Τί πρέπει να κάνουμε; Απαντά ο Κώστας Λάμπος

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ στο TVXS

της  Κρυσταλίας Πατούλη

04:09, 21 Σεπ 2012 |tvxs.gr/node/106459

«Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας τηςΚρυσταλίας Πατούλη στο tvxs, ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητεςτων γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών. Σήμερα δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του οικονομικού επιστήμονα,Κώστα Λάμπου. 

___________________

Επιγραμματικά θα έλεγα πως η κοινωνική ανισότητα είναι η πηγή όλων των δεινών της ανθρωπότητας από τα γεννοφάσκια της μέχρι σήμερα και συνεπώς χωρίς κοινωνική ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία, δικαιοσύνη, ευημερία, δημοκρατία και πολιτισμός. Επειδή όμως αυτό μπορεί να θεωρηθεί γενικό και αφηρημένο θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το διπλό ερώτημα αναλυτικότερα.

Η ευκολότερη απάντηση στο ερώτημα «ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ» είναι αυτή που η κυρίαρχη αστική ιδεολογία καλλιεργεί, σύμφωνα με την οποία για τη σημερινή τραγική κατάσταση στη χώρα φταίει ‘η κατάρα της ελληνικής φυλής’ που εκφράζεται ως αέναη εμφυλιοπολεμική φαγωμάρα, και οπωσδήποτε φταίει η ‘ανθρώπινη φύση’ που εκφράζεται ως απληστία, ατομισμός και ιδιωτεία. Συνεπίκουρος στην αστική ιδεολογία έρχεται η σκοταδιστική θρησκοληψία σύμφωνα με την οποία η σημερινή απάνθρωπη κατάσταση είναι ‘θέλημα θεού’ ο οποίος μας δοκιμάζει, με την κόλαση των διάφορων εξουσιών, μέχρι να μετανοήσουμε για να μας ανταμείψει στη ‘μεταθανάτιο’ ζωή.

Όμως όλες οι ιδεολογίες όπως και όλες οι θρησκείες εκφράζουν συμφέροντα, οι κυρίαρχες ιδεολογίες-θρησκείες εκφράζουν τα συμφέροντα των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων και του ιερατείου, και κρύβουν από τα θύματά τους την πραγματικότητα πίσω από κούφιες έννοιες όπως «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» με τις οποίες εμπορεύονται την πατρίδα, την πίστη και την οικογένεια για να πλουτίζουν και να εξουσιάζουν την εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα.

Εν τούτοις οι αδικημένοι όλων των εποχών και χωρών και στο βαθμό που κατανοούν την κατάστασή τους ως σκευωρία των εξουσιαστών και του ιερατείου, προσπαθούν να βρουν τις πραγματικές αιτίες των κοινωνικών φαινομένων και γι’ αυτό καταφεύγουν στο διάλογο και στην αναζήτηση της αλήθειας μέσω της απόκτησης της σχετικής γνώσης, από την οποία αναζήτηση προέκυψαν οι διάφορες επιστήμες.

Οι επιστήμες της βιολογίας, της ανθρωπολογίας, της αρχαιολογίας, της κοινωνιολογίας και της ιστορίας, για να σταθούμε μόνο σε αυτές, μας προσφέρουν την επιστημονικά έγκυρη γνώση σύμφωνα με την οποία οι διάφορες μικροκοινωνίες και συνεπώς η ανθρωπότητα για εκατομμύρια χρόνια πορεύτηκε το δρόμο της κοινωνικής ισότητας και μόνο όταν κάποιοι ελάχιστοι κατάφεραν με το ψέμα και με τη βία να ξεχωρίσουν και να καθυποτάξουν την υπόλοιπη κοινωνία στην εξουσία τους η ανθρωπότητα έγινε κομμάτια που συγκρούονται και αλληλοσπαράσσονται στη λογική του απάνθρωπου παραλογισμού που τον ονόμασαν και ‘ανταγωνισμό’, σύμφωνα με τον οποίο «ο θάνατός σου η ζωή μου».

Έτσι απέναντι στις ιδεολογίες και στους σκοταδιστικούς μύθους ορθώνεται σταδιακά η γνώση και η συνείδηση πως τα κοινωνικά φαινόμενα δεν είναι έργο κανενός υποτιθέμενου θεού ή καμιάς υποτιθέμενης φυλετικής ανωμαλίας και πολύ περισσότερο δεν είναι συνέπεια της ανθρώπινης φύσης η οποία άλλωστε, όπως από την εποχή του Αριστοτέλη είναι γνωστό, προσδιορίζεται ως ιστορικό και όχι ως φυσικό ή μεταφυσικό μέγεθος. Συνεπώς τα κοινωνικά φαινόμενα, ως α, β, γ κοινωνικό πρόβλημα άσκησης εξουσίας των λίγων πάνω στους πολλούς με σκοπό τον πλουτισμό των μεν και την εκμετάλλευσή των δε, είναι έργο κάποιων ανθρώπων και όχι όλων των ανθρώπων.

Συνέπεια αυτής της συνειδητοποίησης ήταν οι πολλοί και υπό εκμετάλλευση εξουσιαζόμενοι άνθρωποι να παλεύουν να απαλλαγούν από τους εξουσιαστές-εκμεταλλευτές τους και οι εξουσιαστές-εκμεταλλευτές να ‘νομιμοποιούν’ τα παράνομα και απάνθρωπα συμφέροντά τους και να θωρακίζουν την εξουσία τους με το εκάστοτε ταξικό κράτος και τους μηχανισμούς αποπροσανατολισμού και καταστολής. Αυτός ο αγώνας των μεν εναντίον των δε με τη μορφή της άμυνας ή της επίθεσης οδήγησε την ανθρώπινη ιστορία από τη μια ανισορροπία στην, ανάλογα με τον εκάστοτε συσχετισμό δυνάμεων, επόμενη πρόσκαιρη ισορροπία, μέχρι που φτάσαμε στον 21ο αιώνα.

Η εργαζόμενη ανθρωπότητα μέσα από την αργόσυρτη και βασανιστική της πορεία σμιλεύει το όραμα της κοινωνικής ισότητας, της ειρήνης και του Ανθρωπισμού κάνοντας κάθε φορά ένα βήμα μπροστά με μερικές εξαιρέσεις που τα απάνθρωπα και καταστροφικά ταξικά συμφέροντα των εκάστοτε εξουσιαστών που κατάφεραν να γυρίσουν την ιστορία μερικά χρόνια ή ακόμα και κάμποσους αιώνες πίσω.

Σήμερα η εργαζόμενη ανθρωπότητα βρίσκεται εξαιτίας του απάνθρωπου και καταστροφικού παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού μπροστά σε ένα καινούργιο κρίσιμο σταυροδρόμι και καλείται να επιλέξει μεταξύ ενός καινούργιου μεσαίωνα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας από τη μια και της κοινωνικής απελευθέρωσης με μορφή την Άμεση Δημοκρατία-Αταξική Κοινωνία και περιεχόμενο την Κοινωνική Ισότητα.

Οι εκάστοτε εξουσιαστές και οι πληρωμένοι ντελάληδες, αλλά ακόμα και κορυφαία μυαλά της εκάστοτε εποχής αφόριζαν και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να αφορίζουν, από άγνοια ή από σκοπιμότητα, τα αιτήματα των εργαζόμενων τάξεων για ένα καλύτερο χωρίς καταπίεση, εκμετάλλευση, πολέμους και πείνα κόσμο, ως ουτοπία και ζορμπαλίκι, αλλά τελικά αυτός ο εκάστοτε καλύτερος κόσμος ξεπερνούσε τα υποκειμενικά και αντικειμενικά εμπόδια και από ‘ουτοπία’ γινόταν πραγματικότητα και στη συνέχεια γινόταν βήμα-βήμα ιστορία για να δώσει τη θέση του σε έναν ακόμα καλύτερο κόσμο.

Αποτέλεσμα αυτής της αέναης πάλης ήταν ο δούλος να γίνει δουλοπάροικος, ο δουλοπάροικος εργάτης και ο σημερινός συλλογικός εργάτης με την έννοια των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να προσπαθεί με τη βοήθεια του, με ανυπολόγιστες θυσίες της εργαζόμενης ανθρωπότητας, αποκτηθέντος και συσσωρευθέντος τεράστιου πνευματικού πλούτου με τη μορφή των επιστημών των τεχνολογιών και του πολιτισμού να κατακτήσει τη θέση που του αξίζει ως ελεύθερος Άνθρωπος μέσα σε μια αυτοπροσδιοριζόμενη αταξική κοινωνία-ανθρωπότητα.

Μετά από αυτή την διακριτικά διατυπωμένη σύντομη ανάλυση για τις αιτίες και την ιστορία της σημερινής απάνθρωπης παγκόσμιας πραγματικότητας μπορούμε να προσεγγίσουμε τις αιτίες της σημερινής τραγικής νεοελληνικής πραγματικότητας.

Προσωπικά δεν συμμερίζομαι τις υποτίθεται αντιπολιτευτικές κραυγές και τους υποτίθεται προοδευτικούς αφορισμούς εναντίον προσώπων και θεσμών του εποικοδομήματος. Όχι βέβαια γιατί δεν έχουν ευθύνες, αλλά γιατί όσες φορές αγνοήθηκε από άγνοια ή από σκοπιμότητα ο ρόλος του οικοδομήματος και το ‘κακό’ χρεώθηκε μόνο σε πρόσωπα και θεσμούς του εποικοδομήματος, δηλαδή στο πολιτικό σύστημα και στο πολιτικό υπηρετικό προσωπικό του που ασκούν δευτερεύουσας σημασίας δοτή εξουσία για λογαριασμό των ενοίκων και ιδιοκτητών του οικοδομήματος, άλλες τόσες φορές τα πράγματα μένουν στάσιμα αν δεν κάνουν βήμα προς τα πίσω.

Η ιστορία μας διδάσκει πως κάθε φορά που ο ελληνικός λαός αφέθηκε σε τέτοιες λογικές και προχώρησε με την ξερή και τυπική ψήφο του στην αλλαγή των προσώπων, των κομματικών θεσμών ή ακόμα και του ίδιου του πολιτικού συστήματος με την εναλλαγή από ‘βασιλευόμενη δημοκρατία’ σε προεδρική δημοκρατία και από στρατιωτική δικτατορία σε μειοψηφική πολιτική μονοκομματική ή δικομματική κοινοβουλευτική δικτατορία, χωρίς να είναι σε θέση να κατανοήσει το ρόλο και να αγγίξει στον πυρήνα του το κοινωνικοοικονομικό οικοδόμημα, δυστυχώς τα πράγματα για τον κόσμο της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού όχι μόνο δεν άλλαξαν προς το καλύτερο, αλλά εξελίχθηκαν από το κακό στο χειρότερο.

Η λογική κατάληξη όλου αυτού του σισύφειου πολιτικού μύθου είναι τα σημερινά αδιέξοδα που δεν κατασπαράζουν μόνο τα κοινωνικά-υπαρξιακά δικαιώματα των εργαζόμενων και την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας, αλλά απειλούν ευθέως ακόμα και την εθνική ακεραιότητα και την ίδια την υπόσταση της Ελλάδας ως χώρας. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω σε συντομία να αναφερθώ στους όρους κυοφορίας και στις στραπάτσες της γέννας αλλά και τις εξέλιξης του νεοελληνικού κράτους.

Σ’ αυτή την προσέγγιση δεν πρέπει να αφήσουμε να μας διαφύγει το γεγονός πως στα πλαίσια της οθωμανικής κατοχής ο δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός είχε τρία σκληρά και εξουσιαστικά αλληλοδιαπλεκόμενα απάνθρωπα αφεντικά, δηλαδή τον τούρκο κατακτητή πασά και σουλτάνο, τον έλληνα φοροεισπράκτορα και στη συνέχεια κοτζάμπαση και τον υψηλόβαθμο ‘ορθόδοξο’ κλήρο. Από το 1535 και μετά ο σουλτάνος για να αυξήσει τον πλούτο και την εξουσία του και να εξασφαλίσει εξωτερικούς συμμάχους παραχωρεί σταδιακά και επιλεκτικά το καθεστώς των διομολογήσεων με το οποίο η οικονομική δραστηριότητα στον υπόδουλο ελλαδικό χώρο εκχωρείται στους Άγγλους και στους Γάλλους.

Από τότε η οικονομικές δομές του ελλαδικού χώρου σταδιακά προσαρμόζονται συμπληρωματικά στις οικονομίες των αναδυόμενων καπιταλιστικών μητροπόλεων και ο υπόδουλος ελλαδικός οικονομικός χώρος μετατρέπεται σε αποικιακό χώρο και στην κυριολεξία σε αγγλογαλλικό προτεκτοράτο με τις ευλογίες της «Μεγάλης Πύλης».

Η άγρια εκμετάλλευση έφερε την απόλυτη εξαθλίωση του ελληνικού λαού και αυτή με τη σειρά της τις δεκάδες ή και εκατοντάδες αγροτικές εξεγέρσεις, μαζί και τα φαινόμενα των ελληνικών παροικιών και του ορεινού ελληνικού χώρου και κοινοτισμού που κράτησαν ζωντανό το όραμα της απελευθέρωσης από τον τούρκικο ζυγό και τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου σύγχρονου ελληνικού κράτους. Έτσι φτάσαμε στην επανάσταση του 1821 με στόχο την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση για να απαλλαγεί ο ελληνικός λαός από την τούρκικη κατοχή αλλά και από τους ελέω της εξουσίας του πασά και του σουλτάνου κοτζαμπάσηδες.

Δυστυχώς όμως η επανάσταση του 21 απέτυχε για πολλούς εσωτερικούς και εξωτερικούς λόγους ως κοινωνική, και ως εθνική έμεινε ανολοκλήρωτη γιατί οι αγγλογάλλοι αποικιοκράτες απέτρεψαν την εθνική απελευθέρωση ολόκληρου του ελλαδικού χώρου και περιόρισαν το νεοσύστατο ελληνικό κράτος στο ένα τρίτο του ελλαδικού χώρου και των Ελλήνων.

Ο στόχος τους ήταν να ελέγχουν το νεοελληνικό κράτος, να συνεχίσουν να κρατούν την οικονομία του σε συμπληρωματικό προς τις δικές τους οικονομίες ρόλο, ώστε να παραμείνει προτεκτοράτο και σε κάθε περίπτωση να εμποδίζει ‘την αρκούδα να βρέξει τα πόδια της στη Μεσόγειο’. Για να πετύχουν όλους αυτούς τους στόχους τους έπρεπε να ελέγχουν στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά το νεοσύστατο ελληνικό κράτος και αυτό το κατάφεραν:

• με τα αγγλικά ‘δάνεια ανεξαρτησίας’ που δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα εκτός από ένα ελάχιστο ποσοστό τους (20%) που πυροδότησε μάλιστα τον πιο σκληρό εμφύλιο πόλεμο,
• με τις ένοπλες στρατιωτικές δυνάμεις που διατηρούσαν στην περιοχή και παρενέβαιναν κάθε φορά που τα ελληνικά ένοπλα επαναστατικά τμήματα, αλλά και ο δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός διεκδικούσαν λύσεις με στόχο την ανεξαρτησία και τη δικαιοσύνη,
• επιβάλλοντας μάλιστα για βασιλιά τοποτηρητή τους ένα ανδρείκελο με στήριγμα τμήμα του βαυαρικού στρατού και μια στρατιά ξένων αντιβασιλέων, υπουργών και μυστικοσυμβούλων και
• με τη συγκρότηση των κοτζαμπάσηδων σε αγγλικό, γαλλικό και ρωσικό κόμμα που συγκρούονταν καθ’ υπαγόρευση των προστάτιδων δυνάμεων για να κρατήσουν την Ελλάδα υποχείριό τους.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες το νεοελληνικό κράτος αναγκάζονταν, υπό την πίεση του ελληνικού λαού και παρά την απροθυμία των δοτών ξενόδουλων και κατά κανόνα αγγλόδουλων συντηρητικών κυβερνήσεων, κάθε τόσο να αναλώνεται σε στρατιωτικούς αγώνες για την ολοκλήρωση της επανάστασης του 21 με στόχο την απελευθέρωση των ακόμα υπόδουλων τμημάτων του ελλαδικού χώρου και του Ελληνισμού, πράγμα φυσικά που δεν άφηνε πόρους για την οικονομική, την κοινωνική και την εθνική ανασυγκρότηση.

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την επιδρομή των χρυσοκάνθαρων της διασποράς που σε συνεργασία με το ντόπιο μεταπρατικό κεφάλαιο λεηλάτησαν τον πλούτο της χώρας για λογαριασμό του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και φυσικά για το δικό τους παράνομο πλουτισμό τότε θα κατανοήσουμε μερικές ακόμα από τις αιτίες της σημερινής ελληνικής τραγωδίας.

Οι πολλές και συνεχόμενες πολεμικές εμπλοκές καθώς επίσης και ο διαρκής εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των αντιμαχόμενων συντηρητικών και ξενόδουλων μερίδων της άρχουσας τάξης αποδυνάμωναν κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια του εργαζόμενου ελληνικού λαού και οδήγησαν τη χώρα σε πέντε επίσημες πτωχεύσεις.

Ιδιαίτερα ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος που είχε ως αποτέλεσμα τη γερμανική κατοχή (1940-1944) η οποία ισοπέδωσε όλες τις οικονομικές και κοινωνικές υποδομές και αποδεκάτισε τον πληθυσμό της Ελλάδας, γύρισε τη χώρα σε συνθήκες όμοιες με αυτές του τέλους το 19ου αιώνα, όταν οι καπιταλιστικές οικονομίες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών κάλπαζαν με στόχο την αύξηση της μερίδας τους στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, κερδίζοντας συνεχώς βαθμίδες στον διεθνή καταμερισμό της παραγωγής και της εργασίας.

Σε όλη αυτή την ιστορική διαδρομή ο εργαζόμενος ελληνικός λαός συνειδητοποιούσε σταδιακά πως η ρίζα της κακοδαιμονίας του δεν βρίσκεται στον αέρα, δηλαδή στο εποικοδόμημα, αλλά στη ρίζα, στα θεμέλια του καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού συστήματος, διαδικασία που ενισχύθηκε από την επιτυχία της Οκτωβριανής Επανάστασης, την προοδευτική στροφή της ελληνικής διανόησης κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και τη δράση των διάφορων Σοσιαλιστικών οργανώσεων και κύρια από τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος και ανδρώθηκε σε δύναμη εξουσίας κατά τη διάρκεια της παλλαϊκής αντιφασιστικής εθνικής αντίστασης με κύρια έκφρασή της το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.

Δυστυχώς όμως αυτή η ευκαιρία χάθηκε εξαιτίας της υποταγής της ηγεσίας του ΚΚΕ και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στις συμφωνίες των «συμμάχων» (Γιάλτα, Λίβανος, Βάρκιζα, Καζέρτα) σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα έπρεπε να συνεχίσει να είναι αγγλικό προτεκτοράτο. Για να συμβεί όμως αυτό θα έπρεπε να συντριβεί το πνεύμα της εθνικής αντίστασης και το όραμα για σοσιαλισμό των εργαζόμενων και για ένα καλύτερο κόσμο. Έτσι φτάσαμε στον καθ’ υπαγόρευση εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε (1946-1949), ο οποίος ολοκλήρωσε την καταστροφή, δίχασε βαθύτατα τον ελληνικό λαό και ανάκοψε κάθε προσπάθεια οικονομικής ανόρθωσης.

Η μεταπολεμική-μετεμφυλιακή πορεία της χώρας, ως αμερικανικό πια προτεκτοράτο, υποκείμενη στο δόγμα «ανήκουμε στη Δύση», στην αντικομουνιστική υστερία των ‘νικητών’ του εμφυλίου και στην τρομοκρατία του αστυνομικού κράτους της Δεξιάς συνέχισε την αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας με αποτέλεσμα την αθρόα μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων εκ των παραγωγικότερων Ελλήνων με αποτέλεσμα την όξυνση των κοινωνικών αγώνων για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική ανεξαρτησία.

Η απάντηση της μητρόπολης και των ντόπιων τοποτηρητών της ήταν η αμερικανονατοϊκή στρατιωτική δικτατορία με αποτέλεσμα την οικονομική και κοινωνική στασιμότητα και κατάληξη την τουρκική εισβολή και κατοχή του 37% του κυπριακού εδάφους. Αυτά τα γεγονότα ακρωτηριάζουν τον ελληνισμό και καταστέλλουν την ορμή του για πρόοδο και συντονισμό του βηματισμού του με τις σύγχρονες εξελίξεις και δυνατότητες.

Η χούντα τελικά καταρρέει κάτω από την πίεση του ελληνικού λαού και την παγκόσμια κατακραυγή και έτσι μπαίνομε με την ‘αλλαγή σκυτάλης’ στην εποχή που ονομάστηκε ‘μεταπολίτευση. 

Ο ελληνικός λαός και σύσσωμος ο ελληνισμός ξαναμαζεύει τα συντρίμμια του, ξαναφρεσκάρει το όραμά του για μια σύγχρονη Ελλάδα σε ένα καλύτερο κόσμο και στρατεύεται στον αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση με Δημοκρατικές Διαδικασίες. Αλλά ξέχασε ή δεν του είπαν πως αυτές οι αλλαγές δεν είναι υπόθεση του εποικοδομήματος, αλλά της ριζικής αλλαγής του οικοδομήματος μέχρι και την ριζική ξεθεμελίωσή του.

Στο μεταξύ το πολιτικό σύστημα, το εποικοδόμημα με τη μορφή της light αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μεγαλούργησε ως κατοχικός σαράφης με τα παρακάτω θαυμαστά έργα του με τη βοήθεια των οποίων ο έλεγχος της ελληνικής οικονομίας πέρασε κυριολεκτικά στα χέρια μιας νέας ανελέητης υπερεθνικής νεοαποικιοκρατικής-νεοϊμπεριαλιστικής μαφίας η οποία έδρασε με σύστημα και σχέδιο, που το εφάρμοσαν οι ντόπιοι συνεταίροι τους, Ας δούμε μερικά στοιχεία από το σχέδιο λεηλασίας της Ελλάδας:

1. Οι ‘αγορές του αιώνα’ που έρχονταν και απέρχονταν κάθε χρόνο, όπως η άνοιξη, και προέρχονταν από τοκογλυφικά ‘δάνεια εξυπηρέτησης’ και ανέρχονταν σε δεκάδες δισεκατομμύρια Δραχμές και στη συνέχεια Ευρώ, γεμίζουν την Ελλάδα με τα, συνήθως άχρηστα και μη συμβατά με τις αμυντικές και αναπτυξιακές ανάγκες της χώρας, αμερικανικά Φάντομ, τα F16 και τα Απάτσι, τα γερμανικά Λέοπαρντ, τις πυραυλάκατες και τα υποβρύχια τύπου 214, ‘που γέρνουν’, τα γαλλικά Μιράζ και τους πυραύλους Εξοσέτ, αλλά και τα σοβιετικά και αργότερα τα ρωσικά αμυντικά-πυραυλικά συστήματα, όπως οι S300, για να κερδοσκοπεί η οικονομία του Βορά και να υπάρχει εργασία και ‘κοινωνική ειρήνη’ στη Μητρόπολη, έδιναν ένα συμπληρωματικό χαρακτήρα στην ελληνική οικονομία που επέτρεπε τη σταδιακή αφαίμαξη της Ελλάδας.

2. Αν δίπλα στις ‘αγορές του αιώνα’ βάλουμε και τα λεγόμενα μεγάλα και σκανδαλωδώς υπερτιμημένα και υπερκοστολογημένα  έργα, όπως η Εγνατία οδός, το Μετρό της Αθήνας, τη ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου και φυσικά τα μεγαλοϊδεατικά έργα της Ολυμπιάδας της Αθήνας, που κι’ αυτά έγιναν με ‘δανεισμό εξυπηρέτησης’, με εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους, αλλά τα περισσότερα εκχωρήθηκαν για μακροχρόνιες εκμεταλλεύσεις σε συνεργαζόμενες αμερικανικές, γαλλικές, γερμανικές, ελβετικές κ.λπ. ιδιωτικές εταιρείες με ελάχιστη μέχρι μηδενική συμμετοχή χάρη στην υπερτιμολόγηση των έργων και της δημιουργικής λογιστικής.

3. Δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφερθούμε και στο colpo grosso του ελληνικού χρηματιστηρίου με το οποίο οι ίδιοι πάντα κύκλοι άδειασαν τις ελληνικές τράπεζες από τη λαϊκή αποταμίευση με πρώτους και κύριους συνεργούς και κράχτες τον τότε έλληνα πρωθυπουργό, τον υπουργό του επί των οικονομικών και τους αχυράνθρωπους ‘τραπεζίτες’ που με τις blue chips-φούσκες και τα περίφημα ‘λαμπρόχαρτα’, παραπλάνησαν συνειδητά και εσκεμμένα τους Έλληνες μικροαποταμιευτές να παίξουν για γίνουν πλούσιοι ή να πάρουν ‘μετοχοδάνεια για να ρεφάρουν’, γιατί τάχα το χρηματιστήριο που ‘εκφράζει τη δυναμική της οικονομίας… και θα ανεβεί στις 7000 ή και περισσότερες μονάδες’, συνέβαλαν στην απόλυτη αφαίμαξη της οικονομίας της χώρας, η ‘σωτηρία’ της οποίας οδηγούσε αναγκαστικά στη χρεοκοπία δηλαδή στην ‘ευρωπαϊκή βοήθεια’ και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

4. Τέλος και για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα της λεηλασίας της Ελλάδας και του εργαζόμενου Ελληνικού Λαού πρέπει να λάβουμε υπόψη μας την πάγια τακτική της κομπραδόρικης άρχουσας τάξης να μεταφέρει, με τη βοήθεια βέβαια ή την ανοχή του αστικού κράτους και παρακράτους, τα αθεμίτως αποκτηθέντα από υποτιμολογήσεις και υπερτιμολογήσεις και φυσικά από μίζες διαμεσολάβησης και τα με χίλιους τρόπους κλεμμένα εισοδήματά της στις τράπεζες της Ελβετίας και των διάφορων άλλων ‘φορολογικών παραδείσων’, τα οποία σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις ανέρχονται στο ύψος των περίπου 600 δισεκατομμυρίων Ευρώ, τότε δεν θα είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί φτάσαμε ως εδώ, ποιοι χρεοκόπησαν την Ελλάδα και ποιος χρωστάει πόσα, γιατί και σε ποιόν.

Για όλους αυτούς τους λόγους που είναι άρρηκτα δεμένοι με τα συμφέροντα του γεωγραφικού και κοινωνικού Βορά, δηλαδή του Κεφαλαίου, αλλά και για πολύ σημαντικούς επίσης γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς λόγους που έχουν να κάνουν με τα ηγεμονικά σχέδια του Αμερικανισμού (που πήραν αέρα μετά την εθελούσια κατάρρευση της πάλλε ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης) και τα συμφέροντά των ΕΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και με τα υποηγεμονικά σχέδια του Νεογερμανισμού για τη γερμανοποίηση της Ευρώπης.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα ‘μπήκε’ με τη βοήθεια της Goldman Sachs, των Γάλλων και Γερμανών ‘φίλων’ της, αλλά και με τις ευλογίες της δημιουργικής λογιστικής και της νόθευσης των στατιστικών των μακροοικονομικών μεγεθών της, σε γνώση βέβαια και με την κάλυψη της Eurostat, στην Ευρωζώνη.

Προφανώς με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους περίπου λόγους η Ευρωπαϊκή Κοινότητα διευρύνθηκε προς το Νότο και προς την Ανατολή και ‘αναβαθμίστηκε’ σε Ευρωπαϊκή Ένωση και σε Ευρωπαϊκή Ζώνη με το Ευρώ ως κοινό νόμισμα, αλλά χωρίς κοινή δημοσιονομική και οικονομική πολιτική. Αυτή η πολιτική της διεύρυνσης αντί της εμβάθυνσης της ΕΕ βόλευε την καπιταλιστική υπερσυσσώρευση και προφανώς και τα αμερικανικά ηγεμονικά ή συνηγεμονικά σχέδια του ‘γαλογερμανικού άξονα’, που στόχευαν και συνεχίζουν να επιδιώκουν τη διάλυση της ΕΕ, της ΕΖ και την κατάργηση του Ευρώ που εκτόπιζε σταδιακά το δολάριο ως αποθεματικό νόμισμα.

Στο μεταξύ οι ευρωπαϊκές χώρες αναγκάστηκαν να στραφούν προς το φτηνότερο ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, προκαλώντας τις ΕΠΑ που ελέγχουν την παγκόσμια ενεργειακή τράπεζα, δηλαδή την Ευρασία, (Μέση Ανατολή και Περσικό Κόλπο) και οργανώνουν σε συνεργασία με τους τοπικούς αντιδραστικούς άρχοντες του πετρελαίου τον ‘πόλεμο των αγωγών’.

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της μεγαλοκαπιταλιστικής φάρσας ήταν ο ήπιος και στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ‘συμμαχικός’ ανταγωνισμός μεταξύ Ευρώπης και ΕΠΑ να μετεξελιχθεί σε ένα ανοιχτό πόλεμο μεταξύ Δολαρίου και Ευρώ.

Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση κομμένη στα μέτρα του αμερικανισμού κλονίζεται, ο γαλλογερμανικός άξονας υποχωρεί μπροστά στα σχέδια του Νεογερμανισμού και η σοβούσα κρίση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης βγαίνει στην επιφάνεια, με συνέπεια το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το αποφασιστικότερο όργανο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και του αμερικανισμού να αναδειχτεί με πρόταση του Έλληνα Πρωθυπουργού και της Γερμανίδας Καγκελαρίου σε συνδιαχειριστή των ευρωπαϊκών υποθέσεων και σε εταίρο της Ευρωζώνης.

Και επειδή κανένας από τους αχυράνθρωπους πολιτικούς και κανένας από τους ‘σιτιζόμενους στο πρυτανείο’ οικονομολόγους δεν ήθελαν να εκθέσουν τον εργοδότη τους, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα, για την κρίση, ανακάλυψαν όλοι μαζί ξαφνικά πως για την κρίση φταίει το ‘μαύρο πρόβατο’, δηλαδή η Ελλάδα και συγκεκριμένα το ‘μεγάλο χρέος’ που όλοι αυτοί μαζί δημιούργησαν και γι’ αυτό αποφάνθηκαν πως η Ελλάδα θα έπρεπε να μπει σε καθεστώς αναγκαστικής διαχείρισης και σε πρόγραμμα λιτότητας που φτάνει μέχρι του βαθμού της κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας και της εξόντωσης των εργαζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ο εκφυλισμός του μεταπολιτευτικού κοινωνικού οράματος σε πολιτικό όραμα, η χυδαία ενσωμάτωση του ηγετικού πολιτικού προσωπικού στο καπιταλιστικό οικοδόμημα, το ξεθώριασμα του οράματος για ‘σοσιαλιστικό μετασχηματισμό’, η ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας και τελικά η διαγούμηση του πλούτου της από τους δανειστές της που δόλια τη δάνειζαν για να μην πτωχεύσουν αυτοί και οι χώρες τους.

Το συμπέρασμα είναι πως ο αρχιτέκτονας της τρέχουσας παγκόσμιας κρίσης είναι ο σκληρός πυρήνας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος στα πλαίσια του οποίου το κεφάλαιο γενικά ρουφάει το αίμα των εργαζόμενων για να μεγαλώσει τα κέρδη και την εξουσία του πάνω στην κοινωνία-ανθρωπότητα, αλλά όπου και το μεγάλο κεφάλαιο τρώει το μικρό για να διευκολύνει την καπιταλιστική συσσώρευση-συγκεντροποίηση, για λογαριασμό των σχεδίων του αμερικανισμού για την παγκόσμια ηγεμονία.

Το ξαφνικό ξεπέταγμα της Κίνας ως μεγάλης οικονομικής δύναμης και υποψήφιου ηγεμόνα αναγκάζει το δυτικό καπιταλισμό να κινεζοποιήσει την εργασία για να μπορέσει να προωθήσει την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, να φρενάρει τον κινεζισμό ως όραμα της κρατικομονοπωλιακής καπιταλιστικής Κίνας να διαλύσει την οικονομία της Δύσης και να ηγεμονεύσει για να προλάβει η Δύση να επιβάλει την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού.

Το συμπέρασμα είναι πως η κατάσταση είναι σοβαρή και συνεπώς κάτι πρέπει να κάνουμε.

Κάποιοι μας λένε πως γενικά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Άλλοι πάλι μας λένε πως μπορούν αυτοί να κάνουν τα πάντα για λογαριασμό μας φτάνει να τους δώσουμε τη δύναμή μας, να τους βοηθήσουμε να πάρουν την εξουσία και δεν κατανοούν πως το πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας δεν είναι να πάρει την καπιταλιστική εξουσία, αλλά να καταργήσει τον καπιταλισμό ως κοινωνική σχέση και μ’ αυτό να καταργήσει κάθε μορφή εξουσίας και να εγκαθιδρύσει σχέσεις αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας που θα πάρουν τη μορφή της Άμεσης Δημοκρατίας με περιεχόμενο την κοινωνική ισότητα και την Αταξική Κοινωνία.

Βέβαια το θέμα της κατάργησης του καπιταλισμού ως κοινωνική σχέση καταχρηστικής ιδιοποίησης των μέσων παραγωγής και του κοινωνικού πλούτου και συνεπώς της αντικατάστασής του με την Άμεση Δημοκρατία είναι για πολλούς ένα ταμπού και για άλλους terra incognita, πράγμα που κάνει επιτακτική την ανάγκη ανάδειξής του σε θέμα δημόσιου διαλόγου για να πάψει να είναι ταμπού, άγνωστη χώρα ή ουτοπία μέχρι να γίνει κεντρικό κοινωνικό θέμα της μίζερης καθημερινότητάς μας που μπορούμε και πρέπει να αλλάξουμε.

Αν η έννοια Αριστερά μπορεί να αποκτήσει ένα σύγχρονο περιεχόμενο, ως Αριστερά του 21ου αιώνα, τότε αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το δημόσιο διάλογο με θέμα την Άμεση Δημοκρατία, την Κοινωνική Ισότητα, την Αταξική Κοινωνία και τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό που θα απαλλάξει την κοινωνία από όλους τους εξουσιαστικούς μύθους, θα την φέρει σε επαφή με την εκλαϊκευμένη επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση και θα την κάνει ικανή να αποφασίσει η ίδια πότε, γιατί και πως θέλει να αυτοκυβερνηθεί, γιατί είναι βέβαιο πως η κοινωνία δεν θέλει να είναι ετεροπροσδιοριζόμενη και αντικείμενο εξουσιασμού και μάλιστα βίαιου.

Αυτή η σύντομη ανάλυση δείχνει πως η τρέχουσα κρίση, δεν είναι παρά μια κρίση παρακμής του καπιταλιστικού συστήματος και συνεπώς από τη στιγμή που το συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα, που στηρίζεται πάνω στις οικονομικές, κοινωνικές, περιφερειακές και εθνικές ανισότητες και καταδικάζει το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού στη φτώχεια και την εξαθλίωση, καταστρέφει τα αναγκαία για τη ζωή οικοσυστήματα του πλανήτη και εξελίσσεται σε ένα παγκόσμιο φασισμό, αυτό το σύστημα δεν έχει λόγο ύπαρξης και η κοινωνία-ανθρωπότητα οφείλουν να το αντικαταστήσουν με ένα νέο σύστημα που θα βάζει τους ανθρώπους, το μέλλον και τον πολιτισμό τους πάνω από τα κέρδη μιας ελίτ που αποτελεί το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Βέβαια το πέρασμα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα σ’ έναν καλύτερο κόσμο δεν είναι εύκολη υπόθεση και προπαντός δεν είναι υπόθεση νέων πολιτικών μεσσιών, νέων ‘ηγετών’, νέων πρωτοποριών και νέων κομμάτων που θα λειτουργήσουν ως εκτόνωση της κοινωνικής αγανάκτησης και ως κολυμβήθρες εξαγνισμού του απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλιστικού συστήματος. Και προφανώς στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης δεν είναι υπόθεση ενός μόνο λαού και μιας μόνο χώρας.

Ο καινούργιος καλύτερος κόσμος μπορεί και πρέπει να είναι υπόθεση της κάθε κοινωνίας ξεχωριστά και σε συνδυασμένη και αλληλέγγυα συνεργασία της ανθρωπότητας συνολικά, σε μια διαδικασία από τα κάτω προς τα πάνω που θα ξεκινάει από τον καθένα μας ως συνειδητή προσπάθεια να απαλλαγούμε από τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και τους σκοταδιστικούς μύθους και από ότι αυτές εκφράζουν και από όποιον αυτές εκφράζονται.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε ή να αποκτήσουμε τη χαμένη μας Ανθρωπία και Εαυτότητα ως αυτεξούσια άτομα που παύουν να είναι οπαδοί εξουσιομανών ηγετίσκων, ως αυτοπροσδιοριζόμενες συλλογικότητες που παύουν να είναι μπουλούκια τοπικών και κλαδικών τσοπαναραίων, ως αυτοδιευθυνόμενες κοινωνίες που παύουν να είναι ακολουθία δημαγωγών αχυρανθρώπων, κομματικών αξιωματούχων και αντικείμενο εκμετάλλευσης πλουτοκρατών πατριδοκάπηλων, ως έθνη και ως οικουμενικότητα που αγωνίζονται να ντύσουν τη ζωή με αξιοπρέπεια και ανθρωπιά και να δώσουν πνοή ζωής και προοπτική στον ανθρώπινο πολιτισμό.

Αυτά όλα δεν είναι παρά ένας καινούργιος σύγχρονος διαφωτισμός που θα ξαναζωντανέψει το δημόσιο χώρο και το δημόσιο διάλογο και θα ανοίξει τους ορίζοντες για μια επανάσταση ατομικής, συλλογικής, οικονομικής, κοινωνικής, τοπικής περιφερειακής, εθνικής, οικουμενικής αποκαπιταλιστικοποίησης.

Στην πορεία αυτής της διαδικασίας η γνώση θα γίνεται επίγνωση, όραμα και συνείδηση, απόφαση και αγώνας όλο και περισσότερων ανθρώπων και σταδιακά ο καθένας θα ανακαλύπτει το Εμείς και θα γίνεται συλλογικότητα, οι συλλογικότητες κινήματα και τα πολλά κινήματα θα γίνονται μια συμπαγής και συνειδητή κοινωνική πλειονότητα, η οποία θα μπορεί να αφοπλίσει ιδεολογικά τους μηχανισμούς της εξουσίας, να καταργήσει τους θεσμούς που νομιμοποιούν την ανισότητα, την άδικη, τη σκληρή και απάνθρωπη εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς και να επανοικοιοποιηθεί το σφετερισμένο δικό της πλούτο για τη διασφάλιση της κοινωνικής ισότητας και της καθολικής ευημερίας.

Όπως οι σταγόνες γίνονται ρυάκια, τα ρυάκια παραπόταμοι και οι παραπόταμοι ορμητικά ποτάμια, έτσι και τα κινήματα θα συμπαρασύρουν στην πορεία τους κάθε εμπόδιο στην προσπάθεια της κοινωνίας-ανθρωπότητας να οικοδομήσει ένα σύστημα κοινωνικής ισότητας, ευημερίας, ελευθερίας, δημοκρατίας, ειρήνης και ουμανισμού.

Όλα αυτά δεν είναι γενικότητες και θεωρίες, φαντασιώσεις και ουτοπίες, αλλά η καθημερινή πραγματικότητα σε όλο και περισσότερους χώρους δουλειάς και κατοικίας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, όπου ο ένας άνθρωπος διδάσκει τον άλλον και όλοι μαζί διδάσκονται και διδάσκουν τον καθένα τη χαρά της ζωής, την ευτυχία της ελεύθερης δημιουργικότητας και τη δύναμη της ισότιμης συνεργασίας και έτσι ξεπετάγονται νέες μορφές επικοινωνίας, έκφρασης και δράσης, νέα κινήματα που παίρνουν τη σκυτάλη από τα κινήματα των προηγούμενων γενιών για να συνεχιστεί ο αγώνας ενάντια στην εξουσία και το σκοταδισμό των εκμεταλλευτικών ιερατείων.

Όλες οι τεχνοκρατικές συνταγές για ενδοσυστημικές νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και τριτοτεταρτοδιεθνιστικές λύσεις αποσκοπούν στη διατήρηση του καπιταλισμού με τη μια ή την άλλη μορφή και δεν οδηγούν την ανθρωπότητα παρά στα κρεματόρια, στα γκούλαγκ και στα γκουαντανάμο κι’ από εκεί κατ’ ευθείαν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Οι εργαζόμενοι των περισσότερων χωρών της Λατινικής Αμερικής αφού διαπίστωσαν πως δεν ωφελεί να κάνεις πορείες και να καταλαμβάνεις τις πλατείες και να διαμαρτύρεσαι για τη φτώχεια και την αδικία σε ‘ένα άπληστο ταξικό κράτος, όπως και δεν οδηγεί πουθενά το να κάνεις απεργίες μπροστά στα κλειστά και στα έτοιμα να κλείσουν χρεοκοπημένα εργοστάσια ανίκανων και ‘ανήθικων’ επιχειρηματιών, κατάληξαν μέσα από εργοστασιακές και τοπικές συνελεύσεις, αλλά και μετά από δημόσιο διάλογο στην απόφαση να μπουν μέσα, να καταλάβουν και να λειτουργήσουν μόνοι τους, όπως άλλωστε έκαναν και πριν, τα εργοστάσια.

Οι πρώτες καταλήψεις εργοστασίων, αλλά και άλλων επιχειρήσεων έφεραν τους εργαζόμενους σε σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, αλλά η συμπαράσταση των τοπικών κοινωνιών σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις και η αυτομόληση ενόπλων προς τη μεριά των εργαζόμενων, ανάγκασε τις κυβερνήσεις να αποσύρουν τους ένοπλους. Έτσι οι εργαζόμενοι κέρδισαν χρόνο και κατάφεραν τις πρώτες οικονομικές επιτυχίες, οι οποίες έδωσαν θάρρος και σε άλλους και βρήκαν γρήγορα και άλλους μιμητές και έγιναν σύντομα χιλιάδες με αποτέλεσμα τα αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια να προχωρήσουν σε διεθνείς συνεργασίες που συντονίζονται από δικά τους διεθνή δίκτυα αλληλεγγύης, διεύρυνσης, εμβάθυνσης και κατοχύρωσης του συστήματος της αυτοδιαχείρισης.

Η Λατινική Αμερική σήμερα αποτελεί ένα εργαστήρι της κοινωνίας του μέλλοντος και ταυτόχρονα ένα ζωντανό παράδειγμα για το τι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Στο βαθμό που αυτή η καταλυτική παρέμβαση στις κοινωνικές διεργασίες γίνει υπόθεση όλων των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, στον ίδιο βαθμό θα χάνει έδαφος η καπιταλιστική λογική, ιδεολογία και εξουσία και ο καινούργιος καλύτερος κόσμος θα γίνεται πραγματικότητα.

Η οικονομική εξόντωση του εργαζόμενου ελληνικού λαού δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και τον αστικό κοινοβουλευτισμό γιατί αυτά είναι όργανα του κεφαλαίου που τελικά λειτουργούν στην κατεύθυνση της αποδυνάμωσης της Ελλάδας, η γεωστρατηγική σημασία της οποίας αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον έλεγχο της παραγωγής και μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Ευρώπη προκειμένου να διατηρηθεί ο έλεγχός της από τον αμερικανισμό και να εξουδετερωθεί η επιρροή της Ρωσίας πάνω στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Είναι η ώρα της ελληνικής κοινωνίας, των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, να πάψουν να ποδηγετούνται, να αυτομαστιγώνονται και να μοιρολατρούν και να συνειδητοποιήσουν πως το Σήμερα και το Αύριο της Χώρας βρίσκεται στα χέρια τους, γι’ αυτό ας τα απλώσουν για να το πάρουν, όπως άλλωστε έκαναν πολλές φορές στην ιστορική διαδρομή αυτής της χώρας, γιατί αν δεν το κάνουν αυτές οι δυνάμεις θα το κάνουν και πάλι τα παρακρατικά ‘τάγματα εφόδου’ για λογαριασμό της Νέας Τάξης Πραγμάτων που θα είναι χειρότερη από την παλιά.

Και επειδή η κρίση δεν είναι ελληνική, αλλά ευρωπαϊκή και παγκόσμια και κύρια καπιταλιστική και συνεπώς τα ίδια κοινωνικά προβλήματα αντιμετωπίζουν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό και οι άλλοι λαοί, είναι βέβαιο πως όποια κοινωνία κάνει την αρχή για την κατάργηση του καπιταλισμού και την κοινωνική και εθνική αυτοδιάθεσή της είναι βέβαιο πως σ’ αυτή την προσπάθειά της δεν θα μείνει μόνη.

Το πρόβλημα είναι να νικήσουμε το φόβο ή/και το πάθος της εξουσίας, να σπάσουμε την κοινωνική απομόνωση που οδηγεί στην κοινωνική αδράνεια και να αναδειχτούμε ως κοινωνία σε υποκείμενο της δικής μας απελευθέρωσης και σε αρχιτέκτονα οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου που σήμερα, στον 21ο αιώνα δεν είναι μόνο αναγκαίος αλλά και εφικτός.-

*

*Ο Κώστας Λάμπος είναι Δρ. της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του Freie Universität Berlin. Έχει διδάξει στην ΑΒΣΘ (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και στο ΤΕΙ Αθήνας. Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα στα ελληνικά, στα γερμανικά και στα αγγλικά, καθώς και τα βιβλία, τα κυριότερα:από τα οποία είναι:

1.       "Abhaengigkeit und fortgeschrittene Unterentwicklung darkestellt am Beispiel der Landwirtschaft Griechenlands", R.G. Fischer Verlag, Frankfurt am Main 1981-

2.       "Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας", Αιχμή,1983

3.       "Συνεταιρισμοί και ανάπτυξη" (Kοχλίας, 1986, Ηλίανθος, 1996 και Δαρδανός-Τυπωθήτω, 2000

4.       "Από την κρίση στην υπέρβαση του ελληνικού περιφερειακού καπιταλισμού", Αιχμή, 1988.

5.       "Συντεταγμένες εθνικής αγροτικής αγροτικής ανασυγκρότησης", Ηλίανθος, 1991.

6.       "Εισαγωγή στον οικονομικό προγραμματισμό", Ηλίανθος, 1996.

7.       "Η ζεύξη Ρίου Αντιρρίου και οι εχθροί της ανάπτυξης", Αθήνα 1992 και 1993

8.       "Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του φόβου και της παρακμής", Παπαζήσης, 2009.

9.       "Άμεση δημοκρατία και αταξική κοινωνία: Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητα προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό", Νησίδες, 2012.