Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Τζόν Χόλογουεϊ: Nα σκεφτούμε τον κομμουνισμό από τα κάτω


Nα σκεφτούμε τον κομμουνισμό από τα κάτω
Συνέντευξη με τον Τζόν Χόλογουεϊ
 
O Τζον Χόλογουεϊ, ακτιβιστής, συγγραφέας και καθηγητής κοινωνιολογίας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Πουέμπλα στο Μεξικό, σε μια συνέντευξη για τη Μπολιβαριανή Επανάσταση, τους Ζαπατίσας, τα κινήματα της Αργεντινής και το Occupy.

- Τι νομίζετε ότι μας λέει η σημερινή καπιταλιστική κρίση για την φύση του κράτους και το μέλλον της προσανατολισμένης στο κράτος επαναστατικής δράσης;

-Νομίζω ότι ένα πράγμα που είναι εντυπωσιακό για την κατάσταση στη σημερινή κρίση, είναι πραγματικά ο βαθμός κλεισίματος.  Δεν είναι ότι δεν το ξέραμε, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ εντυπωσιακό πόσο το κράτος δεν ανταποκρίνεται στις κοινωνικές διαμαρτυρίες και στις διαδηλώσεις. Αυτό μπορούμε να το δούμε στην Ελλάδα και την Ισπανία με τις μαζικές διαμαρτυρίες, τόσο από την πιο παραδοσιακή Αριστερά όσο και από την πιο δημιουργική Αριστερά, αν θέλετε. Το κράτος απλά δεν ακούει: πηγαίνει μπροστά ούτως ή άλλως. Έτσι υποθέτω ότι ένα πράγμα που έχει γίνει σαφές από την κρίση σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, είναι η απόσταση του κράτους από την κοινωνία, καθώς και ο βαθμός στον οποίο το κράτος εμπλέκεται στην κίνηση του χρήματος, έτσι ώστε το κράτος να χάνει το τράβηγμά του σε δύο κατευθύνσεις. Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι σήμερα το κράτος είναι υποχρεωμένο να κάνει ότι είναι δυνατόν για να ικανοποιήσει τις αγορές χρήματος, και με αυτή την έννοια να εξασφαλιστεί η συσσώρευση του κεφαλαίου. Νομίζω ότι αυτό γίνεται πολύ πιο σαφές κατά τα τελευταία τέσσερα ή πέντε χρόνια. Και αν αυτό σημαίνει ότι το κράτος αρνείται απολύτως να ακούσει τις διαμαρτυρίες, αν αυτό σημαίνει να αφήσει τους ταραξίες να καίνε τις πόλεις, τότε ας είναι. Το πιο σημαντικό είναι πραγματικά οι αγορές χρήματος. Σκεφτείτε ότι στην Ελλάδα και μετά τις φοβερές διαδηλώσεις που έγιναν το 2011, το κράτος συνεχίζει απτόητο χωρίς να δίνει καμία σημασία στις κινητοποιήσεις. Νομίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον και ενδεχομένως πολύ σημαντικό από την άποψη των μελλοντικών κατευθύνσεων, γιατί η δύναμη της έλξης του κράτους με επίκεντρο την πολιτική και τις διαμαρτυρίες εξαρτάται πραγματικά από την κατάσταση στην οποία υπάρχουν κάποια περιθώρια διαπραγμάτευσης με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους ανθρώπους που διαμαρτύρονται. Αν το κράτος θεωρεί ότι δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο για διαπραγμάτευση, ή απλά από συνήθεια λέει «δεν θα κάνω καμία απολύτως διαπραγμάτευση», τότε κλείνει τα περιθώρια για τις αριστερές πολιτικές με επίκεντρο το κράτος, και ωθεί τους ανθρώπους περισσότερο προς την ιδέα ότι το να προσπαθούμε να κάνουμε  πράγματα μέσα από το κράτος είναι απολύτως μάταιο. Έτσι, μπορούμε να ελπίζουμε ότι η μη προσανατολισμένη προς το κράτος πολιτική θα γίνεται όλο και πιο κοινή και διαδεδομένη σε όλη την κοινωνία.

- Αυτό ακριβώς δεν είναι ότι έχουμε δει για λίγο ήδη, ιδιαίτερα το 2011 με το κίνημα Occupy;

-Ναι, απολύτως, και σε όλο τον κόσμο. Ένα κλείσιμο του κράτους σημαίνει ότι δεν διαπραγματεύεται, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε είδους διαμαρτυρία ωθείται προς την ταραχή. Τι σημαίνει αυτό από την άποψη τού πώς μπορούμε να προχωρήσουμε, δεν είμαι απολύτως βέβαιος. Μπορεί να είναι μια πολύ παραγωγική και εποικοδομητική ανάπτυξη.

Η άρνηση και η δημιουργία

- Ως άρνηση;

-Ναι, ως άρνηση. Ως ένα είδος ολικής κατάρρευσης του παλαιού τρόπου αντιμετώπισης των πραγμάτων, ο οποίος έφερε ίσως μερικά μικρά οφέλη, αλλά πραγματικά δεν πήγε κανέναν παραπέρα.  Νομίζω ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονται να ανακαλύψουν εκ νέου την πολιτική τους ή να εφεύρουν πάλι τις ιδέες τους για την πολιτική, τόσο από την άποψη των διαμαρτυριών, αλλά και από την άποψη της δημιουργίας εναλλακτικών λύσεων. Αν το σύστημα δεν έχει χώρο για μας, αν το σύστημα αφήνει απλά το 50% των νέων ανέργων, αν οι κρατικές παροχές περικόπτονται, αν η πολιτεία αρνείται κατηγορηματικά να διαπραγματευτεί, αν η αστυνομία γίνει πιο καταπιεστική, τότε πιστεύω ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι μόνο να σκεφτούμε δημιουργικές μορφές διαμαρτυρίας, αλλά και τους τρόπους του πώς πραγματικά θα επιβιώσουμε και πώς θα δημιουργήσουμε πραγματικά εναλλακτικούς τρόπους διαβίωσης. Και αυτό το βλέπουμε πάρα πολύ στην Ισπανία και στην Ελλάδα, όπου τα πράγματα πάνε σε αυτή την κατεύθυνση. Νομίζω ότι αυτό που η κρίση μας λέει, επίσης, είναι ότι αυτός είναι ο τρόπος για να πάμε, αλλά ότι δεν έχουμε προχωρήσει αρκετά ακόμα. Δεν είμαστε ακόμη στην κατάσταση όπου μπορούμε να πούμε απλά «το κεφάλαιο να πάει στο διάβολο» και να επιβιώσουμε χωρίς αυτό. Αυτό είναι πραγματικά πρόβλημα. Αλλά νομίζω ότι αυτή είναι η κατεύθυνση που πρέπει να πάμε.

Οι ρωγμές βάση για μια νέα κοινωνία 

- Οι ρωγμές στον καπιταλισμό φαίνεται να ανθούν σε περιόδους κρίσης. Το είδαμε αυτό στη λαϊκή εξέγερση στην Αργεντινή το 2001 - 2002, και το βλέπουμε στη Νότια Ευρώπη σήμερα. Υπάρχει τρόπος να διαιωνίσουμε αυτές τις ρωγμές πέρα από τις οικονομικά «δύσκολες εποχές»;

-Δεν ξέρω. Πρώτον δεν νομίζω κατ΄ ανάγκην ότι οι εποχές θα πάνε καλύτερα, και δεύτερον, δεν είμαι σίγουρος ότι θα πρέπει να ανησυχούμε πάρα πολύ για την διαιώνιση. Αν κοιτάξετε την Αργεντινή, υπήρξε σαφώς μια αίσθηση ότι τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα. Όπως στην οικονομία όπου ανακτήθηκαν τα ποσοστά κέρδους, μια διαδικασία κατά την οποία πολλά από τα κινήματα του 2001 και του 2002 απορροφήθηκαν στο κράτος. Όμως τα προβλήματα προφανώς έχουν επανεμφανιστεί κάπου αλλού. Αν κοιτάξετε την Ισπανία και την Ελλάδα, πρώτον δεν υπάρχουν βραχυπρόθεσμες προοπτικές ότι τα πράγματα θα πάνε πολύ καλύτερα. Δεύτερον, αν πήγαιναν καλύτερα, τότε η κρίση θα προχωρούσε κάπου αλλού. Και η αναζήτηση εναλλακτικών τρόπων διαβίωσης συνεχίζεται…Νομίζω ότι υπάρχει μια συσσώρευση της εμπειρίας, καθώς επίσης και η συσσώρευση της αυξανόμενης συνειδητοποίησης που εξαπλώνεται από τη μία χώρα στην άλλη, ότι ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί και ότι έχει σοβαρά προβλήματα. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι στην Ελλάδα κοιτάζουν την Αργεντινή και αναγνωρίζουν την σημασία των εμπειριών πριν από 10 χρόνια. Και νομίζω ότι οι άνθρωποι στην Αργεντινή, ακόμα και αν έχουν βελτιωθεί τα οικονομικά τους, κοιτάζουν την Ελλάδα και βλέπουν την αστάθεια του καπιταλισμού. Η αδυναμία του καπιταλισμού εμφανίζεται και πάλι σε κάποιο άλλο σημείο. Νομίζω υπάρχει μια αυξανόμενη αίσθηση σε όλο τον κόσμο ότι ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί. Υπάρχει μια αυξανόμενη πεποίθηση ότι οι ρωγμές ή οι «τρέλες» που δημιουργούμε, μπορούν πραγματικά να αποτελέσουν τη βάση για έναν νέο κόσμο και μια νέα κοινωνία, και μπορούν πραγματικά να είναι ο μόνος τρόπος προς τα εμπρός. Αυτό που δεν μου αρέσει για την ιδέα της διαιώνισης, είναι ότι υποδηλώνει μια ομαλή ανοδική πορεία. Δεν νομίζω ότι λειτουργεί έτσι. Περισσότερο είναι σαν μια κοινωνική ροή της εξέγερσης, κάτι που κινείται σε όλον τον κόσμο, με εκρήξεις σε ένα μέρος και στη συνέχεια κάπου αλλού. Αλλά πάντα υπάρχουν συνέχειες κάτω από τις ασυνέχειες. Πρέπει να σκεφτόμαστε με όρους κινημάτων που ταράζουν, κινημάτων που κοχλάζουν, αντί να σκεφτόμαστε ότι όλα εξαρτώνται από το κατά πόσον μπορούμε να διαιωνίσουμε το κίνημα σε ένα μέρος. Αν σκεφτούμε από την άποψη της διαιώνισης σε ένα μέρος, αυτό νομίζω ότι μπορεί να μας οδηγήσει είτε σε κάποια θεσμοθέτηση, η οποία δεν βοηθά, ή μπορεί να μας οδηγήσει σε μια αίσθηση της ήττας, πράγμα που δεν νομίζω ότι είναι σωστό. 

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Π. Βούλγαρης - Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974



Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη

«Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη.
Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974». ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.
« Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ό,τι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο » είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. « Συμμετείχαν όλοι» είπε συγκινημένος. « O Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει,γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε».


Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Φυλακές του Μπογιατίου, κάποια στρατοδικεία... Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης. « Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου », ανέφερε ο σκηνοθέτης, « αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά ». Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. « Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας,αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό.Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι ».


Δ εν έλειψαν οι δυσκολίες και τα κυνηγητά. Αλλά αυτό δεν πείραζε γιατί «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή,όμως το γεγονός που καταγράφεις είναι» συμπλήρωσε στο τέλος της παρουσίασης ο Νίκος Καβουκίδης.

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Τσίπρας για την οικολογική καταστροφή στη Χαλκιδική και την αστυνομοκρατία: "Η κυβέρνηση της αριστεράς θα σταματήσει την μεγάλη οικολογική καταστροφή της Χαλκιδικής"




Απόσπασμα από την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ (Σάββατ0 13/3/2013):

"Αλλά, νομίζω ότι εδώ που έχουμε φτάσει μπορεί να τα δούμε όλα. Όπως σχεδόν όλα τα βλέπουμε να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας στην Ιερισσό της Χαλκιδικής πρωτοφανή πράγματα. Την αστυνομία να εισβάλλει σε σπίτια με οικογένειες και μικρά παιδιά στις 3 η ώρα τη νύχτα, σπάζοντας πόρτες και ουρλιάζοντας, όπως στις χολιγουντιανές ταινίες. Κι αυτό, ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου, που προσπαθεί να κάμψει την αντίσταση των κατοίκων της Ιερισσού στην ολοκληρωτική οικολογική καταστροφή της περιοχής τους. 
Προκειμένου να ολοκληρωθεί ένα βρώμικο και αδιαφανές ντιλ μεταξύ της κυβέρνησης και των «επενδυτών», το οποίο ούτε με το δημόσιο συμφέρον συνάδει, ούτε με την τοπική ανάπτυξη, ούτε κι έχει σχέση με τις αρχές περιβαλλοντικής προστασίας μιας στοιχειωδώς ανεπτυγμένης χώρας. 
Θα ήθελα να είμαι για άλλη μια φορά ξεκάθαρος και σαφής.

Η κυβέρνηση της αριστεράς θα σταματήσει την μεγάλη οικολογική καταστροφή της Χαλκιδικής. Ας το γνωρίζουν καλά όλοι. Χρυσοθήρες και κυβέρνηση. Ας το γνωρίζει και ο κ. Δένδιας που μας κουνάει το δάχτυλο για την εφαρμογή της νομιμότητας. 
Αλλά ας το γνωρίζει και ο κ. Σαμαράς με αυτήν την απίθανη Ομάδα Αλήθειας, την ομάδα της μονταζιέρας, της Νέας Δημοκρατίας, που εξαπολύει επιθέσεις βλακείας, με τις οποίες θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ζημιά στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινή γνώμη.
Εμείς, τη δημοκρατία σε αυτό τον τόπο θα την υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον. Και στους θεσμούς, και έξω στην κοινωνία, με τα κινήματα των πολιτών που αντιστέκονται. 
Όσοι θεωρούν ότι θα προωθήσουν το Μνημόνιο, ή ακόμα και τις διαπλεκόμενες συμφωνίες τους, με εξευτελισμό των κοινοβουλευτικών θεσμών και σκληρή καταστολή, μάλλον έχουν ήδη περιπέσει σε μεγάλο αδιέξοδο."

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Κάτω τα χέρια από τους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής - Σάββατο 13/04, στις 12:00, στο Μοναστηράκι


Η ποινικοποίηση των αγώνων δεν θα περάσει
Κάτω τα χέρια από τους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής

Ο εμπρησμός στο εργοτάξιο της «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ», τα ξημερώματα της Κυριακής 17/2/2013, θεωρήθηκε από την κυβέρνηση σαν μια καλή αφορμή για μια νέα επίθεση ενάντια στο δίκαιο αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής, με προφανή στόχο να τον κατασυκοφαντήσουν και να τον κάμψουν. Στην προσπάθειά της αυτή βρήκε συμπαραστάτες τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα οποία λειτουργώντας, για άλλη μια φορά, σαν φερέφωνα της κυρίαρχης πολιτικής, παρουσιάζουν τους πολίτες που αντιστέκονται σαν τρομοκράτες, που εξυπηρετούν ύποπτα συμφέροντα και αδιαφορούν για τη δημιουργία θέσεων εργασίας στην περιοχή.

Η επίθεση στο επικοινωνιακό επίπεδο «ήρθε και έδεσε» με μια απίστευτης κλίμακας επιχείρηση αστυνομικής βίας και κρατικής καταστολής. Η οποία ξεκίνησε με τις ανεξέλεγκτες προσαγωγές και ανακρίσεις, ακόμα και ανηλίκων, με τη δημιουργία τράπεζας γενετικού υλικού για την ταυτοποίηση υπόπτων, με την ταύτιση της συμμετοχής στις κινητοποιήσεις με την ηθική αυτουργία σε ποινικά αδικήματα και ολοκληρώθηκε με την εισβολή των δυνάμεων καταστολής στην πόλη της Ιερισσού, η οποία συνοδεύτηκε από την αλόγιστη χρήση χημικών, μέχρι και μέσα σε σχολεία.

Τώρα καταφεύγουν σε ακόμη πιο ακραίες και επικίνδυνες πρακτικές. Το νέο κεφάλαιο της προσπάθειας ποινικοποίησης και συκοφάντησης του πιο ζωντανού και δυναμικού αγώνα αυτής της περιόδου, γράφεται τις τελευταίες μέρες, με τις διαρροές για άσκηση ποινικών διώξεων σε είκοσι κατοίκους της Ιερισσού και της Μεγάλης Παναγιάς, οι οποίοι έχουν, ήδη, κληθεί να καταθέσουν ως ύποπτοι. Αν και έχουν απαγγελθεί κατηγορίες για 7 κακουργήματα και 11 πλημμελήματα, κατά παντός υπευθύνου, η προσωποποίηση των διώξεων αφήνεται να αιωρείται σαν μια διαρκής απειλή. Ενδεχομένως, για να κρατιούνται σε ομηρία, όχι μόνο οι φερόμενοι σαν ύποπτοι, αλλά ολόκληρη η τοπική κοινωνία.

Οι κατηγορίες είναι βαρύτατες και, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, την απόπειρα ανθρωποκτονίας, την κατοχή εκρηκτικών υλικών, την έκρηξη και τον εμπρησμό. Περίμεναν ότι θα φοβίσουν τους αγωνιζόμενους κατοίκους και ότι θα τους φέρουν σε θέση απομόνωσης. Κατάφεραν, ακριβώς, το αντίθετο. Πυροδότησαν νέες μαζικές αντιδράσεις στη Χαλκιδική και ένα νέο κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης σε ολόκληρη την Ελλάδα.

στην πιο κρίσιμη, ίσως, στιγμή του αγώνα τους
ΟΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ
η Επιτροπή Αλληλεγγύης στη Χαλκιδική καλεί στη

Συγκέντρωση και πορεία
της συντονιστικής συνέλευσης αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους κατοίκους της ΒΑ Χαλκιδικής

το Σάββατο 13/04, στις 12:00, στο Μοναστηράκι


Επιτροπή αλληλεγγύης στη Χαλκιδική (Αττικής)