βλέπε σχετικά και στο: Ρασσιάς Βλάσης Γ., Δημήτρης Μπαλής, http://www.rassias.gr/1087BALIS.html. Βλ. επίσης: Η εξέγερση της Άνδρου και ο Δημήτρης Μπαλής, http://ngnm.vrahokipos.net/index.php/part02-60?showall=&start=2,

[3] Βλ. Κορδάτος Γιάννης, Η κοινωνική σημασία της επανάστασης του 1821, Αθήνα 1974, σ.192-194. (Υπογραμμίσεις Κ.Λ.)

[4] Για μια σε βάθος, αντικειμενική και ολοκληρωμένη ανάλυση της Κομμούνας του Παρισιού, βλέπε: Παππά Έλλη, Η Κομμούνα του 1871. Επανάσταση του 21ου αιώνα; ΑΓΡΑ, Αθήνα 2006.

[5] Βλέπε αναλυτικά Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[6] Λάμπος Κώστας, Αταξική Δημοκρατία και Οικουμενικός Ουμανισμός στον 21ο αιώνα, στο συλλογικό τόμο: Η Άμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.

Θάνατος για ένα εισιτήριο - 15 Αυγούστου, 11:00 συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Περιστέρι Στάση ΜΕΤΡΟ – Άγιος Αντώνιος

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ «ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ»

Συμμετέχουν: SOS ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ. Χαϊδαρίου, ΦΙΛΟΙ της ΦΥΣΗΣ, ΜΕΤΡΟ ΔΥΤΙΚΑ, Μαμάδες στο Δρόμο, Πρωτοβουλία για Φθηνή Μετακίνηση στα ΜΜΜ, Πολίτες σε Δράση – Οικολόγοι Πράσινοι (Χαϊδάρι)


Πέμπτη 15 Αυγούστου, 11:00, συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Περιστέρι

Στάση ΜΕΤΡΟ – Άγιος Αντώνιος


· Νεκρός ο 19χρονος Αθανάσιος Καναούτης για ένα εισιτήριο του τρόλεϊ
· Η μετακίνηση με τα ΜΜΜ είναι δικαίωμα – Να σταματήσουν οι έλεγχοι
· Όποιος έχει πληρώνει - Κανένας δεν μετακινείται για πλάκα
· To σύστημα δολοφονεί

Την Τρίτη το βράδυ, 13/4/2013, ο 19χρονος Αθανάσιος Καναούτης, σύμφωνα με μαρτυρίες, όταν μπήκε στο τρόλεϊ ο ελεγκτής, ο νεαρός είπε: «Είμαι άνεργος, κι εγώ και η οικογένειά μου. Δεν έχω χρήματα, ούτε για το εισιτήριο, ούτε για το πρόστιμο».
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Αθανάσιος Καναούτης που άσκησε το δικαίωμα στη μετακίνηση χρησιμοποιώντας Μέσο Μαζικής Μεταφοράς, δολοφονήθηκε από το σύστημα που αποσαθρώνει το κοινωνικό κράτος και δημιουργεί ανεργία, φτώχεια, απόγνωση, δυστυχία, αυτοκτονίες, περιβαλλοντική και πολιτιστική υποβάθμιση.
Tο πογκρόμ που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση σε εκείνους που κινούνται με τα ΜΜΜ με τους 230 ελεγκτές, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι εθελοντές που παίρνουν bonus το 50% των προστίμων που πληρώθηκαν, δείχνει την αναλγησία του κράτους και την αδιαφορία για τα κοινωνικά προβλήματα καθώς και για τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα.

Ο νεαρός Αθανάσιος Καναούτης δεν ήταν ένα «Κακό» παιδί, ήταν άνεργος αυτός και η οικογένεια του, δεν είχε να πληρώσει το εισιτήριο στο τρόλεϊ και δολοφονήθηκε από το αδηφάγο και άσπλαχνο σύστημα.
· ΟΧΙ άλλα εγκλήματα – Να σταματήσουν οι έλεγχοι στα ΜΜΜ
· Η Μετακίνηση με τα ΜΜΜ είναι δικαίωμα
· Όποιος έχει πληρώνει εισιτήριο

metrodyt@gmail.com - xpolis@gmail.com

CRISIS..what else?

Bleeps.gr 

CRISIS..what else?

Ήταν κατά την περίοδο της φυλάκισής του όταν ο Antonio Gramsci εισήγαγε τον όρο «πολιτιστική ηγεμονία» για να περιγράψει και να αναλύσει τις επικρατούσες πολιτιστικές νόρμες στην κοινωνία. Δημόσια, η ανάδειξη των αντιληπτικών αδυναμιών της ατομικής κοινής λογικής αναστέλλουν την αντίληψη της γενικότερης συστημικής κοινωνικοοικονομικής εκμετάλλευσης του ατόμου από την «πολιτιστική ηγεμονία».(α)

Αργότερα ο Νίκος Πουλαντζάς υποστήριξε ότι ο ρόλος του κράτους δεν είναι μόνο να καταστέλλει τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα, αλλά και να αποκτά τη συγκατάθεσή τους για κάθε κρατική πολιτική. Σε αυτή τη λογική οι θεσμοί χρησιμοποιούνται για να κερδίζεται η κοινωνική συγκατάθεση.(β)

Οι μέθοδοι της προπαγάνδας είναι γνωστοί από την εποχή του συγγράματος propaganda του Edward Bernays και το πώς οι θεσμοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν με σκοπό την επίτευξη όποιου στόχου από τις ηγεμονικές κοινωνικές ομάδες και το κράτος. Αυτό επεκτείνεται στον τομέα του πολιτισμού και τους θεσμούς του, όπως οι σχολές καλών τεχνών και τα μουσεία.(γ)

Δεν ήταν παρά όταν η Chantal Mouffe ανέδειξε την ανησυχία ότι κάτω από τη σκέπη του μεταφορντισμού οι καλλιτέχνες που εργάζονται εντός του συστήματος είναι εντελώς χειραγωγημένοι και μετατρέπονται σε επιχειρηματίες, όντας δεσμευμένοι στο να συνεισφέρουν στην αναπαραγωγή του συστήματος. Αντιστάσεις είναι ακόμα εφικτές ωστόσο. Το «αγωνιστικό» πνεύμα των καλλιτεχνών(δ) στην εποχή της μεσοβασιλείας(ε) (A. Negri) θα μπορούσε να επικεντρωθεί στον κύριο στόχο της δημιουργίας νέων υποκειμενικοτήτων και συνεργασίας νέων κόσμων, οι οποίοι θα έθεταν τις βάσεις για αυτο-οργάνωση του νέου κολεκτιβιστικού κοινωνικού υποκειμένου, που οι θεωρητικοί της εποχής θα ονόμαζαν το «πλήθος».

Παρόλα αυτά, στον τομέα της τέχνης του δημόσιου χώρου, που έχει μετατραπεί σε κύριο αντικείμενο ενδιαφέροντος ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, παρατηρούμε τη διείσδυση της εταιρικής λογικής και του κράτους σε μια «ανταγωνιστική» προσέγγιση, ενώ οι ανεξάρτητες φωνές είτε κρατώνται στη σιγή, είτε καθυποτάσσονται.

Πολύ πρόσφατα η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (δημόσια Πανεπιστημιακή Σχολή) μέσω του πρύτανη Γ. Χαρβαλιά, σε συνεργασία με τον Δήμο Νίκαιας και την Γ. Κολυβήρα, ιδιοκτήτρια γκαλερί, οργάνωσαν ένα φεστιβάλ για την τέχνη του δρόμου με τον τίτλο “CRISIS[?]WHAT CRISIS[?]” (ΚΡΙΣΗ[?], ΠΟΙΑ ΚΡΙΣΗ[?]), από το οποίο οι Έλληνες αρτιβιστές αποκλείστηκαν, ως αναμενόμενο. Οι διοργανωτές κάλεσαν 20 Ευρωπαίους καλλιτέχνες για να δημιουργήσουν έργα για το φεστιβάλ.

Το επιχείρημα για την επιλογή αυτή ήταν ότι οι τοπικοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να «σκεφτούν» καθαρά, λόγω της καταπιεστικής κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας που βιώνουν. Σε σχετικό δημοσίευμα αναφέρεται: «Σίγουρα ένας νέος Έλληνας καλλιτέχνης εξαιτίας της κατάστασης που βιώνει είναι πιεσμένος και αυτό τον ωθεί να κάνει πράγματα που έχουν εκρηκτικότητα»(στ) . Επιπλέον οι  διοργανωτές δήλωσαν ότι «η Αθήνα είναι περισσότερο μουτζουρωμένη, παρά ζωγραφισμένη, σε κάθε σημείο της τα τρένα είναι ‘στολισμένα’»(ζ) και ότι εξαιτίας της υπάρχουσας εκρηκτικής κατάστασης έχει έρθει ο καιρός για εξωστρέφεια «θέλουμε να κάνουμε την αρχή της εξωστρέφειας».(η) Ο στόχος σύμφωνα με τους διοργανωτές είναι να δείξουν στο εξωτερικό ότι πολιτιστικές πρωτοβουλίες λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα και ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες θα έχουν την ευκαιρία να προσκληθούν και να δημιουργήσουν στο εξωτερικό: «Αυτό το στόχο είχε και το κάλεσμα των ξένων καλλιτεχνών, να γίνει αρχή ώστε να δουλέψει το σύστημα αντιστρόφως ανάλογα: Έλληνες καλλιτέχνες να προβληθούν ή να προσκληθούν και να δημιουργήσουν σε χώρες της Ευρώπης».(θ) Η τελευταία και πιο περίεργη ανακοίνωση στα ΜΜΕ, όπως το αντιλαμβάνομαι, ήταν ότι ο “le M.U.R.”(ι) είναι μια άμεση προσπάθεια να θεσμοποιηθεί η τέχνη στον δρόμο και γιατί όχι(;) ο αρτιβισμός.

Τα ερωτήματα που μου δημιουργούνται είναι τα εξής:

1. Γιατί σε αυτό το στάδιο της «Κρίσης» όταν οι καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες έχουν υποκύψει στις πρακτικές του νεοφιλελευθερισμού αυτή η πρωτοβουλία πραγματοποιείται, υπό τη σκέπη ενός κρατικού θεσμού;

2. Η τέχνη στη δημόσια σφαίρα είναι εταιρική τέχνη και θα πρέπει να αναπτύσσεται μόνο με αυτό τον τρόπο, ενώ οι ανεξάρτητοι καλλιτέχνες θα λογοκρίνονται και θα αποκλείονται; Είναι και αυτό άλλη μια εκδήλωση Δημοκρατίας;

3. Η συστημική προσπάθεια της «επανεγγραφής» της ιστορίας ή η διατήρηση όποιων πραγμάτων θα εξυπηρετούσαν το προμελετημένο νεοφιλελεύθερο μέλλον είναι ο σκοπός θεσμών όπως οι σχολές καλών τεχνών, ειδικά όταν ο τοπικός αρτιβισμός έχει αναγνωρισθεί διεθνώς, αλλά το ακαδημαϊκό προσωπικό της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας τον αγνοεί; Πώς είναι δυνατή η υπόσχεση-οποιασδήποτε φύσης-απέναντι στους Έλληνες καλλιτέχνες από ένα θεσμό που ο ίδιος δεν τους προσφέρει «χώρο» για αγωνιστική δημιουργία, αλλά τους αποκλείει, αναφέροντας με «κομματικού» τύπου ρητορική πιθανή προβολή στο εξωτερικό και συνεργασίες;

4. Ποιος είναι ο ρόλος που καλείται ένας καλλιτέχνης να παίξει σε αυτό το περιβάλλον; Θα μετατραπεί σε «κάτι άλλο» ή θα δεχθεί «αξιολόγηση» (le M.U.R.) προκειμένου να «βάψει» σε προκαθορισμένους τοίχους;

References

α. Gramsci, A. Selections from the Prison Notebook, 1971

β. Poulantzas, N. Classes in Contemporary Capitalism, [1973] 1975

γ. Bernays, E. L. Propaganda, 1928

δ Mouffe, C. “Strategies of Radical Politics and Aesthetic Resistance”. URL: Tελευταία πρόσβαση 20/5/2013

ε. Hardt, Μ.-Negri, Α. Multitude: War and Democracy in the Age of Empire, 2004

στ. Γρυπάρης, B. “ΤΟ ATHENS STREET ART FESTIVAL και ο ΤΟΙΧΟΣ”, Athens Voice magazine, 1-7 Αυγούστου 2013, σ. 38

ζ. Ό.π., σ. 37

η. Ό.π., σ. 37

θ. Ό.π., σ. 38

ι. Ό.π., σ. 38

 CRISIS..what else?

Περί συντροφικότητας και άλλων βαρύγδουπων όρων….

Περί συντροφικότητας και άλλων βαρύγδουπων όρων….
Ο όρος σύντροφος είναι ιδιαίτερα βαρύς συναισθηματικά και πολιτικά…. Έχει καθιερωθεί από την Αριστερά και υιοθετηθεί ακόμα και από το ΠΑΣΟΚ.
Πριν την αριστερά έχουμε συναντήσει «τους συντρόφους του Οδυσσέα» στα Ομηρικά Έπη κ.λπ.

ΣΥΝτροφος, ΣΥΝαγωνιστής, ΣΥΝέταιρος, ΣΥΝτεκνος, ΣΥΝεργάτης, ΣΥΡιζα κ.ά. λέξεις που περιγράφουν ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ. Κατά τη γνώμη μου οι λέξεις αυτές πρέπει να «απολέσουν» προοδευτικά το συναισθηματικό τους βάρος – που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ψεύτικο – και να εξετάσουμε τον τρόπο/τρόπους για τη δημιουργία βασικών και κοινά αποδεκτών κανόνων συνεργασίας.
Δεν μπορεί να επικαλούμαστε την εμπιστοσύνη που οφείλει να έχει ο σύντροφος άνευ όρων. Δεν θα υιοθετήσω τον όρο «θεσμοθετημένη δυσπιστία» που χρησιμοποίησε (για άλλο θέμα) πρόσφατα ένας άλλος πολιτικός που έχει περάσει από την αριστερά. Όμως στις μέρες μας δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μόνο με την ψεύτικη συντροφικότητα, χρειαζόμαστε κανόνες. Η αριστερά πάντα είχε καταστατικά, έπαιρνε αποφάσεις κ.λπ. αλλά όλα αυτά ήταν σαν τα «λάστιχα» που ξεχείλωναν τις επόμενες ημέρες.
Κανόνες λοιπόν συνεργασίας, αλληλοσεβασμός, τήρηση των συμφωνηθέντων ή αναπροσαρμογή όταν οι πολιτικές καταστάσεις και τα δεδομένα αλλάζουν και ας αποδραματοποιήσουμε τους όρους σύντροφος και συντροφικότητα.