Οι πολιτικές της κόκκινης σημαίας | Η εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία των Βρετανών Εργατικών δίνει ελπίδα

Γιώργος Γιαννακόπουλος: Οι πολιτικές της κόκκινης σημαίας [πηγή ΑΥΓΗ]

Πάνω που φαινόταν ότι οι πολιτικές της λιτότητας στην Ευρώπη διαλύουν όποιο αριστερό κίνημα σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους, η εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία των Βρετανών Εργατικών δίνει ελπίδα. Ο ενθουσιασμός για τη διαφαινόμενη στροφή του Εργατικού Κόμματος ένωσε προς στιγμήν ακόμη και την ελληνική Αριστερά. Πολλοί μιλούν για το «φαινόμενο» Κόρμπιν. Τι μπορούμε να διδαχθούμε απ' αυτό;

Πρώτον, η ελπίδα μετά την αποτυχία. Η εκλογική ήττα των Εργατικών ανέδειξε βασικά προβλήματα ταυτότητας και λειτουργίας του κόμματος. Η αποσπασματική παραγωγή πολιτικής με όρους δημοσκοπήσεων, η ανικανότητα άρθρωσης πειστικής εναλλακτικής οικονομική πρότασης, η παταγώδης αποτυχία διαχείρισης του σκωτσέζικου ζητήματος εγκλώβισαν τους Εργατικούς σε έναν φαντασιακό κεντρώο χώρο. Παρά τις καλές του προθέσεις, ο Ντέιβιντ Μίλιμπαντ παρέμεινε δέσμιος της κληρονομιάς της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης του κόμματος. Η σύγκρουση για τη διαδοχή δεν έγινε με όρους ανάθεσης -είχε σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Στη μια πλευρά βρέθηκαν οι «πραγματιστές» θέτοντας το ερώτημα της εκλογικής αποτελεσματικότητας του κόμματος. Στην άλλη οι "αριστεριστές". Η μόνη συνεκτική εναλλακτική πρόταση... αρθρώθηκε από τον Τζέρεμι Κόρμπιν.

Ο βετεράνος «παλαιοαριστερός» με πολυετή θητεία στο κοινοβούλιο επέμεινε να θέτει μονότονα το ζήτημα της ανάσχεσης των πολιτικών της λιτότητας και των καταστροφικών συνεπειών τους στη βρετανική κοινωνία. Ο Κόρμπιν εμφανίστηκε ως ένας πολιτικός αξιών και, εκμεταλλευόμενος τον ενθουσιασμό των κατά βάση νεαρών υποστηρικτών του, κατάφερε να εκφράσει ένα κίνημα αλλαγής, διψασμένο για μια αριστερή στροφή που φέρνει τα κοινωνικά προβλήματα και τις οικονομικές ανισότητες στο προσκήνιο.

Δεύτερον, η αλλαγή μέσα μας. Η ρητορική του Κόρμπιν υπενθύμισε στο βρετανικό κοινό ότι, εκτός από κόμμα, οι Εργατικοί υπήρξαν ιστορικά και κίνημα κοινωνικής αλλαγής. Σημαντικό μέρος των εξαγγελιών του αφορούσε σαρωτικές αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο παράγεται πολιτική εντός του εργατικού κόμματος. Μέρος του ενθουσιασμού που η υποψηφιότητά του δημιούργησε οφείλεται στις δεσμεύσεις του για την ενεργοποίηση και τη συμμετοχή των μελών του κόμματος στη διαμόρφωση των πολιτικών προτάσεων των Εργατικών -από τον τρόπο με τον οποίο ορίζονται η ηγετική ομάδα και οι σκιώδεις κυβερνήσεις μέχρι τον ρόλο κάθε μέλους στην καθημερινή πολιτική διεργασία. Ο Κόρμπιν μοιάζει να έχει αντιληφθεί κάτι που πολλά αριστερά κόμματα στην Ευρώπη απωθούν: μέρος της κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης είναι το παρωχημένο μοντέλο παραγωγής πολιτικής στο εσωτερικό των αριστερών κομμάτων.

Τρίτον, η κυβερνώσα Αριστερά. Το Εργατικό Κόμμα δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει να «ενηλικιωθεί». Είναι υποχρεωμένο να κάνει ριζικές εσωτερικές τομές την ίδια στιγμή που θα αρθρώνει ένα σαφές, ξεκάθαρο και πειστικό εναλλακτικό οικονομικό πρόγραμμα. Να διατηρήσει την πολιτική του ενότητα και να επινοήσει νέους τρόπους απεύθυνσης στην προοδευτική Σκωτία και τη συντηρητική νότια Αγγλία χωρίς να διαταραχθεί η ριζοσπαστικότητα του πολιτικού του μηνύματος. Και να τα κατορθώσει όλα αυτά σε μια εχθρική δημόσια σφαίρα, χωρίς καμία περίοδο χάριτος. Το διακύβευμα δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο.

Τέλος, local claim, global fame. Είναι οι Εργατικοί του Κόρμπιν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ; Ένα μέρος της διεθνούς δια-δικτυακής αριστεράς έχει την τάση να εφευρίσκει νέους ήρωες με ταχύτητα φωτός. Πρώτα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Podemos. Τώρα οι Εργατικοί το Κόρμπιν και οι Δημοκρατικοί του Μπέρνι Σάντερς στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Η στροφή των Εργατικών, η ανάδειξη προοδευτικών φωνών στα αριστερά του αμερικανικού πολιτικού φάσματος, τα κινήματα αντι-λιτότητας στην Ευρώπη κομίζουν ένα απλό, καθαρό μήνυμα: Η οικονομική κρίση έχει εντείνει τις οικονομικές ανισότητες. Η εργατική τάξη πιέζεται πολύ, η μεσαία τάξη συρρικνώνεται ταχύτατα. Και αυτό είναι ορατό τόσο στο Λονδίνο όσο και στο Οχάιο. Οι τραπεζίτες και τα λογής «κατεστημένα» είναι εύκολος στόχος ρητορικά. Το ζητούμενο είναι η αποτελεσματικότητα. Μόνο έτσι δεν θα υποσταλεί η κόκκινη σημαία που μόλις άρχισε να ανεμίζει στο αρχηγείο των Εργατικών.

* Το τραγούδι "Η κόκκινη σημαία" είναι ο ύμνος του Εργατικού Κόμματος και έλκει την καταγωγή του από τους εργατικούς αγώνες στην Ιρλανδία στη στροφή του αιώνα.

[Σημείωση του διαχειριστή του blog: Το τραγούδι, ύμνος του Εργατικού Κόμματος "The red flag" είναι γνωστό σε εμάς το "Έλατο το έλατο/ μ' αρέσει/ πως μ' αρέσει". Δείτε ΕΔΩ τον Τζέρεμι Κόρμπιν, Jeremy Corbyn να τραγουδά την πρώτη στροφή του τραγουδιού και να μιλάει σε μια pub. Ακούστε ΕΔΩ το τραγούδι από χορωδία.]

Διαβάστε και αυτό ΕΔΩ