[3,6 - 4,5 εκατομμύρια διαδηλωτές στις ΗΠΑ διαδήλωσαν στις 21 Ιανουαρίου στο κάλεσμα των γυναικών - Η μεγαλύτερη διαδήλωση στην ιστορία των ΗΠΑ | Δείτε το Χάρτη ΕΔΩ || Διαδηλώσεις σε όλον το κόσμο ΕΔΩ - Στην Αθήνα ΕΔΩ]
---------------------------------
21 Ιανουραίου 2017
Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις της ιστορίας σηματοδοτούν μια νέα εποχή και ...
(από μια γυναικεία διαδήλωση ξεκίνησε η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789 αλλά και η ακόμα μεγαλύτερη στη Ρωσία πριν από ακριβώς έναν αιώνα...)
Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις της ιστορίας σηματοδοτούν μια νέα εποχή και ...
(από μια γυναικεία διαδήλωση ξεκίνησε η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789 αλλά και η ακόμα μεγαλύτερη στη Ρωσία πριν από ακριβώς έναν αιώνα...)
το ξύπνημα του αμερικανού γίγαντα!
του Γιώργου Μητραλιά
Αν και αρκετοί δεν το αντιλήφθηκαν, ή έκαναν πως δεν το αντιλήφθηκαν, αυτό που συνέβη στις 21 Ιανουαρίου 2017 στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι στη κυριολεξία κοσμοϊστορικό: Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην ιστορία των ΗΠΑ αλλά και στην ιστορία της ανθρωπότητας! Τουλάχιστον 4 και ίσως 5 και παραπάνω εκατομμύρια διαδηλωτές και διαδηλώτριες! Ένα γεγονός που σίγουρα γράφει Ιστορία και εγκαινιάζει μια νέα εποχή ταξικών αγώνων μετά από μια μακρά καταθλιπτική περίοδο υποχωρήσεων και ηττών…(1)
Το πρώτο συμπέρασμα είναι προφανές και ευνόητο: O αμερικανικός γίγαντας ξυπνάει και βγαίνοντας από την ατέλειωτη νάρκη του φέρνει τα πάνω κάτω σε όλο το κόσμο! Γιατί πέρα από την πρωτοφανή μαζικότητα, υπάρχει και η “ποιότητα” αυτών των διαδηλώσεων. Και πριν απ’όλα, η κατακλυσμική κυριαρχία των γυναικών που φέρνει ανεπαισθήτως στη μνήμη κάποιες άλλες γυναικείες διαδηλώσεις που σφράγισαν την ιστορία της ανθρωπότητας στους τελευταίους τρεις αιώνες. Ναι, ο πειρασμός είναι μεγάλος και υποκύπτουμε ευχαρίστως σε αυτόν θυμίζοντας ότι από μια γυναικεία διαδήλωση ξεκίνησε η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789 αλλά και η ακόμα μεγαλύτερη στη Ρωσία πριν από ακριβώς έναν αιώνα...
Όμως, υπάρχει και συνέχεια καθώς αυτή η γυναικεία διάσταση συμπληρώνεται και αποκτά όλη την εκρηκτική της γόμωση από την τεράστια συμμετοχή της νεολαίας που κυριαρχεί στο νέο και τόσο υποσχόμενο αμερικανικό κίνημα. Μιας νεολαίας μαχητικής και συνάμα ευαίσθητης, αλληλέγγυας και για αυτό ενωτικής και ενωμένης πέρα από τις “φυλετικές” και άλλες διαφορές που εκμεταλλεύονται εκείνοι που διαιρούν για να βασιλεύουν. Σε μια Ευρώπη που έχει σχεδόν ξεχάσει το νεολαιίστικο πρόσωπο των κοινωνικών διαμαρτυριών και εξεγέρσεων, είναι σίγουρα καλοδεχούμενο βάλσαμο ψυχής και αντικαταθλιπτικό φάρμακο το θέαμα των εκατομμυρίων αμερικανών νέων που γεμίζουν τους δρόμους δηλώνοντας μάλιστα... “σοσιαλιστές”...
Αλλά όχι μόνον αυτό. Ο ωκεανός των αυτοσχέδιων πλακάτ που έδινε τον τόνο και έκανε τόσο πολύχρωμες τις διαδηλώσεις είναι αδιάψευστος μάρτυρας της αυτενέργειας των διαδηλωτριών και διαδηλωτών. Σχεδόν ο καθένας και η καθεμιά κρατούσαν το δικό τους πλακάτ που είχαν φτιάξει με τα δικά τους χέρια και τα γνωστά “ευρωπαϊκά” μας “ετοιματζίδικα” πανώ ήταν απλώς ανύπαρκτα! Απόδειξη κι αυτή του συνειδητού πάθους των διαδηλωτών και διαδηλωτριών, που έκανε το ατέλειωτο πλήθος να πάλλεται, να βογγά και να ουρλιάζει σαν ένας άνθρωπος. Ακριβώς όπως συνέβαινε κάποτε στο μακρινό Μάη του ‘68…
Και όλα αυτά όχι μόνο στην Ουάσιγκτον, στο Λος Άντελες, στη Βοστόνη, στο Ντένβερ, στη Νέα Υόρκη και στις άλλες αμερικανικές μεγαλουπόλεις. Αλλά σε κάθε πόλη, κωμόπολη και -ίσως- χωριό των ΗΠΑ επειδή ο ξεσηκωμός είναι όντως παλλαϊκός. Και μελετώντας τον κατάλογο των διαδηλώσεων ίσως να είναι μεγαλύτερη και από την αίσθηση που προκαλούν οι 250.000 διαδηλωτές του Σικάγου, οι 500.000 της Ουάσιγκτον ή οι 750.000 του Λος Άντζελες η συγκίνηση που προκαλεί ο… ένας (1) διαδηλωτής που αναφέρεται ότι κατέβηκε στο δρόμο σε μια ντουζίνα χωριών (;) της χώρας!
Φυσικά, όλα απομένουν να γίνουν. Και επίσης “φυσικά”, κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι οι γιγάντιες διαδηλώσεις της 21ης Ιανουαρίου θα μετεξελιχθούν υποχρεωτικά σε εκείνο το κίνημα που θα ανατρέψει τον Τραμπ και θα δώσει λύσεις στα προβλήματα της ανθρωπότητας. Όμως, δεν είναι δυνατό στο όνομα αυτού του “όλα απομένουν να γίνουν” να μην αναγνωρίζεται η ιστορική σημασία αυτών των διαδηλώσεων. Ή ακόμα χειρότερα να προεξοφλείται ότι “όλα αυτά”... δεν πρόκειται να οδηγήσουν πουθενά! Έστω και αν τέτοιες στάσεις και συμπεριφορές δεν προκαλούν πια έκπληξη καθώς αντικατοπτρίζουν την κωματώδη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ευρωπαϊκό κίνημα και η ευρωπαϊκή αριστερά, πρέπει πάντως να καυτηριάζονται επειδή το λιγότερο που κάνουν είναι να ενισχύουν τη διάχυτη ηττοπάθεια και μοιρολατρία των πολιτών την ώρα μάλιστα, που η ευρωπαϊκή άκρα δεξιά επιχειρεί την έφοδό της στην εξουσία.
Ακόμα χειρότερο είναι όμως το γεγονός ότι πίσω από αυτή τη αδιαφορία για τις αμερικανικές εξελίξεις κάποιων ευρωπαίων αριστερών κρύβεται η αυταπάτη ότι ο Τραμπ “δεν είναι και τόσο κακός” καθώς παίρνουν στα σοβαρά την “αντισυστημική” του δημαγωγία η οποία δήθεν τινάζει στον αέρα το νεοφιλελευθερισμό με συνέπεια να διευκολύνεται το έργο της αριστεράς! Πέρα από το ότι “εκτιμήσεις” τέτοιου είδους της αριστεράς έχουν βεβαρυμένο παρελθόν και ευθύνονται σε μέγιστο βαθμό για την περίπου ανεμπόδιστη άνοδο στην εξουσία τόσο του ιταλικού φασισμού όσο και του γερμανικού ναζισμού, το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και αν αλήθευαν δεν θα προλάβαιναν να γίνουν πράξη. Γιατί; Μα, επειδή δεν λαβαίνουν υπόψη τόσο την αμεσότητα όσο και το θανάσιμο περιεχόμενο της απειλής που συνιστά η προεδρία του Τραμπ που δίνει ήδη πολύ εύγλωττα δείγματα γραφής: Εφαρμόζει τη μια μετά την άλλη τις εφιαλτικές προεκλογικές της υποσχέσεις και προχωρά στη ταχύτατη υλοποίηση του συνόλου του ρατσιστικού, μισογυνικού, αντεργατικού, σκοταδιστικού και απάνθρωπου προγράμματός της! Δυστυχώς για όλους αυτούς που είτε τρέφουν αυταπάτες για το ποιόν της προεδρίας του Τραμπ, είτε ευελπιστούν ότι θα “μαλακώσει” και θα γίνει πιο “συνεννοήσιμος”, το αμέσως προσεχές μέλλον τους επιφυλάσσει την ίδια ακριβώς τύχη που επιφύλλαξε στις (σοσιαλδημοκρατικές και κομμουνιστικές) ηγεσίες της μεσοπολεμικής αριστεράς: Όταν καταλάβουν πόσο άμεση και πόσο θανάσιμη είναι η απειλή και αφυπνιστούν τότε θα είναι -δυστυχώς- πάρα πολύ αργά…
Και όλα αυτά όχι μόνο στην Ουάσιγκτον, στο Λος Άντελες, στη Βοστόνη, στο Ντένβερ, στη Νέα Υόρκη και στις άλλες αμερικανικές μεγαλουπόλεις. Αλλά σε κάθε πόλη, κωμόπολη και -ίσως- χωριό των ΗΠΑ επειδή ο ξεσηκωμός είναι όντως παλλαϊκός. Και μελετώντας τον κατάλογο των διαδηλώσεων ίσως να είναι μεγαλύτερη και από την αίσθηση που προκαλούν οι 250.000 διαδηλωτές του Σικάγου, οι 500.000 της Ουάσιγκτον ή οι 750.000 του Λος Άντζελες η συγκίνηση που προκαλεί ο… ένας (1) διαδηλωτής που αναφέρεται ότι κατέβηκε στο δρόμο σε μια ντουζίνα χωριών (;) της χώρας!
Φυσικά, όλα απομένουν να γίνουν. Και επίσης “φυσικά”, κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι οι γιγάντιες διαδηλώσεις της 21ης Ιανουαρίου θα μετεξελιχθούν υποχρεωτικά σε εκείνο το κίνημα που θα ανατρέψει τον Τραμπ και θα δώσει λύσεις στα προβλήματα της ανθρωπότητας. Όμως, δεν είναι δυνατό στο όνομα αυτού του “όλα απομένουν να γίνουν” να μην αναγνωρίζεται η ιστορική σημασία αυτών των διαδηλώσεων. Ή ακόμα χειρότερα να προεξοφλείται ότι “όλα αυτά”... δεν πρόκειται να οδηγήσουν πουθενά! Έστω και αν τέτοιες στάσεις και συμπεριφορές δεν προκαλούν πια έκπληξη καθώς αντικατοπτρίζουν την κωματώδη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ευρωπαϊκό κίνημα και η ευρωπαϊκή αριστερά, πρέπει πάντως να καυτηριάζονται επειδή το λιγότερο που κάνουν είναι να ενισχύουν τη διάχυτη ηττοπάθεια και μοιρολατρία των πολιτών την ώρα μάλιστα, που η ευρωπαϊκή άκρα δεξιά επιχειρεί την έφοδό της στην εξουσία.
Ακόμα χειρότερο είναι όμως το γεγονός ότι πίσω από αυτή τη αδιαφορία για τις αμερικανικές εξελίξεις κάποιων ευρωπαίων αριστερών κρύβεται η αυταπάτη ότι ο Τραμπ “δεν είναι και τόσο κακός” καθώς παίρνουν στα σοβαρά την “αντισυστημική” του δημαγωγία η οποία δήθεν τινάζει στον αέρα το νεοφιλελευθερισμό με συνέπεια να διευκολύνεται το έργο της αριστεράς! Πέρα από το ότι “εκτιμήσεις” τέτοιου είδους της αριστεράς έχουν βεβαρυμένο παρελθόν και ευθύνονται σε μέγιστο βαθμό για την περίπου ανεμπόδιστη άνοδο στην εξουσία τόσο του ιταλικού φασισμού όσο και του γερμανικού ναζισμού, το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και αν αλήθευαν δεν θα προλάβαιναν να γίνουν πράξη. Γιατί; Μα, επειδή δεν λαβαίνουν υπόψη τόσο την αμεσότητα όσο και το θανάσιμο περιεχόμενο της απειλής που συνιστά η προεδρία του Τραμπ που δίνει ήδη πολύ εύγλωττα δείγματα γραφής: Εφαρμόζει τη μια μετά την άλλη τις εφιαλτικές προεκλογικές της υποσχέσεις και προχωρά στη ταχύτατη υλοποίηση του συνόλου του ρατσιστικού, μισογυνικού, αντεργατικού, σκοταδιστικού και απάνθρωπου προγράμματός της! Δυστυχώς για όλους αυτούς που είτε τρέφουν αυταπάτες για το ποιόν της προεδρίας του Τραμπ, είτε ευελπιστούν ότι θα “μαλακώσει” και θα γίνει πιο “συνεννοήσιμος”, το αμέσως προσεχές μέλλον τους επιφυλάσσει την ίδια ακριβώς τύχη που επιφύλλαξε στις (σοσιαλδημοκρατικές και κομμουνιστικές) ηγεσίες της μεσοπολεμικής αριστεράς: Όταν καταλάβουν πόσο άμεση και πόσο θανάσιμη είναι η απειλή και αφυπνιστούν τότε θα είναι -δυστυχώς- πάρα πολύ αργά…
Από αυτή την άποψη, οι ευρωπαϊκές διαδηλώσεις συμπαράστασης στις αμερικανικές της 21ης Ιανουαρίου 2017 είναι πλούσιες σε πολύ χρήσιμα διδάγματα. Και πριν απ’όλα, γιατί άραγε ήταν 100.000 οι διαδηλωτές στο Λονδίνο και μόλις 5.000 στο Παρίσι, από τους οποίους μάλιστα τουλάχιστον τα 3/5 ήταν αμερικανοί πολίτες; Η απάντηση είναι απλή: Επειδή στο χρόνο που πέρασε, η μεν βρετανική αριστερά και άκρα αριστερά πρόλαβε να συνδεθεί με την αμερικανική και ειδικά με το πελώριο κίνημα υποστήριξης στον Μπέρνι Σάντερς, ενώ η αντίστοιχη γαλλική (αλλά και ισπανική) έκλεισε τα μάτια και τα αυτιά της και αρνήθηκε πεισματικά να κουνήσει έστω και το δακτυλάκι της σε ένδειξη αλληλεγγύης προς αυτό! Το αποτέλεσμα αυτών των δυό διαμετρικά αντίθετων συμπεριφορών βγάζει μάτια: Οι 100.000 διαδηλωτές του Λονδίνου στηρίζουν μεν και βοηθούν το αμερικανικό κίνημα, αλλά στηρίζουν και βοηθούν απείρως περισσότερο το δικό τους, το βρετανικό κοινωνικό κίνημα, τη βρετανική αριστερά και τα βρετανικά συνδικάτα! Αντίθετα, ο επαρχιωτισμός και η άρνηση της γαλλικής αριστεράς να ενδιαφερθεί και ακόμα περισσότερο να συμπαρασταθεί ενεργά και να συνεργαστεί με το αμερικανικό κίνημα στερεί μεν από αυτό μια πολύτιμη διεθνή στήριξη αλλά βλάπτει και κάνει κακό πρωτίστως στην ίδια τη γαλλική αριστερά που δεν λέει να σταματήσει τον κατήφορό της…
Οι γιγάντιες διαδηλωσεις της 21ης Ιανουαρίου 2017 μας έμπασαν σίγουρα σε μια νέα εποχή στην οποία επιτρέπεται πια όχι μόνο να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία αλλά και να σχεδιάζουμε τη μεγάλη αντεπίθεση των “από κάτω” σε διεθνή και ίσως πλανητική κλίμακα. Υπό έναν όμως απαράβατο όρο: Ότι δεν υπάρχει καμιά “νομοτέλεια” και ότι όλα πλέον εξαρτώνται από όλους εμάς, τις επιλογές, τις πρωτοβουλίες και κυρίως, τις πράξεις μας καθώς μάλιστα το αμέσως προσεχές μέλλον προδιαγράφεται περισσότερο παρά ποτέ αβέβαιο, άγριο και συγκρουσιακό. Με άλλα λόγια, ίσως ποτέ άλλοτε να μην ήταν τόσο επίκαιρο το παλιό καλό... “συν Αθηνά και χείρα κίνει”...
Σημειώσεις
1.Βλέπε τον πολύ κατατοπιστικό χάρτη των διαδηλώσεων της 21ης Ιανουαρίου 2017 στις ΗΠΑ: http://contra-xreos.gr/arthra/1166-2017-01-22-13-29-59.html
Για περισσότερες πληροφορίες, τοποθετήσεις και αναλύσεις σχετικά με τις τελευταίες πρωτοφανείς κινητοποιήσεις αλλά και την κατάσταση που έχει διαμορφώσει η άνοδος στην εξουσία του Ντ. Τραμπ, βλέπε το Facebook της Πρωτοβουλίας Έλληνες για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς : https://www.facebook.com/GreeksForBerniesMassMovement/
1.Βλέπε τον πολύ κατατοπιστικό χάρτη των διαδηλώσεων της 21ης Ιανουαρίου 2017 στις ΗΠΑ: http://contra-xreos.gr/arthra/1166-2017-01-22-13-29-59.html
Για περισσότερες πληροφορίες, τοποθετήσεις και αναλύσεις σχετικά με τις τελευταίες πρωτοφανείς κινητοποιήσεις αλλά και την κατάσταση που έχει διαμορφώσει η άνοδος στην εξουσία του Ντ. Τραμπ, βλέπε το Facebook της Πρωτοβουλίας Έλληνες για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς : https://www.facebook.com/GreeksForBerniesMassMovement/
ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου