Noam Chomsky: Current crisis demonstrates anti-democratic nature of financial system

ZIZEK: Αρχίδια, σκόνη και αριστερά... (διαβάστε και τη σημείωση που συμπληρώθηκε αργότερα)

Χωρίς σχόλια...
Για τον φιλόσοφο, καθηγητή κ.λπ. Σλοβένο Slavoj Zizek κλικάρετε ΕΔΩ

Διαβάστε και για τη φράση "Μου έσπασε τ΄ αρχίδια"

Τώρα θα μας πείτε τι σχέση έχουν, ο Μέγας Ναπολέων, ο Ζιζέκ και τα "σπασμένα αρχίδια" των αγαλμάτων -ίσως και να μην έχουν.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το video το είδαμε στο Face Book και το αναρτήσαμε ΕΔΩ. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι είναι "παραγωγή" του blog ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΣ.
Ο φίλος μας ΜΜ μας έγραψε ότι "Είναι κομμάτι της ομιλίας του Ζίζεκ στο συνέδριο για την ιδέα του κουμμουνισμού πέρσι στο Λονδίνο κι, όπως ξέρεις, ήμουν εκεί και τό 'χα παρακολουθήσει ζωντανά..."
- Εγώ δεν το θυμόμουνα οφείλω να πω την αμαρτία μου...

Ο τόπος μας είναι κλειστός (?)

Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Γνωστοί τραγουδιστές - Λάκης Χαλκιάς, Λαβίνα κ.α. - Χορωδία, 1973

Modern Times: "Δεν θα γίνουμε εξαρτήματα του συστήματος..."

Διαβάστε μια μικρή περιγραφή του αριστουργήματος "Μοντέρνοι Καιροί" του Τσάρλι Τσάπλι.

Την καπιταλιστική κρίση δεν θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι - Οι άνθρωποι και το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη

[κλικάρετε σε κάθε "σελίδα" για να μεγεθυνθεί και να διαβάσετε την προκήρυξη της ΓΣΕΕ.]
Το ECOLEFT καλεί τους εργαζόμενους, τους μικροεπαγγελματίες, τους νέους και τις νέες, τους αγρότες με μικρό κλήρο, τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, όλους όσοι είναι οι πραγματικοί παραγωγοί υλικού και πνευματικού πλούτου να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση των κατακτήσεων που έχουμε κάνει ως λαός και ως εργαζόμενοι.
"Οι άνθρωποι και το περιβάλλον πάνω από τε κέρδη τους - Περιβάλλον δεν είναι μόνο ο αέρας που αναπνέουμε - Αλληλεγγύη στους ανθρώπους που πλήττονται από την καπιταλιστική κρίση".

Διαβάστε ΕΔΩ τις θέσεις της "Ευρωπαϊκής Οικολογικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς ΕΟΡΑ για την Καπιταλιστική κρίση, την Ευρώπη, της Αριστερά και την Οικολογία".

15/2/1952, δηλαδή πριν μια εβδομάδα, αλλά πριν από 48 χρόνια, άρχισε η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη...

[H φωτογραφία που έμπνευσε τον Pamplo Picasso να σκιτσάρει τον Νίκο Μπελογιάννη: "Έτσι εμείς αγαπάμε την Ελλάδα,..."]

[Pamplo Picasso: Ο άνθρωπος με το γαρύφαλο]



Στις 29 Φεβρουαρίου του 1952 αγορεύουν οι συνήγοροι υπεράσπισης και μία ημέρα μετά, την 1η Μαρτίου, εκδίδεται η απόφαση του Στρατοδικείου. (είναι η 2η δίκη του Μπελογιάννη)
Υπάρχουν πολλά βιβλία, δημοσιεύματα κ.λπ. Εμείς επιλέξαμε ένα μέρος από την ταινία "Ο άνρθωπος με το γαρύφαλο" του Νίκου Τζήμα. Δείτε τις απολογίες... και του Νίκου Μπελογιάννη.
Περισσότερα για την ταινία διαβάστε την κριτική παρουσίαση του Γιάννη Φραγκούλη.

Στο ΒΙΚΙΠΑίΔΕΙΑ ορισμένα από τα βιογραφικά στοιχεία και από την πολιτική του δράση.

Επίσης στο ΒΗΜΑ για τις διεθνείς αντιδράσεις για την εκτέλεσή του.

Ευτύχης Μπιτσάκης: Από την πυρά στον Άμβωνα

[Κλικάρετε στην πρόσκληση για να μεγεθυνθεί και να δείτε καθαρά το περιεχόμενο]

Ευτύχης Μπιτσάκης:Από την πυρά στον Άμβωνα, Τόπος, 2009, 216 σελ., ISBN 978-960-6863-40-0

Από τον "θάνατο του Θεού" έως την "επιστροφή του Θεού" μεσολαβεί μία μακρά περίοδος που αρχίζει με τις πρώτες επιστημονικές αναζητήσεις των Διαφωτιστών και φθάνει έως το σύγχρονο θρησκευτικό φονταμενταλισμό-φαινόμενο που γεννήθηκε ως αντίδραση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα των καιρών μας.

- Γιατί, όμως, "οι Θεοί επιστρέφουν";
- Πώς εξηγείται μία ορισμένη έξαρση του θρησκευτικού φαινομένου στις μέρες μας, όπως και το κύμα του μυστικισμού, των αιρέσεων, της παραψυχολογίας, της πίστης στα θαύματα, στη Δημιουργία αλλά και το ρεύμα του σχετικισμού και του μηδενισμού;

Σε αυτά ακριβώς και σε πλήθος άλλα ερωτήματα απαντά το βιβλίο, ασκώντας τη δική του κριτική στο θρησκευτικό φαινόμενο σήμερα, από τη σκοπιά του επιστημονισμού των επιστημών. Παράλληλα ανατρέχει στο παρελθόν της φιλοσοφικής σκέψης και των διαφόρων θεολογικών δογμάτων παρακολουθώντας την επιστήμη να διώκεται και να ρίχνεται στην πυρά και εν συνεχεία να ανέρχεται στον Άμβωνα προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ιδεολογικά.

Το βιβλίο δεν είναι μία θεωρητική πραγματεία για το φαινόμενο της θρησκείας. Φιλοδοξεί να αναδείξει το αβάσιμο της εκμετάλλευσης της επιστήμης, προκειμένου να "αποδειχτεί" η δημιουργία του κόσμου από τον Θεό, η ύπαρξη αθάνατης ψυχής κ.λπ. Αυτές οι φιλοσοφικά αθεμελίωτες απόπειρες προϋποθέτουν μία λανθασμένη αντίληψη των σχέσεων επιστήμης και θρησκείας, αλλά και συχνά παρανόηση ή διαστρέβλωση των επιστημονικών θεωριών. Είναι συνεπώς προϊόντα φιλοσοφικής ανεπάρκειας, ημιμάθειας, ή και επιστημονικής αγυρτείας.

Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου είναι αφιερωμένο στα έργα και τις ημέρες της κρατικής και της εκκλησιαστικής εξουσίας στη χώρα μας, που κατά παράβαση του Συντάγματος, της ανεξιθρησκίας και της ελεύθερης επιλογής, συντηρούν μία κατάσταση στον χώρο της παιδείας, του κρατικού μηχανισμού και της πολιτικής, τέτοιο, ώστε κάθε καλόπιστος παρατηρητής να έχει το δικαίωμα να διερωτηθεί: είμαστε κοσμική Πολιτεία ή κράτος του Θεού.
ΠΗΓΗ: Roseta Books

ΕΟΡΑ: Για την καπιταλιστική κρίση, την Ευρώπη, την Αριστερά και την Οικολογία

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΕΟΡΑ

Για την καπιταλιστική κρίση, την Ευρώπη,την Αριστερά και την Οικολογία

Συνέχεια των δύο προηγούμενων παρεμβάσεων α) «Οικολογικά μπροστά και αριστερά» β) «Να αλλάξουμε το σύστημα και τις συμπεριφορές – ΟΧΙ το κλίμα», εμείς που συμμετέχουμε στο εγχείρημα για μια «Ευρωπαϊκή Οικολογική Ριζοσπαστική Αριστερά» καταθέτουμε περιληπτικά τις θέσεις μας α) για την καπιταλιστική κρίση β) την όσμωση της αριστεράς από την οικολογία και το αντίστροφο γ) την υπέρβαση των νεοφιλελεύθερων σοσιαλδημοκρατικών και τριτοτεταρτοδιεθνιστικών προτάσεων, και δ) το πρόταγμα μιας νέας αντικαπιταλιστικής ιδεολογικής πολιτικής πρότασης.

1. Η κρίση που αντιμετωπίζει ο καπιταλιστικός κόσμος είναι διαχρονική, παρατεταμένη και δεν περιορίζεται μόνο στο οικονομικό επίπεδο. Η κρίση έχει ταξικά χαρακτηριστικά, πλήττει κυρίως τα φτωχά και αδύναμα οικονομικά κοινωνικά στρώματα (μισθωτούς, συνταξιούχους, μικρούς επαγγελματίες, όσους έχουν μικρό αγροτικό κλήρο) και ιδιαίτερα σε ορισμένες Μεσογειακές χώρες τα πλήττει ανάλγητα. Η καπιταλιστική κρίση εμφανίζεται σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, στην οικονομία, στο περιβάλλον, στην εκπαίδευση, στη δικαιοσύνη, στις υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους, στην ποιότητα των τροφίμων και των καταναλωτικών προτύπων, στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των πόλεων, στην ερημοποίηση της υπαίθρου και της περιφέρειας.
1.1. Στη χώρα μας υπάρχουν επιπρόσθετα προβλήματα που κάνουν την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος εντονότερη. Μερικά απ΄ αυτά είναι: η έλλειψη αξιόλογης βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής, η κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, ο μεγαλοϊδεατισμός που αποκορύφωμά του ήταν η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 (το «τίμημα» θα το πληρώνουμε για δεκαετίες), η φοροδιαφυγή, ο υπερκαταναλωτισμός – o υπέρμετρος δανεισμός των νοικοκυριών, η χαμηλή ποιότητα και οι ακριβές υπηρεσίες στο τουρισμό και στην εστίαση, οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, οι αδηφάγες τράπεζες, η κακή οργάνωση και λειτουργία του κράτους – της αυτοδιοίκησης – των κομμάτων, η οικονομική - ενεργειακή – αμυντική και τεχνολογική εξάρτηση που πλήττει την Εθνική Ανεξαρτησία της χώρας.
1.2. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορεί να είναι το πρότυπο μιας Ευρωπαϊκής Οικολογικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ωστόσο, το να αποδίδουμε την καπιταλιστική κρίση , που εμφανίζεται εντονότερα στη χώρα μας, ολοκληρωτικά στην Ε.Ε, δεν είναι ορθό. Οι κυβερνήσεις της Ελλάδας έχουν τις δικές τους ευθύνες. Αυτές «Εμφύσησαν το τέρας που μέσα του επωάστηκαν» οι έντονες συνθήκες της καθολικής και πολυεπίπεδης κρίσης. Τα μεγάλα προβλήματα, όπως της εξασφάλισης αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας και διαβίωσης, του περιβάλλοντος, της μετανάστευσης, της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών και τον περιορισμό των στρατιωτικών δαπανών, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν αποκλειστικά και μόνο σε εθνικό επίπεδο. Απαιτούνται διαχρονικές πολιτικές συνεργασίες σε Ευρωπαϊκό Επίπεδο, μια και μιλάμε για τη χώρα μας. Απορρίπτουμε την σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση και τον νέο-φιλελεύθερο προσανατολισμό της, δεν απορρίπτουμε όμως την ιδέα για μια Ευρώπη των λαών της Αριστεράς και της Οικολογίας. Αυτές οι δυνάμεις οφείλουν να συνεργαστούν σε τοπικό, εθνικό, ευρωπαϊκό και σε διεθνές επίπεδο. Ευθύνες έχουν και πολλοί Έλληνες (-ίδες) που εκμεταλλεύτηκαν τις Ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις, όχι φυσικά για την ανάπτυξη, τον προγραμματισμό για ένα καλύτερο μέλλον της χώρας και εν γένει των πολιτών της, αλλά με τρόπους αδιαφανείς για την κατασπατάληση χρήσιμων πόρων που μας δίνονταν ως χώρα απλόχερα από την Ε.Ε.
1.3. Οι πιέσεις που θα δεχτεί η Ευρωπαϊκή Ιδέα και η πρόταση για τη συνεργασία των λαών σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο θα ενταθούν και θα προέρχονται τόσο από την Αμερικανοκρατία, το ΔΝΤ, τους μηχανισμούς της Ε.Ε. και τους «πρόθυμους» να την υπηρετήσουν, όσο και από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος.

Οι θέσεις της Eυρωπαϊκής Οικολογικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς:
 Κριτική στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση – Υπεράσπιση της Ευρωπαϊκής Ιδέας για τη συνεργασία των λαών.
 Για τη σημερινή κρίση στη χώρα μας, δεν έχουν μόνο ευθύνη η Αμερικανοκρατία, οι Τράπεζες, η Ε.Ε. Μεγάλη ευθύνη έχουν και τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα. Ευθύνες έχουν, αν και σε μικρότερο βαθμό, και όσοι πολίτες «παρασύρθηκαν» από τις καπιταλιστικές αξίες της υπερκατανάλωσης, του υπερδανεισμού, του φαίνεσθε, της απάτης με κάθε τρόπο προς την Ε.Ε.
 Η εγκατάλειψη της υπαίθρου και της περιφέρειας, ήταν σε πολλές περιπτώσεις μια αναγκαστική επιλογή όσων διέθεταν μικρό κλήρο, αλλά και αποτέλεσμα κυβερνητικών επιλογών ή παραλήψεων να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις και τις υποδομές για την παραμονή των κατοίκων της επαρχίας στον τόπο τους. Το νέο «αμερικανικό όνειρο» της αστικοποίησης, αποτέλεσμα και αυτό της προβολής των καπιταλιστικών αξιών, της «ευδαιμονίας χωρίς όρια», ήταν ένας επιπρόσθετος λόγος εγκατάλειψης της υπαίθρου.
 Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, ευρωπαϊκής και οικολογικής αριστεράς, ανεξάρτητα σε πιο πολιτικό κόμμα ή σχήμα είναι σήμερα στεγασμένες, οφείλουν να αναπτύξουν τις θεωρητικές τους επεξεργασίες, να προτάξουν μια νέα ιδεολογική πολιτική πρόταση που θα υπερβαίνει τις σοσιαλδημοκρατικές ολισθαίνουσες προς τον νεοφιλελευθερισμό προσεγγίσεις, καθώς και τις παραδοσιακές τριτοτεταρτοδιεθνιστικές μεταφυσικές προτάσεις, που μεταθέτουν την λύση των προβλημάτων στο αόριστο μέλλον, με «την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη».
 Η νέα ιδεολογική πολιτική πρόταση δεν μπορεί να μεταθέτει τη λύση όλων των κοινωνικών, περιβαλλοντικών, οικονομικών προβλημάτων στη «Δευτέρα παρουσία», ενός «υπαρκτού» ή ανύπαρκτου σοσιαλισμού, αλλά οφείλει να προτείνει δείγματα γραφής και κάποιες ανακουφιστικού χαρακτήρα απαντήσεις στο σήμερα.
 Ο δρόμος υλοποίησης της νέας ιδεολογικής πολιτικής πρότασης θα είναι δύσβατος και μακρύς, αλλά ο «Δρόμος φτιάχνεται περπατώντας» αρκεί να ξέρεις ότι βαδίζεις σε αντικαπιταλιστική, ευρωπαϊκή, ριζοσπαστική, οικολογική κατεύθυνση.
1.4 Οι παραπάνω γενικές θέσεις, χρήζουν περεταίρω επεξεργασίας και εξειδίκευσης, θα συνυπάρχουν σε ένα βαθμό και για ένα χρονικό διάστημα με τις παραδοσιακές προσεγγίσεις της σοσιαλδημοκρατίας, των τριτοτεταρτοδιεθνιστικών προτάσεων, καθώς και με εκείνων της α-πολίτικης οικολογίας. Ωστόσο αυτές τις γενικές και «τροχιοδεικτικές» θέσεις τις καταθέτουμε στον άτυπο διάλογο που γίνεται για την καπιταλιστική κρίση, την Ευρώπη, την αριστερά και την οικολογία.

Για την Ε.Ο.Ρ.Α.
Κώστας Φωτεινάκης, ecoleft2@gmail.com
Γιάννης Βέλλης, jvellis@gmail.com

Κώστας Λάμπος: Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΟΚΤΟΡ ΘΑΝΑΤΟΣ

Το αμερικανόπληκτο Διευθυντήριο της Νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ζώνης του ΕΥΡΩ, αφού στήριξε τυφλά, για 15 ολόκληρα χρόνια, με το αζημίωτο φυσικά, τα προγράμματα των εκσυγχρονιστών και των μεταρρυθμιστών συνεργατών-υπηρετών τους, πολιτική που οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία, τώρα την παραδίδει στον «Ντόκτορ Θάνατο των χωρών του Τρίτου Κόσμου», στο κατά κόσμον Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να την αποτελειώσει.

Η αστυνομία της Δανίας επιτίθεται σε καθήμενες γυναίκες οι οποίες διαμαρτυρόντουσαν ...

Συμβαίνει και στα "καλύτερα" σπίτια όταν τους χαλάνε τη μόστρα...

Αντί άρθρου: "To κέρμα είναι στον αέρα"

...o καρκίνος έχει χίλια πρόσωπα...

Ντανιέλ Μιτεράν: "Η αριστερά υπάρχει... όσο υπάρχουν απλοί άνρθωποι... που αγωνίζονται καθημερινά..."

Συνέντευξη στη Ναταλί Χατζηαντωνίου (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 16/2/2010)
Εσείς αφοσιωθήκατε σε μια πραγματική Αριστερά, ελεύθερη και ριζοσπαστική. Σήμερα αυτή η Αριστερά στην Ευρώπη τείνει να εξαφανιστεί.

«Οχι μόνο στην Ευρώπη. Παντού στον κόσμο...»

Υπάρχει ακόμα τέτοια αριστερή προοπτική;

«Σας διαβεβαιώ ότι υπάρχει. Εγώ, π.χ., περιβάλλομαι μόνον από αριστερούς, οι οποίοι δεν ανήκουν σε κανένα επίσημο κόμμα. Ισως γιατί τα κόμματα και οι ηγέτες τους αφέθηκαν να παρασυρθούν από ένα σύστημα που επιβάλλει μία μόνο γλώσσα και μία μόνο σκέψη. Ο καπιταλισμός "αγγλοποίησε" τα πάντα και τους πάντες. Ακόμα κι όσοι ήταν φυσικά προσκείμενοι στην Αριστερά, υποτάχτηκαν στη μοίρα μιας μονοδιάστατης πολιτικής, χωρίς εναλλακτικές. Αυτή ήταν η γραμμή της κυρίας Θάτσερ. Αλλά η Αριστερά υπάρχει, όσο υπάρχουν απλοί άνθρωποι σαν κι εμένα, που αγωνίζονται καθημερινά ώστε η κοινωνία να έχει διαφορετικές επιλογές».

Αν υποθέσουμε ότι η Αριστερά δεν μπορεί πια να υπερασπιστεί τον παραδοσιακό της ρόλο, ποιες είναι οι δυνατότητες των λαών της Ευρώπης να αντιδράσουν στον νεο-φιλελευθερισμό;

«Ας ξανακοιτάξουν το όνειρο ή την ουτοπία (πείτε το όπως θέλετε) της προηγούμενης γενιάς για μια Ευρώπη των λαών - και όχι της οικονομίας. Αυτή η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι ζητούμενο. Εχω γνωρίσει μητέρες Παλαιστίνιες, Ισραηλινές, Ιρακινές, Τουρκάλες, Κούρδισσες. Καμία δεν θέλει να στείλει το παιδί της να σκοτώσει ένα άλλο και να σκοτωθεί. Δεν πρέπει λοιπόν αυτή η "συμπληρωματικότητα" των κοινών ανθρώπινων αξιών να βρει τη θέση της στον κόσμο;»
Όλη η συνέντευξη ΕΔΩ.

Ο Μαρξ στο Σόχο

Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις "ερμηνείες" για τον Μάρξ - Θεατρικές γιατί στην πολιτική, στην οικονομία και στη φιλοσοφία ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ....
Δανεισμένο από το Roseta Books.

Ο Guardian για την απεργία στις 10 Φεβρουαρίου (λίγο παλιό αλλά καλό)

Δείτε το video και τις δηλώσεις από τη συγκέντρωση ΕΔΩ.

Zorba the Gr€€k

Zorba the Gr€€kAs the euro continues to fall amid disappointment that the EU has not come up with a solid rescue plan for Greece, Zorba makes an appearance.

Κλικάρετε ΕΔΩ για να δείτε ένα video από τον Guardian on Line
ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ....

Nina Power: Το προσωπικό έχει αναμφίβολα λιγότερο ενδιαφέρον από το πολιτικό!

[Διαδήλωση στη Γερμανία]

Διαβάστε στα thrymmata ένα τμήμα από το μικρό άρθρο της Nina Power,που αναρτήθηκε στο μπλογκ της infinite th∅ught στις 13 Φεβρουαρίου 2010. Η Nina διατυπώνει μ' αυθόρμητο και ζωντανό τρόπο κάποιες πικρές
αλήθειες για την κατάντια του Πανεπιστήμιου κάτω από τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση και μέσα στις βαριές συνθήκες της τρέχουσας οικονομικής κρίσης. Ας προσθέσω ότι πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο της Nina Power: Η Μονοδιάστατη Γυναίκα (One Dimensional Woman,από τις εκδόσεις O Books, 2009).
Κοινωνικά Κινήματα & Δίκτυα (Διαχειριστής Μωυσής Μπουντουρίδης)

Κοινωνικά Κινήματα & Δίκτυα - Nina Power: Το προσωπικό έχει αναμφίβολα λιγότερο ενδιαφέρον από το πολιτικό!

To κείμενο στα αγγλικά.

"Τι βλακείες μέτρα κλ.π. Μόνο o "Φαλλοφόρος εφορμά ενάντια στο κακό"

Μας το έστειλε επισκέπτης με το εξής σχόλιο: "Τι μέτρα και ξεμέτρα.... που λένε οι διάφοροι πολιτικοί και δημοσιογράφοι που τους φιλοξενείτε στο ecoleft. Τρίχες... Μόνο "ο φαλλοφόρος μπορεί να αντιμετωπίσει το κακό"..
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο επισκέπτης του ecoleft είχε δει προηγουμένως την ανάρτηση του διαφθαρμένου Roseta Books
Εμείς τi να πούμε, δεν γνωρίζουμε αν τα λέγει σοβαρά αυτά που έγραψε και μας έστειλε,ή αν έχει επηρεαστεί από το κλίμα των ημερών. Απόκριες γαρ....

Ευρωπαϊκή Ένωση, Ελλάδα και οικονομικά μέτρα..

Το παιχνίδι της Ευρώπης
του Γιώργου Σταματόπουλου στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου (13/2/2010)

[...Όλη αυτή η τρομοκρατία της επιτήρησης δεν είναι παρά ένα παιχνίδι-στάχτη στα μάτια των λαών που υποφέρουν.
Πρώτον και κύριο συγκαλύπτει το μέγα έλλειμμα της αντιπροσώπευσης, το έλλειμμα Δημοκρατίας. (Αποφασίζουν διευθυντήρια και άνθρωποι-μηχανές που ουδεμία επαφή έχουν με τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι πλείστοι στην Ευρώπη). Σε ποιους «απολογείται» ο πρωθυπουργός; Σ' εκείνες ακριβώς τις «σταθερές» που συντηρούν τη διαπλοκή και τρέφονται απ' αυτήν. Η μέγιστη ειρωνεία είναι ότι την καταγγέλλουν και απειλούν, μάλιστα(!), οι μέγιστοι διαφθορείς. Καταφέρνουν εντούτοις και επιτυγχάνουν να ενσπείρουν τον πανικό και τη σύγχυση. Κυρίως, όμως, επιτυγχάνουν τη συναίνεση, απαραίτητη για την επιβολή ακραίων, αντιλαϊκών οικονομικών μέτρων. Και, όπως γράφτηκε στον Τύπο, σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (άλλη μεγάλη απάτη) «υπάρχουν και άλλες χώρες της ευρωζώνης, που στην πραγματικότητα χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες ή στους ξένους από την Ελλάδα»...]
Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ.

Ντανιέλ Κον Μπεντίτ: «Η Ελλάδα χρηματοδοτεί την Ευρώπη με τις δαπάνες για εξοπλισμούς»

Ιδιαίτερα επικριτικός προς τους Ευρωπαίους εμφανίστηκε στην «Ε» ο επικεφαλής των Πράσινων ευρωβουλευτών Ντανιέλ Κον Μπεντίτ.
«Αυτό που οφείλει να πράξει η Ευρώπη σήμερα είναι να εγγυηθεί για την οικονομία της Ελλάδας, ώστε η χώρα να μπορέσει να δανείζεται με πιο ευνοϊκές συνθήκες. Για να ορθοποδήσει η Ελλάδα, οι λύσεις είναι ή ένα ευρωπαϊκό δάνειο ή εγγύηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Δεν ξέρω ακριβώς· είναι τεχνικές λεπτομέρειες. Σημασία έχει η Ελλάδα να μη στραγγαλιστεί από τους κερδοσκόπους... Η παγκόσμια αγορά οφείλει να κατανοήσει ότι δεν μπορεί να κατακρεουργήσει την Ελλάδα, ούτε βέβαια και την Ευρώπη. Το αντάλλαγμα του να δεσμεύσει η Ευρώπη κεφάλαια για την Ελλάδα θα είναι η ανάκαμψή της. Η χώρα σας θα κατορθώσει να δανειστεί με ευνοϊκότερους όρους, θα αποκτήσει ξανά την αξιοπιστία της και θα της δοθεί η ευκαιρία να επιχειρήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Σε αυτή τη διαδικασία η Ευρώπη πρέπει επίσης να επανεξετάσει μαζί με την Ελλάδα το θέμα των αμυντικών δαπανών της. Είναι εξωφρενικού ύψους. Με αυτές τις δαπάνες, η Ελλάδα ουσιαστικά χρηματοδοτεί την Ευρώπη...».

Τι εννοείτε ακριβώς;

«Η ευρωπαϊκή βιομηχανία όπλων επωφελείται από τα τεράστια αυτά κεφάλαια. Αυτό είναι γελοίο... Η Ευρώπη δίνει λεφτά στην Ελλάδα, για να της τα επιστρέψει με αυτή τη μορφή».
Διαβάστε ΕΔΩ τη συνέντευξη του "κόκκινου Ντάνι του Μάη του '68" στην ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ

Συλλογή υπογραφών από Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία για τη στήριξη των δικαιωμάτων των μεταναστών στην πατρίδα μας

[Έλληνες μετανάστες λίγο πριν αναχωρήσουν για τη Γερμανία]

Ξεπεράστηκαν οι 2000 υπογραφές για τα δικαιώματα των μεταναστών στην Ελλάδα. Στόχος οι 3000 μέχρι την κατάθεση του νομοσχεδίου στη Βουλή.
Το κάλεσμα: «Εμείς οι απόδημοι Έλληνες της Γερμανίας, οι οποίοι ήρθαμε σ’ αυτή τη χώρα αναζητώντας καλύτερη τύχη και παρότι βιώσαμε τον αποκλεισμό, την ξενοφοβία και το ρατσισμό εργαστήκαμε, διεκδικήσαμε και συνεχίζουμε να διεκδικούμε μια ισότιμη θέση στην εδώ κοινωνία, υποστηρίζουμε απόδοση της ιθαγένειας στους νόμιμα εργαζόμενους για πολλά χρόνια στην Ελλάδα μετανάστες..."
Περισσότερα ΕΔΩ.
(το θέμα δεν είναι τόσο επίκαιρο αλλά θεωρήσαμε χρήσιμο να αναρτηθεί)

α) Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση - β) Το λεξικό των αγορών

ΠΟΣΟ ΠΙΘΑΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ?
Υπάρχει η πιθανότητα στάσης πληρωμών???

Για τους περισσότερους Έλληνες είναι αδιανόητο η χώρα να πτωχεύσει. Για τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους είναι εξίσου αδιανόητο η μη έγκαιρη καταβολή μισθών και συντάξεων.
Ωστόσο η κατάσταση της οικονομίας αφήνει το ενδεχόμενο αυτό πλέον ανοικτό, μετά από την εποχή Τρικούπη. Κράτη με πολύ χαμηλότερο συνολικό δημόσιο χρέος πτώχευσαν κράτη με πολύ χαμηλότερο έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών χρεοκόπησαν.
Σήμερα ο δανεισμός της Ελλάδας γίνεται με σχεδόν διπλάσιο επιτόκιο από ότι της Γερμανίας. Το έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών έχει φθάσει σε εξωφρενικά επίπεδα. Οι κρατούντες δε φαίνεται να ανησυχούν…. αρκεί όμως μία σπίθα ....!
Υ.Γ. Στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος δείχνουν ότι το ύψος του συνολικού εξωτερικού χρέους της χώρας που περιλαμβάνει το δημόσιο χρέος, τα χρέη των Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών (ΔΕΚΟ), τις οφειλές τραπεζών, επιχειρήσεων και ιδιωτών (δάνεια, ομόλογα, δαπάνη εισαγωγών κ.λπ.), αυξήθηκε στο τρίτο τρίμηνο του 2008, κατά 12,4 δισ. ευρώ και διαμορφώθηκε σε 349,69 δισ. ευρώ ή στο 142,7% του ΑΕΠ!!!
Αναστάσης Παππάς 11.12.08 (πριν ένα χρόνο!!!)
----------
Η Ελλάδα και το λεξικό των αγορών: Θα τα ακούμε κάθε μέρα για τους επόμενους μήνες ίσως και χρόνια οπότε καλό είναι να γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται.

Δημόσιο Έλλειμμα/Πλεόνασμα: Το έλλειμμα/πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού. Πόσα εισπράττει και πόσα πληρώνει το κράτος. Αν αυτά που πληρώνει είναι περισσότερα από αυτά που εισπράττει τότε πρόκειται για δημιουργία ελλείμματος. Τα έσοδα του κράτους προέρχονται κυρίως από φόρους (φόρος εισοδήματος, Φ.Π.Α., φόρος στα ακίνητα κλπ), ενώ οι δαπάνες αφορούν κυρίως μισθούς, συντάξεις, επιδόματα πληρωμή τόκων, δαπάνες για «άμυνα», υγεία, παιδεία κλπ. Το έλλειμμά συνήθως εκφράζεται ετησίως ως προς το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (Α.Ε.Π.). Όταν μία οικονομία έχει έλλειμμα αυτό συνήθως καλύπτεται με δανεισμό.
Δημόσιο Χρέος: Τα ελλείμματα διαχρονικά συσσωρεύονται και δημιουργούν αυτό που λέμε χρέος – μία ροή (έλλειμμα) μετατρέπεται σε απόθεμα (χρέος). Όσο μεγαλύτερα και διαχρονικά είναι τα ελλείμματα τόσο το δημόσιο χρέος διογκώνεται. Και αυτό συνήθως μετριέται ως ποσοστό του Α.Ε.Π.
Πρόγραμμα Σταθερότητας: Σύμφωνα με τη συνθήκη του Μάαστριχτ κάθε χώρα μέλος δεν μπορεί να έχει δημόσιο έλλειμμα άνω του 3% του Α.Ε.Π ετησίως. Η Ελλάδα με 12% φέτος είναι πολύ πάνω από το όριο, οπότε θα πρέπει να το μειώσει με ένα πρόγραμμα υποτίθεται «σταθερότητας», αλλά πρόκειται περισσότερο για «λιτότητας».
Οίκοι αξιολόγησης: Διεθνείς ιδιωτικοί οργανισμοί-εταιρίες οι οποίες βάσει κάποιων κριτηρίων «βαθμολογούν» κράτη και μεγάλες εταιρίες ως προς την πιστοληπτική τους ικανότητα. Την ικανότητα δηλαδή να αποπληρώνουν τα δάνεια που παίρνουν. Ο ρόλος τους είναι αρκετά αμφιλεγόμενος ενώ συχνά αποτυγχάνουν να προβλέψουν σωστά και έγκαιρα. Οι οίκοι αυτοί είναι τρεις: Moody’s, Standard & Poors, Fitch
Spread: Το «άνοιγμα» ενός επιτοκίου σε σχέση με ένα άλλο επιτόκιο «βάσης». Μετριέται σε «μονάδες βάσης». Για παράδειγμα όταν λέμε ότι το spread των ελληνικών ομολόγων διαμορφώθηκε στις 300 μονάδες βάσης σε σχέση με το αντίστοιχο των γερμανικών σημαίνει ότι τα ελληνικά επιτόκια είναι 3% υψηλότερα από τα γερμανικά. Ή διαφορετικά η Ελλάδα δανείζεται 3% ακριβότερα από ότι η Γερμανία.
Αναστάσης Παππάς - Οικονομολόγος

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΦΟΡΟΥΜ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ -Συμμετέχουν οι Friends of Nature

του Μάκη Σταύρου.
Από τις 28 έως τις 30 Ιανουαρίου, πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο η προτελευταία Προπαρασκευαστική Συνέλευση των εκπροσώπων των Ευρωπαϊκών Δικτύων για την προετοιμασία του 6ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ (Ε.Κ.Φ.) που θα γίνει, ως γνωστόν, στην Κωνσταντινούπολη, από 1-4 Ιουλίου 2010. Στη Συνέλευση του Βερολίνου, η Διεθνής Οργάνωση Friends of Nature, εκπροσωπήθηκε στο Οικολογικό Δίκτυο και το Δίκτυο των Μεταναστών, από τον Πρόεδρο των Τσέχων Friends of Nature, Mirek Proces και από τον Πρόεδρο των Ελλήνων Φίλων της Φύσης, Μάκη Σταύρου.
Στις τετραήμερες συζητήσεις του Βερολίνου, εξετάσθηκαν λεπτομερώς όλα τα θέματα που αφορούν την καλύτερη δυνατή προετοιμασία του Φόρουμ της Κωνσταντινούπολης (οργάνωση σεμιναρίων, μεταφράσεις των εισηγήσεων και των τοποθετήσεων, οικονομική στήριξη στους πολίτες ανατολικών κυρίως χωρών που θα μεταβούν στην Κωνσταντινούπολη για τις εργασίες του Φόρουμ, συμμετοχή συλλόγων, φορέων και κινημάτων από την Ευρώπη αλλά και τις άλλες ηπείρους κ.α.) Λεπτομέρειες ΕΔΩ.
Ολόκληρο το άρθρο του Μάκη Σταύρου ΕΔΩ.

Κώστας Λάμπος "Το δράμα της Ελλάδος" (Monthly Review)

Διαβάστε ΕΔΩ το άρθρο από το site της Ελληνικής έκδοσης του Monthly Review.
Περισσότερα για τον Κώστα Λάμπο και το έργο του στο Roseta Books(RsB).

Παγκόσμια Συνδιάσκεψη των Λαών για τη Κλιματική Αλλαγή και τα Δικαιώματα της Μητέρας-Γης.Κάλεσμα του Έβο Μοράλες.

Κάλεσμα του Έβο Μοράλες,
προέδρου του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας

Παγκόσμια Συνδιάσκεψη των Λαών για τη Κλιματική Αλλαγή &τα Δικαιώματα της Μητέρας-Γης

Κοτσαμπάμπα Βολιβίας 20-22 Απριλίου 2010

Εκτιμώντας ότι η κλιματική αλλαγή συνιστά μια πραγματική απειλή για την ύπαρξη της ανθρωπότητας, των ζωντανών όντων και της Μητέρας-Γης μας όπως τη γνωρίζουμε σήμερα,
Διαπιστώνοντας το σοβαρό κίνδυνο που απειλεί τα νησιά, τις παράκτιες ζώνες, τους παγετώνες των Ιμαλάιων, των Άνδεων και των βουνών του κόσμου, τους πόλους, τις θερμές περιοχές όπως εκείνες της Αφρικής, τις υδάτινες πηγές, τους πληθυσμούς που πλήττονται από αυξανόμενες φυσικές καταστροφές, τα φυτά και ζώα και γενικότερα τα οικοσυστήματα,
Αναδεικνύοντας το γεγονός ότι θα είναι οι πιο φτωχοί κάτοικοι του πλανήτη που θα θιγούν περισσότερο από τη κλιματική αλλαγή, που θα δουν να καταστρέφονται οι εστίες τους και να εξαφανίζονται οι ζωτικοί τους πόροι, και που θα εξαναγκαστούν να μετακινηθούν και να αναζητήσουν καταφύγιο,
Επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι το 75% των ιστορικών εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου προέρχονται από τις παραδοσιακά βιομηχανικές χώρες του Βορρά,
Διαπιστώνοντας ότι η κλιματική αλλαγή είναι προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος,
Απογοητευμένοι από την αποτυχία της Συνδιάσκεψης της Κοπεγχάγης, που προκάλεσαν οι επονομαζόμενες «αναπτυγμένες» χώρες που δεν θέλουν να αναγνωρίσουν το κλιματικό χρέος που έχουν απέναντι στις αναπτυσσόμενες χώρες, τις μέλλουσες γενιές και τη Μητέρα-Γη,
Διακηρύσσοντας ότι για να εξασφαλιστεί η εφαρμογή των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων στον 21ο αιώνα, είναι απαραίτητο να αναγνωριστούν και να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα της Μητέρας-Γης,
Επαναβεβαιώνοντας την ανάγκη να αγωνιστούμε για τη κλιματική δικαιοσύνη,
Αναγνωρίζοντας την ανάγκη να αναλάβουμε άμεση δράση για να αποφύγει η ανθρωπότητα και Μητέρα-Γη μείζονες ζημιές και βάσανα και για να αποκαταστήσουμε την αρμονία με τη Φύση,
Βέβαιοι ότι οι λαοί του κόσμου, καθοδηγούμενοι από τις αρχές της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και το σεβασμό προς τη ζωή, θα αποδειχθούν ικανοί να σώσουν την ανθρωπότητα και τη Μητέρα-Γη, και τιμώντας τη Διεθνή μέρα της Μητέρας-Γης,
Η κυβέρνηση του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας συγκαλεί τους λαούς, τα κοινωνικά κινήματα και τους υπερασπιστές της Μητέρας-Γης όλου του κόσμου, και προσκαλεί επιστήμονες, πανεπιστημιακούς, νομικούς και κυβερνήσεις που θέλουν να εργαστούν μαζί με τους λαούς τους, στη Παγκόσμια Συνδιάσκεψη των Λαών για τη Κλιματική Αλλαγή και τα Δικαιώματα της Μητέρας-Γης που θα διεξαχθεί από τις 20 μέχρι τις 22 Απριλίου 2010 στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας.
Η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη των Λαών για τη Κλιματική Αλλαγή και τα Δικαιώματα της Μητέρας-Γης έχει ως στόχους:
1. Να αναλύσει τις δομικές και συστημικές αιτίες που παράγουν τη κλιματική αλλαγή και να προτείνει ριζοσπαστικά μέτρα για να γίνει δυνατή η ευημερία όλη της ανθρωπότητας σε αρμονία με τη Μητέρα-Γη.
2. Να συζητήσει και να συμφωνήσει πάνω σε ένα σχέδιο Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων της Μητέρας-Γης.
3. Να συμφωνήσει πάνω σε προτάσεις για νέες δεσμεύσεις για το Πρωτόκολλο του Κυότο, καθώς και για σχέδια Αποφάσεων της Συνδιάσκεψης Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για τη Κλιματική Αλλαγή που θα καθοδηγούν τις δράσεις των κυβερνήσεων, που υπερασπίζονται τη ζωή, στις διαπραγματεύσεις για τη κλιματική αλλαγή και σε όλα τα όργανα των Ηνωμένων Εθνών, σε σχέση με:
α) το κλιματικό χρέος, β) τους μετανάστες-πρόσφυγες της κλιματικής αλλαγής, γ) τη μείωση των εκπομπών, δ) τη προσαρμογή, ε) τη μεταβίβαση τεχνολογίας, στ)τη χρηματοδότηση, ζ) τα δάση και τη κλιματική αλλαγή, η) το κοινό όραμα, θ) τους ιθαγενείς λαούς, ι) λοιπά.
4. Να εργαστεί για την οργάνωση του Παγκόσμιου Δημοψηφίσματος των Λαών για τη κλιματική αλλαγή.
5. Να αναλύσει και να καταστρώσει ένα σχέδιο δράσης για να προχωρήσει η δημιουργία ενός Δικαστηρίου κλιματικής αλλαγής.
6. Να καθορίσει τις στρατηγικές δράσης και κινητοποίησης για την υπεράσπιση της ζωής, απέναντι στη κλιματική αλλαγή και για τα δικαιώματα της Μητέρας-Γης.
Βολιβία, 5 Ιανουαρίου 2010
Έβο Μοράλες Άϋμα, Πρόεδρος του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας
---------
1) Από την Ελλάδα υπάρχει ανταπόκριση στο κάλεσμα Μοράλες (θα επανέλθουμε με περισσότερες πληροφορίες)
2) Για την ίδια την πρόταση Μοράλες έχουμε ήδη κάνει μια πρώτη παρουσίαση. Διαβάστε ΕΔΩ.

Κώστας Λάμπος "Οικολογία και καπιταλισμός: Μια σύντομη προσέγγιση της συστημικής διάστασης του οικολογικού προβλήματος"

Το κείμενο που θα διαβάσετε είναι γραμμένο πριν από 21 χρόνια από τον Κώστα Λάμπο. Δεν ανακαλύψαμε εμείς την Αμερική. Για το συγγραφέα, τον επιστήμονα και ερευνητή Κώστα Λάμπο επισκεφτείτε το RsB.
-------------------

Όταν και στο βαθμό που, τις τελευταίες δεκαετίες διαπιστώνεται όλο και περισσότερο πως, το μεθύσι της λεηλασίας και της καταστροφής της φύσης, στη λογική της απεριόριστης παραγωγής και συσσώρευσης υπεραξίας, δεν εξαθλιώνει μόνο τους λαούς του, γεωγραφικά και κοινωνικά ονομαζόμενου, Τρίτου Κόσμου και δεν απειλεί το ίδιο το μέλλον του ανθρώπινου γένους, αλλά σιγά –σιγά σκοτώνει τώρα, σήμερα, ακόμα και τα «αφεντικά» στη ίδια την καπιταλιστική μητρόπολη, τότε κάνει, στη μητρόπολη φυσικά την εμφάνισή του και το «οικολογικό κίνημα» που «μελετάει» το «οικολογικό πρόβλημα» και προτείνει «λύσεις» για την αντιμετώπισή του.

Στο μεταξύ όλο και περισσότερο συνειδητοποιείται πως το «οικολογικό πρόβλημα» δεν περιορίζεται πια σε κάποιες αρνητικές παρενέργειες του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, που θα μπορούσαν» να αντιμετωπισθούν με διορθωτικές παρεμβάσεις του καπιταλιστικού κράτους. Σήμερα είναι πια σαφές ότι η διατάραξη της «ολοκληρωμένης ενότητας ανθρώπου και φύσης» μέσω της διατάραξης της εσωτερικής αλλά και της γενικής ισορροπίας των οικοσυστημάτων έχει ήδη πυροδοτήσει την «οικολογική Βόμβα», που θα ανατινάξει, αν δεν παροπλισθεί, εφόσον δεν είναι πια πολύ αργά για κάτι τέτοιο, το «διαστημόπλοιο γη», οπότε και δεν πρόκειται κανένας να γλιτώσει από το πλήρωμά του. Ακόμα ούτε κι αυτοί που «κατασκεύασαν» την οικολογική βόμβα.

Με την εμφάνιση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, που στηρίζεται στη μαζική παραγωγή για το κέρδος έκανε την εμφάνισή της και η μαζική λεηλασία και η προκλητική σπατάλη των εξαντλήσιμων και ανανεώσιμων φυσικών πόρων του πλανήτη. Έτσι μια σειρά από βασικές, για την παραγωγή ενέργειας και βιομηχανικών προϊόντων, κύρια μεταλλουργίας, πρώτες ύλες τείνουν να εξαντληθούν μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Το ξέφρενο κυνηγητό του κέρδους, που οδήγησε τον καπιταλισμό στην «καταναλωτική κοινωνία» ,στην κοινωνία της κραιπάλης, πέρασε μέσα από την οργανωμένη έλλειψη αγαθών και την παραγωγή τεχνητών αναγκών, η ικανοποίηση των οποίων όξυνε τη σπάταλη παραγωγή υποκατάστατων και πολλαπλασίαζε την παραγωγή κάθε είδους απόβλητων και ρύπων, σε ρυθμούς που η φυσική διαδικασία ανακύκλωσης και απορρύπανσης δεν μπορούσε να τους προλάβει. Έτσι μια σειρά από ελεύθερα βασικά αγαθά όπως το καθαρό νερό ο καθαρός αέρας, το πράσινο, άρχισαν να σπανίζουν και η χρήση τους άρχισε να γίνεται επικίνδυνη για την ανθρώπινη υγεία.

Ο καπιταλισμός αναπαράγει το οικολογικό πρόβλημα

Το γεγονός πως ο καπιταλισμός δεν προβληματίζεται παρά μόνο για το πώς μπορεί να παράγει και να συσσωρεύσει υπεραξία, τον οδήγησε στην ανακάλυψη πως μπορεί να παράγει κέρδος ακόμα κι από τις ίδιες του τις βρωμιές και μάλιστα μέσο της αναζήτησης και «ανακάλυψης» στα επιστημονικά εργαστήρια των απολίτικων τεχνοκρατών, μορφών και μεθόδων σπατάλης, αχρήστευσης και απαξίωσης υλικών και πόρων και όχι μέσο της αριστοποίησης των οικονομικών πόρων και των παραγωγικών συντελεστών. Με αφορμή αυτή την πανούργα ιδιότητα του σύγχρονου καπιταλισμού να παράγει βρωμιά και να κερδίζει διπλά τόσο από την παραγωγή της ίδιας της βρωμιάς όσο κι από την παραγωγή των μέσων για το «καθάρισμα» της βρωμιάς που συνειδητά και συστηματικά πια παράγει, θα πρότεινα, με κάποια δόση χαριτολογίας, τη σύγχρονη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, να την ονομάσουμε «βρωμοκαπιταλισμό», σαν το τελευταίο στάδιο ανάπτυξής του.

Τη θέση γι’ αυτή τη λειτουργία του καπιταλισμού την τεκμηριώνουν πολλές, πάρα πολλές μελέτες και άπειρες καταγγελίες οικολόγων και οικολογικών οργανώσεων η μελέτη των οποίων παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνο για τους ειδικούς ή τους ερευνητές, αλλά κύρια για το σύγχρονο πολίτη προκειμένου να κατανοήσει τη θέση του στην κοινωνία που ο καπιταλισμός πασχίζει να τη μεταβάλλει σε «προγραμματισμένο ανθρωποτροφείο» που θα του παράγει υπεραξία χωρίς να αμφισβητείται και χωρίς να απειλείται. Χάρη σ’ αυτές τις μελέτες πληροφορούμαστε λ.χ. ότι τα μεγάλα μονοπώλια που παράγουν σε τεράστιες ποσότητες μη αφομοιώσιμους, μη ανακυκλώσιμους, σκληρούς κι επικίνδυνους ρύπους, ενισχύουν μερικά «οικολογικά κινήματα» για την άσκηση πίεσης στις κυβερνήσεις να αγοράσουν συστήματα καθαρισμού τα οποία βέβαια παράγουν τα ίδια τα μονοπώλια.

Απ’ αυτή την άποψη ίσως δεν απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα η σκόπιμη παραγωγή ρύπων για την πώληση των συστημάτων καθαρισμού, όπως ακριβώς συμβαίνει με τους παραγωγούς όπλων που οργανώνουν πολέμους για να μπορούν να διαθέτουν τα «προϊόντα τους». Έτσι ίσως και να δικαιολογείται η άποψη ότι αυτά τα συντηρητικά, ρεφορμιστικά «οικολογικά κινήματα», δεν αποτελούν παρά μόνο τα εξωτερικά γραφεία marketing των πολυεθνικών μονοπωλίων παραγωγής ρύπων και αντιρρυπαντικών μέσων και συστημάτων του «βρωμοκαπιταλισμού».

Άλλες πάλι μελέτες μας πληροφορούν με λεπτομέρειες για το πώς οι κατασκευαστές αυτοκινήτων «γερνάνε», καταπονούν στα εργαστήριά τους κάποια μέταλλα για εξαρτήματα για να αχρηστεύονται γρήγορα και να περιορίζεται ο κύκλος ζωής του αυτοκινήτου για να φεύγει έτσι το νέο μοντέλο και η νέα παραγωγή ανταλλακτικών. Πόσες ανθρώπινες ζωές στοιχίζει αυτή η εφεύρεση της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», της «ελεύθερης αγοράς», προφανώς δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί κανένα ερευνητικό ή πανεπιστημιακό ίδρυμα δεν χρηματοδοτήθηκε ποτέ για τη μελέτη αυτής της παραμέτρου ως αιτίας των αυτοκινητιστικών ατυχημάτων.

Πληροφορούμαστε ακόμα και για πιο αθώες περιπτώσεις όπως της τεχνητής γήρανσης των συνθετικών ινών, ή των ηλεκτρικών λαμπτήρων, ή των δερμάτων για να χαλάνε γρήγορα, λ.χ. οι γυναικείες κάλτσες, για να καίγονται στις 1.000 αντί στις 10.000 ώρες ζωής οι λαμπτήρες και να τρυπάνε τα παπούτσια στις 300 κι όχι στις 1.500 ώρες . Όπως είναι φυσικό αυτή η κατάσταση της υποβάθμισης της ποιότητας ζωής, μέσω της αύξησης της κατανάλωσης περιττών και με χημικά συντηρητικά βεβαρημένων προϊόντων, σε συνδυασμό με την πυρηνική, πολεμική ή ειρηνική τρομοκρατία του μονοπωλιακού κεφαλαίου σε βάρος των λαών, με την διογκούμενη οικολογική καταστροφή και την εξάντληση των φυσικών πόρων του πλανήτη δεν μπορούσε να αφήσει αδιάφορους τους εργαζόμενους. Η ανησυχία, γίνεται αμφισβήτηση κι αυτή καταλήγει σε συγκεκριμένες μορφές αγώνα απόρριψης του καπιταλισμού που είναι ταυτόχρονα κι αγώνας για έναν άλλο τρόπο κοινωνικής συμβίωσης και παραγωγής αγαθών που δεν θα στηρίζεται στο κέρδος, αλλά στον άνθρωπο, στις συμμετοχικές διαδικασίες και στον κοινωνικό έλεγχο.

Τα «όρια της ανάπτυξης» ή τα όρια του καπιταλισμού;

Για να προλάβουν λοιπόν τις όποιες ανεπιθύμητες εξελίξεις τα κορυφαία επιτελεία του μονοπωλιακού κεφαλαίου αναθέτουν στους τεχνοκράτες τους τη μελέτη και την επεξεργασία σεναρίων για την άμυνα του συστήματος. Ένα απ’ αυτά τα επιτελεία το γνωστό Club of Rome κατάληξε στο συμπέρασμα πως η ανθρωπότητα οδεύει ολοταχώς στην καταστροφή γιατί έφτασε στα «όρια της ανάπτυξης». Κάθε παραπέρα βήμα ανάπτυξης αποτελεί κι ένα βήμα προς την καταστροφή, τονίζει το Club of Rome στη ομώνυμη έκθεσή του με τίτλο. «Τhe Limits of Growth», ή «Die Grenzen des Wachstums», που είδε το φως της δημοσιότητας το 1973 .

Για να εξασφαλιστεί λοιπόν η «σωτηρία της ανθρωπότητας, και να αποτραπεί η οπισθοδρόμηση σε μια μορφή ύπαρξης που φαίνεται ανάξια να τη ζήσουμε», το Club of Rome πρότεινε μεταξύ άλλων τη «στρατηγική της μηδενικής αύξησης της παραγωγής και του πληθυσμού». Αυτή η πρόταση αποτελεί την πιο επίσημη, ταυτόχρονα και την πιο τραγική ομολογία της χρεοκοπίας του καπιταλισμού της άναρχης σπάταλης και καταστροφικής παραγωγής για το κέρδος, αλλά και την κυνικότερη απειλή του καπιταλισμού ενάντια στο ανθρώπινο γένος και την προοπτική του αφού μια τέτοια στρατηγική μόνο με τη βάναυση φασιστική βία μπορεί να επιβληθεί, τη βία της πείνας, της ανεργίας, της ανελευθερίας και τη βία της ίδιας της στείρωσης των εργαζομένων. Αυτή η πρόταση για τη «μηδενική στρατηγική» στερείται ακόμα και εσωτερικής λογικής αφού στηρίχθηκε στην υπόθεση του ενός ενιαίου, από άποψη αναπτυξιακού βαθμού, κόσμου, στο αμετάβλητο του τρόπου παραγωγής και δεν έλαβε υπόψη της τον παράγοντα επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος προσανατολισμένη σε μια ανθρωποκεντρική ανάπτυξη.

Γι’ αυτό και κατηγορήθηκε για α-ιστορικότητα στη θεώρηση του κόσμου, γιατί ο κόσμος από άποψη επιπέδου ανάπτυξης δεν είναι ενιαίος. Αυτός αποτελείται τουλάχιστον από δύο κόσμους τον αναπτυγμένο Βορρά, και τον καθυστερημένο Νότο, ή και από περισσότερους, τον πρώτο , δηλαδή το δυτικό Βορρά , τον δεύτερο, δηλαδή τον ανατολικό Βορρά και τον τρίτο κόσμο, δηλαδή το Νότο, ανατολικό και δυτικό. Έτσι αν υποθέσουμε πως ο Βορράς εξάντλησε τους φυσικούς πόρους του, έκανε το φυσικό του περιβάλλον μη-αναπτύξιμο και μη-κατοικήσιμο και έφτασε τα όρια της ανάπτυξης του καλά θα κάνει να σταματήσει την παραπέρα ανάπτυξη του, ή ακόμη καλύτερα θα κάνει ν αναθεωρήσει το μοντέλο της ανάπτυξης του και να βάλει την όπισθεν ταχύτητα για να βγει από τα αδιέξοδα στα οποία μόνος του οδηγήθηκε για να μπορέσει τότε να προχωρήσει προς νέα κατεύθυνση.

Όμως όσον αφορά τις χώρες του Νότου, πολλοί θεωρητικοί πιστεύουν πως έχουν ακόμα και φυσικούς πόρους και φυσικό περιβάλλον και ανάγκες αλλά και δυνατότητες να αναπτυχθούν, όμως όχι στη βάση των μοντέλων του δυτικού ή του ανατολικού Βορρά. Έτσι η «στρατηγική για τη μηδενική ανάπτυξη», που πρότεινε το Club of Rome καταλήγει ν είναι απολογητική του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που αποσκοπεί να του προσφέρει άλλοθι, να αποπολιτικοποιήσει τα οικολογικά προβλήματα και να τα παρουσιάσει σαν στενότητα ή ανεπάρκεια της φύσης κι όχι σαν το αποτέλεσμα της σπάταλης φύσης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.

Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτές τις διαπιστώσεις αναφορικά με την επιστημονικότητα και τη σκοπιμότητα της πρότασης του Club of Rome είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε πως «μηδενική ανάπτυξη» σημαίνει αναγκαστικά σταμάτημα του ελεύθερου ανταγωνισμού και της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς και την αντικατάστασή της από την οικονομία του κεντρικού κρατικού καπιταλιστικού προγραμματισμού ή τουλάχιστον από τον προγραμματισμό των ελάχιστων μονοπωλίων, τραστ και κοντσέρν.

Αυτή η διαπίστωση μας κάνει να διερωτηθούμε για τη σκοπιμότητα της αντίθετης ακριβώς, δηλαδή της νεοφιλελεύθερης πρότασης του μητροπολιτικού καπιταλισμού στη δεκαετία του 1980, σύμφωνα με την οποία η αγορά πρέπει να αφεθεί ελεύθερη από κρατικές παρεμβάσεις, δηλαδή από προγραμματικούς περιορισμούς για να δώσει νέα ώθηση στην ανάπτυξη. Διερωτάται λοιπόν και δικαιολογημένα ο καθένας μας για το τι πράγματι θέλει ο καπιταλισμός Θέλει νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή γοργά βήματα προς την καταστροφή, ή μήπως θέλει στροφή προς ανελεύθερη καπιταλιστική οικονομία, δηλαδή φασισμό; Φαίνεται τελικά πως ο καπιταλισμός το μόνο που μπορεί να προσφέρει στο ανθρώπινο γένος είναι καταστροφή ή και βαρβαρότητα.

Η ιστορική συνάντηση σοσιαλιστικού και οικολογικού κινήματος όρος για έναν ουμανιστικό πολιτισμό χωρίς σύνορα

Το ζητούμενο όμως για μας δεν είναι τι θέλει ο καπιταλισμός. Το ζητούμενο είναι τι θέλουν οι εργαζόμενοι και τι θα έπρεπε να θέλουν τα οικολογικά κινήματα. Αναμφίβολα οι εργαζόμενοι θέλουν εργασία, κατοικία, παιδεία, περίθαλψη, πρόνοια, ελευθερία, πολιτισμό, θέλουν με λίγα λόγια μια άξια να βιώνεται ζωή, μια ζωή με προοπτική κάθε μακρινή και γοητευτική ουτοπία που θα ξεπερνά το σήμερα αλλά και το βιολογικό ορίζοντα το δικό τους, των παιδιών τους και των παιδιών των παιδιών τους. Αυτά όλα όμως προϋποθέτουν ένα άλλο μοντέλο οικονομίας, έναν άλλο τρόπο παραγωγής, ένα άλλο καταναλωτικό πρότυπο, μια άλλη αντίληψη για τον άνθρωπο, προϋποθέτουν, δηλαδή, έναν άλλο τρόπο κοινωνικής συμβίωσης.
Αυτός ο τρόπος παραγωγής για να μην επαναλάβει τους προηγηθέντες θα πρέπει ν’ αποδεσμεύει κάθε δημιουργική δύναμη και του αριθμητικά τελευταίου πολίτη και να μην επιτρέπει την αυθαιρεσία κανενός ατόμου ή θεσμού, πράγμα που μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες ανάδειξης της θεσμικά συγκροτημένης κοινωνίας στο υπέρτατο υποκείμενο της οικονομικής και της κοινωνικής ζωής σε τοπικό, εθνικό, περιφερειακό και οικουμενικό επίπεδο. Είναι προφανές πως μιλάμε για να σύστημα άμεσης πολιτικής δημοκρατίας και αυτοδιαχειριζόμενης οικονομίας, για ένα σύστημα σοσιαλιστικού ουμανισμού, το οποίο θα είναι περισσότερα φιλικό προς τη φύση, λιγότερο σπάταλο, περισσότερο ορθολογικό και οπωσδήποτε περισσότερο ανθρώπινο.
Αν έτσι πράγματι έχουν τα πράγματα τότε τα οικολογικά κινήματα δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι ξεκομμένα από το ευρύτερο προοδευτικό τοπικό και παγκόσμιο λαϊκό και σοσιαλιστικό κίνημα, γιατί το οικολογικό πρόβλημα είναι στην ουσία του ένα τοπικό μα ταυτόχρονα και παγκόσμιο ταξικό πρόβλημα. Βέβαια το γεγονός ότι τα διάφορα οικολογικά κινήματα περιφέρονται μεταξύ του εργαλείου για το αναγκαίο marketing των μονοπωλίων μέχρι τα μικρά κλειστά α-κοινωνικά και πολλές φορές αντικοινωνικά κοινόβια στις υποβαθμισμένες συνοικίες των μεγαλουπόλεων του μητροπολιτικού καπιταλισμού, μπορεί και να μην είναι συνειδητή επιλογή δική τους, αλλά φυγή εξαιτίας της απογοήτευσής τους από τα δογματικά σοσιαλιστικά κινήματα που συνήθως αγνοούν και όχι σπάνια περιφρονούν τα οικολογικά κινήματα, κύρια γιατί δεν έχουν θέσεις για το οικολογικό πρόβλημα.
Σήμερα όμως κανένα κίνημα δεν μπορεί να είναι σοσιαλιστικό, αν δεν είναι ταυτόχρονα εθνικοαπελευθερωτικό, πολιτιστικό και πάνω απ’ όλα οικολογικό κίνημα, κίνημα γόνιμης συνάντησης όλων όσων συμβολίζονται από το κόκκινο και το πράσινο χρώμα.
* Αυτό το κείμενο παρουσιάστηκε σε Ημερίδα που έγινε στην Αθήνα τον Απρίλη 1989 και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΕΞΟΡΜΗΣΗ της 29-30.04.1989
--------
Σας εντυπωσίασε που δημοσιεύτηκε στην ΕΞΟΡΜΗΣΗ, Ε? και όχι το πόσο χρόνια πριν? Θα ακολουθήσουν και άλλα κείμενα του Κώστα Λάμπου.

Στάθη Λουκά: "O ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, η οικολογική κρίση και οι συνεργασίες"

Από την ΑΥΓΗ 6/2/2010.

Θα φιλοξενούμε άρθρα και προσεγγίσεις που αφορούν την όσμωση της αριστεράς με την οικολογία και το αντίστροφο.

Κώστα Δουζίνα , The Guardian, 4/2/2010: "Οι Έλληνες πρέπει να αντιπαλέψουν τη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση"

Guardian, 4/2/2010

Οι Έλληνες πρέπει να αντιπαλέψουν τη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση
του Κώστα Δουζίνα (καθηγητή δικαίου, Νομική Σχολή, Birkbeck College, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου)

Η Ελλάδα καταδικάζεται στη γνωστή αντιδημοκρατική θεραπεία που είναι χειρότερη απ' την ασθένεια -- και οι εργαζόμενοι πληρώνουν για άλλη μια φορά

Ο Πολ Μπρέμερ, ο πρώτος μεταπολεμικός Αμερικανός διοικητής του Ιράκ, επέβαλε στο ρημαγμένο Ιράκ μια οικονομική πολιτική που ο Economist αποκάλεσε καθεστώς που “ονειρεύονται όλοι οι καπιταλιστές”. Δύσκολα θα μπορούσε να βρει κανείς μια καλύτερη φράση για να περιγράψει τα μέτρα του προγράμματος “σταθερότητας” που υποβλήθηκε από την Ελλάδα και εγκρίθηκε εχθές [3/2] από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το πρόγραμμα προβλέπει μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού της χώρας από το τρέχον 12,7% επί του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος στο 2,8% το 2012 και υπόσχεται άμεσες περικοπές στους προϋπολογισμούς των υπουργείων κατά 10%, πάγωμα των προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, κατάργηση των ποικίλων φορολογικών εκπτώσεων και αύξηση της έμμεσης φορολογίας. Σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε την Τρίτη, με ένα δραματικό διάγγελμα προς το έθνος, κι άλλα πρωτοφανή μέτρα λιτότητας, στα οποία περιλαμβάνονται άμεσες αυξήσεις του φόρου των καυσίμων, αύξηση του συντάξιμου ορίου ηλικίας και περικοπές των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων που φτάνουν στο 10% του μισθού για τους περισσότερους και μέχρι 40% για τους ακαδημαϊκούς. Όπως στη Βρετανία, τα πανεπιστήμια είναι τα πρώτα που θα πληγούν, αφού τα θεωρούν μια δευτερεύουσα πολυτέλεια, παρά τη διατυμπανιζόμενη “οικονομία της γνώσης”.
Όλα αυτά θα εφαρμοστούν στην πιο φτωχή χώρα της παλιάς Ευρώπης που έχει ποσοστό ανεργίας των νέων της τάξης του 25%, οικονομική στασιμότητα και ενώ οι παραδοσιακοί κλάδοι της ναυτιλίας, του τουρισμού και της οικοδομής δέχονται τεράστιες πιέσεις. Αυτά τα μέτρα θα ολοκληρώσουν ένα φαύλο οικονομικό κύκλο αυξανόμενης ανεργίας, συρρικνούμενων φορολογικών εσόδων και κερδοσκοπικής αγοραίας αποτίμησης της οικονομικής πολιτικής. Θα βυθίσουν τη χώρα από την τρέχουσα κατάσταση βαθιάς κρίσης σε μια διαρκή ύφεση χωρίς ορατή διέξοδο.
“Η Ελλάδα είναι στο μάτι του κερδοσκοπικού κυκλώνα”, είπε ο Παπανδρέου στο διάγγελμά του. Αναφερόταν στη μείωση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας εκ μέρους τριών ανεύθυνων ιδιωτικών εταιρειών και την επακόλουθη αγοραία κερδοσκοπία στα ελληνικά ομόλογα για τη χρηματοδότηση του ελλείμματος, που οδήγησαν τα επιτόκια κρατικού δανεισμού σε μια αύξηση άνω του 4% από την τιμή αναφοράς. Πρόκειται για μια επανάληψη, σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση, της επίθεσης του Σόρος στο νόμισμα της Βρετανίας, το 1992, που το οδήγησε σε μια ταπεινωτική έξοδο από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και της κερδοσκοπικής επίθεσης στο βρετανικό τραπεζικό σύστημα το 2008. Σηματοδοτεί μια ζοφερή κατάσταση πραγμάτων που γίνεται αποδεκτή από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις κυβερνήσεις: ελάχιστα κερδοσκοπικά hegde funds έχοντας ισοπεδώσει μεγάλες τράπεζες στοιχηματίζουν τώρα στη χρεοκοπία μιας ολόκληρης χώρας, ελπίζοντας να το καταφέρουν μέσω των τοποθετήσεών τους στην υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι οικογένειες Παπανδρέου και Καραμανλή, οι άρχουσες δυναστείες της μεταπολεμικής Ελλάδας, έχουν αξιοποιήσει το σύστημα ευνοιοκρατίας και την απασχόληση στον δημόσιο τομέα για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, αυξάνοντας σε τεράστιο βαθμό τον δημόσιο τομέα και το χρέος του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεγάλη φοροδιαφυγή, η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις έχουν συμβάλει ουσιαστικά στα σημερινά δεινά. Αλλά η θεραπεία είναι πολύ χειρότερη από την ασθένεια και θα γίνει εις βάρος των συνήθων θυμάτων: των μισθωτών, των στρωμάτων που έχουν χαμηλά εισοδήματα, των αγροτών που βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης και των ανέργων.
Γενικότερα, η Ελλάδα γίνεται το πειραματόζωο σε μια νέα φάση νεοφιλελεύθερου σωφρονισμού στον απόηχο της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης. Τα μέτρα δημοσιονομικής και φορολογικής “σταθερότητας” αποτελούν έκφραση του άκρως θαυμαζόμενου οικονομικού δόγματος που οδήγησε στην καταστροφή του 2008, αλλά ακόμη κυριαρχεί στη σκέψη των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών. Η ιδιωτικοποίηση, η απορρύθμιση και η μαύρη μαγεία της μετατροπής των πάντων σε παράγωγα χρηματιστικά εργαλεία θεωρητικά έχουν απορριφθεί από τους παλιούς πιστούς, αλλά ακόμη είναι κυρίαρχες στα περιβάλλοντα των ελιτίστικων σχολών διοίκησης επιχειρήσεων και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο Ομπάμα εφάρμοσε το περασμένο έτος μια δημοσιονομική πολιτική τόνωσης της οικονομίας 787 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η οποία περιλαμβάνει φορολογικές μειώσεις, επέκταση των επιδομάτων ανεργίας και αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση, την υγεία, την υποδομή και την ενέργεια. Η ευρωπαϊκή Ελλάδα καταδικάζεται στη δημοσιονομική λιμοκτονία. Το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας ανέρχεται στο 225% του ΑΕΠ και χρηματοδοτείται μέσω εσωτερικού δανεισμού, μόλις το 6% βρίσκεται σε ξένα χέρια. Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να δανείζεται από τις ξένες αγορές, πληρώνοντας τόκο που μόνο τοκογλυφικός θα μπορούσε να αποκληθεί. Ο επίτροπος οικονομικών Χοακίν Αλμούνια μίλησε με κυνική σαφήνεια για το στόχο του προγράμματος “σταθερότητας”, λέγοντας ότι η Ελλάδα χρειάζεται κι άλλες “μεταρρυθμίσεις του συστήματος των συντάξεων, της υγείας, των εργασιακών σχέσεων”. Πρόκειται για μια αναίσχυντη προσπάθεια να χρησιμοποιήσει ένα σχετικά μικρό πρόβλημα χρέους για να αλλάξει δραστικά την ταξική ισορροπία και την ισορροπία κράτους-κοινωνίας σε μια χώρα που είναι γνωστή για τη ριζοσπαστική πολιτική και τα μαχητικά συνδικάτα της.
Η νομιμοποίηση της Ευρωπαϊκή Ένωσης βασίζεται στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και την αλληλεγγύης. Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς θύμισε, μέσα απ' αυτές τις σελίδες, στους Ευρωπαίους τις παραδόσεις τους , προτείνοντας την έκδοση ενός ευρωομολόγου για να βοηθηθεί η Ελλάδα και άλλες χρεωμένες οικονομίες. Ένα τέτοιο άμεσο καταπραϋντικό μέτρο θα λειτουργούσε ως από μηχανής θεός, αλλά το νεοφιλελεύθερο φάντασμα έχει εκτοπίσει το θεό από τη μηχανή.
Υπάρχει άλλη μία, ακόμη πιο ανησυχητική πτυχή σ' αυτές τις καταστροφικές εξελίξεις. Ο Παπανδρέου εξελέγη τέσσερις μήνες πριν βάσει ενός προγράμματος ανακατανομής [του πλούτου] και κοινωνικής δικαιοσύνης. Σήμερα δέχεται να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Αυτή είναι μια μεγάλη επίθεση στην πολιτική και η πιο σαφής έκφραση του νεοφιλελεύθερου μίσους για τη δημοκρατία. Ο επίτροπος Αλμούνια συμβούλευσε τους Έλληνες πολιτικούς και το κοινό να στηρίξουν τα μέτρα, προσθέτοντας μια ελάχιστα κρυμμένη απειλή η οποία αποκάλυψε την λατρεία των αγορών και την υποκρισία ως προς τη ρυθμιστική ανικανότητα. Οι αγορές μπορούν να κερδοσκοπούν ανενόχλητες εις βάρος των ελληνικών ομολόγων, οδηγώντας το κόστος του δανεισμού σε δυσβάσταχτα επίπεδα, μόνο και μόνο επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ως ανώτατο όριο στο δημόσιο έλλειμμα το μη ρεαλιστικό 3%. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα πιέζεται από τη μια μεριά από την ΕΕ και από την άλλη από τις αγορές. Αυτή είναι μια θύελλα που την προκαλούν οι ίδιοι. Οι πολιτικοί και οι ευρωκράτες έχουν αποδεχθεί το ρόλο των ασήμαντων παικτών σε μια οικονομία-καζίνο που έχει τοποθετηθεί πάνω από την πολιτική.
Η βίαιη εκπτώχευση πολύ μεγάλου αριθμού ανθρώπων, η εντατική ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας μέσω της δραστικής μείωσης του δημόσιου τομέα και η ένταση της εξάρτησης από τις ξένες αγορές για την εξυπηρέτηση του χρέους ισοδυναμούν με απώλεια κυριαρχίας που είναι παρόμοια μ' αυτή ενός κράτους υπό κατοχή, ισοδυναμούν με μια εκτεταμένη αναδιάταξη των εθνικών περιουσιακών στοιχείων προς όφελος του κεφαλαίου και με μια βαθιά κρίση νομιμοποίησης της ΕΕ.
Οι Έλληνες είναι υπερήφανος λαός. Βομβαρδίζονται συνεχώς και αδιαλείπτως από τα ΜΜΕ , την κυβέρνηση και ευεπηρέαστους ακαδημαϊκούς που αποσκοπούν να τους κάνουν να πιστέψουν πως είναι υπεύθυνοι για τις αποτυχίες ενός συστήματος υπέρ του οποίου ουδείς ψήφισε ποτέ. Εδώ στη Βρετανία χρησιμοποιούμε επίσης τη φράση “δεν υπάρχει άλλη λύση”. Όμως πάντα υπάρχει άλλη λύση. Η σημερινή δύσκολη κατάστασή τους θέτει τους Έλληνες στην πρώτη γραμμή μιας ευρύτερης επίθεσης βασισμένης στις ευρωπαϊκές αρχές της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, που πάντα είχαν μια δόση ρητορείας αλλά τώρα παραβιάζονται σε όλο το εύρος τους. Το ιδανικό θα ήταν η κυβέρνηση να ξεχάσει την ψεύτικη ορθοδοξία που καθιστά την Ελλάδα τόσο κυρίαρχη όσο είναι το Ιράκ και να καλέσει στη δημιουργία ενός εθνικού μετώπου αντίστασης στη βάρβαρη επίθεση. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να διεγείρει την εθνική υπερηφάνεια και μια αίσθηση αδικίας. Θα μπορούσε να εκτρέψει τον ελληνικό εθνικισμό από την πρόσφατη ακραία, δεξιά, ξενοφοβική παθολογία του προς κάτι πλησιέστερο προς την ελληνική παράδοση: την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Η Ισλανδία κάλεσε σε δημοψήφισμα για να αποφασίσει την αποπληρωμή του χρέους της. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και η Ελλάδα.
Αυτό είναι απίθανο να συμβεί ωστόσο, επειδή το κυβερνών κόμμα είναι κι αυτό δέσμιο των παλιών πελατειακών σχέσεων και του νεοφιλελευθερισμού. Η απουσία μιας κυβερνητικής αντίδρασης δίνει πιο μεγάλη διάσταση στο ρόλο της Αριστεράς, μιας από τις πιο ισχυρές στην Ευρώπη. Η Αριστερά έχει την ιστορική ευθύνη να κινητοποιήσει το κοινό των Ελλήνων ενάντια σ' αυτό το τσουνάμι της αντιδημοκρατικής ηλιθιότητας και αδικίας. Οι Έλληνες έχουν δείξει πως ξέρουν να αντιστέκονται, από την κλασική Αντιγόνη μέχρι τον αθηναϊκό Δεκέμβρη του 2008. Ήδη οι αγρότες έχουν μπλοκάρει τους δρόμους που οδηγούν στο βορρά και στη Βουλγαρία, κάνοντας τον Μπαρόζο να απειλεί με νομικά μέτρα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν και έχει προκηρυχθεί γενική απεργία προς το τέλος του τρέχοντος μήνα.
Επίσης, η Αριστερά οφείλει να κινητοποιήσει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Εάν η επίθεση στους Βρετανούς ανθρακωρύχους και στα συνδικάτα τους ήταν το εμβληματικό γεγονός του πρώιμου νεοφιλελευθερισμού, η επίθεση στην Ελλάδα είναι η αρχή της δεύτερης φάσης του. Εάν πέσει η Ελλάδα, οι αγορές, αναμφίβολα, θα επιτεθούν στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και μετά στη Βρετανία, με την ευρωπαϊκή Επιτροπή, σαν άλλο Πόντιο Πιλάτο, να νίπτει τας χείρας της, παίζοντας το ρόλο ενός τραγικού χορού. Το μέλλον της δημοκρατίας και της κοινωνικής Ευρώπης βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση – οι Έλληνες πρέπει να αγωνιστούν για λογαριασμό όλων μας.

To άρθρο στα αγγλικά ΕΔΩ.
Μετάφραση Αριάδνη Αλαβάνου

Επίσης στην ΠΑΣΑ

"Βιώσιμη Ανάπτυξη: «απάτη», ουτοπία ή αναγκαιότητα; Μια προσπάθεια για την ανάδειξη ενός εναλλακτικού μοντέλου ανάπτυξης" του Γιάννη Σπιλάνη

Η οικονομική κρίση που διανύουμε αυτήν την περίοδο – της οποίας τις οδυνηρότερες πτυχές δεν έχουμε δει ακόμη σύμφωνα με πολλούς αναλυτές – αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι το μοντέλο ανάπτυξης που έχει υιοθετηθεί και βασίζεται στη μεγιστοποίηση του οικονομικού αποτελέσματος με κάθε μέσον, οδηγεί σε τεράστιες κοινωνικές ανισότητες παγκόσμια, ενώ αυξάνει την ανασφάλεια και την κοινωνική αναταραχή. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η κατοχή πλούτου συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια, οδηγώντας σε εξαθλίωση μεγαλύτερες μάζες πληθυσμού τόσο στον αναπτυγμένο, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο . Επομένως η αναζήτηση ενός εναλλακτικού μοντέλου ανάπτυξης είναι επιτακτική μέσα από τον επανακαθορισμό του ρόλου του κράτους, του δημόσιου συμφέροντος και κυρίως του στόχου που δεν είναι άλλος από την κοινωνική ευημερία. Η απλή επιστροφή σε κεϊνσυανού τύπου πολιτικές φαίνεται ανεπαρκής, ειδικά όταν περιορίζεται στη μαζική στήριξη του καταρρέοντος χρηματοπιστωτικού συστήματος αδιαφορώντας για την κατάρρευση των συστημάτων υγείας, παιδείας, πρόνοιας, για την κατάρρευση της παραγωγής και της απασχόλησης, όταν η υφέρπουσα ιδέα είναι «η κοινωνικοποίηση των ζημιών και η ιδιωτικοποίηση των κερδών».[συνεχίζεται]
Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ.