Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Οικοσοσιαλιστικό Μανιφέστο Των Joel Kovel και Michael Loewy



Οικοσοσιαλιστικό Μανιφέστο
Των Joel Kovel και Michael Loewy

Η αρχή του 21ου αιώνα είναι καταστροφική: οικολογικός κίνδυνος χωρίς προηγούμενο, χαοτική παγκόσμια τάξη πραγμάτων σημαδεμένη από το τρόμο και τους πολέμους χαμηλής έντασης που απλώνονται σαν γάγγραινα πάνω στο πλανήτη -στη κεντρική Αφρική, στη Μέση Ανατολή, κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού στη Νότια Αμερική- και αντανακλώνται σε όλα τα έθνη.

Κατά την άποψή μας, οι οικολογικές κρίσεις και οι κρίσεις της κοινωνικής κατάρρευσης συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους και θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται σαν ξεχωριστές εκδηλώσεις των ίδιων δομικών δυνάμεων. Οι πρώτες έλκουν, γενικά, την καταγωγή τους από την έρπουσα εκβιομηχάνιση που καταστρέφει την ικανότητα της γης να αποσβένει και να συγκρατεί την οικολογική αποσταθεροποίηση. Οι δεύτερες προέρχονται από τη μορφή του ιμπεριαλισμού τη γνωστή με το όνομα της παγκοσμιοποίησης, που ρημάζει τις κοινωνίες που βρίσκει στο δρόμο του. Επιπλέον, αυτές οι υπόγειες δυνάμεις αποτελούν ουσιαστικά διαφορετικές πτυχές της ίδιας κεντρικής δυναμικής που κινεί το όλον: την επέκταση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Απορρίπτουμε όλους τους ευφημισμούς και την προπαγάνδα που αποσκοπεί στον εξωραϊσμό της κτηνωδίας αυτού του καθεστώτος: κάθε απόπειρα υποτίμησης του οικολογικού του κόστους όπως και κάθε σχετικοποίηση του ανθρώπινου κόστους του στο όνομα της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αντίθετα, επιμένουμε ότι είναι ανάγκη να κοιτάμε το κεφάλαιο μέσα από το πρίσμα των χειροπιαστών πράξεών του.

Επενεργώντας στη φύση και στην οικολογική της ισορροπία, και όντας συνεχώς υποχρεωμένο να επεκτείνει την κερδοφορία του, αυτό το καθεστώς εκθέτει τα οικοσυστήματα σε αποσταθεροποιητικές ρυπάνσεις, κατακερματίζει τους φυσικούς βιότοπους που εξελίχτηκαν επί χιλιετίες για να επιτρέψουν να ανθήσουν ζωντανοί οργανισμοί, σπαταλά τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, συρρικνώνει την αισθησιακή ζωτικότητα της φύσης στη ψυχρή ανταλλαγή που απαιτεί η συσσώρευση του κεφαλαίου.

Όσον αφορά την ανθρωπότητα και την απαίτησή της για αυτοδιάθεση, για κοινά αγαθά και για μια ζωή γεμάτη ουσία, το κεφάλαιο υποβαθμίζει την πλειοψηφία του πλανητικού πληθυσμού αντιμετωπίζοντάς την σαν απλή δεξαμενή εργατικής δύναμης ενώ απορρίπτει τους περισσότερους από τους υπόλοιπους ως άχρηστα αντικείμενα. Εισέβαλε στις κοινότητες και υπονόμευσε την ακεραιότητα τους μέσα από τη παγκόσμια κουλτούρα της μαζικής κατανάλωσης και απολιτικοποίησης. Αύξησε τις ανισότητες εισοδήματος και εξουσίας όσο ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία. Συνεργάστηκε με ένα δίκτυο διεφθαρμένων και δουλοπρεπών Κρατών-πελατών, οι τοπικές ελίτ των οποίων επωμίζονται την καταστολή και προστατεύουν το κέντρο από την κατακραυγή. Επιπλέον, άρχισε να δημιουργεί ένα δίκτυο διεθνικών οργανώσεων επιτηρούμενων από δυτικές δυνάμεις και από την αμερικανική υπερδύναμη για να υπονομεύσει την αυτονομία της περιφέρειας και να την καταδικάσει στο χρέος ενώ ταυτόχρονα διατηρεί ένα τεράστιο στρατιωτικό μηχανισμό που εξασφαλίζει την υποταγή στο καπιταλιστικό κέντρο.

Πιστεύουμε ότι το παρόν καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να ρυθμίσει, και ακόμα περισσότερο να ξεπεράσει τις κρίσεις που το ίδιο έχει προκαλέσει. Δεν μπορεί να επιλύσει την οικολογική κρίση επειδή, για να το κάνει, θα έπρεπε να θέσει όρια στη συσσώρευση -πράγμα απαράδεκτο για ένα σύστημα που βασίζεται στην επιταγή «αυξήσου ή πέθανε»! Και δεν μπορεί να επιλύσει την κρίση που προκαλεί ο τρόμος ή άλλες μορφές βίαιου ξεσηκωμού επειδή θα έπρεπε να εγκαταλείψει τη λογική της αυτοκρατορίας και άρα να επιβάλει απαράδεκτα όρια στην οικονομική ανάπτυξη και στο «τρόπο ζωής» που στηρίζονται από αυτή την αυτοκρατορία. Η μόνη επιλογή που του απομένει είναι η προσφυγή στη ωμή βία, αυξάνοντας με αυτό το τρόπο την αλλοτρίωση και σπέρνοντας τους σπόρους της τρομοκρατίας… και της αντιτρομοκρατίας που την ακολουθεί, διολισθαίνοντας έτσι προς μια νέα και επικίνδυνη παραλλαγή του φασισμού.
Συνοψίζοντας, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε ιστορική χρεοκοπία. Έχει μετατραπεί σε μια αυτοκρατορία ανίκανη να προσαρμοστεί, ο γιγαντισμός της οποίας αποκαλύπτει στο φως της ημέρας τη λανθάνουσα αδυναμία της. Είναι, με οικολογικούς όρους, βαθύτατα «μη βιώσιμο» και πρέπει να αλλάξει, ή καλύτερα, να αντικατασταθεί, αν θέλουμε ένα μέλλον που αξίζει να το ζήσουμε.

Να γιατί επιστρέφει το δραματικό δίλημμα που έθεσε άλλοτε η Ρόζα Λούξεμπουργκ: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα!, σε μια εποχή που το πρόσωπο της βαρβαρότητας αντανακλά τον αιώνα που αρχίζει και παίρνει τα χαρακτηριστικά της οικοκαταστροφής, του διδύμου τρόμος/αντιτρόμος, και του φασιστικού εκφυλισμού τους.

Ωστόσο, γιατί σοσιαλισμός; Γιατί να αναβιώσουμε μια λέξη τάχα καταδικασμένη να ριχτεί στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας εξαιτίας των λαθεμένων ερμηνειών της κατά τον 20ο αιώνα; Για ένα και μόνο λόγο: αν και εξαιρετικά ταλαιπωρημένη και απραγματοποίητη, η έννοια του σοσιαλισμού εξακολουθεί να εκφράζει την υπέρβαση του κεφαλαίου. Αν το ζητούμενο είναι να ηττηθεί το κεφάλαιο, καθήκον που επιβάλλεται σήμερα κατεπειγόντως από την ανάγκη να επιβιώσει ο ίδιος ο πολιτισμός, το αποτέλεσμα θα είναι αναγκαστικά «σοσιαλιστικό», μια και αυτός είναι ο όρος που σημαίνει το βήμα προς μια μετακαπιταλιστική κοινωνία. Όταν λέμε ότι το κεφάλαιο είναι ριζικά μη βιώσιμο και τείνει προς τη βαρβαρότητα που σκιαγραφήσαμε παραπάνω, λέμε επίσης ότι χρειαζόμαστε να οικοδομήσουμε ένα «σοσιαλισμό» ικανό να υπερβεί τις κρίσεις που δημιούργησε το κεφάλαιο. Και αν οι «σοσιαλισμοί» του παρελθόντος απέτυχαν να το κάνουν, είναι κατά συνέπεια δική μας υποχρέωση, αν δεν θέλουμε να υποταγούμε στη βάρβαρη μοίρα μας, να αγωνιστούμε για ένα νικηφόρο σοσιαλισμό. Και όπως, από τότε που η Ρόζα Λούξεμπουργκ διατύπωσε το προφητικό της δίλημμα, η βαρβαρότητα άλλαξε ώστε να αντανακλά τον περασμένο αιώνα, με τον ίδιο τρόπο το όνομα και η πραγματικότητα του «σοσιαλισμού» πρέπει να προσαρμοστούν στην εποχή μας.
Για όλους αυτούς τους λόγους, επιλέξαμε να ονομάσουμε οικοσοσιαλισμό τη δική μας ερμηνεία του σοσιαλισμού, και να εργαστούμε για την πραγμάτωσή της.

Γιατί ο οικοσοσιαλισμός;

Μέσα στις συνθήκες της οικολογικής κρίσης, βλέπουμε τον οικοσοσιαλισμό όχι ως την άρνηση των σοσιαλισμών «της πρώτης εποχής» του εικοστού αιώνα αλλά ως την πραγμάτωσή τους. Όπως και εκείνοι, οικοδομείται πάνω στη βαθιά γνώση του γεγονότος ότι το κεφάλαιο είναι αντικειμενοποιημένη παρελθούσα εργασία, και εδράζεται στην ελεύθερη ανάπτυξη όλων των παραγωγών, ή με άλλα λόγια, στην εξάλειψη της αποξένωσης των παραγωγών από τα μέσα παραγωγής. Γνωρίζουμε ότι οι σοσιαλισμοί της πρώτης εποχής δεν στάθηκαν ικανοί να πραγματώσουν αυτό το στόχο, για λόγους εξαιρετικά περίπλοκους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε εδώ, και γι’αυτό περιοριζόμαστε να τους συνοψίσουμε στις ποικίλες συνέπειες της υπανάπτυξης μέσα στο εχθρικό περιβάλλον των τότε υπαρχουσών καπιταλιστικών δυνάμεων. Αυτή η συγκυρία προκάλεσε πολυάριθμες βλαβερές συνέπειες στους υπαρκτούς σοσιαλισμούς, κυρίως την άρνηση της εσωτερικής δημοκρατίας, που συνδυαζόμενη με την άμιλλα προς το καπιταλιστικό παραγωγισμό (προντουκτιβισμό), οδήγησε τελικά στη κατάρρευση αυτών των κοινωνιών και στη καταστροφή του περιβάλλοντός τους.

Ο οικοσοσιαλισμός κρατάει τους χειραφετητικούς στόχους του σοσιαλισμού της πρώτης εποχής και απορρίπτει τους αλλοιωμένους και ρεφορμιστικούς στόχους της σοσιαλδημοκρατίας και τις παραγωγίστικες δομές των γραφειοκρατικών παραλλαγών του σοσιαλισμού. Αντίθετα, επιμένει στον επανακαθορισμό τόσο των δρόμων όσο και του στόχου της σοσιαλιστικής παραγωγής μέσα σε ένα οικολογικό πλαίσιο.

Δεν το κάνει για να επιβάλει ελλείψεις, στερήσεις και καταστολή αλλά για να σεβαστεί εκείνα τα «αναπτυξιακά όρια» που είναι συμβατά με τη βιωσιμότητα της κοινωνίας. Αντίθετα, στόχος είναι ο μετασχηματισμός των αναγκών και μια βαθιά στροφή προς τη ποιοτική διάσταση, σε βάρος της ποσοτικής. Από την άποψη της παραγωγής εμπορευμάτων, αυτό μεταφράζεται στη προτεραιότητα των αξιών χρήσης σε σχέση με τις ανταλλακτικές αξίες, πράγμα που συνιστά ένα σχέδιο μεγάλης σημασίας, που εδράζεται στην άμεση οικονομική δραστηριότητα.

Η γενίκευση μιας οικολογικής παραγωγής σε σοσιαλιστικές συνθήκες μπορεί να προσφέρει τη βάση για να ξεπεράσουμε τις σημερινές κρίσεις. Μια κοινωνία ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών δεν σταματάει στο δικό της εκδημοκρατισμό. Πρέπει να επιμείνει στην απελευθέρωση όλων των ανθρώπων, πράγμα που θεωρεί θεμέλιο και συνάμα στόχο της. Έτσι ξεπερνάει τις ιμπεριαλιστικές ορμές, τόσο υποκειμενικά όσο και αντικειμενικά. Υλοποιώντας ένα τέτοιο στόχο, αγωνίζεται για να ξεπεράσει κάθε μορφή κυριαρχίας, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του φύλου και της φυλής, Και ξεπερνάει τις συνθήκες που εκτρέφουν τις φονταμενταλιστικές στρεβλώσεις και τις τρομοκρατικές εκδηλώσεις τους. Συνοψίζοντας, η αρχή μιας παγκόσμιας κοινωνίας εγγράφεται σε μια προοπτική οικολογικής αρμονίας που είναι αδιανόητη στις παρούσες συνθήκες. Μια πρακτική συνέπεια αυτών των τάσεων θα ήταν, για παράδειγμα, ο μαρασμός της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα που είναι συνυφασμένα με το βιομηχανικό καπιταλισμό. Και αυτό με τη σειρά του μπορεί να προσφέρει την υλική βάση για την απελευθέρωση των χωρών που καταπιέζονται από τον ιμπεριαλισμό του πετρελαίου, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει τη συγκράτηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη, καθώς και των άλλων δεινών της οικολογικής κρίσης.

Κανείς δεν μπορεί να διαβάσει αυτές τις προτάσεις χωρίς να σκεφτεί, πρώτο, τα πολυάριθμα θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα που εγείρουν και, δεύτερο και πιο αποκαρδιωτικό, χωρίς να νοιώσει μια κάποια αποθάρρυνση, καθώς όλες αυτές μοιάζουν να είναι τόσο μακριά από την παρούσα πραγματικότητα του κόσμου, όπως αυτή εμφανίζεται στους θεσμούς και αποτυπώνεται στη συνείδηση. Δεν χρειάζεται να επεξεργαστούμε αυτά τα σημεία που θα έπρεπε να είναι εύκολα αναγνωρίσιμα από τους πάντες. Όμως, θα θέλαμε να επιμείνουμε για να αντιμετωπισθούν μέσα από την κατάλληλη προοπτική. Δεν είναι πρόθεσή μας ούτε να καθορίσουμε το κάθε βήμα αυτής της πορείας ούτε να υποχωρήσουμε μπροστά στον αντίπαλο επειδή είναι πολύ πιο ισχυρός. Αντίθετα, πρόθεσή μας είναι να αναπτύξουμε μια λογική επαρκούς και αναγκαίου μετασχηματισμού της παρούσας τάξης πραγμάτων ώστε να διανύσουμε τις ενδιάμεσες φάσεις προς την κατεύθυνση αυτού του στόχου. Το κάνουμε προκειμένου να στοχαστούμε σε βάθος αυτές τις δυνατότητες και ταυτόχρονα για να αρχίσουμε το έργο του σχεδιασμού από κοινού με εκείνους που μοιράζονται τις ίδιες αντιλήψεις. Αν αυτά τα επιχειρήματα έχουν κάποια αξία, τότε παρόμοιες σκέψεις και πρακτικές που πραγματώνουν αυτές τις σκέψεις, πρέπει να βλαστήσουν σε αναρίθμητα σημεία σε όλο τον πλανήτη.
Ο οικοσοσιαλισμός ή θα είναι διεθνής και οικουμενικός ή δεν θα υπάρξει. Οι κρίσεις της εποχής μας μπορούν -και πρέπει- να κατανοηθούν ως επαναστατικές ευκαιρίες, και δική μας υποχρέωση είναι να τις αντιμετωπίσουμε ως τέτοιε και να τις κάνουμε πραγματικότητα.

Η ιδέα αυτού του μανιφέστου ρίχτηκε από κοινού από τον Joel Kovel και τον Michael Loewy σε ένα εργαστήριο για την οικολογία και το σοσιαλισμό που έγινε στη Βενσέν, κοντά στο Παρίσι, το Σεπτέμβρη του 2001. Όλοι μας πάσχουμε από μια χρόνια περίπτωση του παραδόξου του Γκράμσι, επειδή ζούμε σε μια εποχή της οποίας η τάξη πραγμάτων πεθαίνει (συμπαρασύροντας και τον πολιτισμό) ενώ η νέα τάξη δεν φαίνεται ικανή να γεννηθεί. Όμως, μπορεί τουλάχιστον να προαναγγελθεί. Η πιο μαύρη σκιά που πέφτει πάνω μας δεν είναι ούτε ο τρόμος, ούτε η περιβαλλοντική κατάρρευση, ούτε η παγκόσμια οικονομική ύφεση ή κρίση. Είναι η εσωτερικευμένη μοιρολατρία που ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει εφικτή εναλλακτική λύση στην παγκόσμια καπιταλιστική τάξη. Να γιατί θέλουμε να αρθρώσουμε ένα υπόδειγμα λόγου που αρνείται συνειδητά την παρούσα ατμόσφαιρα αγχώδους συμβιβασμού και παθητικής αποδοχής.

Αυτό το μανιφέστο δεν έχει την τόλμη εκείνου του 1848, επειδή ο οικοσοσιαλισμός δεν είναι ακόμα ούτε «φάσμα», ούτε ενσαρκώνεται σε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα ή κίνημα. Είναι μόνο μια συλλογιστική βασισμένη σε μια ανάγνωση της παρούσας κρίσης και στις συνθήκες που είναι απαραίτητες για να την ξεπεράσουμε. Δεν κάνουμε τους παντογνώστες. Μακριά από μας κάτι τέτοιο, στόχος μας είναι να προσκαλέσουμε σε διάλογο, σε συζήτηση, σε βελτιώσεις, με κύριο μέλημα το πώς μπορεί αυτή η έννοια να πραγματωθεί. Αναρίθμητες εστίες αντίστασης εμφανίζονται αυθόρμητα σε όλη τη χαοτική οικουμένη του παγκόσμιου κεφαλαίου. Πολλές από αυτές είναι κατά βάθος οικοσοσιαλιστικές σε περιεχόμενο. Πώς μπορούν να ενωθούν; Μπορούμε να οραματιστούμε μια «οικοσοσιαλιστική διεθνή»; Μπορεί το φάσμα να αποκτήσει υπόσταση; Είναι με αυτό το στόχο που ανοίγουμε τη συζήτηση.

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

"Ύστατη έκκληση": Ιστορικό μανιφέστο στην Ισπανία από την αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα | Manifiesto Última llamada


ΠΗΓΗ ΕΡΤOPEN


Ένα ιστορικών διαστάσεων Μανιφέστο με τίτλο «Ύστατη Έκκληση» δημοσιεύθηκε στην Ισπανία.
Το υπογράφουν όλοι οι ηγέτες της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων της Ισπανίας, όπως: Κάγιο Λάρα και Αλμπέρτο Γκαρθόν της Ενωμένης Αριστεράς, Πάμπλο Ιγκλέσιας και Τερέσα Ροντρίγκεθ του Podemos, Χοσέ Λουίς Θεντέγια Γ.Γ. του Κομμουνιστικού κόμματος, Χάϊμε Παστόρ της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, Γιάγιο Ερέρο των Οικολόγων σε Δράση, Εστέρ Βίβας της Καταλάνικης «Συντακτικής Διαδικασίας», Ενρίκ Ντουράν του κινήματος για την Απομεγέθυνση, Φλοράν Μαρσεγιεσί των Πράσινων Equo, Χόρχε Ρίτσμαν θεωρητικός του οικοσοσιαλισμού και σημαντικές προοδευτικές προσωπικότητες της χώρας (συμπεριλαμβανόμενης της Καταλονίας και της Χώρας των Βάσκων), που τοποθετούνται στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας και φτάνουν μέχρι και τον αναρχοσυνδικαλισμό.

Πρόκειται για μια κραυγή σωτηρίας της Ευρώπης και του πλανήτη.
Το μανιφέστο αρχίζει με τη φράση: "Αυτή είναι παραπάνω από μια οικονομική και καθεστωτική κρίση: Είναι μια κρίση πολιτισμού" και καταλήγει: "Προσοχή: Το παράθυρο της ευκαιρίας κλείνει... Ένας πολιτισμός τελειώνει και πρέπει να οικοδομήσουμε έναν άλλο καινούργιο. Οι συνέπειες του να μην κάνουμε τίποτα — ή να κάνουμε πολύ λίγα — μας οδηγούν κατευθείαν στη κοινωνική, οικονομική και οικολογική κατάρρευση. Αλλά αν αρχίσουμε σήμερα, μπορούμε ακόμα να γίνουμε οι πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες μιας αλληλέγγυας και δημοκρατικής κοινωνίας που θα συμβιώνει ειρηνικά με τον πλανήτη."

Ολόκληρο το μανιφέστο "'Ύστατη έκκληση":



To Μανιφέστο «Ύστατη έκκληση»

Αυτή είναι παραπάνω από μια οικονομική και καθεστωτική κρίση: Είναι μια κρίση πολιτισμού.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, πιστεύουν ότι η σημερινή καταναλωτική κοινωνία μπορεί «να βελτιωθεί» (και πρέπει να το κάνει) στο μέλλον. Ταυτόχρονα, σημαντικό μέρος των κατοίκων του πλανήτη ελπίζουν ότι θα προσεγγίσουν τα δικά μας επίπεδα υλικής ευημερίας. Ωστόσο, το επίπεδο παραγωγής και κατανάλωσης επιτεύχθηκε μέσα από τη κατασπατάληση των φυσικών και ενεργειακών πόρων, και τη διάρρηξη των οικολογικών ισορροπιών της Γης.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κάτι νέο. Οι πιο διορατικοί ερευνητές και οι επιστήμονες εκπέμπουν στοιχειοθετημένα σήματα κινδύνου από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 του εικοστού αιώνα: Αν συνεχιστούν οι παρούσες τάσεις μεγέθυνσης (στην οικονομία, στη δημογραφία, στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, στη παραγωγή ρύπων και στην αύξηση των ανισοτήτων) το πιο πιθανό αποτέλεσμα για τον εικοστό πρώτο αιώνα είναι η πολιτισμική κατάρρευση.

Σήμερα πληθαίνουν οι ειδήσεις που δείχνουν ότι ο δρόμος της μεγέθυνσης οδηγεί ήδη σε μια γενοκτονία σε αργή κίνηση. Η μείωση της διαθέσιμης φτηνής ενέργειας, τα καταστροφικά σενάρια κλιματικής αλλαγής και οι γεωπολιτικές εντάσεις για τους φυσικούς πόρους δείχνουν ότι οι τάσεις προόδου του παρελθόντος γίνονται κομμάτια.
Μπροστά σε αυτή τη πρόκληση δεν αρκούν οι διακοσμητικοί εξορκισμοί της αειφόρου ανάπτυξης, ούτε το απλό στοίχημα των οικολογικών τεχνολογιών, ούτε η υποτιθέμενη «πράσινη οικονομία» που καλύπτει την γενικευμένη εμπορευματοποίηση των φυσικών αγαθών και των οικοσυστημικών υπηρεσιών. Οι τεχνολογικές λύσεις, τόσο στην περιβαλλοντική κρίση όσο και στην ενεργειακή παρακμή, είναι ανεπαρκείς. Και επιπλέον, η οικολογική κρίση δεν είναι ένα επιμέρους ζήτημα αλλά είναι καθοριστικής σημασίας για όλες τις πτυχές της κοινωνίας: Διατροφή, μεταφορές, βιομηχανία, δόμηση, πολεμικές συγκρούσεις… Πρόκειται, σε τελική ανάλυση, για τη βάση της οικονομίας μας και της ζωής μας.

Έχουμε παγιδευτεί μέσα στην διεστραμμένη δυναμική ενός πολιτισμού που δεν λειτουργεί αν δεν μεγεθύνεται, και που όταν μεγεθύνεται καταστρέφει τις φυσικές βάσεις που τον κάνουν να υπάρχει. Η τεχνολατρική και αγορολατρική κουλτούρα μας ξεχνάει ότι από καταγωγής μας, εξαρτιόμαστε από τα οικοσυστήματα και είμαστε αλληλοεξαρτημένοι.

Ο πλανήτης δεν μπορεί να στηρίξει την παραγωγιστική και καταναλωτική κοινωνία. Έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε ένα νέο πολιτισμό ικανό να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή σε ένα τεράστιο ανθρώπινο πληθυσμό (σήμερα, σε περισσότερους από 7,2 δισεκατομμύρια ανθρώπους), που συνεχίζει να αυξάνεται και κατοικεί σε ένα κόσμο με φθίνοντες πόρους. Να γιατί θα είναι απαραίτητο να γίνουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο ζωής, στις μορφές της παραγωγής, στο σχεδιασμό των πόλεων και στη χωροταξική οργάνωση: Και πάνω από όλα, στις αξίες που διέπουν όλα τα παραπάνω. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία που θα έχει για στόχο να επαναφέρει την ισορροπία με τη βιόσφαιρα, και που χρησιμοποιεί την έρευνα, την τεχνολογία, τον πολιτισμό, την οικονομία και την πολιτική για να προχωρήσει προς αυτή τη κατεύθυνση. Για να το πετύχουμε, μας χρειάζεται να κατορθώσουμε να ξεδιπλώσουμε όλη τη πολιτική φαντασία, την ηθική γενναιοδωρία και την τεχνική δημιουργικότητά μας.

Όμως αυτός ο Μεγάλος Μετασχηματισμός αντιμετωπίζει δυο τιτάνια εμπόδια: Την αδράνεια του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και τα συμφέροντα των προνομιούχων ομάδων. Για να αποφύγουμε το χάος και τη βαρβαρότητα προς τις οποίες σήμερα κατευθυνόμαστε, έχουμε ανάγκη από μια βαθειά πολιτική ρήξη με την παρούσα ηγεμονία, και από μια οικονομία που έχει ως σκοπό την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών μέσα στα όρια που επιβάλει η βιόσφαιρα, και όχι η αύξηση του ιδιωτικού κέρδους.

Ευτυχώς, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι αντιδρούν στις απόπειρες των ελίτ να τους κάνουν να πληρώσουν τα σπασμένα. Σήμερα, στο Ισπανικό Κράτος, η αφύπνιση της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας που προκάλεσε το κίνημα 15Μ (των Αγανακτισμένων) από την Άνοιξη του 2011, κυοφορεί μια συντακτική διαδικασία που γεννάει δυνατότητες για άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης.

Ωστόσο, είναι αποφασιστικής σημασίας να συνειδητοποιήσουν τα εναλλακτικά σχέδια τις συνέπειες που έχουν τα όρια της μεγέθυνσης και να επεξεργαστούν πολύ πιο τολμηρές εναλλακτικές προτάσεις. Η καθεστωτική και η οικονομική κρίση θα μπορέσουν να ξεπεραστούν μόνο αν ξεπεραστεί ταυτόχρονα και η οικολογική κρίση. Με αυτή την έννοια, δεν αρκούν οι πολιτικές που γυρνάνε πίσω στις συνταγές του κεϋνσιανού καπιταλισμού. Αυτές οι πολιτικές μας οδήγησαν, στις δεκαετίες που ακολούθησαν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σε ένα επεκτατικό κύκλο που μας έφερε στο κατώφλι των ορίων του πλανήτη. Ένας νέος επεκτατικός κύκλος είναι ανέφικτος: Δεν υπάρχουν η υλική βάση, ούτε ο οικολογικός χώρος και οι φυσικοί πόροι που θα μπορούσαν να τον στηρίξουν.

Ο εικοστός πρώτος αιώνας είναι ο πιο αποφασιστικός αιώνας της ιστορίας της ανθρωπότητας. Θα αποτελέσει μια μεγάλη δοκιμασία για όλους τους πολιτισμούς και τις κοινωνίες, καθώς και για το ανθρώπινο είδος στο σύνολό του. Μια δοκιμασία στην οποία θα κριθεί η συνέχιση της παρουσίας μας πάνω στη Γη και η δυνατότητα να αποκαλούμε «ανθρώπινη» τη ζωή που θα είμαστε ικανοί να οργανώσουμε στη συνέχεια. Είμαστε αντιμέτωποι με την πρόκληση ενός μετασχηματισμού διαστάσεων ανάλογων με εκείνους των μεγάλων ιστορικών γεγονότων όπως η νεολιθική επανάσταση ή η βιομηχανική επανάσταση.

Προσοχή: το παράθυρο της ευκαιρίας κλείνει. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν στο κόσμο πολλά κινήματα αντίστασης υπέρ της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης (η οργάνωση Global Witness κατέγραψε σχεδόν χίλιους περιβαλλοντολόγους που σκοτώθηκαν στα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ αγωνίζονταν ενάντια σε εξορυκτικά και πετρελαϊκά σχέδια, ή υπερασπίζονταν τη γη και τα νερά τους). Έχουμε, όμως, το πολύ μία πενταετία για να οργανώσουμε μια πλατιά και σφαιρική συζήτηση για τα όρια της μεγέθυνσης και για να δημιουργήσουμε δημοκρατικά οικολογικές και ενεργειακές εναλλακτικές ικανές να είναι σοβαρές και βιώσιμες. Θα πρέπει να είμαστε ικανοί να συσπειρώσουμε μεγάλες πλειοψηφίες για μιαν αλλαγή οικονομικού, ενεργειακού, κοινωνικού και πολιτισμικού μοντέλου. Πέρα από το ότι πολεμάει τις αδικίες που οφείλονται στην άσκηση της εξουσίας και στη συσσώρευση του πλούτου, μιλάμε για ένα μοντέλο που αναγνωρίζει την πραγματικότητα, κάνει ειρήνη με τη φύση και κάνει δυνατή την ευζωία μέσα στα οικολογικά όρια της Γης.

Ένας πολιτισμός τελειώνει και πρέπει να οικοδομήσουμε έναν άλλο καινούργιο. Οι συνέπειες του να μην κάνουμε τίποτα — ή να κάνουμε πολύ λίγα — μας οδηγούν κατευθείαν στη κοινωνική, οικονομική και οικολογική κατάρρευση. Αλλά αν αρχίσουμε σήμερα, μπορούμε ακόμα να γίνουμε οι πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες μιας αλληλέγγυας και δημοκρατικής κοινωνίας που θα συμβιώνει ειρηνικά με τον πλανήτη.
________________________________________________
* Έχει γραφτεί σε διάφορα μέρη της Ιβηρικής Χερσονήσου, Βαλεαρίδες Νήσοι, Κανάριες Νήσοι, Θέουτα και Μελίγια στο καλοκαίρι του 2014.

** Πλήρης κατάλογος υπογραφών εδώ:

*** Μετάφραση Γιώργος Μητραλιάς & Óscar-Aarón Rodríguez-Ruiz

**** Σημ.: Στο παρόν κείμενο, όπου στο πρωτότυπο αναφέρεται ο όρος "crecimiento" ("growth" στα αγγλικά) έχει αποδοθεί στα ελληνικά με τον όρο "μεγέθυνση" και όχι "ανάπτυξη", που είναι εντελώς άλλη έννοια.

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Ο νέος υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης "περί λιτού βίου"




Ο νέος υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης κατά τη διάρκεια της τελετής παράδοσης - παραλαβής του Υπουργείου έκανε μια ενδιαφέρουσα ομιλία, η οποία χαρακτηρίζεται από ευγένεια, αναγνώριση της προσφοράς του "αντιπάλου" αλλά και από σαφήνεια όσον αφορά το πολιτικό σχέδιο του Υπουργείου.
Διαβάστε την ομιλία του κ.Βαρουφάκη ΕΔΩ.

Στην ομιλία του ο κ.Υπουργός παρουσιάζει τρεις "σελίδες" που σχεδιάζει να "γυρίσει" αυτός και οι συνεργάτες του. Αναρτούμε τη δεύτερη, περί "λιτού βίου" με την οποία συμφωνούμε. Δηλαδή συμφωνεί κ.Βαρουβάκης με εμάς και εμείς με τον κ.Βαρουβάκη. Ο κ.υπουργός δεν είπε κάτι νέο και διαφορετικό. Εδώ και δεκαετίες η κοινωνική οικολογία αλλά και πρόσφατα η πρόταση για αποανάπτυξη προβάλουν αυτές τις ιδέες και τις αντικαπιταλιστικές αξίες της μόρφωσης, τον περιορισμό της κατανάλωσης αχρήστων προϊόντων και τεχνικών αναγκών που προωθεί το καπιταλιστικό σύστημα, την μείωση των ρύπων, την καθαρή φύση και τις καθαρές πόλεις κ.λπ. Ωστόσο επειδή όλα αυτά δεν είναι αυτονόητα, χαιρετίζουμε τη δήλωση του κ.Βαρουφάκη την οποία και σας παρουσιάζουμε:

".....Η δεύτερη σελίδα που γυρίζουμε αφορά την ονομαζόμενη λιτότητα και τον τρόπο που κατανοούμε τον όρο αυτής της λέξης ως πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών. Είμαστε υπέρ του λιτού βίου, δεν πιστεύουμε ότι ανάπτυξη σημαίνει να έχουμε τόσες πολλές Porsche Cayenne στους στενούς δρόμους των πόλεών μας. Ούτε περισσότερα σκουπίδια στις παραλίες μας, ούτε περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρά μας.

Οι Έλληνες δημιουργούσαν, όταν ζούσαν λιτά. Όταν ξόδευαν λιγότερα από τα έσοδά τους, όταν τις αποταμιεύσεις τους τις χρησιμοποιούσαν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Όταν ήταν περήφανοι που δεν είχαν πιστωτικές κάρτες, στεγαστικά δάνεια και χρέη.

Άλλο, όμως, λιτός βίος όπως έλεγε ο καλός μου φίλος Αλέκος Παπαδόπουλος που έχει θητεύσει εδώ και άλλο πυραμιδική λιτότητα, όπως την ονομάζω. Μια δήθεν λιτότητα, που από τη μία πετσοκόβει τα ισχνά εισοδήματα των αδύναμων και των ανίσχυρων και από την άλλη φορτώνει γιγάντια χρέη στα ήδη μη βιώσιμα.

Τη σελίδα από την πυραμιδική λιτότητα σε ένα λιτό βίο με αξιοπρέπεια, θα τη γυρίσουμε ξεκινώντας μέσα από το «σπίτι» μας, από αυτό εδώ το Υπουργείο. Ο λιτός βίος σε συνδυασμό με την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης αρχίζει εδώ. Από τις πρώτες μας κινήσεις θα είναι η άμεση εξοικονόμηση πόρων με μια θεαματική μείωση των εξόδων, των δαπανών αυτού του Υπουργείου, του αριθμού των συμβούλων, για παράδειγμα, του Υπουργείου, εξοικονόμηση που θα χρηματοδοτήσει την επαναπρόσληψη των καθαριστριών του Υπουργείου. Ως συμβολική αλλά και ουσιαστική πρώτη κίνηση..."

Το ανωτέρω ιδέες που κατέθεσε ο κ.Βαρουβάκης, διατυπωμένες ίσως με άλλον τρόπο, θα επιθυμούσαμε να είχε παρουσιάσει και ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας και ο κ.Λαφαζάνης. Αναμένουμε...

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Το Σπίτι των Γυναικών: Μια επείγουσα αναγκαιότητα!


Αίτημα προς την πολιτεία για τη δημιουργία «Σπιτιού Γυναικών» απευθύνουν δεκάδες ακτιβίστριες μέσω της πλατφόρμας avaaz.org για τα ψηφίσματα πολιτών. 

Το Σπίτι των Γυναικών

Ένας από τους ουσιαστικότερους δείκτες για την ποιότητα μιας κοινωνίας είναι η θέση των γυναικών και οι δυνατότητες που τους παρέχονται να εξελιχθούν.

Όμως, όπως όλοι οι κοινωνικοί δείκτες δείχνουν, τα πρώτιστα θύματα της Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης αλλά και της ανθρωπιστικής κρίσης στην χώρα μας, είναι οι γυναίκες. Και μάλιστα οι γυναίκες που ανήκουν στα χαμηλά εισοδήματα και σε μειονοτικές ομάδες, (μεταναστευτικές, σεξουαλικές, αναπηρίας κλπ) οι οποίες γνώριζαν ήδη προ κρίσης κοινωνικό αποκλεισμό. Σε αυτές προστίθενται γυναίκες της εργατικής, μικροαστικής και μεσοαστικής τάξης που εξοβελίστηκαν από την αγορά εργασίας και επιστρέφουν στην μόνωση του σπιτιού όπου ενδέχεται να αντιμετωπίσουν (μάλιστα με αυξημένες πιθανότητες λόγω της κρίσης) κάθε είδους ψυχολογική και σωματική βία.

Στο πλαίσιο αυτό η κινηματική αλληλεγγύη και δράση εναντία στα μνημόνια, για τις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών είναι επείγουσα και αναγκαία όσο ποτέ!

Επείγουσα ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε, γιατί ως κοινωνικό φύλο, οι γυναίκες υφίστανται πολύμορφη καταπίεση (έμφυλη, ταξική, σεξουαλική, εθνοτική, φυλετική, θρησκευτική, πολιτιστική, οικολογική, κ.ά.), η όποια εντείνεται στο έπακρον λόγο των πολιτικών λιτότητας!

Στο έπακρον λόγω της κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους (οι υπηρεσίες του οποίου τις αφορούσε κατά κύριο λόγο), της ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών υπηρεσιών και των κοινών αγαθών, των μαζικών απολύσεων που πλήττουν πρώτιστα και συντριπτικά τις ίδιες.

Η δημιουργία του “Σπιτιού Γυναικών” στις ιδιαίτερες αυτές συνθήκες συνεισφέρει, αν όχι στην αναστροφή της θυματοποίησης αφού τα αίτια είναι δομικά, τουλάχιστον στην επιβράδυνσή της, αντιμετωπίζοντας τις γυναίκες ως ένα κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο άξιο να υποστηριχθεί ψυχολογικά, γνωστικά, σωματικά, οικονομικά.

Παρόλο που η κρίση δεν αφορά μονάχα τις γυναίκες αλλά την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, οι γυναίκες, λόγω της ιδιαίτερης θέσης τους ως κοινωνικό φύλο στην κοινωνία, (όντας υπεύθυνες εντός της πατριαρχικής οικογένειας για την παροχή προνοιακών υπηρεσιών, όπως απλήρωτη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ανέργων, των αρρώστων) αποκτούν τώρα μια θέση κλειδί στην οικονομία της επιβίωσης. Δηλαδή στην επιβίωση και την αναπαραγωγή ολόκληρης της κοινωνίας και όλων μας! Επομένως, στην εποχή της κρίσης, οι γυναίκες δεν είναι μόνο θύματα αλλά και πρωταγωνίστριες στην κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου.

Η δημιουργία του “Σπιτιού Γυναικών” στις ιδιαίτερες αυτές συνθήκες συνδράμει έμμεσα και άμεσα σ' έναν βαθμό το σύνολο της δοκιμαζόμενης κοινωνίας, παρέχοντας στήριξη στο κοινωνικό φύλο που φροντίζει, κατεξοχήν, όσες/ους χρήζουν υποστήριξης. Την ίδια ώρα, μπορεί να αποτελέσει πλατφόρμα για την συνειδητοποίησή τους. Για την αναγωγή της αλληλεγγύης και της φροντίδας όχι πρώτιστα σε γυναικείο αλλά σε κοινωνικό τωρινό πρόταγμα και μελλοντικό χαρακτηριστικό.

Με δεδομένα όλα αυτά, για να αποκτήσει τη δική του δυναμική και δική του πολιτική υπόσταση, το Σπίτι Γυναικών επιδιώκει:

Να γίνει το σπίτι γυναικών ένας πολυδιάστατος και πολύμορφος χώρος για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της πολυδιάστατης καταπίεσης και εκμετάλλευσης των γυναικών, και των πολύμορφων βιωμάτων τους στην πατριαρχική, καπιταλιστική κοινωνία: (εργαζόμενες, επισφαλώς εργαζόμενες, γυναίκες της ΛΟΑΤ κοινότητας, άνεργες, νοικοκυρές, ανασφάλιστες, γυναίκες με αναπηρία, ηλικιωμένες, σεξουαλικά ή ψυχολογικά κακοποιημένες, μετανάστριες, πρόσφυγες, γυναίκες στην πορνεία, γυναίκες ως καταναλωτικά προϊόντα ¡K) 

Να δημιουργηθεί μια ανοιχτή δομή, ένα εργαστήρι όπου οι γυναίκες να μπορούν να συνενώνουν κινηματικές, πολιτιστικές, μορφωτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες, δράσεις και καμπάνιες, όπως για παράδειγμα:
Να λειτουργήσει ως χώρος γυναικείας δημιουργίας για ζωγράφους, ποιήτριες, κλπ, γιατί καθώς οι γυναίκες δεν ανήκουν στα γνωστά ελιτ στέκια, χρειάζεται να δίνουμε χώρο στην οπτική τους μέσα από τις δημιουργίες τους. 
Να στήσει πολλαπλές δομές, δράσεις αλληλεγγύης, όχι όμως με την λογική της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ή της ελεημοσύνης, αλλά με τη λογική ενός ανεξάρτητου κοινωνικού, φεμινιστικού κινήματος.
Να παρέχει ενημέρωση σε ζητήματα αντισύλληψης, έκτρωσης, εγκυμοσύνης, τοκετού, σεξουαλικότητας, πληροφορίες για τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα. Καμπάνια και ευαισθητοποίηση στα σχολεία και στην κοινωνία για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Συζητήσεις για ανθρώπινες και σεξουαλικές σχέσεις, για τις καινούργιες τεχνολογίες αναπαραγωγής. ..
Σε αυτήν την λογική θα λειτουργεί η ομάδα “Στάση πρώτων βοηθειών για τη βία και το Φόβο” η οποία θα αποτελείται από συλλογικότητα νομικών που θα κατευθύνουν την κακοποιημένη σε σχέση με τα δικαιώματα της, άλλα και ψυχολόγων που θα ασχολούνται με τις πρώτες ώρες /ημέρες μετά την κακοποίηση, παρέχοντας εφόδια ανάρρωσης από το τραύμα σωματικό και ψυχικό σε συνεργασία και με άλλους κοινωνικούς φορείς…
Να στηρίζει την πρόσβαση ιδιαίτερα των ανασφάλιστων, άνεργων κυρίως φτωχών γυναικών στa κοινά αγαθά και ιδιαίτερα στο σύστημα υγείας και το δικαίωμά τους στην πρόληψη, όπως και στο δωρεάν, ελεύθερο και μη-εμπορευματοποιμενο τοκετό.
Να εμπνέεται από αρχές πολύ-πολιτισμικές, αντι-σεξιστικές, αντιρατσιστικές, αντί-φασιστικές και αντί- θρησκευτικό-φονταμενταλιστικές.
Να δημιουργήσει μια διαδικασία αναζήτησης εναλλακτικής ριζοσπαστικής φεμινιστικής πολιτικής, δράσης και οράματος, όχι απολίτικης αλλά ανεξάρτητης από κομματικούς μηχανισμούς. Στα πλαίσια αυτής της αναζήτησης θα διαμορφωθούν αυτοδιαχειριστικές, ανοιχτές και ισότιμες διαδικασίες της συνέλευσης η οποία θα είναι το κυρίαρχο όργανο και δεν θα θυμίζει τις γνωστές πατριαρχικές δομές συγκεντρωτικής λειτουργίας. Το σπίτι θα είναι στέκι αυτοδιαχειριζόμενο, με ευθύνη των συμμετεχόντων οργανώσεων, ατόμων και ομάδων στη βάση εσωτερικού κανονισμού.
Να παίρνει πρωτοβουλίες για να ακούγεται και η δική μας φωνή, η δική μας παρουσία στην πολιτική ζωή του τόπου, απαιτώντας από τα κόμματα να σέβονται την ανεξαρτησία και τη δική μας αυτόνομη πολιτική παρουσία στην πολιτική/κοινωνική ζωή του τόπου.

Εμείς που υπογράφουμε διεκδικούμε από την πολιτεία την χορήγηση ενός σπιτιού στο κέντρο της Αθήνας, ώστε να υποστηριχθούν οι ποικίλες δυνατότητες των γυναικών, ειδικά τώρα που έχουν ανάγκη περισσότερα από ποτέ.


Για επαφή: spiti.gynaikon@gmail.com


Αλεξάκη Ευαγγέλια, μέλος συντονιστικού των απολυμένων καθαριστριών, Βαρίκα Ελένη, καθηγήτρια στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Παρίσι VIII, Βενετσάνου Νένα, συνθέτης και τραγουδίστρια, Κουτσούμπα Δέσποινα, περιφερειακή σύμβουλος Αττικής, Καρασαββίδου Ελένη, μέλος ΔΣ της Εταιρείας Λογοτεχνών Β.Ε. και του ΠΑΔΟΠ (Παρατηρητήριο Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης), Μητραλιά Σόνια, σκιτσογράφος, μέλος της Πρωτοβουλίας Γυναικών εναντία στο Χρέος και στα Μέτρα Λιτότητας, Νικολιδάκη Φλώρα, Πρόεδρος του Συλλόγου κατά της Αυθαιρεσίας των Τραπεζών και της Δημόσιας Διοίκησης, Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής, Ξυγκάκη Σοφία, ηλεκτρονική εφημερίδα «Φύλο Συκής», Πορτάλιου Ελένη, καθηγήτρια ΕΜΠ, κίνημα κατά του ΤΑΙΠΕΔ, αντιφασιστικό κίνημα, Τζίβα Αιμιλία, Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής, Τζιτζίκου Σοφία, Υπεύθυνη κοινωνικού Φαρμακείου Αλληλεγγύης Αθήνας, Αντιπρόεδρος Ελληνικής Επιτροπής UNICEF, Σπανού Δήμητρα, ηλεκτρονική εφημερίδα «Φύλο Συκής», Τσαλουχιδού Θάλεια, φαρμακοποιός, ΚΙΦΑ Ν. Σμύρνης, Φιλοπούλου Λίνα, ηλεκτρονική εφημερίδα «Φύλο Συκής», Ψαρρά Άντα, δημοσιογράφος, Ψαρρέα Έλενα, μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού τέχνης Μανδραγόρας.

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Απόστολος Αλεξόπουλος, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ: Περί έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων




Σε νέα βάση φέρεται αποφασισμένη να θέσει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ολόκληρο το πλαίσιο για τις έρευνες υδρογονανθράκων στην Ελλάδα, ανατρέποντας πλήρως το σημερινό καθεστώς. Με δηλώσεις του στην «Εφ.Συν.», ο συντονιστής της Επιτροπής Ελέγχου Κοινοβουλευτικού Εργου του ΥΠΕΚΑ του ΣΥΡΙΖΑ, Απόστολος Αλεξόπουλος, αναφέρει χαρακτηριστικά πως ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να ακυρώσει και να επαναπροκηρύξει -υπό νέο θεσμικό πλαίσιο- τους εν εξελίξει διαγωνισμούς για την παραχώρηση των 20 θαλάσσιων οικοπέδων στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης, καθώς και για τα τρία χερσαία οικόπεδα στη Δυτική Ελλάδα, τα οποία ζήτησε να ερευνήσει η εταιρεία ENEL.

Η περίοδος υποβολής προσφορών για τον πρώτο διαγωνισμό, ο οποίος προκηρύχθηκε τον περασμένο Νοέμβριο, ολοκληρώνεται στα μέσα Μαΐου 2015, ενώ το περιθώριο υποβολής προσφορών για τα τρία χερσαία οικόπεδα σε Αρτα, Πρέβεζα και ΒΔ Πελοπόννησο λήγει στις 6 Φεβρουαρίου 2015, λίγο μετά τις εκλογές.

Διαφοροποιήσεις

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τις έρευνες υδρογονανθράκων στην Ελλάδα περιέχει σημαντικές διαφοροποιήσεις συγκριτικά με τις αποφάσεις που έχουν λάβει και υλοποιούν οι τελευταίες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. από το 2011, ειδικά σε ό,τι αφορά τον τύπο των συμβάσεων παραχώρησης, τα φορολογικά έσοδα και τον ρόλο του Δημοσίου στις έρευνες και την εκμετάλλευση κοιτασμάτων.

Σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (σ.σ. είναι υποψήφιος στη Β΄ Αθηνών), Απόστολο Αλεξόπουλο, «οι διαγωνισμοί θα επαναπροκηρυχθούν υπό νέο θεσμικό πλαίσιο που θα προτάσσει το δημόσιο συμφέρον, με διαφορετικό φορολογικό μοντέλο και διαφορετικό τρόπο υπολογισμού του μισθώματος έπειτα από διαβούλευση με τις κοινωνίες και με σεβασμό στο περιβάλλον».

Σε 4 μέτωπα

Στο πλαίσιο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται:

•Να διακόψει άμεσα τους εν εξελίξει διαγωνισμούς για τα 23 οικόπεδα. Η προκήρυξή τους θα γίνει αφού επαναπροσδιοριστούν οι θέσεις και η έκταση των προς παραχώρηση οικοπέδων και σε χρόνο που θα κριθεί ότι είναι προς το συμφέρον του Δημοσίου. Για τις ήδη υπογεγραμμένες και κατακυρωμένες συμβάσεις μεταξύ του ελληνικού Δημοσίου και των Energean Oil για τη χερσαία περιοχή των Ιωαννίνων, ΕΛΠΕ-Edison-Petroseltic για τον Πατραϊκό Κόλπο και Energean Oil-Trojan Oil για το Κατάκολο, θα διερευνήσει τις δυνατότητες και διεθνείς πρακτικές προκειμένου να επανεξετάσει και να ακυρώσει τις συμβάσεις αυτές.

•Να τροποποιήσει άμεσα τον νόμο 4001/2011 για τις έρευνες υδρογονανθράκων πριν επαναπροκηρύξει τους διαγωνισμούς. Η τροποποίηση προβλέπεται να εστιαστεί στο είδος των συμβάσεων με τους αναδόχους, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ της σύναψης συμβάσεων «Διανομής της παραγωγής» στις οποίες η κυριότητα των υδρογονανθράκων ανήκει στο κράτος και ο μισθωτής λειτουργεί σαν εργολάβος κάτω από τις εντολές του Δημοσίου. Με το συγκεκριμένο μοντέλο που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, το Δημόσιο συμμετέχει στην κοινοπραξία που εκμεταλλεύεται τα κοιτάσματα και επιπλέον έχει συμμετοχή στη διανομή της παραγωγής.

•Το σημερινό θεσμικό πλαίσιο προβλέπει «συμβάσεις Μίσθωσης» στις οποίες ο ανάδοχος (μισθωτής) είναι ο κύριος του κοιτάσματος. Στις συμβάσεις που έχουν δημοσιευτεί στην Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στο πλαίσιο των διαγωνισμών περιγράφονται οι υποχρεώσεις κατά τη φάση έρευνας και εκμετάλλευσης του κοιτάσματος, προκαθορίζονται σταθεροί φορολογικοί συντελεστές και προβλέπεται η πληρωμή δικαιωμάτων στο Δημόσιο είτε με τη μορφή royalties, είτε με τη μορφή μετρητών, είτε με τη μορφή πετρελαίου ή φυσικού αερίου.

•Να ιδρύσει Δημόσια Εταιρεία Έρευνας και Εκμετάλλευσης Υδρογονανθράκων η οποία, σε αντίθεση με ό,τι προβλέπεται σήμερα, να μπορεί να συμμετέχει στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων.

•Να θεσμοθετήσει δημόσιο φορέα για τον έλεγχο και την ασφάλεια των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων ως προς το περιβάλλον και την υγεία των εργαζόμενων στην πετρελαϊκή βιομηχανία.

Συντονιστικό Τμήματος Οικολογίας, Περιβάλλοντος και Χωρικού Σχεδιασμού ΣΥΡΙΖΑ: "Κοινωνικός και οικολογικός μετασχηματισμός - ΜΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ"


Στη δίνη της συνδυασμένης οικονομικής-οικολογικής κρίσης του καπιταλισμού, το περιεχόμενο της ανατροπής δεν μπορεί παρά να έχει χαρακτήρα ταυτόχρονα κοινωνικό και οικολογικό. Δεν μπορεί παρά να αμφισβητεί, στη βάση του, το κυρίαρχο μοντέλο ανάπτυξης, τον παραγωγισμό, την ιδεολογία της αέναης μεγέθυνσης και συσσώρευσης, καθώς επίσης και τη λεηλασία του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος που ναρκοθετεί το παρόν και το μέλλον των κοινωνιών.

Είναι βέβαιο ότι ο ίδιος δρόμος δεν μπορεί να οδηγήσει σε άλλα αποτελέσματα. Μόνη πραγματική διέξοδο μπορεί να αποτελέσει ο κοινωνικός-οικολογικός μετασχηματισμός της παραγωγής, σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα μιας «οικονομίας των αναγκών» σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά στην ιστορική πρόκληση της διακυβέρνησης από την αριστερά, που καλείται να βάλει στο προσκήνιο τις συλλογικές ανάγκες και να διαμορφώσει ένα νέο υπόδειγμα το οποίο να στηρίζεται στην κινητοποίηση της κοινωνίας και την ενεργό συμμετοχή της. 

Η συνάρθρωση της οικολογικής με την κοινωνική και ταξική διάσταση αποτελεί «ιδρυτικό» και φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύτιμη παρακαταθήκη και οδηγό αποτελούν η πλειάδα περιβαλλοντικών κινήσεων και δικτύων που αναπτύχθηκαν την προηγούμενη δεκαετία και μέχρι σήμερα. Ενδεικτικά, τα κινήματα ενάντια στο λιθάνθρακα και τη βιομηχανική ρύπανση, στην εκτροπή του Αχελώου, στην επέλαση των βιομηχανικών Α.Π.Ε., στην εξόρυξη χρυσού, στην καύση απορριμμάτων και τις χωματερές, στην ιδιωτικοποίηση του νερού, στο ξεπούλημα του Ελληνικού αλλά και πληθώρα άλλων, όπως οι εκατοντάδες συλλογικότητες ελεύθερων χώρων στις πόλεις ή για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα δασών και αιγιαλών.

Οι κρίσεις της οικονομίας και των οικοσυστημάτων είναι δομικές και αλληλένδετες, και παροξύνονται στην περίοδο κυριαρχίας του νεοφιλευθερισμού. Ιδιαίτερα στην εποχή της κρίσης, που αξιοποιείται ως «ευκαιρία», παίρνουν ακραία χαρακτηριστικά μέσω της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών καταστροφής. Ζωτικά κοινωνικά αγαθά όπως η γη, το νερό, η ενέργεια επιχειρείται να ιδιωτικοποιηθούν πλήρως. Προωθείται η μαζική εκποίηση ορυκτών πόρων, δασικών εκτάσεων και αιγιαλών, αλλά και της διαχείρισης των απορριμμάτων. Το θεσμικό πλαίσιο της περιβαλλοντικής προστασίας, όπως επίσης και οι αντίστοιχες υπηρεσίες και ελεγκτικοί μηχανισμοί αποσαρθρώνονται. Ο ολοκληρωμένος χωρικός σχεδιασμός, δηλαδή ο προσδιορισμός των όρων ανάπτυξης στο έδαφος και στην κοινωνία, εκχωρείται απροσχημάτιστα πια σε ιδιωτικά συμφέροντα ή τομεακά λόμπι, δημιουργώντας νησίδες καθεστώτος εξαίρεσης από τους κανόνες. Συνολικά, η υπαγωγή του χωρικού σχεδιασμού και των αδειοδότησεων σε όρους α λα καρτ και διαδικασίες «fast track», εγκαθιδρύει την επιθετική προώθηση μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων με χαρακτηριστικά υφαρπαγής γης.
Η αντιστροφή της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας, προϋποθέτει, ως πρώτη προτεραιότητα, την ανάκτηση, προστασία και δημοκρατικό έλεγχο του συνόλου των δημόσιων και κοινών αγαθών.

Ένα νέο μεταβατικό υπόδειγμα

Για να συγκροτηθεί ένα νέο μεταβατικό υπόδειγμα με άξονες: α) την εμβάθυνση της δημοκρατίας στην ίδια την παραγωγή με έλεγχο της κοινωνίας και των εργαζομένων, β) τη στήριξη των τοπικών παραγωγικών δυνάμεων και δραστηριοτήτων γ) την ισορροπία και η συνέργεια μεταξύ των τομέων της παραγωγής, δ) το δημοκρατικό χωρικό σχεδιασμό σε όλα τα επίπεδα, ε) τη διαφύλαξη των τοπικών φυσικών διαθεσίμων στ) την ευρύτατη πρωτογενή διανομή της παραγόμενης αξίας στο σύνολο του πληθυσμού, ζ) την αποκέντρωση ανθρώπων και δραστηριοτήτων, η) την αλληλεγγύη και το συνεργατισμό θ) το σεβασμό στη φέρουσα ικανότητα των οικοσυστήματων και στις τοπικές παραδόσεις για τη χρήση της γης, ι) την εξοικονόμηση πρώτων υλών και ενέργειας, ια) την αποκατάσταση της οικολογικής ισορροπίας.
Ενός υποδείγματος, στον αντίποδα της «πράσινης ανάπτυξης» της αγοράς, που δεν μπορεί παρά να έχει στην προμετωπίδα του την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής και την περιβαλλοντική και χωροκοινωνική δικαιοσύνη. Ενός υποδείγματος που ελέγχει τα κλαδικά και επενδυτικά σχέδια στο χώρο, διαιτητεύει τις συγκρούσεις στην εκμετάλλευση γης και πόρων, με δημοκρατικό τρόπο, με οικολογικές ορίζουσες και προς όφελος της κοινωνίας. 
Ενός υποδείγματος που απαιτεί το ριζικό μετασχηματισμό του ενεργειακού μοντέλου, με την ενέργεια δημόσιο-κοινωνικό αγαθό, στην κατεύθυνση απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα και μετάβασης σε μια οικονομία «μηδενικών εκπομπών άνθρακα». Μιας κατεύθυνσης σε πλήρη αντίθεση με το εξορυκτικό μοντέλο ανάπτυξης που τυπικά προωθείται σε χώρες ευάλωτες υπό δημοσιονομική επιτήρηση, οδηγώντας στην όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και στην αύξηση της συγκέντρωσης και του ελέγχου τόσο της οικονομίας, όσο και της εξουσίας, σε λίγα χέρια.

Άμεσες ενέργειες 

Σε αυτή την κατεύθυνση, ως πρώτες άμεσες και εμβληματικές ενέργειες μιας αριστερής κυβέρνησης θεωρούμε:
* Τη νομοθετική ακύρωση των μνημονιακών -και όχι μόνο- νόμων και αποφάσεων που αφορούν: ιδιωτικοποίηση νερού και ενέργειας, «fast track» αδειοδοτήσεις, εξορύξεις χρυσού και νέων κοιτασμάτων, τα ΣΔΙΤ διαχείρισης απορριμμάτων, την εκποίηση δημόσιων εκτάσεων, τη συρρίκνωση της προστασίας δασών, υγροτόπων, προστατευόμενων περιοχών και ακτών.
* Την κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ ώστε να προστατευτεί η δημόσια περιουσία.
* Την αποκατάσταση του πλαισίου δημόσιου και δημοκρατικού χωρικού σχεδιασμού -με πρώτη την κατάργηση και αντικατάσταση του νόμου 4269/14- που τον υποτάσσει ολοκληρωτικά στα ιδιωτικά σχέδια και επιδιώξεις.
* Την ανασυγκρότηση και ενίσχυση των δημόσιων υπηρεσιών περιβάλλοντος και χωροταξικού σχεδιασμού, της δασικής υπηρεσίας, του ΚΑΠΕ και του ΕΚΒΑΑ/ΙΓΜΕ.
* Την έναρξη διαδικασιών εκπόνησης αξιόπιστου και δημοκρατικού μακροχρόνιου στρατηγικού ενεργειακού σχεδιασμού καθώς επίσης και ανασυγκρότησης -επικαιροποίησης του εθνικού χωροταξικού σχεδιασμού, με την κινητοποίηση ευρύτατων κοινωνικών δυνάμεων. Στόχος, η υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος, η ανάκτηση του κοινωνικού ελέγχου, η προώθηση των συλλογικών αναγκών στην ενέργεια και στο χώρο.

Η διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος δεν αποτελεί «κόστος», αλλά όρο ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών. Ο κοινωνικός και οικολογικός μετασχηματισμός της παραγωγής είναι η προϋπόθεση για την ανάσχεση της κρίσης. Η δημοκρατία και η συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων είναι ο δρόμος για μια πιο δίκαιη, βιώσιμη και δημιουργική οργάνωση της κοινωνίας. 

Συντονιστικό Τμήματος Οικολογίας, Περιβάλλοντος και Χωρικού Σχεδιασμού ΣΥΡΙΖΑ: Μαρία Καλαντζοπούλου, Χάρης Κωνσταντάτος, Μαρία Μάρκου, Μπάμπης Μπιλίνης, Δέσποινα Σπανούδη, Γιώργος Χονδρός, Πέτρος Ψαρρέας​

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Το ECOLEFT στις Βουλευτικές εκλογές 25/1/2015 στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ και προτείνει σταυροδοσία υποψηφίων βουλευτών με Ριζοσπαστικά - Αριστερά - Αντικαπιταλιστικά - Οικολογικά κριτήρια


Οι διαχειριστές του blog ECOLEFT στηρίζουν στις βουλευτικές εκλογές 25/1/2015 ΣΥΡΙΖΑ και καλούν τους φίλους, επισκέπτες του blog και κάθε ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσει συγκεκριμένους υποψηφίους βουλευτές με  Ριζοσπαστικά - Αριστερά - Αντικαπιταλιστικά - Οικολογικά κριτήρια.

Οι υποψήφιοι βουλευτές που προτείνουμε δεν έχουν καμία σχέση με το blog και τους διαχειριστές του. Για την ακρίβεια θα μάθουν ότι τους υποστηρίζουμε με την ανάρτηση αυτή.
Προφανώς υπάρχουν και άλλοι αξιόλογοι υποψήφιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, η θέση μας όμως είναι ότι θα ήταν χρήσιμο να εκλεγούν βουλευτές εκείνοι οι υποψήφιοι που διαθέτουν κατά τη γνώμη μας Οικοαριστερό DNA.

Α' Αθήνας: Ηλιόπουλος Νάσος, Στάικος Χρήστος

Β' Αθήνας: Δραγασάκης Γιάννης, Ζαχαριάδης Κώστας, Καφαντάρη Χαρούλα (Χαρά)

Α' Πειραιώς: Δρίτσας Θοδωρής, Κολοκούρης Ορέστης

Β΄ Πειραιώς: Κυλάκου Αικατερίνη (Καίτη)

Αττικής: Θεοχάρη Καίτη

Α' Θεσσαλονίκης: Μπένος Αλέξιος

Β' Θεσσαλονίκης: Βασιλειάδου Σοφία

Κιλκίς: Αγαθοπούλου Ειρήνη

Χαλκιδική: Ιγγλέση Αικατερίνη

Κοζάνη: Δημητριάδης Δημήτριος (Μίμης)

Άρτα: Γεροβασίλη Όλγα

Ιωαννίνων: Παπαδημητρίου Γιάννης

Λάρισα: Διώτη Ηρώ

Λευκάδα: Σφέτσα Δάφνη

Βοιωτία: Σκούμας Αθανάσιος

Φθιώτιδα: Λεβά Βασιλική

Λακωνία: Μπουλούμπαση - Μπασκουρέλου Αικατερίνη

Μεσσηνία: Ψαρρέα Έλενα

Σάμου: Σεβαστάκης Δημήτρης

Χίου: Τύμπας Αριστοτέλης

Κυκλάδες: Μανιός Νίκος, Συρμαλένιος Νίκος

Ηράκλειο Κρήτης: Σφακιανάκη Ιωάννα (Βάννα)

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Περί ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ, Αριστεράς και κοινών δράσεων....



Μάρεϊ Μπούκτσιν, «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ», ΒΙΒΛΙΟΠΕΛΑΓΟΣ 1992 [Σεμινάριο 1984 στο Παν.φρανκφούρτης]:
«… εάν θέλουμε να ζήσουμε αρμονικά με τη φύση πρέπει να εναρμονίσουμε τις σχέσεις μεταξύ μας και να εξαλείψουμε την ιεραρχία…. Η αντίληψη αυτή μας επιτρέπει να ανακαλύπτουμε κοινά σημεία με το ειρηνιστικό κίνημα, το φεμινιστικό κίνημα, τα κινήματα γειτονιάς, τα κινήματα τοπικής δράσης καθώς και με το περιβαλλοντικό κίνημα. Δείχνουμε έτσι έμπρακτα ότι όλα αυτά τα κινήματα μπορούν να οργανωθούν από κοινού αναπτύσσοντας μια συνεκτικότερη θεώρηση….»

Γιούτα Ντίττφουρτ, «ΖΗΣΕ ΑΓΡΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ- προοπτικές μιας ριζοσπαστικής οικολογίας», ΣΤΑΧΥ. 1992 [γραμμένο το 1991]:
«… το πολιτικό μου όραμα είναι μια πλατιά, ριζοσπαστική, με άμεση δημοκρατία της βάσης οργανωμένη, εξωκοινοβουλευτική αντιπολίτευση, η οποία θα συνδέει και θα αναπτύσσει αριστερές, ριζοσπαστικά οικολογικές, οικοσοσιαλιστικές, φεμινιστικές, αντιφασισιστικές και διεθνιστικές σχέσεις… Αυτό που χρειαζόμαστε είναι καθαρότητα στην ανάλυση, όχι «νέο» ή «ανάποδο» τρόπο σκέψης, αλλά συλλογισμό και συνεννόηση για τις συνθήκες τις οποίες ζούμε, για την ιστορία μας, για την καταπίεση και την καταστροφή ανθρώπων και φύσης….»

 Κορνήλιος Καστοριάδης, «Η ΠΕΙΡΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ», ΥΨΙΛΟΝ, 1984:
«Πολιτική είναι η συνεκτική και οργανωμένη δραστηριότητα με στόχο την κατάληψη της κρατικής εξουσίας και την εφαρμογή ενός καθορισμένου προγράμματος. Πολιτική δεν είναι ούτε η συγγραφή βιβλίων, ούτε η δημοσίευση επιθεωρήσεων, ούτε η προπαγάνδα, ούτε η αναταραχή, ούτε ο αγώνας στα οδοφράγματα. Όλα αυτά είναι μόνο μέσα που μπορούν να παίξουν ένα τεράστιο πολιτικό ρόλο, αλλά δεν καθίστανται πολιτικά μέσα παρά μόνο στο μέτρο που συνειδητά και ρητά συνδέονται με τον τελικό σκοπό που είναι η κατάκτηση της κρατικής εξουσία με στόχο την εφαρμογή ενός καθορισμένου προγράμματος….»

Άγνωστος:
«… δεν υπάρχει ένα σημαντικό περιβαλλοντικό πρόβλημα…. Υπάρχουν πολλά προβλήματα διασκορπισμένα σε διαφορετικές περιοχές της χώρας, τα περισσότερα είναι σύνθετα και προκύπτουν  από συνέργειες και αλληλοεπιδράσεις οικονομικών συμφερόντων, νομολογίας και αποφάσεων που «επιτρέπουν» τη δημιουργία αυτών των προβλημάτων.  Υπάρχει για παράδειγμα η λεηλασία της φύσης (βουνά, ποτάμια, λίμνες , θάλασσες κ.λπ), η ποιότητα των τροφίμων, ο τρόπος παραγωγής και υπερκατανάλωσης  της ενέργειας, η κακοδιαχείριση των απορριμμάτων και ο υπερκαταναναλωτισμός, η τσιμεντοποίηση των μεγάλων ελεύθερων χώρων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η φετιχοποίηση του Ι.Χ.  κ.λπ.  Όλα αυτά είναι κομμάτια, τμήματα του πάζλ, της συνολικής εικόνας που έχει το όνομα «καπιταλιστικές αξίες» και νεοφιλελευθερισμός που οδηγούν στην οικολογική κρίση… ΑΡΑ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ενάντια στη λεηλασία της φύσης και της υποβάθμισης του περιβάλλοντος που πραγματοποιείται με τη ψήφιση νόμων, Προεδρικών Διαταγμάτων και Υπουργικών ή Διυπουργικών Αποφάσεων  των κυβερνήσεων και ιδιαίτερα των μνημονιακών.

Η υπεράσπιση και η ανάδειξη του φυσικού και του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος συνδέεται κατ΄ αρχάς με την ανατροπή της παρούσας κυβέρνησης που νομοθετεί και διευκολύνει στο όνομα της ανάπτυξης το κεφάλαιο… Αυτό σημαίνει μια «ΣΥΝΕΚΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΓΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΔΡΑΣΗ» 

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Ανακοίνωση της CADTM-Επιτροπής για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου: Κάτω τα χέρια από την Ελλάδα που αγωνίζεται και αντιστέκεται!




Ανακοίνωση της CADTM-Επιτροπής για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου

Κάτω τα χέρια από την Ελλάδα που αγωνίζεται και αντιστέκεται!

Οι ισχυροί της Ευρώπης και ολάκερου του κόσμου δεν περίμεναν καν τη διάλυση του ελληνικού Κοινοβουλίου και το άνοιγμα της προεκλογικής εκστρατείας για να αρχίσουν τη νέα τους επίθεση ψεμάτων και εκβιασμών που στοχεύουν να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες πολίτες για να μην ψηφίσουν στις προσεχείς εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ελληνικό Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και πράγματι, με την υποστήριξη των μεγάλων ευρωπαϊκών ΜΜΕ, «οι από πάνω» που ονομάζονται Γιούνκερ, Μέρκελ, Ολλάντ, Ρέντζι ή Μοσχοβισί αρχίζουν τη νιοστή ωμή επέμβασή τους στις εσωτερικές υποθέσεις αυτής της Ελλάδας, που εξάλλου έχουν μετατρέψει σε ένα σωρό κοινωνικών ερειπίων από τότε που της επέβαλαν τις απάνθρωπες και βάρβαρες πολιτικές τους λιτότητας.

Η CADTM (Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου) δεν έχει τη παραμικρή αμφιβολία για τις πραγματικές προθέσεις εκείνων που μετέβαλαν την Ελλάδα σε ευρωπαϊκό εργαστήριο των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους και τους Έλληνες σε αληθινά πειραματόζωα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής τους θεραπείας-σοκ. Πρέπει να αναμένουμε τη κλιμάκωση της επίθεσής τους καθώς δεν μπορούν να επιτρέψουν στο ΣΥΡΙΖΑ να πετύχει και να βρει μιμητές στην Ευρώπη! Θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα στη διάθεσή τους επειδή έχουν συνείδηση ότι αυτό που διακυβεύεται στις προσεχείς ελληνικές εκλογές είναι η επιτυχία ή η αποτυχία του κοινωνικού πολέμου που διεξάγουν ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία των πληθυσμών ολάκερης της Ευρώπης!

Είναι εξάλλου επειδή η διακύβευση είναι τόσο σημαντική που πρέπει να αναμένουμε να μην σεβαστούν «οι από πάνω» της Ευρώπης και της Ελλάδας την ετυμηγορία των καλπών που, για πρώτη φορά στην ιστορία, θα σφραγίσει τη νίκη της ελληνικής αριστεράς. Χωρίς καμιά αμφιβολία, θα προσπαθήσουν στη συνέχεια να προκαλέσουν ασφυξία στην αριστερή κυβέρνηση που θα έχει βγει από τις κάλπες, επειδή μια ενδεχόμενη επιτυχία της θα ερμηνευόταν σίγουρα ως τεράστια ενθάρρυνση για αντίσταση από τους εργαζομένους και τους λαούς της Ευρώπης.

Η CADTΜ, που πάντα βρέθηκε στο πλευρό του ελληνικού λαού που αγωνίζεται ενάντια στις πολιτικές λιτότητας και στις σοβαρές παραβιάσεις των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του, θα κάνει και πάλι τα πάντα για να ευαισθητοποιήσει την αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα στην Ευρώπη και πέρα από αυτή, προκειμένου να κινητοποιηθούν σε ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης στον ελληνικό πληθυσμό που αντιστέκεται και παλεύει για να απελευθερωθεί από το βραχνά ενός χρέους που όχι μόνο δεν είναι δικός του, αλλά και που προφανώς είναι σε μεγάλο βαθμό άνομο, παράνομο ή απεχθές. Η CADTM θεωρεί ότι η συγκρότηση μιας διεθνούς επιτροπής πολιτών για τον έλεγχο του ελληνικού χρέους, επιφορτισμένης να ταυτοποιήσει το άνομο και/ή παράνομο ή απεχθές τμήμα αυτού του χρέους που δεν θα πρέπει να αποπληρωθεί, θα έβρισκε σχεδόν παντού μιμητές και θα έβαζε στην ημερήσια διάταξη τη καταγγελία του άνομου και/ή παράνομου χρέους όλων των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας…

Η αλληλεγγύη στον ελληνικό λαό και στην ελληνική αριστερά που αντιστέκονται και παλεύουν για να απελευθερώσουν τη χώρα και τους πολίτες της από το θανάσιμο εναγκαλισμό των πιστωτών και τη δικτατορία των αγορών, είναι σήμερα στοιχειώδες διεθνιστικό καθήκον όχι μόνο των αγωνιστών αλλά και κάθε ευρωπαίου πολίτη που αρνείται αυτή την Ευρώπη της λιτότητας που γεννάει εξαθλίωση, ρατσισμό και βαρβαρότητα.

31 Δεκεμβρίου 2014

CADTM Ευρώπης

​ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr