![](//3.bp.blogspot.com/_pzcph6JfSDc/TMRPqubKIhI/AAAAAAAAAN0/x2w5TkeQ2Lc/s320/dalianidis.jpg)
![](//1.bp.blogspot.com/_pzcph6JfSDc/TMRPjnDo7ZI/AAAAAAAAANs/oFck2a-27V8/s320/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%82.jpg)
Ο πρόσφατος θάνατος τού συμπαθούς, ως ανθρώπου και ως πολίτη, Γιάννη Δαλιανίδη μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για κάποιες σκέψεις σχετικά με το ερώτημα τι απέγινε εκείνη η ακμαία μεταπολεμική λαϊκότητα, η οποία δεν ήταν απλά μια μίζερη κατάφαση στη φτώχεια και την ανέχεια. Αυτή η λαϊκότητα που, μέσα από μια κοσμογονία ιδεολογικών και καλλιτεχνικών εκφράσεων (λόγου, εικόνας, ήχου, δρώμενων κ.λπ.), έφθασε να είναι και να σημαίνει μια ταυτότητα, και κάτι ακόμη περισσότερο: ένα κοσμοείδωλο, έναν τρόπο οι λαϊκοί άνθρωποι να βιώνουν τον κόσμο, να ζουν τη ζωή τους, να πράττουν ανάλογα, ως λαός και όχι απλά ως φτωχοί άνθρωποι. Αυτή είναι η δύναμη των ιδεών και της τέχνης, να μετασχηματίζουν μια «διάθεση» σε «υλική δύναμη», όπως έλεγε ο Γκράμσι, αυτή ακριβώς η συνθήκη ακυρώθηκε στις δεκαετίες που μεσολάβησαν έκτοτε.
Η συνέχεια του άρθρου στην ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου