Η Κοτσαμπάμπα αφετηρία ριζοσπαστικών αντιστάσεων και πλανητικών κινητοποιήσεων

Του Γιώργου Μητραλιά

Tι κι αν το αντικείμενό της ήταν η κλιματική κρίση, το υπ’αριθμόν 1 πρόβλημα της ανθρωπότητας; Τι κι αν η συμμετοχή ήταν μαζική (31.000 αγωνιστές και ακτιβιστές από τις 5 ηπείρους), ξεπερνώντας κάθε προσδοκία; Τι κι αν δεν έλειψαν οι αρχηγοί κρατών, έστω κι αν αυτοί (Τσάβες, Κορρέα, Μοράλες, Ορτέγκα) δεν ορκίζονται στο όνομα του ιμπεριαλισμού; Τι κι αν υπήρξαν όλα τα συστατικά (άφθονος «εξωτισμός» και «χρώμα» των ιθαγενικών κινημάτων από την Αλάσκα μέχρι τη Γη του Πυρός) της πιο πιασάρικης τηλεοπτικής παραγωγής; Η Συνδιάσκεψη των Λαών για τη Κλιματική Αλλαγή και τα Δικαιώματα της Μητέρας-Γης, που διεξήχθη με μεγάλη επιτυχία από τις 19 μέχρι τις 22 Απριλίου στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας, «θάφτηκε» κυριολεκτικά από όλα τα μεγάλα δυτικά –και «φυσικά» και τα ελληνικά- ΜΜΕ, που αρνήθηκαν να δώσουν την παραμικρή εικόνα της, την παραμικρή πληροφορία για τις εργασίες της.
Αναμενόμενος…αλλά μάταιος ο κόπος τους! Οι τρεις μέρες της Κοτσαμπάμπα έγραψαν κιόλας ιστορία καθώς τίποτα δεν είναι πια όπως πριν από αυτές. Καταρχήν, κάλυψαν ένα τεράστιο κενό δίνοντας για πρώτη φορά το λόγο στους «από κάτω» του πλανήτη μας, που είχαν καταδικαστεί σε διακοσμητικό ρόλο στις διάφορες Κοπεγχάγες των «από πάνω». Κατόπιν, κατάφεραν να αποτελέσουν την εναλλακτική πρόταση και συνάμα την ελπίδα που τόσο έχει ανάγκη η ανθρωπότητα μετά από τις αλλεπάλληλες παταγώδεις αποτυχίες των «από πάνω», με πιο πρόσφατη εκείνη της διάσκεψης της Βόννης μόλις 10 μέρες πριν από τη Κοτσαμπάμπα. Και τέλος, άρθρωσαν ένα ριζικά διαφορετικό λόγο που, εντοπίζοντας στον καπιταλισμό την κύρια αιτία της κλιματικής καταστροφής, προχωράει σε τολμηρές διεκδικητικές προτάσεις ικανές να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν εκατομμύρια ανθρώπους.

Φυσικά, θα πρέπει να μεταφραστούν το συντομότερο δυνατό στα ελληνικά και οι 9 σελίδες του «Συμφώνου των Λαών» που, συνοψίζοντας τα πορίσματα των 17 ομάδων εργασίας της συνδιάσκεψης, αποτελεί σίγουρα ένα ιστορικό ντοκουμέντο, δίνοντας ευθύς εξ αρχής τον τόνο με διαπιστώσεις όπως: «Σήμερα, η Μητέρα Γη μας είναι πληγωμένη και κινδυνεύει το μέλλον της ανθρωπότητας». Ή επίσης, «Αντιμετωπίζουμε τη τελική κρίση του πατριαρχικού πολιτισμικού μοντέλου που βασίζεται στην υποταγή και τη καταστροφή των ανθρώπινων όντων και της φύσης, που επιταχύνθηκε με τη βιομηχανική επανάσταση». Και ακόμα, «υπό το καπιταλισμό, η Μητέρα Γη μετατρέπεται μόνο σε πηγή πρώτων υλών και τα ανθρώπινα όντα σε παραγωγικά μέσα και σε καταναλωτές, σε πρόσωπα που αξίζουν για αυτό που έχουν και όχι για αυτό που είναι». Και όλα αυτά επειδή «το καπιταλιστικό σύστημα μας έχει επιβάλει μια λογική του ανταγωνισμού, της προόδου και της απεριόριστης ανάπτυξης. Αυτό το μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης επιδιώκει το χωρίς όρια κέρδος, αποκόπτοντας τα ανθρώπινα όντα από τη φύση, εγκαθιδρύοντας μια λογική κυριαρχίας πάνω στα ανθρώπινα όντα, μετατρέποντας τα πάντα σε εμπορεύματα»…

Το Σύμφωνο των Λαών δεν περιορίζεται όμως μόνο στη διάγνωση των βαθύτερων αιτίων του κακού. Προχωράει και σε προτάσεις για τη θεραπεία του, όπως όταν προλειαίνει το έδαφος π.χ. για τη δημιουργία ενός «Διεθνούς Δικαστηρίου Κλιματικής και Περιβαλλοντικής Δικαιοσύνης» που θα δικάζει κράτη, επιχειρήσεις και άτομα που συμβάλουν στην επιδείνωση της κλιματικής και περιβαλλοντικής κρίσης. Ή για την οργάνωση ενός Παγκόσμιου Δημοψηφίσματος, που θα μπορούσε να διεξαχθεί στις 22 Απριλίου 2011, για να απαντήσει η ανθρωπότητα (στόχος είναι να ψηφίσουν 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι) σε ερωτήματα όπως «η μεταφορά των στρατιωτικών δαπανών σε ένα ταμείο για την υπεράσπιση του πλανήτη» ή «η εγκατάλειψη της υπερπαραγωγής και της υπερκατανάλωσης που χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό μοντέλο»!

Το κυριότερο και πιο πολύτιμο αποτέλεσμα των τριών ημερών της Κοτσαμπάμπα είναι όμως, το κάλεσμα για τη δημιουργία του «Παγκόσμιου Κινήματος των Λαών για τη Μητέρα Γη», ενός ενωτικού, ανοιχτού, ριζοσπαστικού και δημοκρατικού κινηματικού δικτύου πλανητικής εμβέλειας, «με στόχο να συντονίζει τη δράση όλων μας»! Σε εμάς εδώ στην Ελλάδα απομένει τώρα το πιο σημαντικό αλλά συνάμα και το πιο δύσκολο: να εμπνευστούμε και να επωφεληθούμε από το ιδρυτικό γεγονός της Κοτσαμπάμπα, για μην μείνει η χώρα μας έξω από αυτό το παγκόσμιο κίνημα σωτηρίας του ανθρώπινου είδους, που απαιτούν οι χαλεποί καιροί μας…