Οι­κο­σο­σια­λι­σμός: Διέ­ξο­δος α­πό την κρί­ση

ΜΙΑ ΠΟ­ΛΙ­ΤΙ­ΚΗ ΠΡΟ­ΤΑ­ΣΗ ΤΟΥ ΖΑ­Ν-ΛΙΚ ΜΕ­ΛΑ­ΝΣΟΝ

Οι­κο­σο­σια­λι­σμός: Διέ­ξο­δος α­πό την κρί­ση

Δεν αρ­κεί ο α­γώ­νας κα­τά της λι­τό­τη­τας, θα πρέ­πει να προ­τεί­νου­με μια άλ­λη ε­ναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή, για να βγού­με α­πό την κα­πι­τα­λι­στι­κή κρί­ση. Προϋπό­θε­ση, ό­μως, γι’ αυ­τή την πο­λι­τι­κή α­πο­τε­λεί η ε­πε­ξερ­γα­σία και η χά­ρα­ξη μιας νέ­ας στρα­τη­γι­κής για το μέλ­λον της αν­θρω­πό­τη­τας. Και αυ­τή δεν μπο­ρεί να εί­ναι άλ­λη α­πό τον Οι­κο­σο­σια­λι­σμό, του ο­ποίου τα βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά εί­ναι: ο συ­γκε­κρι­μέ­νος ρι­ζο­σπα­στι­σμός, ο οι­κο­λο­γι­κός προ­γραμ­μα­τι­σμός και η ε­πα­νά­στα­ση των πο­λι­τών. Η λύ­ση αυ­τή στη­ρί­ζε­ται στην α­να­δια­νο­μή του πλού­του, στη συ­νει­δη­το­ποίη­ση των οι­κο­λο­γι­κών ο­ρίων, την άρ­νη­ση κά­θε εί­δους κα­τα­πίε­σης, τη λαϊκή κυ­ριαρ­χία και το δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα του κρά­τους. Τη θέ­ση αυ­τή α­νέ­πτυ­ξε ο Ζα­ν-Λικ Με­λαν­σόν, που ή­ταν υ­πο­ψή­φιος του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς στις τε­λευ­ταίες προ­ε­δρι­κές ε­κλο­γές, σε πρό­σφα­τη πλα­τιά ε­νω­τι­κή συ­ζή­τη­ση πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δυ­νά­μεω­ν: α­πό το ΝΑ­Κ, το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς και τους Οι­κο­λό­γους, τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις CGT, Αλλη­λεγ­γύη, FSU και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα ό­πως η Attac. Έτσι, σύμ­φω­να με α­να­λυ­τές, έ­κα­νε έ­να βή­μα μπρο­στά στην ε­πε­ξερ­γα­σία του «οι­κο­λο­γι­κού πε­ρι­γράμ­μα­τος, που α­πο­τε­λού­σε τμή­μα του ε­κλο­γι­κού προ­γράμ­μα­τος του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς» στις προ­ε­δρι­κές ε­κλο­γές: «Ο άν­θρω­πος πρώ­τα».

Οι­κο­λο­γία και ι­στο­ρι­κοί α­γώ­νες

Ο Οι­κο­σο­σια­λι­σμός εκ­φρά­ζει «τη στε­νή σύν­δε­ση ε­νός οι­κο­λο­γι­κού α­ντι­κα­πι­τα­λι­σμού και του σο­σια­λι­σμού α­παλ­λαγ­μέ­νου α­πό τον πα­ρα­γω­γι­σμό σ’ έ­να ε­ναλ­λα­κτι­κό πρό­γραμ­μα», α­νέ­φε­ρε ο Ζα­ν-Λικ Με­λαν­σόν και συ­νέ­χι­σε: «Δεν πρό­κει­ται για μια ου­το­πία στην ο­ποία θα πρέ­πει να προ­σαρ­μο­στεί η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αλ­λά για μια α­να­γκαία α­πά­ντη­ση διε­ξό­δου α­πό το δι­πλό α­διέ­ξο­δο του κα­πι­τα­λι­σμού και του πα­ρα­γω­γι­σμού. Ενός συ­στή­μα­τος που α­να­λώ­νει τις φυ­σι­κές ύ­λες και αυ­ξά­νει τις α­νι­σό­τη­τες, το ο­ποίο, σε συ­νάρ­τη­ση με το κοι­νω­νι­κό και πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό ντά­μπιν­γκ που έ­χει ε­πι­κρα­τή­σει με την πα­γκο­σμιο­ποίη­ση, έ­χει ο­δη­γή­σει το οι­κο­σύ­στη­μα στα ό­ριά του».
Οι πραγ­μα­τι­κοί έ­νο­χοι γι’ αυ­τή την κα­τά­στα­ση εί­ναι η χρη­μα­τι­στι­κή ο­λι­γαρ­χία, που μέ­σω των πο­λι­τι­κών ε­λίτ κα­τόρ­θω­σε να θε­σμο­ποιή­σει τις ε­λεύ­θε­ρες α­νταλ­λα­γές και τον «ε­λεύ­θε­ρο και α­νε­μπό­δι­στο α­ντα­γω­νι­σμό». Η οι­κο­λο­γι­κή μας πο­λι­τι­κή εί­ναι κοι­νω­νι­κή και συν­δέε­ται με τους ι­στο­ρι­κούς α­γώ­νες της α­ρι­στε­ράς, υ­πο­στη­ρί­ζει ο Ζα­ν-Λικ Με­λαν­σόν, εί­ναι α­σύμ­βα­τη με τον «φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό», ο ο­ποίος με ε­πι­χεί­ρη­μα τη διαρ­κή α­νά­πτυ­ξη, δεν κά­νει τί­πο­τ’ άλ­λο πα­ρά να α­να­ζη­τά το μέ­γι­στο κέρ­δος σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα. Η πο­λι­τι­κή μας α­ντί­λη­ψη έρ­χε­ται σε α­ντί­θε­ση με τη θέ­ση της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τίας, που ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι η α­να­δια­νο­μή του πλού­του περ­νά μέ­σα α­πό την α­νά­καμ­ψη της α­νά­πτυ­ξης. Τα πλού­τη υ­πάρ­χουν και δεν χρειά­ζε­ται να πε­ρι­μέ­νου­με για την α­να­δια­νο­μή τους.
«Το μο­ντέ­λο της α­τέρ­μο­νης α­νά­πτυ­ξης εί­ναι αυ­το­κτο­νία του πο­λι­τι­σμού μας», τό­νι­σε ο Ζα­ν-Λικ Με­λαν­σόν. «Ένα οι­κο­κοι­νω­νι­κό πρό­γραμ­μα εί­ναι ρι­ζι­κά α­ντί­θε­το με τα  φι­λε­λεύ­θε­ρα δόγ­μα­τα. Θα πρέ­πει να ρί­χνει βά­ρος στην οι­κο­νο­μία των υ­πη­ρε­σιών και κοι­νω­νι­κών α­γα­θών. Και ταυ­τό­χρο­να α­πορ­ρί­πτει τις ντι­ρε­κτί­βες της Ευ­ρώ­πης και τις ε­πι­τα­γές της τρόι­κας. Ο οι­κο­σο­σια­λι­σμός α­πο­τε­λεί μια στρο­φή και για την ί­δια την α­ρι­στε­ρά, που εί­ναι κολ­λη­μέ­νη στον κα­τα­να­λω­τι­σμό σαν στρεί­δι πά­νω σε βρά­χους», α­να­φέ­ρει ο Ζα­ν-Λικ Με­λαν­σόν.

Το κέ­ντρο βά­ρους

Οι α­πό­ψεις αυ­τές του Ζα­ν-Λικ Με­λαν­σόν προ­κά­λε­σαν πολ­λές συ­ζη­τή­σεις και α­ντι­δρά­σεις στην α­ρι­στε­ρά και τους οι­κο­λό­γους. Ο ί­διος ό­μως, σε συ­νέ­ντευ­ξή του στην ε­φη­με­ρί­δα «Λι­μπε­ρα­σιόν», πα­ρα­δέ­χε­ται ό­τι οι Πρά­σι­νοι εί­ναι οι ι­δρυ­τές του οι­κο­λο­γι­κού κι­νή­μα­τος, αλ­λά τώ­ρα ό­μως «α­πο­τε­λούν την προϊστο­ρία της πο­λι­τι­κής οι­κο­λο­γίας. Οι προ­τά­σεις και το πρό­γραμ­μά μας εί­ναι αρ­κε­τά πιο προω­θη­μέ­να. Επι­δίω­ξή μας εί­ναι να με­τα­το­πί­σου­με το κέ­ντρο βά­ρους της πο­λι­τι­κής ζωής προς τα α­ρι­στε­ρά. Και αυ­τό εί­ναι ε­φι­κτό με τη συ­μπό­ρευ­ση ό­λων των δυ­νά­μεω­ν: των οι­κο­λό­γων, ε­νός τμή­μα­τος των σο­σια­λι­στών και φυ­σι­κά του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς, το ο­ποίο ό­μως θα πρέ­πει να κά­νει έ­να τολ­μη­ρό βή­μα για να ξε­πε­ρά­σει τις δια­φο­ρές στο ε­σω­τε­ρι­κό του, στο θέ­μα των πυ­ρη­νι­κών  ερ­γο­στα­σίων και του νέ­ου α­ε­ρο­δρο­μίου, εί­πε υ­πο­νοώ­ντας σα­φώς το ΓΚΚ. Τέ­λος, υ­πο­γράμ­μι­σε: «Εμείς μπο­ρού­με να σχη­μα­τί­σου­με μια νέα πλειο­ψη­φία». Θα πρέ­πει να α­γω­νι­στού­με και να μην πε­ρι­μέ­νου­με το 2017. Ο πα­λιός κό­σμος α­πο­συ­ντί­θε­ται μπρο­στά στα μά­τια μας. Τώ­ρα βρι­σκό­μα­στε σε μια α­να­ζή­τη­ση. Θα πρέ­πει να εί­μα­στε έ­τοι­μοι να α­να­λά­βου­με ευ­θύ­νες. Για να ξα­να­λει­τουρ­γή­σουν έ­τσι στην πα­τρί­δα μας «οι δε­σμοί α­νά­με­σα στο λαό και τη λέ­ξη ε­πα­νά­στα­ση».

Μπ. Κοβάνης

ΠΗΓΗ ΕΠΟΧΗ