ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ! NO PASARAN!*

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ! NO PASARAN!*

του Γιώργου Μητραλιά 

Ένα πράγμα που οι Ευρωπαίοι είχαν όλο το χρόνο να μάθουν για τα καλά είναι ότι ούτε η κρίση, ούτε οι κοινωνικές τραγωδίες που την συνοδεύουν  είναι ειδικά ελληνικές. Και δυστυχώς, όλα δείχνουν ήδη ότι ένα άλλο πράγμα που θα έχουν όλο το χρόνο να μάθουν είναι ότι η  νεοναζιστική Χρυσή Αυγή δεν είναι αποκλειστικότητα μόνο των Ελλήνων. Χωρίς αμφιβολία, ένας τέτοιος ισχυρισμός θα γίνει δεκτός από κάποιους με μπόλικο σκεπτικισμό: «Στη χώρα μας, ούτε οι παραδόσεις μας, ούτε η κουλτούρα μας, ούτε το ταμπεραμέντο μας δεν θα επιτρέψουν ποτέ παρόμοια φαινόμενα». Είναι ακριβώς αυτό που έλεγαν όλοι οι Έλληνες  –ακόμα και οι πιο οξυδερκείς αριστεροί-  ακόμα και μόλις πριν από ένα χρόνο  όταν ένας ή δυο «παλαβοί» με αχαλίνωτη φαντασία τους προειδοποιούσαν ότι η φαιά πανούκλα είχε αρχίσει να εισβάλει στη κοινωνία τους.  Εξάλλου, όλα αυτά δεν ήταν διόλου πρωτότυπα. Ήταν σαν να επαναλαμβανόταν η ιστορία, εκείνη του μεσοπολέμου: Στ’ αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι «οι παραδόσεις», «η κουλτούρα» ή  «το ταμπεραμέντο» των Ιταλών ή των Γερμανών θα είχαν επιτρέψει τη γέννηση και την άνοδο στην εξουσία του φασισμού και του ναζισμού;… 

Λοιπόν, επιτέλους ας σοβαρευτούμε. Και ας κοιτάξουμε γύρω μας  σε αυτή την Ευρώπη που μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα απέραντο πεδίο κοινωνικό ερειπίων. Δεν είναι μόνο που βλέπουμε την ελληνική Χρυσή Αυγή να βρίσκει μιμητές κυρίως στη κεντρική και ανατολική Ευρώπη (Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία, Ρωσία,…). Είναι και που γινόμαστε μάρτυρες ενός καλπάζοντα εθισμού στον πιο βίαιο ρατσισμό, στην ισλαμοφοβία, στον αντισημιτισμό,  στο πογκρομικό μίσος ενάντια στους μετανάστες, στους διαφορετικούς. Είναι που σε χρόνο ρεκόρ μπαίνουν σε τερματική (;) κρίση  ή ακόμα και εξαφανίζονται  τα κόμματα που μέχρι χτες μονοπωλούσαν  την εξουσία σχεδόν σε όλες τις χώρες μας. Είναι που η κρίση, η ανεργία, η ανασφάλεια και η εξαθλίωση γίνονται κανόνας  και σπρώχνουν τους πληθυσμούς να αναζητούν απελπισμένα λύσεις ή Μεσσίες που βρίσκουν σχεδόν πάντα στα δυο άκρα της πολιτικής σκακιέρας. Ακριβώς όπως και στη δεκαετία του 1930…

Ίδιες αιτίες, ίδια αποτελέσματα, ίδιες συνενοχές και ίδια συμφέροντα. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε και… ίδια τύφλα των ισχυρών, των Ευρωπαίων κυβερνητών μας που

παίζουν –για νιοστή φορά (!)- τους μαθητευόμενους μάγους, ζεσταίνοντας στο κόρφο τους το αυγό του φαιού φιδιού.  Ποιος είπε ότι οι από πάνω διδάχτηκαν από τα παθήματα του 20ού αιώνα; Ότι ξόρκισαν μια για πάντα τους δαίμονες του μεσοπολέμου; Αν τους εμπιστευόμασταν, η ιστορία θα ήταν ένα αέναο ξαναρχίνισμα… 

Και όμως, αυτή η εφιαλτική ιστορία δεν πρέπει να επαναληφθεί επειδή, αυτή τη φορά, διακυβεύονται τα δικαιώματά μας, οι ελευθερίες μας, η ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας, οι ζωές μας. Στην Ελλάδα, ίσως είναι ήδη αργά καθώς το φίδι έχει κιόλας βγει από το αυγό και κόβει βόλτες στους δρόμους τρομοκρατώντας τους πολίτες που εξακολουθούν να μην πιστεύουν στα μάτια τους. Όμως, στην υπόλοιπη Ευρώπη;  Στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Ισπανία; Ένα πράγμα είναι εφεξής σίγουρο: Πρέπει να βιαστούμε πριν είναι πολύ αργά. Να βιαστούμε… και να το κάνουμε όλοι μαζί. Επειδή δεν υπάρχει σωτηρία μέσα στα εθνικά μας σύνορα. Απέναντι  στον εθισμό στη βαρβαρότητα  και στη νεκρανάσταση της φαιάς πανούκλας, δεν είναι δυνατό να κάνουμε τα λάθη του παρελθόντος.  Ενωμένοι πέρα από  σύνορα  αλλά και πέρα από τις διαφορές μας, μπορούμε να αναστρέψουμε την πορεία των πραγμάτων  και να αποκαταστήσουμε την αλληλεγγύη, την αδελφοσύνη, την ελευθερία, την ισότητα, αυτές τις λίγες «παλιομοδίτικες» αξίες  που ωστόσο τιμούν την ανθρωπότητα.  Χωρίς να ξεχνάμε ότι, τελικά, τα πάντα θα κριθούν στους δρόμους και στις πλατείες, στο πλευρό των πιο αδύναμων και ευάλωτων που πρέπει να προστατέψουμε πάση θυσία. 

Η υποδοχή που επιφυλάχθηκε σχεδόν παντού στην Ευρώπη στο Ευρωπαϊκό Αντιφασιστικό Μανιφέστο  (www.antifascismeuropa-ellada.gr) αποδεικνύει ότι η προοπτική συγκρότησης ενός ευρωπαϊκού αντιφασιστικού κινήματος δεν είναι ούτε εξωπραγματική ούτε ουτοπική.  Είναι κάτι το στέρεο επειδή ανταποκρίνεται σε μια όλο και πιο έντονη ανάγκη  των κατοίκων αυτής της ηπείρου. Από την Αθήνα μέχρι τη Μαδρίτη, είναι λοιπόν στο χέρι όλων μας να αποδείξουμε έμπρακτα ότι αυτή τη φορά…. NO PASARAN!

* Το παραπάνω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην Ισπανική Diagonal (χαρτί και online) και κατόπιν στη Γαλλία και Ιταλία.