ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ/ Οικολόγοι Πράσινοι και ΣΥΡΙΖΑ - Δύο συνεντεύξεις με μεγάλο ενδιαφέρον

Στέφανος Μπαγεώργος (ΔΗΜΑΡ)
"Χωρίς και, πολύ περισσότερο, ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής σε προοδευτική, αριστερή κατεύθυνση"
[η συνέντευξη ΕΔΩ]

Ο Γιώργος Καραμέρος (Στις εκλογές του Μαΐου του 2012 αναδείχτηκε πρώτος σε σταυροδοσία υποψήφιος των «οικολόγων πράσινων» στην Β' Αθηνών)
" Νομίζω πως ο πιο συγγενής χώρος, που εμπεριέχει και εκφράσεις της ριζοσπαστικής οικολογίας είναι σαφώς ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα πια δεν υπάρχουν συνιστώσες εκεί, αλλά υπάρχουν οι άνθρωποι, οι απόψεις και οι θέσεις που έχουν να κάνουν με τη ριζοσπαστική οικολογία. Εγώ όμως θέλω πάντα να μιλάω με γνώμονα τους ΟΠ ως αυτόνομο πόλο. Αυτοσκοπός δεν μπορεί να είναι να ανέβεις στο άρμα του ενός ή του άλλου.
Αν όμως οι ΟΠ κληθούν να διαλέξουν, θα είναι σαφώς καλύτερα να επιβάλουν τους όρους τους σε εκείνους που μιλούν και πράττουν με γνώμονα τη ριζοσπαστική οικολογία, που είναι παρόντες στα κινήματα για όλα τα πραγματικά και οικολογικά ζητήματα στην Ελλάδα, όπως π.χ. στις Σκουριές και αλλού, που βάζουν στο τραπέζι ζητήματα, όπως το κάνουν -με έναν διαφορετικό τρόπο- και οι ΟΠ..."
[η συνέντευξη ΕΔΩ]

Ψήφισμα του 1ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ για την οδική ασφάλεια - Η οδική ασφάλεια δεν είναι πολυτέλεια. Ο άνθρωπος πάνω απ' το αυτοκίνητο!

[Από την έκθεση φωτογραφίας που έχει μεταφέρει στην Ελλάδα ο SOSTE]

Η Οδική Ασφάλεια υπήρξε πάντα πολύ χαμηλά στην ατζέντα των κυβερνήσεων του δικομματισμού και μάλιστα με λογικές αγοράς, διαπλοκής και πελατειακών σχέσεων. Η αδιαφορία όμως και η διαπλοκή έχουν πάντα εγκληματικό χαρακτήρα, όταν σαν αποτέλεσμά τους μετράμε χιλιάδες απώλειες ζωών. Η Αριστερά, μια μεγάλη κοινωνική δύναμη στην Ελλάδα του σήμερα, οφείλει να ασχοληθεί οργανωμένα με το ζήτημα, να προτάξει τις αξίες της και να τις καταστήσει κυρίαρχες, να κλείσει το δρόμο σε  παράγοντες που θέλουν την ευθύνη διαχείρισης της οδικής ασφάλειας να αναλαμβάνεται από την ιδιωτική πρωτοβουλία (κατασκευαστικές εταιρείες, αυτοκινητοβιομηχανίες, ιδιωτικά ΜΜΕ κλπ). Ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αντιλαμβάνεται το ζήτημα της Οδικής Ασφάλειας  ως ένα πρόβλημα που θα λυθεί, ούτε από την δύναμη ή την δυναμική της αγοράς, αλλά και ούτε από λογικές ενός κεντρικά διευθυνόμενου και ασφυκτικά κρατικιστικού και γραφειοκρατικού μοντέλου. Αναζητά τις λύσεις «μέσα από την κοινωνία για την κοινωνία», δίνοντας βάρος σε εναλλακτικές και αποκεντρωμένες πολιτικές που στηρίζονται στην ενεργή συμμετοχή των πολιτών και σέβονται τοπικές αξίες και ιδιαιτερότητες.   Κεντρικοί άξονες της δικής μας αντίληψης είναι :   

•η δυνατότητα μετακίνησης (και δη ασφαλούς) αποτελεί κοινωνικό δικαίωμα του πολίτη. Η κινητικότητα ανθρώπων και αγαθών εξυπηρετεί κοινωνικές ανάγκες και πρέπει να αντιμετωπίζεται θετικά. Μια αριστερή συνολική πρόταση πρέπει να στηρίζεται στην ανάπτυξη των δημόσιων μέσων μαζικής μεταφοράς σταθερής ή μη τροχιάς και με φθηνό εισιτήριο, των σιδηροδρόμων για τις μεταφορές προϊόντων, των εκτεταμένων ζωνών ήπιας κυκλοφορίας κλπ., στοχεύοντας ταυτόχρονα και σε ένα δραστικό περιορισμό - ή αυτοσυγκράτηση -  της χρήσης του Ι.Χ., που εκτός των άλλων επιβαρύνει και την ατμόσφαιρα με CO2.  

 •To κυρίαρχο μέχρι σήμερα παράδειγμα είναι αυτοκινητοκεντρικό. Η Αριστερά αντίθετα συντάσσεται με την ανθρωποκεντρική καθολική αρχή ότι στους δρόμους, ο πιο ισχυρός έχει υποχρέωση να προσέχει και να προστατεύει τον πιο ευάλωτο χρήστη. Το μεταλλικό περίβλημα που μας περιβάλλει (αυτοκίνητο) ή επιβαίνουμε σ’ αυτό (μοτοσυκλέτα), είναι απλά μέσο και όχι προέκταση του φυσικού μας εαυτού και των ανεκπλήρωτων φαντασιώσεών του, όπως πασχίζουν να μας πείσουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες μέσα από τις διαφημίσεις τους.   •Το πρόβλημα των χιλιάδων θανάτων και των πολλαπλάσιων σοβαρών τραυματισμών δεν είναι θέμα τεχνικό ή εθνικό. Δεν στείλαμε τα παιδιά μας ή τα αδέρφια μας σε κανένα «πόλεμο», όπως διαλαλούν καθημερινά τα αστικά ΜΜΕ. Είναι πρωτίστως ταξικό θέμα, άπτεται τεραστίων οικονομικών συμφερόντων και αυτή η ιδιοτέλεια επιβάλλεται μεθοδευμένα ως κυρίαρχο σύστημα αξιών και συμπεριφορών.  

 •Η κυρίαρχη αντίληψη αντιλαμβάνεται την οδική ασφάλεια σαν υποδεέστερο θέμα, σαν παράπλευρη συνέπεια, ενώ τα τροχαία συμβάντα θεωρούνται σαν ένα ρίσκο που αναλαμβάνει ο καθένας ατομικά, δηλαδή σαν ένα «ατύχημα». Με τον τρόπο αυτό επιχειρούν να συσκοτίσουν το γεγονός ότι πρόκειται κυρίως για «τροχαία εγκλήματα».   

•Οι αρχές της πρόληψης, της διαφάνειας και του ελέγχου που οφείλουν να διέπουν ένα ολοκληρωμένο σύστημα οδικής ασφάλειας ως την ελάχιστη υποχρέωση μιας σύγχρονης, δημοκρατικής και κοινωνικά δίκαιης πολιτείας, επιβάλουν η οδική υποδομή να σχεδιάζεται με γνώμονα την ασφάλεια, τα οχήματα να είναι συντηρημένα και ασφαλή, οι χρήστες κατάλληλα εκπαιδευμένοι και ο έλεγχος συνεχής και συστηματικός. Από τα διεθνή μοντέλα αντιμετώπισης του προβλήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει την στρατηγική στοχοθέτηση του «μηδενικού οράματος» (κανένα θανατηφόρο συμβάν στους δρόμους μας), γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται για μια αναγκαία ή αυτάρεσκη ουτοπία, αλλά για μια λογική που πρέπει να διαπερνά κάθε σχετική απόφαση σε κεντρικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο.   

•Σε μια χώρα που ο διπλασιασμός των Ι.Χ. θεωρείται ανάπτυξη και πρόοδος, ενώ οι πολίτες της έχουν διπλάσια πιθανότητα, σε σχέση με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο να χάσουν τη ζωή τους στο δρόμο, μια αριστερή διακυβέρνηση πρέπει από την μια να υιοθετήσει ένα φιλικό και μη τιμωρητικό μοντέλο για τους χρήστες, βασισμένο στην δημόσια εκπαίδευση από μικρές ηλικίες και από την άλλη να  εξασφαλίσει ότι οι πολιτειακές αρχές δεν θα καταφεύγουν στην απαράδεκτη «ενοχοποίηση» και τον ηθικό εκβιασμό στους συγγενείς του θύματος που πρέπει να προστατεύονται.   

•Για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πεποίθηση ότι κάθε προσπάθεια κατανόησης των βαθύτερων αιτιών του προβλήματος και εκπόνησης ενός ολοκληρωμένου σχεδίου θέσεων για την αντιμετώπισή του, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι απλά μια προσπάθεια «ειδικών» για θεσμικές παρεμβάσεις και αλλαγές, αλλά οφείλει (κι εμείς θα το επιχειρήσουμε) να επικοινωνηθεί με ευρύτερα τμήματα πολιτών, να εμπνέεται από συλλογικές πρωτοβουλίες από τα κάτω και να είναι πρόταση διεκδίκησης των κινημάτων τους (φίλων του ποδηλάτου, πεζών, φυσιολατρών κλπ). Γιαυτό και όσο μας αφορά, καλούμε τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που συμμετέχουν σε κινήσεις πολιτών, κινήματα πόλης, αυτοδιοικητικές και κάθε είδους δημοκρατικές κινήσεις, να αναλάβουν πρωτοβουλίες ώστε τα ζητήματα της Οδικής Ασφάλειας να πάρουν πρωτεύουσα θέση στον προγραμματισμό και την δράση τους.   

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτάξει το ζήτημα της αντιμετώπισης των τροχαίων εγκλημάτων όχι μόνον σαν χρέος απέναντι στους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους και τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που ζουν με αναπηρίες μετά απ αυτά, αλλά και σαν απόλυτη πολιτική και κοινωνική προτεραιότητα σε μια εποχή πλήρους απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής.   

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥMΕ ΠΟΡΕΙΑ  

 Ιούλης  2013 

Ομάδα Οδικής Ασφάλειας του ΣΥΡΙΖΑ 

20 Ιουλίου: στην Καλαμάτα, στην αντιφασιστική πορεία!

20 Ιουλίου: στην Καλαμάτα, στην αντιφασιστική πορεία!

Της Συντακτικής Ομάδας των «Ενθεμάτων»

O αγώνας ενάντια στους νεοναζιστές είναι συνεχής και (πρέπει να) δίνεται σε πολλά πεδία. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια σημεία που αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, συμβολική και πραγματική, τον συμπυκνώνουν και αναδεικνύονται σε στοιχήματα: και για το κίνημα αλλά και για τους ναζιστές. Τέτοιο σημείο είναι και η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να πραγματοποιήσει φεστιβάλ στις 3 και 4 Αυγούστου (η ημερομηνία δεν είναι τυχαία…), στην Καλαμάτα.

Τους τελευταίους μήνες στην Καλαμάτα, αριστεροί, αντιφασίστες, δημοκράτες, άνθρωποι ευαίσθητοι, προσπαθούν με κάθε τρόπο,  να ανακληθεί η απόφαση του Λιμενικού Ταμείου (σε αυτό ανήκει ο χώρος όπου θα γίνει το φεστιβάλ), και να πάψει ο δήμαρχος να επικαλείται την «ελευθερία της έκφρασης»,   να δηλώσει, επιτέλους, ότι οι νεοναζιστές είναι ανεπιθύμητοι στην πόλη. Γιατί ο Δήμος και το Λιμενικό Ταμείο δεν  είναι «γραμματοκιβώτια», όπου εισέρχονται αιτήσεις για φεστιβάλ, πρωτοκολλούνται και τυπικά δίνεται η άδεια, εφόσον οι αιτήσεις υποβληθούν εμπροθέσμως.  Κι όσο για την ελευθερία της έκφρασης, καμιά ελευθερία δεν στερήθηκαν οι Χρυσαυγίτες: εκδίδουν τα έντυπά τους, καλούνται στα κανάλια, βουλευτές  και παράγοντες της Ν.Δ. βρίσκονται σε περίεργη ώσμωση μαζί τους (από τον Τ. Μπαλτάκο και τον Β. Πολύδωρα, μέχρι όσους ψηφίζουν εναντίον της άρσης της ασυλίας Χρυσαυγιτών). Αυτό που ζητάνε οι αντιφασίστες της Καλαμάτας, και έχουν απόλυτο δίκιο, είναι ο δήμαρχος να πάρει σαφή θέση, να δηλώσει πως οι κήρυκες του μίσους, του ναζισμού και των εγκλημάτων δεν έχουν θέση στην πόλη  -- όσο δεξιός κι αν είναι ο δήμαρχος, εφόσον δεν είναι φιλοναζιστής, αυτό οφείλει να κάνει.

Η υπόθεση όμως δεν αφορά μόνο τους Καλαματιανούς· αφορά όλους τους έλληνες --για να μην πούμε ευρωπαίους-- αντιφασίστες. Ο αντιφασισμός δεν είναι, γενικά και αφηρημένα, ιδεολογικό ζήτημα ή ανοιχτό ερώτημα: είναι πρόταγμα, συλλογικό κεκτημένο που διαπνέει από την υπεράσπιση της δημοκρατίας μέχρι την εκπαίδευση όλων των βαθμίδων και την κοινωνική οργάνωση. Όπως τα αντιφασιστικά φεστιβάλ, με τα τραγούδια μας, τις συζητήσεις, τις πολυεθνικές κουζίνες αποτελούν μια γιορτή αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, κάθε χρόνο, ας σκεφτούμε τι θα σημάνει, αντίστοιχα, ένα φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής στην Καλαμάτα: με την ανοχή και επιδοκιμασία του Δήμου και του Λιμενικού Ταμείου, ναζιστικά τραγούδια, χαιρετισμοί, κραυγές μίσους, πράξεις βίας, την επέτειο της 4ης Αυγούστου, θα δονήσουν το κέντρο της πόλης. Όχι, δεν το θέλουμε, δεν μας αξίζει αυτό, είτε είμαστε Καλαματιανοί είτε όχι, αν έχουμε λίγη συμπόνια, ανθρωπιά, πνεύμα αλληλεγγύης και δημοκρατίας. Κι επειδή έχουμε όχι λίγα, αλλά πολλά από τα παραπάνω, ας είμαστε όσοι και όσες περισσότεροι, στις 20 του Ιούλη στην Καλαμάτα, στην πανελλαδική αντιφασιστική πορεία. Εκεί, στην Καλαμάτα, χτυπάει, αυτή τη στιγμή, η καρδιά του αντιφασιστικού αγώνα.

ΥΓ. Όσοι ενδιαφέρονται να κατέβουν με πούλμαν από την Αθήνα, ας τηλεφωνήσουν στο 6983-352564.

Κώστας Φωτεινάκης: "Χρειαζόμαστε μια αριστερή – οικολογική και "απελευθερωτική" Αυτοδιοίκηση"

Συνεδρίαση λαϊκής αυτοδιοίκησης στο χωριό Βλάσι Αγράφων, 1943. Φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή

--------

Οι περισσότεροι που ασχολούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με την Τοπική Αυτοδιοίκηση συνήθως μιλάνε για το μίζερο τροϊκανό παρόν της (έλλειψη πόρων και περικοπών κονδυλίων, ασφυκτικούς διοικητικούς ελέγχους), αγνοώντας ή υποτιμώντας το πλούσιο, αγωνιστικό και ένδοξο παρελθόν της.

Σήμερα η Αυτοδιοίκηση, με αριστερό και οικολογικό πρόσημο, οφείλει να γνωρίζει και να διδάσκεται από τους παλαιότερους λαϊκούς και "απελευθερωτικούς αγώνες", τις διεκδικήσεις και τη χρηστή διοίκηση των αριστερών αλλά και άλλων αυτοδιοικητικών ανθρώπων, που την υπηρέτησαν, έχοντας όραμα και θέληση να συγκρουστούν, να ανακαλύψουν, να ρισκάρουν, να πειραματιστούν και τελικά να τα καταφέρουν.

Χρειαζόμαστε μια Τοπική Αυτοδιοίκηση που να έχει βαθιά πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, που να προετοιμάζει και να στηρίζει τις μεγάλες ριζοσπαστικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα. Αναφέρω ορισμένα από αυτά τα χαρακτηριστικά: να είναι διεκδικητική και αλληλέγγυα, να ενθαρρύνει τη συμμετοχή στις δημοτικές υποθέσεις, καθώς και στις νέες συλλογικές μορφές οργάνωσης της κοινωνίας, να διαχειρίζεται με διαφάνεια και με σύνεση τα πενιχρά έσοδα, να αξιοποιεί το ανθρώπινο δυναμικό του δήμου αλλά και τον εθελοντισμό των πολιτών, να συμβάλλει στην επιμόρφωση ή ακόμα και στον επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων και των ανέργων, να ανακαλύπτει και να αξιοποιεί εθνικά και Ευρωπαϊκά προγράμματα, να υπερασπίζεται το κοινωνικό κράτος και τα δικαιώματα των πολιτών, να ανοίγει νέους δρόμους τοπικής ανάπτυξης

Ειδικότερα το Χαϊδάρι, που έχει πλούσιο φυσικό και πολιτιστικό απόθεμα, μπορεί να γίνει "πρότυπο πόλης", μια πόλη στην οποία θα συνυπάρχουν και θα συμβιώνουν αρμονικά οι άνθρωποι, το φυσικό και το δομημένο περιβάλλον. Το Χαϊδάρι διαθέτει βουνό και θάλασσα (Όρος Αιγάλεω – Ποικίλο, Σκαραμαγκάς), μεγάλους ελεύθερους χώρους που μας επιτρέπουν να αναπνέουμε (Στρατόπεδο και Νοσοκομεία), πλούσια ιστορικά μνημεία (Μονή Δαφνίου, Ιερά Οδός, ΜΠΛΟΚ15, Παλατάκι) και αρκετούς δρόμους και μικρές πλατείες στον αστικό ιστό με πλούσια δενδροφύτευση).

"Το Χαϊδάρι – πρότυπο πόλης" δεν μπορεί να δημιουργηθεί ως μια πράσινη βραχονησίδα με ευτυχισμένους κατοίκους, όταν έχουμε ένα βομβαρδισμένο και ρημαγμένο κράτος από τα μνημόνια, τις υποταγμένες κυβερνήσεις και θεσμούς στην τρόικα.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση σήμερα εκτός από ένα αριστερό – οικολογικό όραμα, την αγωνιστική διάθεση και τα ικανά στελέχη που θα εργάζονται με αυταπάρνηση, αξιοποιώντας τη σύγχρονη τεχνολογία στην οργάνωση των υπηρεσιών, οφείλει να είναι και "απελευθερωτική", δηλαδή να απελευθερώσει τη χώρα και τους πολίτες από τα δεσμά της τρόικας.

"Απελευθερωτική; Αυτό γίνεται;" θα μπορούσε να ρωτήσει ένας καλοπροαίρετος αναγνώστης. Πριν απαντήσω, ας ανατρέξουμε στο παρελθόν της Ελλάδας και της Ευρώπης που διδάσκει.
1. Ανατρέχοντας στην Χάρτα του Ρήγα Φεραίου (γράφτηκε το 1797, δηλαδή 24 χρόνια πριν την Ελληνική Επανάσταση), θα διαπιστώσουμε ότι ο συγγραφέας θεωρεί τη δημοκρατία, τη συμμετοχή, τη δικαιοσύνη, την αποκέντρωση, την ισόρροπη ανάπτυξη και την αυτοδιοίκηση των επαρχιών ως απαραίτητη προϋπόθεση για την λειτουργία του νέου Ελληνικού Κράτους.
2. Το 1843 ψηφίστηκε το πρώτο Σύνταγμα της χώρας μας. Ο ρόλος της Τ.Α. ήταν ιδιαίτερα σημαντικός. Ο λαϊκός αγωνιστής Γιάννης Μακρυγιάννης, ο οποίος ήταν και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας, γράφει στα απομνημονεύματά του ότι «...το κίνημα του Συντάγματος... άρχισε από το σπίτι...» του, γιατί «Μ΄ αυτόν τον τρόπο δεν διοικιώμαστε, με το "έτζι θέλω" του κάθε ενού. Θέλομεν νόμους κατά τους αγώνες μας και θυσίες μας...»
3. Στο μανιφέστο της Παρισινής Κομμούνας, 19 Απριλίου 1871, οι επαναστάτες διεκδικούσαν: «...Τι ζητάμε; Την οργάνωση και στερέωση της Δημοκρατίας. Την απόλυτη αυτονομία της Αυτοδιοίκησης, απλωμένης σε όλες τις περιοχές της Γαλλίας, με τη διασφάλιση, ολοκλήρωση των δικαιωμάτων του κάθε Δήμου και της κάθε κοινότητας. Την κατοχύρωση της πλήρους άσκησης των δικαιωμάτων του κάθε Γάλλου, σαν ανθρώπου, πολίτη και εργαζόμενου...»
4. Το αντιστασιακό Σύνταγμα της ΠΕΕΑ με το 1ο ψήφισμα στις Κορυσχάδες 30/07/1944, δηλαδή πριν φύγουν οι Γερμανοί από την Ελλάδα, περιγράφει το θεσμό της Τ.Α. και το ρόλο της: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό και ασκούνται από το Λαό. Η Αυτοδιοίκηση και η Λαϊκή Δικαιοσύνη είναι θεμελιώδεις θεσμοί του δημόσιου βίου των Ελλήνων».
5. Μετά την Κατοχή και την εμφυλιοπολεμική περίοδο αναπτύσσονται αγώνες των Αριστερών Αυτοδιοικητικών στελεχών για την Δημοκρατία, την Ειρήνη, την Ανεξαρτησία, την απελευθέρωση των κρατουμένων. Η Αριστερά κυνηγημένη και κατασυκοφαντημένη δίνει άλλο περιεχόμενο στον θεσμό.
6. Η χούντα των συνταγματαρχών στις 17 Μαΐου 1967 "αποφασίζει και διατάζει" την καθαίρεση των Αιρετών Δημάρχων και των Δημοτικών Συμβουλίων. Εκατοντάδες στελέχη της Αριστεράς οδηγούνται στην εξορία. Όμως η αυτοδιοικητική Αριστερά δεν σωπαίνει ούτε στην εξορία, καταγγέλλει την Χούντα και την κατάλυση της Δημοκρατίας. Τον Μάιο του 1967 τριανταπέντε Δήμαρχοι, Κοινοτάρχες και Πρόεδροι Δημοτικών Συμβουλίων συνεδριάζουν κρυφά στις φυλακές της Γυάρου και εκπροσωπώντας περισσοτέρους από 500 αιρετούς δημοτικούς και κοινοτικούς συμβούλους συντάσσουν και στέλνουν παράνομα στην Ευρώπη το πρώτο ψήφισμα διαμαρτυρίας.
7. Μετά την μεταπολίτευση του 1974 η Τ.Α. μπαίνει σοβαρά και με μεγάλη δυναμική στο προσκήνιο της πολιτικής και δημόσιας ζωής. Αναπτύσσονται διεκδικητικοί αγώνες με πρωτεργάτες τα αριστερά* αυτοδιοικητικά στελέχη, τα οποία κινητοποίησαν τις τοπικές κοινωνίες, για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, την απόσπαση από την κεντρική εξουσία πόρων και αρμοδιοτήτων.

Το έργο των Δημάρχων της Αριστεράς οι οποίοι δεν αρκέστηκαν στον ρόλο του "ληξίαρχου" και του "συλλέκτη απορριμμάτων", οι υποδομές που άφησαν, αλλά κυρίως το διεκδικητικό και απελευθερωτικό πνεύμα τους, με τον πολίτη συμμέτοχο, εξακολουθεί να είναι μια παρακαταθήκη και μια βαρά κληρονομιά για μας τους νεώτερους.
Μια βαριά κληρονομιά είναι και ο αγώνας για τη γνώση, και σε αυτόν το τομέα έχουμε πλούσιες παρακαταθήκες. Σύμφωνα με γραπτή μαρτυρία του Δημάρχου Χολαργού Παναγιώτη Παπαγιάννη στο Παρθένι της Λέρου «στο δεύτερο εξάμηνο του 1968 λειτούργησε σεμινάριο Αυτοδιοίκησης, ως παράνομο "Κρυφό Σχολειό", στο οποίο πήραν μέρος περίπου 250 "μαθητές", σε ομάδες 5-10 κρατουμένων. Δάσκαλοι δύο κρατούμενοι Δήμαρχοι».
Ακόμα και στις εξορίες η Αριστερά επιμορφώνει τα στελέχη της, γιατί πιστεύει στη γνώση, στον κινηματικό χαρακτήρα του θεσμού της Τ.Α. και στον αναντικατάστατο ρόλο της για την εκβάθυνση της δημοκρατίας και την προώθηση των λαϊκών συμφερόντων.

Οι άνθρωποι της Αριστεράς αγωνίστηκαν σε πολύ δυσκολότερες καταστάσεις απ΄ αυτές που ζούμε σήμερα και τα κατάφεραν. Θα πετύχουν και σήμερα, αρκεί να έχουν όραμα και διάθεση να συγκρουστούν με το κατεστημένο και τα συμφέροντα. Θα πετύχουν με την προϋπόθεση ότι έχουν ευρείς ορίζοντες και ικανότητες να συνδέσουν το τοπικό με το υπερτοπικό, το εθνικό με το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο.
Οι "Πολίτες σε δράση – Οικολόγοι Πράσινοι" διαθέτουν πολιτικό όραμα και το ανθρώπινο δυναμικό και όλες τις προϋποθέσεις για να υπερασπίσουν το κοινωνικό κράτος και μαζί με τους πολίτες να δημιουργήσουν ένα "Χαϊδάρι – πρότυπο πόλης".

Υ.Γ. Όσοι "έτρεχαν τα σάλια τους" με τον Καλλικράτη, πώς σχολιάζουν σήμερα τις απολύσεις στους Δήμους και την υποβάθμιση της Τ.Α.;

*Υπήρξαν και άλλοι φωτισμένοι αυτοδιοικητικοί άνθρωποι, εκτός από εκείνους της επίσημης Αριστεράς, όπως η Μελίνα Μερκούρη (υπ. δήμαρχος με το ΠΑΣΟΚ, δεν εκλέχτηκε δήμαρχος Αθήνας, είχε όμως καινοτόμες ιδέες και προτάσεις), ο Αντώνης Τρίτσης, ο Σταύρος Μπένος κ.ά.


* Κώστας Φωτεινάκης: Μέλος της Δημοτικής Ομάδας και της Γραμματείας "ΠσΔ – ΟΠ", Πρόεδρος των Φίλων της Φύσης

Ηρώ Διώτη: Το πράσινο σημαιάκι του ΣΥΡΙΖΑ/ Η Αριστερά δεν μπορεί παρά να έχει στα κύτταρά της την οπτική που λέει ότι ο σοσιαλισμός είτε θα είναι οικοσοσιαλισμός, είτε δεν θα υπάρξει

Το πράσινο σημαιάκι του ΣΥΡΙΖΑ

Ήδη από τις προηγούμενες εκλογές, όταν ως ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαμε για συμμαχίες, συμπεριλαμβάναμε σε αυτές τον κόσμο και τα σχήματα της ριζοσπαστικής οικολογίας

Της Hρώς Διώτη Παραδοσιακά ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε και συμμετείχε σε τέτοια κινήματα. Ελεύθεροι χώροι, λιθάνθρακας,  λιγνίτης, Βοτανικός, ΒΑΠΕ, Αχελώος, χρυσός και τόσα άλλα. Εκεί διαμορφώσαμε τη φυσιογνωμία και τις συμμαχίες μας με σημαντικά αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, και με άξονα αυτά επεξεργαστήκαμε τις θέσεις μας. Θέσεις όχι συνθηματολογκού περιεχομένου, αλλά στηριγμένες σε στοιχεία και επιχειρήματα. Μέσα από αυτές τις συμμαχίες, και μέσα από αυτού του είδους την εμπλοκή με τα αιτήματα της κοινωνίας, φτάσαμε να είμαστε σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν είναι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ tabula rasa, που ξαφνικά πήρε ένα μεγάλο εκλογικό ποσοστό και άρχισε ποικιλοτρόπως να ροκανίζει ό, τι έχει κατακτήσει. Ούτε εννοεί να πιάνει για τα πάντα το νήμα από την αρχή επειδή ο φακός που βλέπουμε τώρα τα πράγματα είναι αυτός της εξουσίας. Είμαστε οι άνθρωποι της ριζοσπαστικής οικολογικής, φεμινιστικής και πολλά ακόμα  Αριστεράς. Γι’ αυτό και είμαστε το μέλλον και η ελπίδα του κόσμου που μαστίζεται από την κρίση και βλέπει τα πάντα γύρω του να καταρρέουν, από τα εισοδήματα μέχρι τις αξίες. Συνεπώς, αφού εξακολουθούμε να έχουμε το πράσινο σημαιάκι στη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ, το θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της ανάπτυξης της χώρας, που είναι καραμέλα στα χείλη των κυρίαρχων, δεν μπορεί παρά να περνά υποχρεωτικά για μας, αφενός από την προστασία του περιβάλλοντος και, αφετέρου, από την αμφισβήτηση αυτού του μοντέλου που έχει καταρρεύσει και μας έχει οδηγήσει στην απόλυτη διάλυση. Άρα, για παράδειγμα, το όχι στην εξόρυξη χρυσού, επειδή ονειρευόμαστε μια άλλου τύπου ανάπτυξη, το όχι στην εκτροπή του Αχελώου, μια θέση που παλεύουμε χρόνια με κόστος αλλά και με αντιπρόταση, η απεξάρτηση από ένα μοντέλο ορυκτών καυσίμων και τόσα άλλα, δεν είναι συνθήματα κενά περιεχομένου. Είναι θέσεις που τις υπερασπιζόμαστε και οι οποίες εντάσσονται στο σχέδιό μας. Αν δεν μιλάμε για αλλαγή του υπάρχοντος μοντέλου παραγωγής, κατανάλωσης και ανάπτυξης, θα καταρρεύσουμε πριν καν σηκωθούμε, και οι όποιες συμμαχίες μας με τα κινήματα και τους ενεργούς πολίτες που με τόσο κόπο και αγώνα φτιάχτηκαν, θα καταρρεύσουν σε μια νύχτα. Το ερώτημα είναι υπαρξιακό, φυσιογνωμικό, ταυτοτικό και κομβικό και τίθεται ούτως ή άλλως: αν όχι η Αριστερά, αν όχι εμείς, τότε ποιος; Ποιος θα υπερασπιστεί τους καταπιεσμένους, τις γυναίκες, τους άνεργους, τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, την ποιότητα ζωής, το περιβάλλον, την υγεία, την ευημερία, την ευτυχία; Αν όχι εμείς, δεν υπάρχει κανείς. Αυτό πρέπει να το πάρουμε προσωπικά, ξεχωριστά ο καθένας και η καθεμιά, και όλοι μαζί. Ένα παράδειγμα από την επικαιρότητα για όσα προανέφερα είναι η συζήτηση για τα ορυκτά καύσιμα. Οι πολιτικές απεξάρτησης από αυτά είναι κάτι που πρέπει να χαρακτηρίζει μια αριστερή πολιτική και τις θέσεις μας, διότι οι καταστροφές που δημιουργεί η χρήση τους θα είναι μη αναστρέψιμες αν δεν δούμε  λίγο πιο πέρα από τις κοντόφθαλμες θεωρίες που μιλούν για την γεωπολιτική και εθνική σημασία των ορυκτών καυσίμων. Κι ενώ για κάποιο καιρό ακόμα η χρήση τους θα είναι υποχρεωτική, πρέπει ως Αριστερά να έχουμε το σχέδιο ανάπτυξης άλλων μορφών ενέργειας: ανανεώσιμων, ήπιων και φιλικών στο περιβάλλον και τους φτωχούς ανθρώπους. Οι φτωχοί είναι οι  πρώτοι που υφίστανται τις συνέπειες των καταστροφών που προκαλούνται από την επίδραση των ορυκτών καυσίμων στον πλανήτη, είτε πρόκειται για την ξηρασία, είτε για τις πλημμύρες, είτε για το λιώσιμο των πάγων, είτε  την αύξηση της θερμοκρασίας - που σε κάθε περίπτωση συνεπάγονται αδυναμία καλλιέργειας τροφής σε πολλά μέρη του κόσμου. Η Αριστερά δεν μπορεί παρά να έχει στα κύτταρά της την οπτική που λέει ότι ο σοσιαλισμός είτε θα είναι οικοσοσιαλισμός, είτε δεν θα υπάρξει. Αν δεν αμφισβητήσουμε τον πεπατημένο δρόμο ανάπτυξης, τότε θα βρισκόμαστε για πάντα όμηροι των εταιρειών, των κερδών, της αδιαφορίας για τους ανθρώπους και τη φύση. Θα βρισκόμαστε για πάντα στον κόσμο του καπιταλισμού και θα μας αρκεί να υπάρχουν οι εργαζόμενοι-σκλάβοι του οκτάωρου με ψίχουλα για αμοιβή. Όμως η Αριστερά δεν μπορεί να αρκείται στο να αυξάνονται οι σκλάβοι, έχει άλλα όνειρα για τους ανθρώπους. Δεν μπορεί να διαιωνίζουμε την εικόνα του κόσμου που δημιούργησε το κεφάλαιο και να την θεωρούμε θέσφατο. Τις  πολιτικές των πολυεθνικών και του καπιταλισμού πρέπει να τις σταματήσουμε.  Δεν θα σταματήσουν ποτέ από μόνες τους. Πρέπει να περιγράψουμε τι εννοούμε όταν λέμε ότι έχουμε όραμα. Υπογραμμίζοντας το παραπάνω παράδειγμα των ορυκτών καυσίμων, που είναι ένα από τα παραδείγματα του πώς εννοούμε την αριστερή πολιτική και το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, οφείλουμε ταυτόχρονα να πούμε ότι η λύση ξεκινάει στο σήμερα, μέσα από ζητήματα που σήμερα καίνε, και που βρίσκονται στην επικαιρότητα από επιλογή των αντιπάλων μας (βλέπε το υποτιθέμενο «success story»  των πετρελαίων). Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα «ανάπτυξης», ένα δείγμα της λογικής που εμπνέει τις προτάσεις που κάνει η κυβέρνηση, από τα πετρέλαια μέχρι τους μεγάλους δρόμους, τα φαραωνικά έργα, τα τεράστια τουριστικά ακίνητα κ.λπ. Η λογική αυτή είναι σαφώς προσανατολισμένη ΟΧΙ στις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά  στην λογική των κερδών και της διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, στον πολιτισμό του ανθρώπου -υποταγμένου καταναλωτή. Γι’ αυτό είναι κρίσιμο να πούμε ότι όλες οι πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πρέπει να διατρέχονται από την οικολογική διάσταση ως μια από τις πολύ σοβαρές ταξικές, κοινωνικές, οραματικές αλλά και σημερινές διαστάσεις της πολιτικής μας, είτε αυτή η πολιτική αφορά τα κοινά αγαθά, είτε την ενέργεια, είτε τον τουρισμό, είτε τις μεταφορές, είτε τα δικαιώματα, είτε το φύλο, είτε την εργασία κ.ο.κ. Αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο, όπως και ξεκάθαρο πρέπει να είναι πως μερικά ζητήματα δεν λύνονται προς όφελος της κοινωνίας και των εργαζομένων μόνο αν αλλάξουμε τους κατόχους ή τους διαχειριστές των μέσων παραγωγής. Και επειδή δεν είμαστε ακόμα στον σοσιαλισμό, όσοι επικαλούνται αυτό το επιχείρημα, όπως για παράδειγμα πολλές φορές το ΚΚΕ, εννοούν ότι τα προβλήματα λύνονται αν τα μέσα παραγωγής τα κατέχει το κράτος. Τίποτε το πιο λανθασμένο από αυτό. Τίποτα, για παράδειγμα, δεν πρέπει να αλλάζει στην κριτική μας και την άρνησή μας στην πυρηνική ενέργεια, ακόμα κι αν αυτή περάσει στα χέρια του κράτους, ακόμα και αν το κράτος αυτό «μας ανήκει». Εν κατακλείδι: ο καπιταλισμός έχει φτιάξει τον τύπο ανθρώπου που τον βολεύει. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που δεν μπορεί να σκεφτεί ότι υπάρχει ζωή έξω από τον καπιταλισμό. Εννοεί την εργασία πάντα ως μισθωτή κάτω από ένα αφεντικό, εννοεί τον κόσμο γενικά μέσα από τα εργαλεία που του έδωσε το σύστημα. Και πιθανά σε αυτό τον τύπο ανθρώπου να ανήκουμε και πολλοί/ες από μας. Να διαρρήξουμε λοιπόν αυτή την εικόνα, να σκεφτούμε σοβαρά πως πρέπει η πολιτική μας να μην ακολουθεί τον δρόμο που άνοιξαν οι αντίπαλοι με όρους μιας απλώς καλύτερης διαχείρισης -αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο ή ενσωμάτωση-, αλλά να περιγράψουμε από σήμερα τον άλλο εφικτό κόσμο. Ο κόσμος αυτός δεν μπορεί παρά να είναι και οικολογικός.

H Ελευσίνα μας ενώνει - ΔΕΝ θέλουμε τις χορηγίες σας ΘΕΛΟΥΜΕ την υγεία μας/ Δευτέρα 15 Ιουλίου στις 8 το βράδυ